Partner en(/of) kinderen

[Fran]

Op internet is genoeg geschreven over allerhande problemen die transgenders ondervinden, maar hier lees ik niet zoveel over.

Sinds ik hulp heb met mijn gendervraag is het voor mij in een sneltreinvaart helder geworden hoe ik mezelf eigenlijk al mijn hele leven zie en voel.
Op zich is dat positief, natuurlijk.

Alleen het moeilijkste gedeelte in dit acceptatieproces is mijn partner. Hij ziet mij vermannelijken en hij ziet het liefst de "vrouw" waar hij verliefd op werd (al deed die maar alsof). Hij noemde me laatst in een emotionele uitspatting "weerzinwekkend". Hij heeft het later wel genuanceerd door te zeggen dat hij bedoelde dat hij veel moeite heeft met mijn vermannelijking, maar zeker niet met mij als persoon. En ik snap dat ook wel. Als ik het omdraai (dat als hij zich een vrouw zou voelen) zou ik daar net zo over denken.
Bovendien zou ik hem ook het liefst als partner behouden, maar ik besef me dat dat niet kan als ik de weg in sla die ik voor mijn gevoel in moet slaan.

Bovendien hebben we een dochter samen.
Nu zijn kinderen gelukkig steeds ruimdenkender wat gender en seksualiteit betreft (ik had maar wat graag nu in plaats van in 1997 op de middelbare school willen zitten...).
Zoals we er nu allebei in staan is dat we dan wel geen klassieke gezinssituatie zullen hebben, maar dat we haar prima als vrienden kunnen opvoeden, wellicht zelfs in 1 huis.


Heeft er iemand dergelijke ervaringen en worstelingen?

[EmmaJJ]

Op internet is genoeg geschreven over allerhande problemen die transgenders ondervinden, maar hier lees ik niet zoveel over.

Sinds ik hulp heb met mijn gendervraag is het voor mij in een sneltreinvaart helder geworden hoe ik mezelf eigenlijk al mijn hele leven zie en voel.
Op zich is dat positief, natuurlijk.

Alleen het moeilijkste gedeelte in dit acceptatieproces is mijn partner. Hij ziet mij vermannelijken en hij ziet het liefst de "vrouw" waar hij verliefd op werd (al deed die maar alsof). Hij noemde me laatst in een emotionele uitspatting "weerzinwekkend". Hij heeft het later wel genuanceerd door te zeggen dat hij bedoelde dat hij veel moeite heeft met mijn vermannelijking, maar zeker niet met mij als persoon. En ik snap dat ook wel. Als ik het omdraai (dat als hij zich een vrouw zou voelen) zou ik daar net zo over denken.
Bovendien zou ik hem ook het liefst als partner behouden, maar ik besef me dat dat niet kan als ik de weg in sla die ik voor mijn gevoel in moet slaan.

Bovendien hebben we een dochter samen.
Nu zijn kinderen gelukkig steeds ruimdenkender wat gender en seksualiteit betreft (ik had maar wat graag nu in plaats van in 1997 op de middelbare school willen zitten...).
Zoals we er nu allebei in staan is dat we dan wel geen klassieke gezinssituatie zullen hebben, maar dat we haar prima als vrienden kunnen opvoeden, wellicht zelfs in 1 huis.


Heeft er iemand dergelijke ervaringen en worstelingen?

Ja, wij staan nu voor die keuze. Ik dacht eerst ok aan één huis. Maar zie nu toch de moeite die mijn partner heeft, en dat gaat een gigantirrem worden. Samen oal gekeken naar losse huizen. Dat kan omdat de kinderen uit huis zijn.

Verstuurd vanaf mijn HUAWEI MT7-L09 met Tapatalk

[Fran]

Mijn partner kan het heel objectief benaderen. Dan weet hij ook wel dat er geen weg terug is en dat ik als man waarschijnlijk gelukkiger ben en dat gunt hij me ook. Maar hij kan zijn emotie niet wegstoppen en dat hoeft ook niet.
Door hem in het proces te blijven betrekken hoop ik dat we er samen uitkomen en voor onze dochter een zo stabiel mogelijke situatie kunnen creëren. En gelukkig denken we er allebei zo over.

[Nienke]

Hoi Draakje,

Heel veel sterkte ermee, Natuurlijk is het zwaar, het heeft ook de tijd nodig, voor Hem is natuurlijk zijn wereld ingestord en moet hij in zijn hoofd ook alles bij gaan stellen en overdenken hoe nu verder te gaan en kunnen, uiteindelijk blijf je dezelfde persoon.
Met mijn vrouw en mij bijvoorbeeld gaat het steeds beter, ben nog in de diagnostische fase maar leef volledig als vrouw, want 1 ding is wel zo, als je zelf al niet gelukkig bent, dan kun je het de ander ook niet maken.

Groetjes Nienke

[Fran]

Ow ja, kleine toevoeging:
Ik word waarschijnlijk morgen aangemeld bij het VUmc. Mijn psych wilde dat op zich vandaag zelf wel doen, maar die gaat morgen op vakantie en dan wordt de correspondentie 3 weken vertraagd. Dus morgen gaat iemand anders dat aanpakken.

[Nienke]

En anders gewoon via je huisarts, heb ik ook gedaan

[Fran]

En anders gewoon via je huisarts, heb ik ook gedaan

Ik heb een heel aardige huisarts, maar ik denk dat als ik het genderverhaal bij die stugge oude man neerleg dat ik mijn verwijzing binnen heb als Pasen en Pinksteren op 1 dag vallen
Van mijn psych werkt het beter en oogst ik ook een stuk meer begrip.

[Nate_0]

Psych is in dat geval waarschijnlijk sowieso beter omdat ze dan de bijkomende problematiek kennen en weten dat je in behandeling bent daarvoor (dat is goed).

Heel veel succes en sterkte iig!

[Janna]

Hoi Draakje,

Ik heb wel wat ervaring op dat vlak. Wie weet heb je er iets aan.

Toen ik uit de kast kwam was ik getrouwd, bijna 18 jaar. Ze heeft er grote moeite mee gehad, en nog steeds eigenlijk. Het huwelijk heeft geen stand gehouden, al lag dat zeker niet alleen aan mijn trans-zijn. Op dit moment voelt ze vooral afkeer van me.

Daarna heb ik een relatie gehad met een vrouw die vooraf wist dan ik een MtF ben. Ze zei dat ze nog niet helemaal wist hoe ze ermee om zou kunnen gaan, maar dat ze de weg met me zou willen proberen. In het begin ging dat goed. ze stimuleerde me zelfs om dingen te doen en te proberen. Nu ben ik nogal een bangerik, dus dat was wel prettig. Na een tijdje werd dat anders. Ze kreeg er meer en meer weerstand tegen en wilde de man die ik was behouden. De relatie is afgelopen najaar gestrand, op dit punt maar zeker ook op andere zaken.

Wat ik ervan heb geleerd (al is het aantal van twee relaties niet echt een goede referentie, maar toch) is dat een relatie hebben met een trans-in-uitvoering zwaar is. Je ziet als partner de ander veranderen in iets waar je van houdt in iets anders. Ja, het gaat om het innerlijk en het karakter, maar het speelt gewoon wel mee. Als je jezelf als hetero ziet dan is het lastig om in een romantische homoseksuele/lesbische relatie terecht te komen, want zo wordt het wel gezien. Nu kan het wel werken, maar alleen als de relatie al sterk is. Het legt een druk op de onderlinge band die pas gedragen kan worden als beiden het willen en het voor elkaar over hebben


Dan de kinderen. Ik heb er een stel van verschillende leeftijden. Met allemaal heb ik een (hele) goede band. Toch gaan ze allemaal anders om met de situatie. De oudste (20) is er cool over en laat niet veel blijken, al merk ik dat hij wel geïnteresseerd is en zich zelfs heeft ingelezen. Bij de anderen merk ik dat tijdens de puberteit het gevoel negatief was (maar dan zijn alle ouders stom) maar dat het daarna weer bijtrekt. De jongste weet het nu al een paar jaar en weet bijna niet beter. Die is nog heel onbevangen. Ik ben er altijd open over geweest zonder ze te bedelven onder informatie. Stapje voor stapje. Dat werkte voor mij en ook voor hen, maar het zal in elke situatie anders zijn.


Ik ben nu weer single en dat is voor mij goed. soms mis ik het wel een maatje en sparringspartner te hebben, maar het geeft me de ruimte om mezelf te ontdekken. Als jij het binnen je relatie kan, doe dat dan vooral. Het is de moeite en strijd zeker waard. Maar ik heb ook gemerkt dat strijd in het huwelijk en vechten met jezelf heel zwaar is.


Sterkte met alles!

[Saskia]

Mijn partner en ik zijn nog steeds bij elkaar en hebben beide de wil om samen te blijven. In 2013 heb ik mij bij genderteam aangemeld. Ze heeft het nog steeds moeilijk maar ik steun haar ook al is dat ook niet makkelijk. Onze band is sterk maar heeft wel zware tijd gehad. We zijn nu aan het bepalen hoe we de nieuwe situatie moeten vorm geven en benoemen. Volgende maand zijn we 27 jaar getrouwd.