Coming-out in de buitenwereld

[Merle]

Langzaam maar zeker kom ik inmiddels aan op het punt dat ik (van mezelf) moet omgaan. Vanaf dat moment zal mijn genderdysforie niet langer alleen een 'probleem' van mijzelf en vrienden en familie zijn, maar ook voor de rest van de buitenwereld, ongeacht of ik wel of niet passabel ben. Ik weet namelijk dat ik vroeg of laat mensen ga tegenkomen aan wie ik mijn achtergrond echt zal moeten gaan uitleggen. Te denken valt aan medici zoals de huisarts en de huidtherapeut, maar bij gebrek aan passabiliteit in mijn begindagen waarschijnlijk ook aan professionals zoals kapsters, winkeliers, enzovoorts. Met andere woorden: mensen die met mij én mijn genderdysforie moeten werken (omdat het me anders maakt dan andere meiden). Maar hoe kan ik dat dan het beste ter sprake brengen? Want ik vrees dat het een heel ongemakkelijk sfeertje oplevert als ik in dit soort situaties maar blijf wachten totdat de ander erover begint.

[Tyler]

Kan me voorstellen dat dat lastig is. Ik ben iemand die aardig schijt heeft aan wat andere mensen vinden. Ben laatst ook bij een willekeurige kapper binnen gelopen met de mededeling dat ik en herenkapsel wilde. Juist, een MANNEN kapsel, dank u. het meisje knipperde even, haalde haar schouders op en dat was dat. Ik had mazzel. Kan zijn dat ik de volgende keer pech heb. Dat hoort erbij. Het is een kwestie van zoeken naar mensen die er wel normaal mee om kunnen gaan. Winkeliers, kapsters etc kan je zelf uitzoeken, tot op zekere hoogte. Dus als je ergens slecht behandeld wordt ga je daar gewoon niet meer heen. Je hoeft echt niet te zeggen: ik ben namelijk trangender, of zo iets. Laat gewoon weten dat je als vrouw behandeld wilt worden. Dat zou genoeg moeten zijn. Als je huisarts hier niet mee om kan gaan zou ik ZEKER een ander zoeken. Er zijn er genoeg. Je huidtherapeut zal het zeker willen weten als je aan de hormonen gaat omdat dat invloed heeft op je huid.

[Eva]

In mijn ervaring zijn er vrijwel geen mensen die naar of negatief reageren. Twee keer heb ik het meegemaakt. Een keer van een ouwe tante die homo's ook aanduidt als viezerikken en die dus niet serieus genomen kan worden en een keer door een Hoofd-bloed-aftapster die een leerlinge bloed-aftapster duidelijk moest maken dat ze de M op het etiket wel had zien staan. Ik was boos en gekwetst maar heb al snel mijn schouders opgehaald.

Onder winkeliers geldt ongeveer hetzelfde als bij de rest van de mensheid. Een klein percentage is nieuwsgierig en stelt misschien een paar vragen. Meer dan 90 procent vindt het wel best. Je komt met centjes binnen die zij graag willen hebben. Ik kom echt overal. Ook bij islamistische detaillisten. "Hee, je hebt weer haar! Staat je goed!", was een van de dingen die ik te horen kreeg in een halal-supermarkt.
Of je nu aan de balie van het stadhuis staat of in de kroeg een kruk pakt; het zal ze een biet zijn.
Mocht iemand er moeite mee hebben dan is dat meestal iemand die je al heel lang kent. Familie, bijvoorbeeld.
Voor de rest: ga lekker vrij en blij de wijde wereld in

[Merle]

Hartstikke bedankt voor jullie lieve reacties, Tyler en Eva.

Jullie hebben gewoon hartstikke gelijk natuurlijk. Het is gewoon weer zo'n typische tussen-de-oren-probleem: ik weet dat ik een transvrouw ben, ik weet dat het (waarschijnlijk) voorlopig te zien is, en ik weet dat sommigen daar moeite mee hebben. Dat maakt dat ik me super kwetsbaar voel, en omdat ik me helemaal niet kwetsbaar wil voelen, probeer ik dat te compenseren. Dat wil ik dus doen door mijn genderdysforie preventief te benoemen, zodat ik een klein beetje controle kan hebben over het beeld dat men van mij heeft. Dat geeft mij dan een gevoel van zekerheid, maar misschien ook wel weer een valse. Dus misschien is het eigenlijk niet zo'n goed plan? Maar hoe zou ik mijn kwetsbaarheid dan het beste kunnen aanpakken? Want dat speelt mij stiekem soms wel echt heel erg parten; ik ben best wel (te) gevoelig eigenlijk.

[La-Clau]

Ik sluit mij van harte bij de mening van Eva aan. In principe hoef je je niet echt druk te maken over ongemakkelijke situaties, want het grootste gedeelte van de mensheid interesseert het totaal niet. Zoals gezegd, voor winkeliers genereer je omzet, voor de kapper ben je "eens een leuke uitdaging" om er iets leuks van te maken. Je huisarts zal het niet voor het eerst van zijn/haar leven horen, al maak je een grote kans dat die graag door je wil worden bijgepraat, omdat het nu eenmaal niet de specialiteit is, maar ook daar zijn geen negatieve reacties te verwachten. Zijn die er ergens wel? Weer wat geleerd, niet meer heen gaan en een andere zoeken.
Bovendien, wat zou je ze dan willen gaan vertellen? Exact uit de doeken gaan doen hoe het zit? Mensen zullen daar nauwelijks de tijd voor nemen of maar met een half oor luisteren. En ja, geheel onopvallend door het leven gaan gaat je in het begin mogelijk niet lukken, dus ze zien of merken wel eens wat. Laat het rustig aan de mensen zelf over om te vragen als ze iets willen weten. En ga er vanuit dat het de rest niet interesseert. Wat ze 's avonds thuis aan tafel vertellen, als ze dat al doen, zal jou een zorg zijn.
Ik zou zeggen, ga er met een open mind, en vooral zonder je tevoren al te veel zorgen te maken, tegenaan.


Claudia

[Irene_de_Vreede]

Ik sluit me ook bij de voorgangers aan, gewoon doen, voorzichtig beginnen dan ga je zelf ook merken dat het wel meevalt en dan wordt het vanzelf gemakkelijker. Ik denk echt dat gewoon doen de beste remedie tegen onzekerheid (jij noemt dat kwetsbaarheid, althans zo interpreteer ik dat)

[Merle]

Ik denk echt dat gewoon doen de beste remedie tegen onzekerheid (jij noemt dat kwetsbaarheid, althans zo interpreteer ik dat)

Dat heb je hartstikke goed gezien, Irene.

In ieder geval ook super bedankt voor jullie reacties, Claudia en Irene. Het advies is inmiddels wel duidelijk denk ik.

[Jessy]

Mijn ervaring is dat je eigen houding heel bepalend is hoe andere mensen erop reageren. Voel jij je goed in je vel als vrouw, geeft dat al een meer zelfverzekerde uitstraling. Verder is gewoon schijt aan anderen hebben gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik maar al te goed. Maar als jij een houding hebt waar je uitstraalt dat je jezelf bent, je goed voelt, en wat je doet de normaalste zaak van de wereld is, zullen mensen niet snel vragen stellen. Gedraag je je ongemakkelijk, onzeker, dan val je op en komen er mogelijk vragen en/of opmerkingen. Dat is iets dat ik tot nu toe als man veel vaker heb ervaren dan als vrouw.

Uitleggen aan een dokter of therapeut lijkt me niet zo'n groot probleem. Zij zijn professionals, en hebben beroepsgeheim.
Een winkelier ben je totaal geen uitleg over jouw verleden verschuldigd, en zij behoren zich professioneel te gedragen in hun functie. Mijn ervaring tot nu toe is dat dat doorgaans ook wel gebeurt.

Ik zou het onderwerp niet bovenbrengen tenzij dat echt noodzakelijk is. Je wil neem ik aan als vrouw functioneren, en mensen hebben jou te accepteren als de persoon die op dat moment voor hen staat.
Close vriendschappen en relaties is natuurlijk wat anders, en dat zal moeilijker zijn.

[Eva]

Oh, nog iets. Ga een winkelcentrum in. Op hakjes op of flatjes, maakt niet uit, maar loop rechtop. Overdreven trots doen is niet nodig, maar wees bewust van jezelf. Jij bent Merle!
Kijk anderen zo min mogelijk in de ogen. Dat kan onzekerheid verraden. Negeer onderzoekende blikken; dan negeren ze ook jou.
Walk proud, walk tall! ♥

[jacqueline]

houdingsoefeningen om meer vrouwelijk te lopen lijkt me...zeker in mijn geval.....ook geen overbodige luxe. Ik liep in nieuwegein rechtop, maar toch viel ik door de mand, puur door mijn mannelijk loopje.