Nieuwe chat! Zie dit topic.

Steun van familie

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
AJpoekie
Berichten: 480
Lid geworden op: 25 mar 2018, 20:54
Gender: Trans FtM

Re: Steun van familie

Bericht door AJpoekie »

janine2363 schreef: 04 nov 2018, 21:41
AJpoekie schreef: 04 nov 2018, 18:28 Voor mij lijkt het soms makkelijker als mijn familie wel zou breken met me.. Andersom durf/kan ik die stap niet zetten..

Word nog regelmatig gekwetst na een bezoek bij hun, ben dan helemaal down en somber en moet daar echt minstens vier dagen van bijkomen..
Om door te kunnen heb je positieve energie nodig, en familie kan veel negatieve energie geven. Als je merkt dat een groot gedeelte van je aandacht en gesprekken met vrienden gaan naar "wat je familie niet goed voor je doet", nou dat is een goed teken om wat los te laten en je energie en gesprekken te richten op wat je wel wilt.
AJpoekie schreef: 04 nov 2018, 18:28 Ik wou dat ik de kracht had om tijdelijk te kunnen breken.
Dit heet: "Afstand nemen" komt veel voor en is vaak nodig, je kunt altijd weer naderen.
Weet ik, er valt voor mij niks te halen bij mijn familie.
En toch ga ik erheen..
Dat is iets wat ik niet 1, 2, 3 uit kan leggen hier.

Ik wilde vooral duidelijk maken dat ik begreep wat J.J. schreef.
-Julian-

I don't want to be anything
Other than what I've been trying to be lately
[..]
I'm tired of looking around rooms wondering what I gotta do
Or who I'm supposed to be
I don't want to be anything other than me
Gebruikersavatar
Benjamin
Berichten: 1665
Lid geworden op: 28 nov 2017, 15:56
Gender: Non-binair
Locatie: O, o Den Haag

Re: Steun van familie

Bericht door Benjamin »

AJpoekie schreef: 04 nov 2018, 18:28 Voor mij lijkt het soms makkelijker als mijn familie wel zou breken met me.. Andersom durf/kan ik die stap niet zetten..
Mijn therapeut adviseert me niks, maar hij noemt het wel psychologische mishandeling en zegt dat ik ze hun doelwit moet ontnemen.. Maar als ik dat doe, dan voel ik mij de bad guy.
Ik hoop dat je het ooit wel kunt. Dat je tegen jezelf kunt zeggen: eenieder die mij mishandelt, kan in de stront zakken. Het heeft bij mij ruim 36 jaar geduurd, maar ik durf nu te zeggen dat ik het kan. Ik kan het nog altijd niet geloven. Het is zeker niet makkelijk, ik leef nu zonder familie praktisch en dat is zwaar. Maar ik leef nu wel met maximaal respect voor mezelf. Ik laat mezelf niet meer mishandelen en daarmee plaats ik mezelf in wat ik niet anders kan omschrijven dan een genezende warmte.
Groetjes,

Ben

- Wil genderprettig leren te zijn. -
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Steun van familie

Bericht door janine2363 »

AJpoekie schreef: 05 nov 2018, 10:10 Weet ik, er valt voor mij niks te halen bij mijn familie.
En toch ga ik erheen..
Dat is iets wat ik niet 1, 2, 3 uit kan leggen hier.
:-) ik begrijp dat wel, en ... ... ik kan het ook niet 1, 2, 3, uitleggen. Maar er zal een moment komen
dat je een balans vind en afstand kan nemen. Het helpt om hier met vrienden over te praten woorden
uitspreken helpt. Ze niet in je hoofd laten cirkelen. De weg toont zich vanzelf
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Steun van familie

Bericht door janine2363 »

Benjamin schreef: 05 nov 2018, 11:45 Dat je tegen jezelf kunt zeggen: eenieder die mij mishandelt, kan in de stront zakken.
Er is altijd een spiegel. Ik ben mishandelt, of eerlijker, voel mij mishandelt, maar anderen, mensen van wie ik houdt voelen zich ook mishandelt door mij. Als er pijn is, is er niet altijd intentie. Voor sommigen is het misschien nodig om zich ergens hard tegen af te zetten, om verder te kunnen, maar als je alle kanten durft te zien, kan je met minder heftigheid vaak ook afstand nemen. De mensen die echt niet veel waard zijn, daar hoef je geen moeute voor te doen, die verdwijnen zowiezo wel.

Ouders zijn bijzonder, die kunnen bezitterig zijn en "de beste keuzes" voor je willen blijven maken. Dan is er geen keus, dan moet je weg en reken er maar op dat ze boos zullen worden uit onbegrip van hun kant, want ze zullen zich zo gefocussed hebben om de wereld te zien zoals ze wensen dat ze blind voor je zijn.
AJpoekie
Berichten: 480
Lid geworden op: 25 mar 2018, 20:54
Gender: Trans FtM

Re: Steun van familie

Bericht door AJpoekie »

Benjamin schreef: 05 nov 2018, 11:45
AJpoekie schreef: 04 nov 2018, 18:28 Voor mij lijkt het soms makkelijker als mijn familie wel zou breken met me.. Andersom durf/kan ik die stap niet zetten..
Mijn therapeut adviseert me niks, maar hij noemt het wel psychologische mishandeling en zegt dat ik ze hun doelwit moet ontnemen.. Maar als ik dat doe, dan voel ik mij de bad guy.
Ik hoop dat je het ooit wel kunt. Dat je tegen jezelf kunt zeggen: eenieder die mij mishandelt, kan in de stront zakken. Het heeft bij mij ruim 36 jaar geduurd, maar ik durf nu te zeggen dat ik het kan. Ik kan het nog altijd niet geloven. Het is zeker niet makkelijk, ik leef nu zonder familie praktisch en dat is zwaar. Maar ik leef nu wel met maximaal respect voor mezelf. Ik laat mezelf niet meer mishandelen en daarmee plaats ik mezelf in wat ik niet anders kan omschrijven dan een genezende warmte.
Ik denk dat het voor mij nog te doen is, omdat ik genoeg plekken heb waar ik wel steun ontvang.
Ik ben deel van een soort pleeggezin, waar ik minstens 1x in de week blijf mee eten en slapen. En mijn vrienden steunen me ook met alles wat ze kunnen. Hierdoor lukt het me om de dingen van mijn biologische familie te verdragen, ik ga daar gewoon heen met een soort (mentaal) harnas en dan overleef ik het wel (mijn bezoeken aan hun zijn voornamelijk vanuit praktische aard, omdat ik daar nu nog in een dameselftal speel en anders steeds zit met idiote en onhandige reistijden). Na dit seizoen ga ik stoppen met voetbal en veel minder daarheen (1 à 2 keer per maand ofzo) en dat zal schelen voor mijn innerlijke rust.

Knap wat je schrijft Ben, dat je nu zo ver bent.

En Jeanine, dat klopt helemaal.
Mijn proces en hoe ik ermee om ga met mijn ouders, is echt al iets vanaf de puberteit denk ik en ik zet stappen, maar langzaam en gestaag.
Dat is mijn pad denk ik.. Het gaat inderdaad allemaal vanzelf.
Ik ben nu ook een punt dat als ze me heel erg kwetsen, dat ik dan gewoon wegga. Ik blijf niet meer om de storm te laten uitrazen. "Óf we praten normaal als volwassenen óf we praten niet". Mijn grenzen komen er steeds meer.

Maar ik reageerde in dit topic, omdat de kern overeind blijft: het doet pijn als je familie je niet accepteert zoals je bent.
Ik heb geen tips nodig, sla mijn eigen weg in hoe ik het doe met mijn ouders. En dat komt wel goed allemaal.
Dit is een proces om een vrij mens te worden, mijn gevoel dan. En daar kom ik wel, ik heb steeds meer regie over mijn leven. En er valt nog genoeg te leren. Ik zal vast nog een hoop domme dingen doen, 100x mijn kop stoten tegen dezelfde steen. En dan uiteindelijk weer iets nieuws proberen.
-Julian-

I don't want to be anything
Other than what I've been trying to be lately
[..]
I'm tired of looking around rooms wondering what I gotta do
Or who I'm supposed to be
I don't want to be anything other than me
Gebruikersavatar
EmmaJJ
Berichten: 487
Lid geworden op: 08 jan 2017, 15:44
Gender: Vrouw
Locatie: Doorwerth

Re: Steun van familie

Bericht door EmmaJJ »

AJpoekie schreef: 04 nov 2018, 18:28
En ik denk trouwens zeker dat je je verhaal hier ook wel kwijt kan.. Dat mag altijd. Er is immers geen criterium dat als je wél steun ontvangt, dat je dan helemaal niet mag huilen, boos, gekwetst, gefrustreerd of teleurgesteld mag zijn.. Want zelfs, ondanks de steun van vrienden, kan dit traject eenzaam voelen..

Is dit wat jij ook bedoelt J.J?

En mooie voorbeelden geven jullie van jullie psychologen, Marica en J.J. Dan raken ze echt een kern, een essentie en wordt je begrepen.
Eindelijk een plekje waar je helemaal jezelf kan zijn en iemand dat oké vindt.
Ja, dat is wat ik bedoelde
Gebruikersavatar
EmmaJJ
Berichten: 487
Lid geworden op: 08 jan 2017, 15:44
Gender: Vrouw
Locatie: Doorwerth

Re: Steun van familie

Bericht door EmmaJJ »

AJpoekie schreef: 05 nov 2018, 10:10
Weet ik, er valt voor mij niks te halen bij mijn familie.
En toch ga ik erheen..
Dat is iets wat ik niet 1, 2, 3 uit kan leggen hier.

Ik wilde vooral duidelijk maken dat ik begreep wat J.J. schreef.
Volgens mij is dat het moeikijkste wat er is: de beslissing voor jezekf die betekent dat je de band met je familie verbreekt.
Heel veel liefde gewenst.
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Steun van familie

Bericht door janine2363 »

AJpoekie schreef: 05 nov 2018, 16:00 Ik ben nu ook een punt dat als ze me heel erg kwetsen, dat ik dan gewoon wegga. Ik blijf niet meer om de storm te laten uitrazen. "Óf we praten normaal als volwassenen óf we praten niet". Mijn grenzen komen er steeds meer.

Dit is een proces om een vrij mens te worden, mijn gevoel dan. En daar kom ik wel, ik heb steeds meer regie over mijn leven. En er valt nog genoeg te leren. Ik zal vast nog een hoop domme dingen doen, 100x mijn kop stoten tegen dezelfde steen. En dan uiteindelijk weer iets nieuws proberen.
Als je je rust vind en jezelf uitstraalt zoals je bent, dan zullen anderen dat zien. Dan kan je ook de kracht, moed vinden om weer toenadering toe te staan: Een uitnodiging te geven, of er een te kunnen accepteren. Op dat moment is het echt aan anderen om te kiezen wat die willen.


Ik ga vandaag denk ik mijn vader maar weer eens schrijven. Na mijn operatie ben ik in een zee van kalmte. Dingen die ooit zo belangrijk leken zijn dat een stuk minder, frustratie en pijn maken plaats voor begrip en realisatie dat kwetsen altijd twee kanten op gaat. Ik heb niets te bewijzen, maar daardoor ook geen nood om mensen af te wijzen. Als mensen van weleer mijn nieuwe leven mee willen leven, dan zijn ze welkom.

Ik heb natuurlijk ook een belofte gemaakt aan mijn zoontje. Zijn grootste wens is dat we ooit toch weer als vroeger met zijn allen met een blije lach rond een tafel kunnen zetten. En wie ben ik om nee te zeggen tegen mijn kind, die mij uit zijn aanvaard wie en hoe ik ben ? Het is eigenlijk geen moeite, ik heb geen boosheid in mij.
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Steun van familie

Bericht door janine2363 »

janine2363 schreef: 06 nov 2018, 13:28 Ik ga vandaag denk ik mijn vader maar weer eens schrijven. Na mijn operatie ben ik in een zee van kalmte.
En ik kreeg een lief antwoord. Drie maanden geleden afstand genomen, en vandaag weer begonnen aan het bouwen van bruggen. Drie maanden is genoeg, ik ga geen mensenleven wachten. Hij is 83, extra moeilijk voor hem, voor mij een reden om een beetje meer mijn best te doen.
Gebruikersavatar
Hormoonmeisje
Berichten: 309
Lid geworden op: 24 dec 2018, 03:34
Gender: Vrouw
Locatie: ??

Re: Steun van familie

Bericht door Hormoonmeisje »

Mijn familie heeft mij nooit gesteund en zal dat ook nooit doen. Ik had dat echter wel verwacht. Ze zijn altijd tegen alles wat buiten de maatschappelijke standaard valt, geweest.

Ik heb mij erover gezet.

Ik leef voor mezelf en niet voor een ander...
Ik schrijf niet meer mee en lees niet meer mee op dit forum.