Hoe en wanneer vertel je zoiets?

[Cocaholic]

Ik wist niet of ik dit in "Dagelijks Leven" of in "Seksualiteit" moest plaatsen, dus als het niet op de juiste plek staat mag dit gerust verplaatst of verwijderd worden.
Misschien is het ook een beetje raar dat ik gelijk nadat ik lid ben geworden zo'n topic open, maar het is toch iets wat me echt al een hele tijd bezig houdt.

Ik ben zeker niet de enige jongere die af en toe op dating apps zit zoals bijvoorbeeld Tinder, en daar dan ook leuke contacten maakt. Het is bij mij nooit verder gegaan dan een beetje chatten op de app en eigenlijk is dat vooral zo omdat ik bang ben dat er iets serieus ontstaat. Dit omdat ik in een relatie nooit voor eeuwig voor me zou kunnen houden dat ik transgender ben. Ik maak me er zo vreselijk druk om dat er ooit zoiets gebeurt, dat ik een heel leuk iemand leer kennen waarmee het helemaal klikt en die dan vindt dat ik hem heb voorgelogen als hij er na een tijd achter komt dat ik transgender ben.
Ik heb daarom ook een tijdje heel open geprobeerd erover te vertellen al in het begin van het contact, maar dan krijg je allemaal van die nare opmerkingen zoals "goh, wat gek! Dat had ik helemaal niet gezien!" of "en heb je dan een mannelijk geslachtsdeel", "heb je wel een vrouwelijke stem" en noem maar op. Ook mensen die gelijk helemaal geen contact meer met mij wilden nadat ik dat had gezegd. Dus ook daar ben ik mee gestopt.

Ik word er een beetje ongelukkig van. Ik heb mijn transitie, naar mijn idee, al een tijdje geleden af kunnen ronden en ik weet niet waarom, maar op de ene of andere manier dacht ik dat ik niet meer tegen dit soort dingen aan zou lopen.
Nu verwacht ik natuurlijk ook al wel een aantal reacties die zeggen dat wanneer iemand er een probleem mee heeft ik sowieso niks met zo iemand moet beginnen, maar het is toch iets waar mensen zonder genderproblemen nooit over hoeven na te denken en waar ook bijna niemand die ik ken tips voor zou kunnen hebben.
Hier misschien wel? Ik hoop het heel erg... Het lijkt misschien niet zo'n groot probleem en dat is het ook eigenlijk niet. Maar toch zorgt het er wel voor dat ik me ondanks alles nog steeds niet helemaal normaal voel.

[Jer158]

Heel eerlijk: waarom zou je in een relatie willen zijn met iemand die jou gelijk afschrijft op basis van je transgeschiedenis? Ik kan mij oprecht niet voorstellen dat er mensen bestaan die een perfecte match zijn MAAR iemand afschrijven op basis van een transgeschiedenis. Zo'n instelling staat namelijk niet op zich. En blijkbaar is het van de andere kant sowieso geen perfecte match, want dan zouden ze wel wat moeite doen.

Verder zou je bij het "open vertellen" ook direct kunnen zeggen dat je trans bent maar jong begonnen bent en inmiddels helemaal "klaar" bent met je transitie en fysiek volledig vrouw bent. Is misschien niet helemaal politiek correct maar zou je wel kunnen helpen

[Linda]

Eerst en vooral,die gevoelens die je hebt zullen nooit weggaan. Dus heb je de keuze,geen relatie aangaan of als je dat toch doet vertel het dan meteen,je zegt het zelf,het gevoel van voorgelogen te zijn.
Reageren ze er slecht op ,door naar de volgende .
Moeilijk te zeggen hoe dit op te lossen maar HET gevoel zal altijd blijven,geloof ons.
Succes

Groetjes,
Linda

[Cocaholic]

Je hebt gelijk dat je natuurlijk liever niks zou willen met iemand die op basis daarvan een oordeel over je bedenkt, maar ik vind het wel heel erg lastig dat, als ik lichamelijk als vrouw geboren was, zo iemand (die misschien daarbuiten hartstikke leuk is) wel geinteresseerd zou zijn. De meeste mensen die zo denken zijn eerder onwetend dan nare mensen op zich en ik vind het gewoon heel erg vervelend dat het dus wel iets is wat zo belangrijk wordt gevonden dat het überhaupt wel verteld moet worden.
Ik ben heel erg bang dat ik ooit dus een goede klik met iemand heb en dat ik diegene dan niks heb verteld, maar dat die dan via mijn ouders of wat dan ook tóch (na misschien wel jaren) erachter komt dat ik iets verzwegen heb. Dan gaat het al niet eens meer om het trans zijn maar dat ik niet open ben geweest. Dat ik toch op een bepaalde manier gedwongen word om dat te vertellen vind ik juist zo lastig.

[Anon20190122]

Maak je maar niet te druk er zijn zat jongens die het wel accepteren.
Die klootviolen die het niet accepteren moet je niet eens wat mee willen hebben.

[Jer158]

Ik ben heel erg bang dat ik ooit dus een goede klik met iemand heb en dat ik diegene dan niks heb verteld, maar dat die dan via mijn ouders of wat dan ook tóch (na misschien wel jaren) erachter komt dat ik iets verzwegen heb. Dan gaat het al niet eens meer om het trans zijn maar dat ik niet open ben geweest. Dat ik toch op een bepaalde manier gedwongen word om dat te vertellen vind ik juist zo lastig.

Neem aan dat je het wel wil vertellen. Het is iets wat een impact op je leven heeft gehad en zo te lezen nog steeds heeft. Dat soort openheid is een vereiste voor een gezonde relatie. Er zijn wel meer omstandigheden en gebeurtenissen die je zou willen delen met je partner. Trans zijn is er daar een van.

De meeste mensen die zo denken zijn eerder onwetend dan nare mensen op zich en ik vind het gewoon heel erg vervelend dat het dus wel iets is wat zo belangrijk wordt gevonden dat het überhaupt wel verteld moet worden.

Onwetendheid uit zich in het ergste geval in er "niet om staan te springen". Iemand die iemand anders direct afschrijft gaat echt niet van mening veranderen door wat kennis.

Je hebt gelijk dat je natuurlijk liever niks zou willen met iemand die op basis daarvan een oordeel over je bedenkt, maar ik vind het wel heel erg lastig dat, als ik lichamelijk als vrouw geboren was, zo iemand (die misschien daarbuiten hartstikke leuk is) wel geinteresseerd zou zijn.

Ik kan mij oprecht niet voorstellen dat zo iemand bestaat, die "daarbuiten" hartstikke leuk is. De opvattingen van een mens hangen namelijk allemaal samen. Grote kans dat die persoon net zo intolerant is naar andere minderheden. Niet mijn idee van een leuk persoon

[Nate_0]

Ik had een vriendje, toen ik nog als vrouw leefde en er fysiek niets met me aan de hand was. Die jongen was zo homofoob als de pest, en zou ook nooit iemand daten die gehandicapt was. En zo kwamen er meer en meer dingen aan het ligt waar hij niet voor open stond, omdat het "niet normaal" was. Depressie mocht ik niet aan hem laten kennen, ik kon niet zeggen dat ik naar het toilet ging want in zijn hoofd deden "vrouwen" dat niet, en hij snapte niet dat ik bevriend was met een meisje dat een arm miste, want dat was "vies".

In eerste instantie leek dat trouwens een hele leuke, lieve en begane jongen te zijn. Dat was 'ie ook, maar alleen in zijn eigen bekrompen wereldje. Zo heel leuk bleek hij dus niet te zijn.

Uiteindelijk ben ik persoonlijk een groot voorstander van geloven dat "iemand die mij niet mag op basis van een paar (arbitraire) dingetjes aan mij die hem/haar opvallen, daar wil ik ook geen vrienden mee zijn" (laat staan daten). Je hebt een iets andere voorgeschiedenis dan de meeste vrouwen, maar andere vrouwen hebben andere dingen waar die gasten waarschijnlijk ook op enig moment op gaan zitten zeuren.

Qua vertellen--ik zou het zelf post-transitie alsnog niet helemaal aan het begin van een nieuw gesprek doen, gewoon zodat hij je leert kennen voor wie je bent, maar op het moment dat jij al een beetje gepeild hebt wat zijn intenties zijn en wat zijn gedachten over dit soort dingen zijn.

[Cocaholic]

Onwetendheid uit zich in het ergste geval in er "niet om staan te springen". Iemand die iemand anders direct afschrijft gaat echt niet van mening veranderen door wat kennis.

Ik kan mij oprecht niet voorstellen dat zo iemand bestaat, die "daarbuiten" hartstikke leuk is. De opvattingen van een mens hangen namelijk allemaal samen. Grote kans dat die persoon net zo intolerant is naar andere minderheden. Niet mijn idee van een leuk persoon.

Nee... Niet echt eigenlijk. Je hebt gelijk. Misschien is het op een bepaalde manier ook wel een voordeel dat ik, doordat ik een soort "extra baggage" heb, sneller ontdek hoe bekrompen iemand kan zijn. Vaak ben ik vooral een beetje verdrietig omdat ik hier niet mee in aanraking had hoeven komen als ik niet trans was, maar het is natuurlijk ook weer zo dat die jongens precies hetzelfde hadden gedacht als ik dit probleem niet had. Dan was ik er waarschijnlijk niet achter gekomen alleen.

Qua vertellen--ik zou het zelf post-transitie alsnog niet helemaal aan het begin van een nieuw gesprek doen, gewoon zodat hij je leert kennen voor wie je bent, maar op het moment dat jij al een beetje gepeild hebt wat zijn intenties zijn en wat zijn gedachten over dit soort dingen zijn.

Ik vind dat ook een beetje lastig om te polsen. Het is een beetje vaag, denk ik, om iemand zomaar vanuit het niets te vragen over trans onderwerpen en hoe hij daar over denkt, ook als hij al serieus lijkt te zijn wat betreft interesse. Maar een andere manier weet ik eigenlijk ook niet.
Laatst heb ik wel al een soort poging gedaan bij een leuke jongen door te vragen of hij nog naar de Pride was geweest, en die reageerde daar in elk geval positief op! Misschien had ik daar verder mee moeten gaan...