nr_alex schreef: ↑16 jan 2018, 13:51
Hoi allemaal,
Ik ben (nog) niet heel erg actief op dit forum, maar vroeg me iets af.
Hoe gaan jullie ermee om als mensen die van je gendergevoelens afweten, het volstrekt lijken te negeren? Ik voel me namelijk absoluut niet mannelijk, maar zie er wel mannelijk uit. Mijn vrienden heb ik erover verteld, mijn ouders, de ouders van mijn vriendin, iedereen die het naar mijn idee wat aangaat.
Alleen stuk voor stuk krijg ik van ze allemaal bijna elke keer dat ik ze zie een opmerking op mij af geslingerd zoals "maar jij bent ook een man, dus..." of "je kunt wel zien dat hij een echte vent is", dat soort opmerkingen.
Ik vind dat heel vreemd, aangezien ik bij ze allemaal rustig de tijd heb genomen om uit te leggen hoe ik naar mijn genderidentiteit kijk. Het is haast alsof ze denken dat ik gewoon wat stimulatie nodig heb, dat ik me dan vanzelf wel mannelijk ga voelen ofzo..
Maken jullie dit soort dingen ook mee? Hoe ga je daarmee om? Ik vind het heel lastig om er wat van te zeggen en laat het maar gebeuren met een frons, maar het doet wel altijd pijn.
groetjes, Alex
Vroeger voordat ik als vrouw leefde maakte ik dat ook mee. Mensen lijken “ik ben transgender” niet serieus te nemen als uitspraak om te doen, totdat ze visueel bewijs te zien krijgen. Totdat je je gaat presenteren in de nieuwe geslachtsrol en die geslachtsrol aanhoudt. Althans, dat is mijn ervaring ermee.
“Ik ben een meisje in een jongenslichaam” is niet voldoende voor de meesten, als bewijs. Ze zullen het wegwuiven als een fase, als iets vergankelijk, als fantasie.
Wanneer ze zien dat je in je nieuwe geslachtsrol leeft en zo buiten komt en standvastig bent in die nieuwe geslachtsrol, zullen ze het op de duur vanzelf moeilijk hebben om je als man te blijven zien, omdat het beeld van jou als man, dat ze in hun hoofd hadden, vervaagt.
Ik weet nog goed toen Bo Van Spilbeeck in januari vorig jaar ervoor uitkwam. De eerste keer dat ze op het nieuws in male mode verscheen, nam niemand het serieus, leek het wel. Toen ze terug als vrouw verscheen en die presentatie bleef aanhouden en verbeteren, werd ze wel serieus als vrouw genomen en wisten mensen van : “het is menens”.
Zelfs de mensen die totaal niets van mij moeten hebben omwille van mijn transvrouw-zijn zullen mij vandaag de dag eerder “trut” noemen dan “eikel”, gewoon omdat mensen visueel ingesteld zijn. Zien ze een vrouw, dan zal het gebruik van mannelijke voornaamwoorden aanhouden alsmaar moeilijker worden voor ze en zullen ze uiteindelijk wel onbewust over je gaan denken als vrouw.
De mens zit complex in elkaar en toch weer niet zo complex als je erover nadenkt.
Ik schrijf niet meer mee en lees niet meer mee op dit forum.