Kinderloosheid

[Hedwich]

Ik ben ook meidengek van jou ja.

[Anon20180501]

Ik hou ook van jou hoor.

[Merel77]

Ik heb een vriendin gehad met 3 kindereren: allemaal meisjes. Ik zou wel graag kinderen willen, maar is het niet niet iets wat van mij perse moet. Zij vond mij wel een echt moederlijk type, ben ik ook wel denk ik:) . Kinderen vinden mij meestal ook heel leuk (maar ik ben geen kinderen gewend dus dat is dan niet altijd wederzijds, ook een beetje bui afhankelijk). Toen ik een jaar of negentien was, net aan de hormonen denk ik, heb ik alles uitgezocht over hoe het zat met adopties enzo. Ik had toen echt 'de kriebels'. Maar kriebels gaan over en dan ga je dingen toch wel anders afwegen: 2 verdieners, blijft er 1 thuis (ik), hebben we dan nog wel genoeg inkomen, ben ik geestelijk wel sterk genoeg, kan ik bouwen op mijn partner... dat soort dingen. Ik vind het wel een verantwoordelijkheid. O ja, met die vriendin heb ik het toch uitgemaakt anders was ik nu moeder geweest.

[Judiana]

Hoi Hedwich,

kun je het allemaal een beetje een plek geven?

[Hedwich]

Naar aanleiding van deze "coming out" heb ik er met mensen over gepraat en er überhaupt over kunnen praten. Veel mensen komen met oplossingen of pogingen tot opvrolijken, maar dat werkt niet in mijn geval; het zou zijn alsof ik mijzelf mijn verdriet ontzeg als niet-legitieme ervaring. Ik weet dat er meer in het leven is dan alleen kindertjes, maar eraan voorbijgaan dat het me verdriet doet zelf kinderloos te zullen blijven zou een emotionele verwaarlozing zijn van mezelf. Dat heb ik al genoeg over mezelf uitgestort de afgelopen jaren, begin ik langzamerhand te merken.

Het rommelt wat daarboven. De onderkenning van het verdriet, het uiten ervan, de herkenning die ik vind in boekjes over dit onderwerp en de al dan niet (h)erkenning door de omgeving scheelt al een hele hoop. Het is het opkroppen wat me begon op te breken. Het is voor mij nu kijken hoe ik (überhaupt) mijn emoties kan delen zonder mezelf te overschreeuwen.

[Jessy]

Dat je er even bij blijft stil staan is okee, maar doe dat niet te lang. Het leven is kort, dus probeer ervan te genieten op elk moment.
Ook niet teveel stilstaan bij verleden en toekomst. Je leeft NU, en wat nu voorbij gaat is straks alweer 'vroeger' en komt nooit meer terug

[Eva]

Het is het opkroppen wat me begon op te breken. Het is voor mij nu kijken hoe ik (überhaupt) mijn emoties kan delen zonder mezelf te overschreeuwen.

Och, dat jezelf overschreeuwen is niet honderd procent vermijdbaar, vrees ik. Jezelf vinden lijkt me van groter belang. Vind jezelf, ken jezelf. Je bent op de goede weg, is mijn (nogal persoonlijke) indruk, Hedwich!

[Hedwich]

Dat je er even bij blijft stil staan is okee, maar doe dat niet te lang.

Mee eens, jedoch. Dit verdriet probeer ik een plek te geven in mijn leven. Geen allesoverheersende plek, want ook nu al gaat het leven gewoon door. En daar wil ik ook voor gaan. Maar kinderloosheid is voor altijd, evenals het gemis van een overleden naaste. Het zal altijd zo zijn en hoewel het niet altijd op de voorgrond zal zijn, is het goed het niet te ontkennen, er op bepaalde momenten actief mee bezig te zijn, om er vervolgens mee verder te kunnen gaan.

[Merle]

*zucht*

Ik zal niet doen alsof ik weet wat er nu allemaal in je hoofd omgaat, en dat zou ook niet echt eerlijk van mij zijn want dat weet ik gewoon niet, maar ik kan het me natuurlijk allemaal wel voorstellen. Ik ben in ieder geval heel blij om te horen dat je het een plekje probeert te geven. Doe dat ook vooral op je eigen manier en in je eigen tempo, want uit mijn eigen ervaring weet ik wel hoe belangrijk dat eigenlijk is bij zo'n verlies. En nou ja... gewoon heel veel sterkte.

[Judiana]

het was van mijn kant meer een vraag of het al wat beter met je ging, niet om je te bezeren... als ik dat wel heb gedaan onbedoeld dan spijt me dat !