Familie heeft problemen met mijn trans zijn

[Nick1703]

Herkennen jullie dit? Ik ben sinds vorige week out en thuis kan ik er amper normaal over praten. Ik heb dan wel allerlei herenbroeken gekocht gisteren en dat is allemaal oke, maar als ik er maar over praat, of opper dat ik naar de huisarts moet gaan voor een doorverwijzing naar de VU worden mijn ouders echt helemaal gek. Ze praten ook nog steeds met mijn biologische naam. Ik heb gevraagd of ze dan in ieder geval minder mijn naam willen zeggen, bijvoorbeeld als ze zeggen: je rolstoelbanden moeten opgepompt, hoeft daar echt geen naam achter, ik ben de enige met een rolstoel in dit huishouden. Ik snap ook dat ze nog moeten wennen, maar opmerkingen als: we hebben een dochter en we zullen NOOIT een zoon hebben maakt t voor mij wel een beetje lastig als ik eerlijk ben. Maar lang verhaal kort: hoe gaan jullie om met familie die het er moeilijk mee heeft?

[Danielle]

Oi. Ik heb helaas geen tip voor je. Wel aanmoedigingen en support!

[Nisha]

Tja, alhoewel dit niet positief klinkt, ik heb alleen maar meer familie verloren toen ik uit kwam als transgender. Ik had er geen moeite mee dat die contact verbroken was. Maar dat komt echt van het perspectief dat ik er makkelijk in ben om contact te verbreken met mensen die me niet aanstaan.

Helaas kan ik je geen echt advies geven, maar ik hoop wel voor je dat dat goed komt. Het zou kunnen komen puur van het wennen. Mijn eigen moeder had daar zelf lang over gedaan, maar heeft het wel geaccepteerd.

[Nate_0]

Ik heb niet echt persoonlijk advies voor je, mijn familie heeft het gelukkig boven verwachting goed opgevangen...

Maar wat daar bij in mee speelt is dat ze goed geïnformeerd zijn. Ik had mijn broertje al eens e.e.a. uitgelegd en hij is 22 en zich sociaal redelijk bewust van dit soort dingen, dus hij heeft het er ook een paar keer met mijn ouders over gehad (ik woon niet meer thuis). Zorgen dat je ouders (vanuit goede bronnen) geïnformeerd worden is dus sowieso belangrijk, dat lijkt me (na het lezen van verschillende verhalen) een flinke correlatie met acceptatie te hebben.

Verder weet ik niet of het mogelijk is om zelf naar je huisarts te stappen (of rollen ), want het zou zonde zijn als je ouders je tegen houden in je proces. Ik zat al tegen mijn groen licht aan toen ik het aan mijn ouders vertelde, en voor hun helpt het ook dat ze weten dat dit serieus is, dat dit echt is, en dat ik hier al een tijd mee bezig ben. Ze kunnen je toch niet altijd tegen blijven houden wat dit betreft.

Wat betreft het gebruik van je nieuwe naam--dat is voor (bijna) alle ouders lastig. Mijn ouders misgenderen/deadnamen me vrij constant, puur uit gewenning. Het enige wat je daarbij kunt doen is ze (blijven) corrigeren, ook als ze dat niet prettig vinden--jij vindt het immers ook niet prettig als ze je deadnamen.

Verder wens ik je heel veel succes toe, het lijkt me echt ongelooflijk rot om thuis te wonen terwijl je ouders zich zo opstellen...

[Mr.X]

Een woord: tijd. Dat hebben ze zeker nodig. Het is nog maar 1 week geleden dat iets groots op hun dak viel. Nu moeten ze een proces door dat lang kan duren om het te verwerken. En ook daarna kan het lang duren voordat ze de juiste naam enzo gebruiken. Want al is dan de wil er, ze moeten nog leren, en dat kan ook even duren na jarenlang je geboortenaam gebruikt te hebben.

Mijn moeder reageerde zoals jouw ouders. Ze stak haar kop in het zand en zei dat ze het er niet over wilde hebben. Maar langzaamaan begon ze ervoor open te staan. Nu staat ze volledig achter me. Het kan dus ook prima goedkomen met jouw ouders

[Eveliene]

Auw dat doet elke dag weer pijn. Ik kan je alleen mijn virtuele schouder aanbieden want mijn ervaring is juist andersom. Ik heb familie weer terug sinds ik uit de kast ben gekomen, ze vinden mijn huidige persoon veel fijner in de omgang dan die testosteronbom die ik in mijn oude leven was.

[Ender]

hoe het uiteindelijk wordt met je ouders kan je van te voren niet zeggen. Ik weet wel dat iedereen anders reageert, maar dat de meeste ouders uiteindelijk hun kind gelukkig willen zien. Klinkt mij alsof ze nog in een ontkenningsfase zitten. Ik denk zelf, dat als ze zien dat je zo (of met dit doel iig, transitie) veel gelukkiger bent/wordt, dat ze dan wel bijdraaien. ze houden immers van je. voor mij: mijn moeder was in eerste instantie in shock. Ik heb het onderwerp daarna laten rusten zodat ze er aan kon wennen en inzien dat dit voor mij de enige keuze is. mijn moeder heeft dan weer een stereotypisch beeld van mannen (en vrouwen ws), vooral in het begin vroeg ze me dingen zoals "waarom heb je dan dat shirt met bloemetjes erop gekocht?", ik ergerde me eraan maar ik werd er niet boos om. zo zou jij bv om kunnen gaan met deadnamen als ze dat expres doen. ze moeten wennen en hebben tijd nodig. geef ze die tijd. jij bent er ws al heel lang (je hele leven?) mee bezig, maar voor hun is het nieuw. wat ze zeggen is waar, het is een rouwproces.

verder ben ik het met Nate eens dat ze over het onderwerp gaan lezen/kijken. series zoals Hij is een zij, zijn misschien wel handig voor hun om te kijken. het komt dus best wel vaak voor, en het is niet een "fase".

NB, als je 18+ bent heb je geen ouder nodig om een verwijzing te vragen voor het VU

[Nate_0]

Oh, en het kan ook zijn dat ze zich rare dingen in hun hoofd halen o.a. omdat ze niet precies weten hoe het zit met transitie enzo. Mijn vader dacht bijvoorbeeld dat ik volledig zou veranderen van de testosteron, ook qua persoonlijkheid, en dat zag 'ie niet zo zitten. Het kan een heel groot en eng iets zijn wanneer je niet de juiste informatie hebt.

[Nick1703]

Ik ben inderdaad 18+, dus ik kan doen en laten wat ik wil. Het is alleen pijnlijk om hen zo verdrietig te zien, alsof ik iets kapot heb gemaakt ofzo. En inderdaad, ik weet dit al mijn hele leven. Al toen ik 4 was zei ik: ik wil een jongetje zijn, maar dat werd nooit serieus genomen. Zij weten t nu een week, dus ik moet zeker niet te streng voor ze zijn. Ik wil waarschijnlijk geen volledige transitie, hormonen om er voor te zorgen dat ik niet meer menstrueer is voor mij genoeg. Ik ben gezegend met een cup AA, makkelijker plat te duwen dan dat krijg je ze niet.

[Mr.X]

Dat pijnlijke is heel begrijpelijk. Maar je doet het ook niet met opzet. Je zou toch ook liever niet deze problemen hebben? Daar ben je familie voor, om elkaar te steunen door dik en dun.

Overigens zijn er ook andere manieren om de menstruatie te stoppen. Daar heb je niet perse testo voor nodig. Testo brengt nogal wat meer veranderingen, dus het zou wel verstandig zijn om je daar goed in te verdiepen voordat je die stap gaat zetten.