Twijfel en zeker weten

[Anne]

Het is een vraag die altijd wel eens gevraagd wordt: "Weet je het wel zeker dat je trans bent?" Vaak gevraagd door familieleden die bezorgd zijn, door artsen die niets verkeerds willen doen, door vrienden/bekenden die het (nog) niet kunnen begrijpen. Een vraag die voort komt uit meestal goede bedoelingen, maar die trans mensen altijd voor het blok zet. En zelfs al ben ik al behoorlijk ver gevorderd (ik ben nog niet aan hormonen, maar leef al wel full time) en bijna altijd ja zeg, er blijft toch ergens iets knagen. Zou ik er echt beter worden van transitie? Is dit niet een manier van wegvluchten? Weet ik het echt 100% zeker?

Twijfel blijft er, soms is het meer en soms is het minder, afhankelijk van mijn gemoedsrust. Ik weet dat dat enigszins aan trans zijn eigen is, maar ik kwam net dit tegen.

http://freethoughtblogs.com/nataliereed ... hypothecis

Het stelt de vraag "weet je zeker dat je trans bent" eigenlijk op zijn kop. Waarom vraagt niemand of je zeker weet dat je cis bent? Op de eerste vraag kan ik nog maar minder dan een jaar 'ja' op antwoorden. Op de tweede vraag had ik al veel eerder moeite om 'ja' op te zeggen. Het geeft een hele andere wending aan zekerheid over trans zijn.

Maar goed, dat artikel kan het veel beter vertellen dan ik kan. Die schrijfster is trouwens geweldig. Ze heeft heel veel goede artikelen.

[Gabriël]

Interessant artikel inderdaad!

Ik heb zelf geen twijfel of transitie me gelukkiger zal maken. Mijn twijfel bestond altijd uit welke naam ik eraan moest geven, maar niet mijn lichaam. Ik wist niet of ik me nu Androgyn voelde of mannelijk, maar ik wist/weet zeker dat ik me écht geen vrouw voel. Maar wel weet ik al jaren zeker dat mijn borsten en baarmoeder niet bij mij horen en ik ze liever kwijt ben dan rijk. Dus op de vraag ben ik trans zou ik hebben gezegd; ik denk het wel. En de vraag ben ik een cis-vrouw: zeker weten van niet!

Dus voor mij is de bevestiging dat ik trans ben, puur lichamelijk eigenlijk. De genderrol en kleding maken me niet zo veel uit. Ik heb nooit een hekel gehad een jurken en ik vind andere mannen in jurken/rokken ook mooi, en zou ook niet weten waarom ze die niet zouden mogen dragen. Dus ik zie mezelf na transitie ook nog wel eens een rok aantrekken als ik daar zin in heb. En qua genderrol... als ik alleen ben, heb ik geen gender. Mijn wc is een wc, geen heren-wc of dames-wc. Ik doe zowel de 'mannelijke' klusjes als 'vrouwelijke' klusjes in het huishouden. (moet ook wel, ik woon alleen en anders worden ze niet gedaan. ) Mijn hond ziet mij als haar baasje, maar blaft niet anders naar me als ik een jurk of een broek aan heb, en ze kan mijn naam toch niet zeggen.
Dus ja, daarom is mijn lichamelijke onvrede mijn grootste reden waarom ik mezelf als trans beschouw.
(en nu ik bezig ben met in een mannenrol te leven, merk ik dat ik me er een stuk prettiger in voel en voel ik me ook nu meer mannelijk dan androgyn)
Ik twijfel ook niet of ik spijt zal krijgen als in de toekomst mijn borsten en baarmoeder weg zijn. De enige twijfel die ik af en toe heb is of de genderrol van 'man' me ook na tig jaar nog zal bevallen, aangezien ik geen standaard mannelijke man ben of zal zijn. Dat ik me toch weer meer androgyn zal voelen. Maar goed, in de huidige samenleven moet je toch kiezen tussen man en vrouw en 'bestaat' androgyn niet (zeker niet op formulieren enzo), dus dan blijf ik toch erbij dat ik liever man ben dan androgyn. En mocht er wel in de toekomst een optie komen voor androgyn, dan zou ik alleen formeel wat zaken moeten veranderen, maar zou ik na transitie nog steeds tevreden zijn met mijn lichaam en daar niks aan willen veranderen.

Mijn therapeut van het GGZ heeft geen ervaring met transgenders en transsexuelen, maar stelt wel veel vragen zodat ik erover na kan denken of mijn wens voor transitie ook echt voortkomt uit genderdysforie, of dat het een andere oorzaak heeft. Bijvoorbeeld dat ik gewoon mijn lichaam niet mooi (genoeg) vind en daar onvrede over heb. Maar toen antwoordde ik haar ook dat ik niet in die zin ontevreden ben met mijn lichaam. Wanneer ik me als meisje kleedde en mijn haar mooi deed en make-up op enzo, dan vond ik mezelf in de spiegel wel mooi. Mijn spiegelbeeld liet een mooi meisje zien. Maar dat was ik niet. Dat voelt niet als wie ik ben.
En ik vind bijvoorbeeld een bepaald alternatief model (Razor Candi) een hele mooie vrouw. En ik vind bijvoorbeeld Billy Idol in de jaren 80 een hele mooie man. Mocht er nu een toverfee langskomen en mij laten kiezen of ik het lichaam wil van Razor Candi of van Billy Idol, zou ik echt voor Billy Idol gaan.


Ik kwam overigens ook een ander interessante stelling/vraag tegen om na te denken over of je wel trans bent of niet.
Stel je je voor dat je op een onbewoond eiland bent. Waarbij er dus geen andere mensen zijn die je mevrouw of meneer noemen, waarbij je geen bepaalde genderrol hebt of aan andere gender-specifieke verwachtingen moet voldoen. Kleding onbelangrijk is (dus je kunt dragen wat je wil)... Zou je dan nog in transitie willen gaan?

(bij mij zou dat antwoord dus ook ja zijn, omdat het dus voor mij echt mijn lichaam is die ik anders wil.)

[Jessy]

Dat is verdorie een heel goed artikel! Zo had ik het in mijn eigen (zeer herkenbare) twijfels nog niet bekeken...

[Eva]

Stel je je voor dat je op een onbewoond eiland bent. Waarbij er dus geen andere mensen zijn die je mevrouw of meneer noemen...

IJzersterke vraag!

[Irene_de_Vreede]

Antwoord op die laatste vraag volmondig ja, want dan zijn er geen drempels meer.

[Hedwich]

Nooit gedacht dat logica nog eens van pas zou kunnen komen bij de interne transitie...

De onbewoond-eilandvraag heb ik letterlijk gehad bij mijn intake.

Mijn antwoord was iets dergelijks: "Ja, en stel dat ik dan verder ook niets van de rest van de wereld zou weten, van mannen en vouwen, om het nog erger te maken. Bij een gebrek aan deze kennis zou ik mezelf dan niet als vrouw kunnen definiëren. Maar ook zeker niet als man, als er niemand is die me dat steeds zou kunnen vertellen. En er zijn toch zeker ook wel dieren in het bos waar ik een en ander van zou kunnen afleiden? Het probleem is alleen: ik zou ook niet weten van de mogelijkheden van een transitie via een genderteam..."

[Zef]

Super dat je die link plaatst, Anne, wat een goed artikel! En de discussie die in de comments ontstaat is ook interessant.

Wat de "eilandvraag" betreft: ik denk wel dat de wens om te leven als het geslacht dat overeenkomt met hoe je je voelt, voor een groot deel is gebaseerd op hoe de buitenwereld je ziet. Als je je een vrouw voelt wil je natuurlijk niet aangesproken worden met meneer, en andersom. En als je uiterlijk niet overeenkomt met hoe je je voelt kan het heel moeilijk zijn je sociale 'rol' te bepalen en in te vullen. Zo ervaar ik het, tenminste. Maar volgens mij heeft het nog meer met hoe je jezelf ziet te maken. Dus zal ik, alleen op een eiland in het verkeerde lichaam, net zo ongelukkig zijn als met een heleboel mensen erbij.

[Sabrina40]

Ik heb destijds heel ruim de tijd genomen om heel duidelijk en diepgaand helemaal zelf te doorgronden hoe mijn vrouwelijke inborst nu precies in elkaar zit en wat ik daar mee aan kan en natuurlijk ook wat ik daar mee aan wil. Ik heb mij toen tot doel gesteld, dat ik mij in de rest van mijn leven vrouw zou willen voelen en door mijn omgeving ook als zodanig zou worden gezien én geaccepteerd. En dat is mij, mede door een ingrijpend epilatie programma, echt voldoende overtuigend gelukt en daar ben ik dus heel erg blij mee. Het feit, dat ik daarbij borst- en haarprothesen moet gebruiken, is voor mij acceptabel en ik kan mijn zeer gezonde lichaam, dat mij uiteindelijk zo goed in staat stelt om mijn doel te bereiken, diverse foutjes gewoon vergeven, in plaats van er medische behandelingen op los te laten.

Op een onbewoond eileand blijft natuurlijk alleen het eerste gedeelte van mijn doel overeind, maar dat verandert dan natuurlijk niets aan de situatie.