Re: Familie
Geplaatst: 20 sep 2018, 19:53
Heey Stefan,
Ik denk dat ouders maar één ding willen: dat hun kinderen gelukkig zijn.
Ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd, maar misschien helpt het jou als je ze kan uitleggen dat het jou echt kwetst dat ze je nog bij je oude naam noemen. Dat het je pijn doet en verdriet. En dat je natuurlijk begrijp dat het voor hun lastig is, maar dat je hoopt dat ze toch af en toe kunnen proberen om je Stefan te noemen, want dat is wie jij bent en dan voel je je gelukkig.
En natuurlijk, tijd gunnen is een tweede ding..
ik ben net een week uit de kast bij mijn eigen familie en ze willen het meteen in de doofpot stoppen..
Maar ja, in the end, is het een voldongen feit dat ik met deze transitie bezig ben en op een gegeven moment zullen ze dat wel moeten accepteren.
Ik heb er vandaag met mijn behandelaar een heel gesprek over gevoerd: in hoeverre moet je verder met je eigen proces naar autonoom persoon (zo voelt het voor mij) en in hoeverre moet je je familie tijd en ruimte geven. Eigenlijk was de conclusie dat je het proces wat langzamer kan lopen, maar dat je niet moet teruggaan in de tijd.. Dan wordt het een rare poppenkast allemaal.
Ik hoop dat als je het uit de kant van emotie kan benaderen, het positief uitpakt voor je.
En als het zo blijft dan zou je ook kunnen zeggen (weet niet of je nog thuis woont): "ik vind het echt niet fijn dat jullie me ... noemen, daar raak ik elke keer erg van slag door, dus ik kom een tijdje niet, tot jullie het aankunnen om mij wel Stefan te noemen".
En ja, een transitie is verrekte ingewikkeld.
Letterlijk iedereen in je omgeving maakt ook zo zijn eigen processen door en dan 'moet' je weer je best doen om daar begrip voor te tonen, terwijl je het zelf soms ook al moeilijk genoeg hebt met jezelf. En mensen zijn bang voor veranderingen, weten dan niet wat er gaat gebeuren. Houden dus vast aan het oude, maar dat is iets waar zij zelf doorheen zullen moeten gaan. Dat proces van anderen is sowieso niet jouw verantwoordelijkheid.
Sterkte, houd vol.
Ik denk dat ouders maar één ding willen: dat hun kinderen gelukkig zijn.
Ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd, maar misschien helpt het jou als je ze kan uitleggen dat het jou echt kwetst dat ze je nog bij je oude naam noemen. Dat het je pijn doet en verdriet. En dat je natuurlijk begrijp dat het voor hun lastig is, maar dat je hoopt dat ze toch af en toe kunnen proberen om je Stefan te noemen, want dat is wie jij bent en dan voel je je gelukkig.
En natuurlijk, tijd gunnen is een tweede ding..
ik ben net een week uit de kast bij mijn eigen familie en ze willen het meteen in de doofpot stoppen..
Maar ja, in the end, is het een voldongen feit dat ik met deze transitie bezig ben en op een gegeven moment zullen ze dat wel moeten accepteren.
Ik heb er vandaag met mijn behandelaar een heel gesprek over gevoerd: in hoeverre moet je verder met je eigen proces naar autonoom persoon (zo voelt het voor mij) en in hoeverre moet je je familie tijd en ruimte geven. Eigenlijk was de conclusie dat je het proces wat langzamer kan lopen, maar dat je niet moet teruggaan in de tijd.. Dan wordt het een rare poppenkast allemaal.
Ik hoop dat als je het uit de kant van emotie kan benaderen, het positief uitpakt voor je.
En als het zo blijft dan zou je ook kunnen zeggen (weet niet of je nog thuis woont): "ik vind het echt niet fijn dat jullie me ... noemen, daar raak ik elke keer erg van slag door, dus ik kom een tijdje niet, tot jullie het aankunnen om mij wel Stefan te noemen".
En ja, een transitie is verrekte ingewikkeld.
Letterlijk iedereen in je omgeving maakt ook zo zijn eigen processen door en dan 'moet' je weer je best doen om daar begrip voor te tonen, terwijl je het zelf soms ook al moeilijk genoeg hebt met jezelf. En mensen zijn bang voor veranderingen, weten dan niet wat er gaat gebeuren. Houden dus vast aan het oude, maar dat is iets waar zij zelf doorheen zullen moeten gaan. Dat proces van anderen is sowieso niet jouw verantwoordelijkheid.
Sterkte, houd vol.