Kinderloosheid

[Damien7002]

Ik zit al een lange tijd hier over te denken,en na wat aarzelingen wil ik het hier toch posten.

Toen ik een relatie begon met mijn huidige vriend waren we het er al snel met elkaar over eens dat we graag kinderen zouden willen.
Dit was voor mijn coming-out. Ik denk dat we serieus over dit onderwerp hebben gepraat zo'n twee jaar geleden.
Ik zou dolgraag wel een kind willen, maar vooral als ik de vader zou zijn, niet de moeder.
Met het huidige lichaam wat ik nu heb zou ik eventueel wel zelf een kind kunnen baren, als ik dat zou willen.
Maar omdat ik me identificeer als man, zou zelf een kind baren geen optie zijn.

Laatst heb ik het er vluchtig over gehad met mijn vriend, dat als ik testosteron zou gebruiken in de toekomst, ik onvruchtbaar zou worden en zelf geen kinderen meer kan krijgen.
Adoptie zou dan een goede optie kunnen zijn. Maar ik kan er niks aan doen dan er steeds over na te denken hoe het zou zijn als we de biologische ouders zouden zijn van een kind.
Dit maakt het allemaal ook moeilijk voor me. Als ik testosteron zou gebruiken vergooi ik eigenlijk de kans om een kind te krijgen.
Ik zie het als mijn vruchtbaarheid weggooien. (Does this make any sense?)

Ben ik nu gek om dit te denken? Ik bedoel, ik ben een jongen maar ik zou een kind kunnen baren, terwijl dit ontzettend vrouwelijk is.
Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?

[Gabriël]

Ik kan me goed voorstellen dat een kind baren voor je gevoel geen optie is omdat je je een man voelt. (hoewel in Amerika ik wel transmannen heb gezien die kinderen hebben gebaard -die stopten gewoon tijdelijk met testosteron, maar dat ter zijde)
En ja, je vruchtbaarheid weggooien... Een beetje is het misschien wel zo. Maar aan de andere kant, als je als man was geboren en in een relatie was gestapt met je huidige vriend, dan had je ook geen biologische kinderen met hem kunnen krijgen. Of stel dat je sperma van slechte kwaliteit was en je evengoed onvruchtbaar zou zijn.
Misschien dat dit iets te makkelijk klinkt. Maar ik heb zelf nooit een kinderwens gehad, dus kan me niet voorstellen hoe diep het zit en hoe het verschil aanvoelt tussen een biologisch eigen kind en een adoptiekind.
Persoonlijk zou ik zeggen dat een bloedband niet zo belangrijk is om een kind te hebben. De hoeveelheid liefde die je een kind kan geven, is sterker en belangrijker dan met wiens ei-cel en zaadcel het verwekt is.

Maar ik kan me wel voorstellen dat het een moeilijk onderwerp is. Voor jou en voor jullie samen.
Wel wil ik je veel sterkte wensen.

Ben ik nu gek om dit te denken? Ik bedoel, ik ben een jongen maar ik zou een kind kunnen baren, terwijl dit ontzettend vrouwelijk is.

Zo gek vind ik dit niet klinken overigens. Want uit je verhaal begrijp ik dat het niet zozeer om het baren gaat, maar om het hebben van een biologisch eigen kind? Dat hebben wel meer mannen. En dat is dan niet vrouwelijk naar mijn idee.

[Anon20180501]

Ik snap je dilemma denk ik wel. Ik zelf betwijfel of ik kinderen had gekregen als ik voor hun geboorte al geweten had dat ik een transseksueel was. Achteraf kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik het nog niet wist want mijn kinderen zijn het fijnste wat me is overkomen en mijn liefste 'bezit'.
Ik zou het denk ik niet voor kinderen gekozen hebben als ik het toen al had geweten want ook al had ik ze graag zelf gewild, je zadelt ze we op met een situatie die ze vanaf de geboorte opgedrongen word en daarom het gevoel kunnen krijgen het te 'moeten' accepteren', terwijl wij zelf ook nog moeten 'vechten' voor acceptatie van onszelf en van de maatschappij. Dat is een enorme druk die je op je kinderen legt.
Ik ben nog niet zo oud maar in mijn tijd was TS toch minder bekend en daarom mijn gedachten en visie. Het is wel al meer bekend en geaccepteerd maar nog niet optimaal. Ik denk niet dat het in het begin uitmaakt voor een kind of die een TS ouder heeft, daar groeien ze mee op alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Anders wordt het als ze wat ouder worden, je kent de hardheid van de schoolomgeving en kinderen onderling in het algemeen. Ik denk dan ook dat je in eerste instantie vanuit het kind moet denken als je dit overweegt maar er ook aan moet denken dat je mentaal er aan kapot kan gaan als je een kinderwens blijft houden vanaf je onvruchtbaarheid. Naast de mogelijkheid van adopteren bestaat er ook een mogelijkheid je zaadcellen voor langere tijd op te slaan maar ik weet niet hoe lang dit kan met eicellen. Misschien ook een uitweg waarin je je zou kunnen verdiepen.

Een enorm dilemma, ik wens je dan ook veel wijsheid toe.

Veel liefs, Daniela.

Ik ben dadelijk weg tot vannacht en kan er vandaag dus niet meer over doorgaan. Als me nog iets te binnen schiet of uitgenodigd voel om te reageren wordt dat minimaal morgen.

[Merle]

Misschien is hoog-technologisch draagmoederschap dan wel een uitkomst voor jou? Uit een folder van het VUmc:

Bij hoog-technologisch draagmoederschap wordt een IVF-behandeling uitgevoerd, waarbij de eicellen van de wensmoeder in het laboratorium worden bevrucht met het zaad van de wensvader. Eén embryo wordt vervolgens in de baarmoeder van de draagmoeder geplaatst. Vaak is de draagmoeder een (schoon)zusje of goede vriendin die bereid is de zwangerschap te dragen. Na de geboorte wordt een 100% genetisch eigen kind overgedragen aan de wensouders.

En het is helemaal niet vreemd dat je hiermee bezig bent, hoor. Voor veel mensen is vruchtbaarheid een hartstikke vanzelfsprekend iets, en pas wanneer zoiets in gevaar komt begin je vaak pas te beseffen hoe belangrijk zoiets voor je kan zijn.

[Hedwich]

Ben ik nu gek om dit te denken? Ik bedoel, ik ben een jongen maar ik zou een kind kunnen baren, terwijl dit ontzettend vrouwelijk is.
Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?

Ik verdenk mezelf er van dat ik meer van een kindje zou kunnen houden dat ik zou hebben gebaard dan dat ik zou hebben verwekt als man... Ik kan me je wel indenken, Damiën, vanaf mijn kant van het universum.

Eigenlijk vind ik dat ik een Darwin Award nominatie verdiend heb door mezelf onvruchtbaar te maken met HRT, terwijl ik zo graag een kindje wil... Als ik nu maar beter mijn best had gedaan, had ik vast wel als man door het leven kunnen gaan, een vrouw kunnen vinden en een kindje kunnen verwekken... dat denk ik soms. Maar aan de andere kant... het zou me nooit gelukt zijn en de drang om als vrouw te leven was te groot...

[Anne]

Eigenlijk vind ik dat ik een Darwin Award nominatie verdiend heb door mezelf onvruchtbaar te maken met HRT, terwijl ik zo graag een kindje wil... Als ik nu maar beter mijn best had gedaan, had ik vast wel als man door het leven kunnen gaan, een vrouw kunnen vinden en een kindje kunnen verwekken... dat denk ik soms. Maar aan de andere kant... het zou me nooit gelukt zijn en de drang om als vrouw te leven was te groot...

Nee, Hedwich, NEE...

Je leven heeft wat andere wendingen gekregen dan dat je eerst voor ogen had. Dat is heel moeilijk, maar je hebt niets verkeerds gedaan. Ik snap dat je af en en toe denkt van 'wat ik als ik de juiste persoon ontmoet had voordat ik in transititie ging...'. Dat denk ik af en toe ook. Maar dan zou je nooit jezelf kunnen zijn in die relatie, en dat zou een hoop problemen met zich meebrengen. Voor jezelf, voor je partner, en eventueel voor het kind.

Je hebt juist een hele hoop stappen gemaakt waardoor je eindelijk vrede met jezelf kan hebben. Misschien kunnen daaruit ook kinderen komen, uit wat voor manieren dan ook. Maar hoe dan ook, jij hebt geen Darwin-award verdient. Jij hebt juist heel veel moed en daadkracht getoond, door te laten zien wie je bent. Ik weet dat het nu lastig en ver weg lijkt, maar er is misschien nog hoop. Niet per se biologische kinderen, mar toch... En wat voor kinderen het mogen zijn, ze hebben in ieder geval een moeder waar ze met trots mogen tegen op kijken.

Je hebt juist het omgekeerde van een Darwin-award verdiend, meissie... Jij strijd voor jezelf, en misschien kun je dat later doorgeven...

[Damien7002]

In ieder geval bedankt voor de reacties allemaal. We zullen nog goed na gaan denken over de opties.
Voorlopig willen we in ieder geval nog geen kinderen omdat we daar nog zeker een paar jaar mee willen wachten (mijn vriend is 22).
Mijn vriend wilt liever dat ik begin aan mijn transitie en daar over een paar jaar helemaal klaar mee ben en eindelijk echt mezelf kan zijn en me beter in mijn vel voel, zodat we daarna kunnen kijken wat voor ons de beste beslissing zal zijn. En ik weet dat als we kiezen voor adoptie, we net zo goed van dat kind zullen houden, en net zoveel liefde kunnen geven als met een biologisch eigen kind. Voor mijn vriend is het wel duidelijk, hij zou liever voor adoptie kiezen, zodat ik de zwangerschap niet zelf hoef te doorstaan. De hoog-technologisch draagmoederschap is ook een optie, maar waarschijnlijk zullen we (tegen de tijd dat we kinderen willen), voor adoptie gaan.

Aan de ene kant vind ik het wel 'zonde' om die vruchtbaarheid weg te moeten gooien, maar ik denk dat het mentaal ook veel (negatieve) impact op me zou hebben, als ik wél zelf zwanger zou zijn.
Wat dat betreft zou het verstandiger zijn om het niet te doen.

En Hedwich, ik ben het eens met Anne. Mocht je toch nog kinderen krijgen, op wat voor manier ook, zullen ze wel een goede moeder aan je hebben. En ik vind het moedig van je dat je toch voor jezelf gekozen hebt, voor je eigen geluk. En je kunt nog wel zó je best doen, om als man door het leven te gaan, maar voor hoe lang had je dat volgehouden? Want je zegt het zelf, de drang om als vrouw te leven was te groot. Ik wil je in ieder geval wel veel sterkte wensen, en ik hoop dat je het een plekje kunt geven.