Ben nooit zo heel goed in voorbeelden hoor, doe mijn best! Bedoelde het iig niet zoals Janine het toelicht.Dieuwertje schreef: ↑24 okt 2017, 03:33Kan je dat toelichten Lau? Kan je een voorbeeld geven misschien?
De term "niet oké" bedoelde ik hier in ieder geval als overkoepelende term voor non-acceptatie, zelf niet blij zijn, onbegrio, eigenlijk alles aan negatieve reacties. Ikzelf vind het wat kort door de bocht om dat allemaal onder de paraplu discriminatie te drukken. Alsof alle negatieve dingen als discriminatie af moeten doen.
Stel je werkt bij een organisatie met een religieuze achtergrond. Je bent daar aangenomen in verband met je competenties maar daarnaast voldoe je ook aan het plaatje dat past binnen de normen en waarden van het bedrijf. Als je dan ineens buiten dat plaatje valt, doordat het bijvoorbeeld niet binnen de religieuze opvattingen past, dan kun je dat simpel afdoen als discriminatie. Terwijl je als persoon misschien gewoon niet meer binnen het bedrijf past. Dat hoeft niks te maken te hebben met je religie, en je kan het kortzichtig noemen. Maar dat vind ik dus zwart wit.
Wij, als LGBTQA-mikmak schreeuwen om acceptatie en begrip. De wereld moet ons accepteren. Maar velen worden moe van het uitleggen en doen dat niet meer. Reacties vanuit onbegrip volgen, en er wordt geschreeuwd dat er discriminatie plaatsvindt. Maar is dat eerlijk? Kijken wij ook andersom? Wij vinden het normaal anders te zijn, omdat we simpelweg geen keuze hebben. Mogen wij van anderen hetzelfde wel verwachten?
Hoop niet dat ik mensen tegen de schenen trap, maar ik vind dat er veel meer nuances liggen in zulke situaties dan volledige acceptatie óf discriminatie. Ik beschouw een bedrijf als een organisme, waarbinnen werknemers zich ontwikkelen. Ontplooi jij je op een andere manier dan de rest, dan val je daarbuiten. Je volgt een ander pad. Als je met dat pad te ver van de route van het bedrijf als organisme wijkt, dan kan het voor beide partijen beter zijn om afscheid te nemen. Kun je dat het collectief verwijten, of jezelf? Je laat elkaar dan toch juist in zijn of haar waarde, kiest voor de optie waar beide partijen de meeste vrijheid kunnen hebben.
Afwijkende genderidentiteiten of seksuele identiteiten komen voor, easy as that. Maar moeten we het echt gaan beschouwen als schapenhok waarop we met vlaggen staan te zwaaien uit protest om meer acceptatie te krijgen? Of moeten we het gewoon zien als onderdeel van wie iemand is, net als het hebben van rood haar, het lijden aan een depressie, de ontwikkeling van een persoonlijkheidsstoornis, het ontbreken van ledematen of chromosomen, of gewoon een andere karaktereigenschap?
Nogmaals, misschien niet sterk in voorbeelden. Wel sterk in lange teksten... Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel, maar kortgezegd zijn er veel meer perspectieven dan slechts zwart en wit, links en rechts of boven en onder.