Coming out op het werk

[Maaikedegeest]

Goedemiddag Allemaal,

Zoals de titel al aangeeft wil ik mijn coming out op het werk gaan doen.
Nu rijst de vraag over HOE?

Eerst wat basis informatie over mij en mijn situatie.
Ik ben Maaike een 32 jarige transgender.
Sinds 01-07-2017 woon ik op mij zelf nadat mijn relatie kapot is gelopen omdat ik mij zelf vrouw voelde en daar iets aan wilde gaan doen.
Op 28-01-2018 loop had ik mijn intake en ben nu bezig met de diagnostieke fase (hopelijk loopt deze snel ten eind)

Sinds dat ik op mij zelf woon heb ik voor mij zelf het roer om gegooid.
Ik ging leven als vrouw want zo voel ik mij. Dus boodschappen winkelen naar de dokter fysio eigenlijk alles als vrouw behalve mijn werk.
Dat vond ik nog te eng en bovendien was het nog niet noodzakelijk.
Al vind ik het nu tijd worden om hier wat aan te doen.
Dus ik heb mijn manager gesproken.
Die had een goede reactie en wil mij gaan helpen.
Voor hem is het ook nieuw dus ik moet zelf met ideeën komen wat ik erg lastig vind.
Daarna met personeelszaken gesproken. Zelfde reactie en ze gaat me helpen.
Ondertussen ook 2 erg goede collega's gesproken en ook die gaven een goede hoopvolle reactie.

Je zal je wel afvragen wat er dan zo lastig aan moet zijn als de reacties nu al zo positief zijn?
Nou de reden waarom ik het de rest nog niet wil vertellen is omdat we een multicultureel bedrijf zijn en ik al minimaal 7 jaar met deze mensen samenwerk.
Ik werk met een Marokkaan, Turk, Bosniër, Roemeen, Somaliër en ga maar door.
Dit cultuur verschil vind ik lastig. Hoe gaan ze reageren en hoe moet ik daar mee om gaan.

Dus mijn vraag eigenlijk is hebben jullie tips of ideeën hoe ik mijn coming out op het werk moet gaan doen?

Moet ik het tegen iedereen ineens vertellen of juist 1 op 1?

Ik ben heel benieuwd of jullie me kunnen helpen en waarmee jullie komen.

Alvast bedankt en groetjes,
Maaike

[Anon20190508]

Ik heb ook werk met veel mensen die niet van origine uit Nederland komen en heb het eens aangestipt bij mijn psych. Die zei: maar wat nou als je gewoon begint met: ik zou vanaf nu graag met deze naam aangesproken willen worden en met deze voornaamwoorden. Het schijnt dat dat al flink verschil kan maken dan beginnen met 'ik ben transgender', omdat transgender... Tja, het is een begrip waar mensen zo hun meningen bij hebben. Dit is iets waar je over na kan denken

[KeepzD]

Ik werk in een verpleeghuis met zowel verschillende culturen als verschillende geloven. Hier heb ik, op een enkeling na, ook geen enkele slechte reactie gehad.
Mijn "eigen team" heb ik het 1 op 1 verteld, zeg maar de mensen waar ik het meest mee te maken heb. De rest er omheen is er een beetje achteraan gekomen door een mail die ik zelf geschreven had, die rond gegaan is. Nu vragen mensen nog wel eens hoe of wat, maar ben ik verder gewoon Dennis daar.

Ik heb geen idee hoe jouw organisatiecultuur in elkaar zit, ik weet alleen wel dat we vaak te bang zijn voor alle reacties, terwijl mensen wel in de gaten hebben dat er wat speelt. Openheid = zwakte tonen, maar daarmee toon je ook hoe krachtig je bent!
Heel veel succes.

[Sander]

Ik werk zelf ook in een multiculturele organisatie. Vrij groot, zo’n 800 medewerkers. Ik zie ze ook allemaal geregeld, dus het was een best grote coming-out.

Ik heb eerst een paar vergaderrondes genomen met verschillende teams en toen breed via intranet.

Mijn manager was bij sommige overleggen aanwezig en bij mijn bericht op intranet heeft hij direct een reactie geplaatst. Daarin o.a. aangegeven dat hij trots op en blij voor me is en dat dit een fijne organisatie is voor mij en mijn transitie later, omdat we als zo open en respectvol zijn. Het idee daarachter is dat hij vanuit zijn hiërarchische rol alvast op een positieve manier de toon heeft gezet en mensen daar toch sneller achter staan.

Corrigerend vermogen binnen je organisatie helpt ook. Ik heb van te voren bij een x aantal collega’s aangegeven dat als mensen over de schreef gaan, ik het fijn zou vinden dat deze mensen erop aangesproken worden door anderen.

Tot nu toe heb ik alleen hele positieve berichten en begrip ontvangen

[Marica]

Tja, gewoon doen en jezelf zijn is toch makkelijker dan de schijn ophouden.?

Ik weet dat het makkelijk gezegt is, maar eens zal je toch moeten. Het is nu ook niet zo zoals je zelf al zegt dat niemand op de hoogte is. Dat moet het makkelijker maken, en over die cultuurverschillen hoef je je niet druk te maken. Die mensen zijn hier en hebben vaak al het nodige gezien en meegemaakt. Jij bent het volgende nieuwtje, en dat nieuwtje is de volgende dag al geen nieuwtje meer.

Dat is mijn ervaring. Op de bouw en nu weer als vrachtwagen chauffeuse op een vuilnisauto, het is een mannenwereld waar de vrouwen langzaam in doordringen. Tuurlijk weet ik ook wel dat ik de enige transvrouw binnen de firma ben. Maar ik doe gewoon mijn werk, en ben sociaal met mijn collega's. Als je zelf normaal doet, doen hun waarschijnlijk ook gewoon normaal tegen je.

[Anon20200101]

Maaike,

Mijn werk situatie is flink anders, omdat ik al 19 jaar lang ZZP ben.
Mijn werk is het touren met bands als technicus of manager, en de laatste 5 jaar ben ik ook op bestuurlijk en organisatorisch niveau bezig geweest bij een wereldwijde sportbond.
Ik werk op die manier expliciet in een multi-culturele omgeving; collega's en opdrachtgevers van over de hele wereld (wel overwegend blank), en elke dag een andere werkplek, in een ander land; Afgezien van de dagen dat ik thuis werkte vanaf m'n laptop, en een summit in Amsterdam, ben ik voor werk altijd in het buitenland geweest.

Mijn coming out deed ik altijd 'net iets van te voren', dus net voordat ik die club mensen voor het eerst regen zou komen in real life, door middel van een email.
Daarin legde ik dan openhartig, met een flinke dosis humor erbij, uit dat ik nu niet meer die oude persoon ben.
Dat brak dan op een afstandje het ijs alvast.
En gaf die ander ook de kans om mij prive aan te spreken zonder mogelijk ongemakkelijke confrontaties voor die ander.

Ik merk sterk, net zoals ook @Marica aangeeft, dat ik 'normaal' doe naar mijn colleage toe; en dat komt ook terug naar mij.
Ik stoor me expliciet niet aan een per ongeluk gebruik van m'n geboortenaam. of verkeerd gebruik van pronoun, tenzij het met opzet gebeurt om mij te treiteren. Dan weten ze - per die email - dat ik nu een handtas bij me heb met een baksteen erin.
Op m'n werk is het meest "negatieve" wat ik tot nu toe ben tegen gekomen een stug en kil "beste Laura, ik steun je in je keuze".
Verreweg de meesten waren warm, lief, en respectvol naar mij toe.
Dat sommigen mij misschien als een freak of 'nog steeds een man' zien, is aan hen; ik stoor mij daar niet aan, zolang zij mij met enige mate van respect behandelen.

[Maaikedegeest]

Bedankt voor de gegeven reacties ik ga alles meenemen en een plan van aanpak samen stellen.

Wel jammer dat er niet meer mensen gereageerd hebben.
Ik kan het niet voorstellen dat er zo weinig mensen in het zelfde schuitje hebben gestaan.

[Anon20190508]

Ik denk dat het er pas 6 dagen opstaat en niet iedereen elke dag op het forum zit En wellicht wilden de mensen die niet gereageerd hebben wel wat zeggen, maar had iemand anders al zo goed als gezegd dat zij wilden vertellen. Dan willen zij misschien ook niet 9475945983 hetzelfde advies geven als wat iemand anders gegeven heeft, toch?

[Irene_de_Vreede]

Ik wil best nog reageren hoor, maar was daar nog niet aan toegekomen. Mijn coming out op het werk leek eerst heel goed te gaan, maar vrij snel daar na liep het toch nog volledig uit de hand doordat men allerlei dingen ging zoeken om van me af te komen. Ik heb toen professionele hulp ingeroepen (voordeel van een netwerk) en ben in de tegenaanval gegaan. Dat was een heel stressvolle periode en het heeft mijn voortgang destijds ook behoorlijk vertraagd. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen, maar het heeft me veel energie gekost en me ook onzekerder gemaakt. Iedere situatie is anders en het hangt ook erg af van de leidinggevenden, het soort werk dat je doet en hoe afhankelijk je van dat werk bent.
(sorry geen jubelverhaal)

[Sam_Argos]

Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik weet zelf niet of mijn coming out op mijn werk wel zo goed gaat (of mijn coming out in zijn geheel), tis allemaal onzeker voor me. Mijn collega's en leidinggevende weten het van me, maar hebben er op dit moment niets mee van doen. Ik heb namelijk een afspraak met ze staan dat ik op mijn werk nog niets laat zien van dat ik een vrouw ben.

Ik werk in de kinderopvang en een verandering zal zeker de kinderen opvallen, en de ouders ook. Dat zal vragen met zich meebrengen, en daar moet voorzichtig mee om gegaan worden. Om zo de kinderen goed op te vangen, maar ook om iedereen (inclusief mezelf) veilig te houden.

Daar komt bovenop dat ik uit de kast kwam voor mijn vorige leidinggevende die er helemaal voor open stond (was ook een topper van een leidinggevende), en we inmiddels een nieuwe leidinggevende hebben, die voor mijn gevoel er minder voor open staat. Toen ik het er met haar over heb, en haar melde dat ik graag open en eerlijk mijn contractgesprek in wou gaan (ik heb binnenkort contractverlenging, en dan krijg ik als het goed is een vast contract) Begon ze erg donker te kijken.

Ik ben zelf gewoon naar mijn collega's gestapt om ze voordat we de kinderen ophaalden te vertellen dat ik transgender ben, en dat ik daarmee in mijn persoonlijke leven veel aan mijn hoofd had, en dit de reden was om het te delen. samen met hen heb ik dus besloten verdere veranderingen nog af te houden tot we een plan hebben hoe we dat het beste kunnen doen. Als ik dan daar nog werk.