Partner en(/of) kinderen

[Tanja]

Tja, mijn partner wil er echt niets van weten of over horen. Om triest van te worden helaas maar wel de waarheid. Door dat verdringen heb ik het mezelf alleen maar lastiger gemaakt. (Te) duur huis, dure levensstandaard en twee kids van wie er al eentje is uitgevlogen etc etc.
God, was ik nu maar 18 dan was het niet meer zo moeilijk.

[Anon20190122]

Het is nooit te laat om het roer om te gooien!

[Dieuwertje]

God, was ik nu maar 18 dan was het niet meer zo moeilijk.

Het is nooit makkelijk. Ook niet als je nu 18 bent. Het kan wel zijn dat de acceptatie beter is nu dan dat je 18 was, maar hoe geaccepteerd wordt weet je pas na de coming out. Dan ga je pas echt beleven of en hoe er geaccepteerd wordt. En zoals je elders op het forum kan lezen kan de acceptatie vooral van personen die heel dicht bij staan nogal eens wisselen. Het is voor hen natuurlijk ook niet niets.

[Tanja]

Ik weet het Dieuwertje.
Ik bedoelde te zeggen van als ik nu 18 zou zijn en weten wat ik nu allemaal weet dan had het makkelijker geweest voor me.
Dan had ik aan al die andere dingen nooit begonnen en had ik zeer waarschijnlijk voor mezelf gekozen.
Ben nu richting de 50 en door al die dingen nog geen steek verder helaas.
En dat doet pijn....heel erg veel pijn

[Anon20190122]

Ach het is met 18 jaar ook niet geheel zonder gevolgen je leven gaat net zo hardt op z'n kop zie het maar zo hier vindt je wat en daar laat je wat.

[Dieuwertje]

Zelf denk ik ook wel eens dat ik heel veel tijd verprutst heb. Maar als ik terug kijk heb ik best wel een leuke tijd gehad.
Als ik met mijn 18 in transitie gegaan was hoe zou dat geweest zijn? Ik vermoed dat dat met een heleboel weerstand en ellende als gevolg daarvan geweest zou zijn. Dat is mij nu bespaart gebleven. Ik probeer het maar van meerder kanten te bekijken. Uiteindelijk heeft het ook niet zo veel zin om terug te kijken met vragen 'wat als'.

[Emma]

Inderdaad. Ik dacht ooit "als ik nu maar beter naar mezelf had geluisterd toen ik 19 of 27 was...". Maar de tijd was anders, en ik was toen lang niet zo sterk als ik vier jaar geleden was.

[janine2363]

Toen ik uit de kast kwam was ik getrouwd, bijna 18 jaar. Ze heeft er grote moeite mee gehad, en nog steeds eigenlijk. Het huwelijk heeft geen stand gehouden, al lag dat zeker niet alleen aan mijn trans-zijn. Op dit moment voelt ze vooral afkeer van me.

Ik ben nog getrouwd bijn 19 jaar, en dat mijn partner niet echt blij is, is een understatement. Al ligt dat niet alleen aan mijn transgender zijn,
is dat denk ik wel een van de belangrijkere onderliggende (maar toen onbewuste) redenen van waarom de relatie minder en minder werd

... tot ik mezelf vond en accepteerde, nu kan ik voelen, communiceren op een manier die voordien onbereikbaar was ...

Dat geeft een heel vervelende paradox, als ik mezelf kan zijn (en dus niet gestresst ben), dan weet ik weer zo helder waarom ik met haar getrouwd ben, wat een fantastisch mens zij is, maar ook; Dan voel ik oh zo duidelijk de pijn die zij heeft in deze situatie is het zo de moeite waard haar te proberen te helpen. Maar als ik mezelf ben dan geeft dat stress bij haar ... en dus bij mij ... en <knip> dat gevoel, die band tussen elkaar, is onderdrukt en dan zoek ik eerder alleen vrijheid, ruimte om mezelf te kunnen zijn, maar op afstand, maar dat geeft zijn eigen stress, je kan geen 2 levens in parallel hebben, het moet een keer allemaal samenkomen

Als 2 motten om een vlam

Wat ik ervan heb geleerd (al is het aantal van twee relaties niet echt een goede referentie, maar toch) is dat een relatie hebben met een trans-in-uitvoering zwaar is. Je ziet als partner de ander veranderen in iets waar je van houdt in iets anders. Ja, het gaat om het innerlijk en het karakter, maar het speelt gewoon wel mee. Als je jezelf als hetero ziet dan is het lastig om in een romantische homoseksuele/lesbische relatie terecht te komen, want zo wordt het wel gezien. Nu kan het wel werken, maar alleen als de relatie al sterk is. Het legt een druk op de onderlinge band die pas gedragen kan worden als beiden het willen en het voor elkaar over hebben

Ik durf wel te zeggen dat de relatie met mijn partner eigenlijk onverwacht sterk is, want de band tussen ons; Die is er nog steeds. Maar zonder acceptatie een aanpassing van twee kanten, zodat we elkaars stress niet versterken; Je hoeft niet helderziend te zijn om de toekomst te voorspellen ...

[EmmaJJ]

Ik weet het Dieuwertje.
Ik bedoelde te zeggen van als ik nu 18 zou zijn en weten wat ik nu allemaal weet dan had het makkelijker geweest voor me.
Dan had ik aan al die andere dingen nooit begonnen en had ik zeer waarschijnlijk voor mezelf gekozen.
Ben nu richting de 50 en door al die dingen nog geen steek verder helaas.
En dat doet pijn....heel erg veel pijn

Ik voel het. Kus.

Verstuurd vanaf mijn HUAWEI MT7-L09 met Tapatalk

[janine2363]

Op internet is genoeg geschreven over allerhande problemen die transgenders ondervinden, maar hier lees ik niet zoveel over.

Nou, daar kan iets aan gedaan worden

Alleen het moeilijkste gedeelte in dit acceptatieproces is mijn partner. Hij ziet mij vermannelijken en hij ziet het liefst de "vrouw" waar hij verliefd op werd (al deed die maar alsof). Hij noemde me laatst in een emotionele uitspatting "weerzinwekkend". Hij heeft het later wel genuanceerd door te zeggen dat hij bedoelde dat hij veel moeite heeft met mijn vermannelijking, maar zeker niet met mij als persoon. En ik snap dat ook wel. Als ik het omdraai (dat als hij zich een vrouw zou voelen) zou ik daar net zo over denken.

Wat voor mij essentieel is, is dat ik gezien wordt en benaderd wordt wie ik ben. Maar dat geldt natuurlijk ook voor mijn partner. Feit is dat ik haar niet meer kan zien zoals zij dat voor zichzelf nodig heeft. Er zijn ups- & downs, beschuldiging & verdediging. Het is heel gemakkelijk (voor mij) om over het hoofd te zien hoe ongelofelijk moeite zij doet naar mij toe, en hoeveel haar dat kost. En omdat het zoveel kost dat ze kan ontploffen over een detail. En, als ik eerlijk ben, dat ik niet zoveel terug doe naar haar toe. Niet dat ik niet wil, maar ik moet eerst mijzelf goed voelen voor ik dat naar anderen kan. Zijn, ongelofelijk en onbegrijpelijk genoeg kan eerst aan andere geven voor zij aan zichzelf denkt.

Bovendien zou ik hem ook het liefst als partner behouden, maar ik besef me dat dat niet kan als ik de weg in sla die ik voor mijn gevoel in moet slaan.

Het gaat inderdaad niet alleen om ons. We moeten heel eerlijk zijn naar onze partners. De verleiding is groot om mij aan mijn partner vast te houden. Ondanks de downs-, ze houdt mij toch wel weer overeind. Maar heb ik recht om een claim op haar te leggen? Ik denk het niet. Dit is het moment dat iemand dan zal roepen: "Ja, ze kan toch voor zichzelf kiezen!" Nou, da's te simpel, want zij zit in de kwetsbaarste positie (meer als ik) en is een relatie juist niet om je naasten te steunen? En iemand loslaten is een actie net als iemand vastkrijgen, dat moet samen gebeuren.

Bovendien hebben we een dochter samen.
Nu zijn kinderen gelukkig steeds ruimdenkender wat gender en seksualiteit betreft (ik had maar wat graag nu in plaats van in 1997 op de middelbare school willen zitten...).
Zoals we er nu allebei in staan is dat we dan wel geen klassieke gezinssituatie zullen hebben, maar dat we haar prima als vrienden kunnen opvoeden, wellicht zelfs in 1 huis.

Ik ben ook gek op mijn kinderen en wil ze elke dag zien, samen met ze zijn en mij partner ook. Maar dan kunnen mijn kinderen tussen ons komen te staan en dat is niet goed, als ouder moet je naast elkaar staan, maar als we incompatible zijn en als we bedoelt of onbedoelt elkaar stress bezorgen, of ik haar eigen vrijheid afneem. Is 1 huis echt een goed idee ? En ben ik hier wel eerlijk? Wil ik niet de vrijheid om mijzelf te zijn ?

Heeft er iemand dergelijke ervaringen en worstelingen?

Helaas wel ja. Maar het is ook weer niet verkeerd

Hoe meer ik mijzelf wordt en hoe meer ik mijn gevoel kan openstellen, hoe meer ik mij realiseer hoeveel pijn ik mijn partner doe, hoe meer ik geraakt word door wat zij opbrengt voor ons samen, hoe meer ik begrijp hoe anders wij in elkaar zitten en denken en hoe moeilijk het is om elkaar zo echt "bare to the bone" te begrijpen en toch dat we door dit alles elkaar (na al die tijd) elkaar begrijpen. En dat er echt liefde is, dat het geen toeval was dat we voor elkaar gekozen hebben, maar dat er toch een einde aan deze weg zit. En hoewel ik dit schrijf en weet dat het zo is, dat ik het nog niet kan accepteren.

Janine