Coming-out

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
Jas
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 jul 2018, 23:48
Gender: Non-binair

Re: Coming-out

Bericht door Jas »

Sigrid schreef: 03 apr 2019, 09:23 Veel tips:https://transgenderinfo.be/m/identiteit/vertellen/
Sigrid, dankjewel voor deze link. Hier staat veel nuttige informatie op!
Jas
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 jul 2018, 23:48
Gender: Non-binair

Re: Coming-out

Bericht door Jas »

DennisH schreef: 03 apr 2019, 19:50
Jas schreef: 03 apr 2019, 09:04 Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Zo te lezen pakt ieder het weer anders aan.
Zelf heb ik al aan aantal mensen verteld dat ik me geen vrouw voel, waarschijnlijk non-binair ben en graag bij mijn nieuwe naam genoemd wil worden.
Ik ervaar steeds meer genderdysforie (ik wist niet dat dat kon) en zou nu graag willen dat iedereen in mijn omgeving ervan weet, zodat ze me op de goede manier zien en aanspreken. Anderzijds twijfel ik of ik hier niet te vroeg mee ben. Of ik niet beter kan wachten tot ik in behandeling ben bij Stepwork en duidelijker heb voor mezelf wat er precies aan de hand is (dat was mijn oorspronkelijke plan). Want het lijkt me heel vervelend als ik me toch ineens wel vrouw zou voelen en dan weer tegen iedereen moet vertellen dat ik het mis had en of ze me gewoon weer Jasmijn willen noemen. Ik verwacht niet dat dat zal gebeuren, maar het voelt wel veiliger om even te wachten. En anderzijds heb ik geen geduld meer en wil ik gewoon dat iedereen mij ziet en noemt zoals ik mij voel, dat zal misschien ook erg opluchten. Ik twijfel dus nogal wat ik moet doen.

Mijn vriend, directe familie, een paar goede vrienden en een enkele kennis weten het al. Het spannendste vind ik om het op mijn dansgroep te vertellen en op mijn vrijwilligerswerk. Wat raden jullie aan? Wachten of vertellen?
Ha Jas, ik herken heel erg veel in je verhaal zoals je dat hierboven schetst.
Ik dacht vanaf het moment van aanmelden bij het VU ook nog wel te kunnen wachten met vertellen "want dan is de weg terug nog open, voor het geval dat". Echter mijn gevoel gaf steeds sterker aan dat wachten geen optie was, mijn echte ik wilde uit zijn kooi, en dat heb ik laten gebeuren. Sta nu bijna 10 maanden op de wachtlijst, en heb de beste 10 maanden van m'n leven achter de rug. Eindelijk gezien worden als de jongen die ik ben!
Volg vooral je gevoel, en als je ooit terug wil ben JIJ degene die dat bepaalt. Anderen hebben dan maar te slikken dat jij dat graag wil, dan heb je het in ieder geval geprobeerd, toch? :D
Ha Dennis, mooi hoe je dit beschrijft en supergoed dat het hebt verteld! En wat fijn dat je nu eindelijk gezien wordt als jongen.
Mag ik vragen: hoe heb je het verteld? Mondeling of schriftelijk? En aan iedereen tegelijk, of in etappes?
KeepzD
Berichten: 1304
Lid geworden op: 05 mei 2015, 21:45
Gender: Trans FtM
Voornaamwoorden: Hij/hem
Locatie: Ede, GLD

Re: Coming-out

Bericht door KeepzD »

Jas schreef: 04 apr 2019, 09:09
DennisH schreef: 03 apr 2019, 19:50
Jas schreef: 03 apr 2019, 09:04 Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Zo te lezen pakt ieder het weer anders aan.
Zelf heb ik al aan aantal mensen verteld dat ik me geen vrouw voel, waarschijnlijk non-binair ben en graag bij mijn nieuwe naam genoemd wil worden.
Ik ervaar steeds meer genderdysforie (ik wist niet dat dat kon) en zou nu graag willen dat iedereen in mijn omgeving ervan weet, zodat ze me op de goede manier zien en aanspreken. Anderzijds twijfel ik of ik hier niet te vroeg mee ben. Of ik niet beter kan wachten tot ik in behandeling ben bij Stepwork en duidelijker heb voor mezelf wat er precies aan de hand is (dat was mijn oorspronkelijke plan). Want het lijkt me heel vervelend als ik me toch ineens wel vrouw zou voelen en dan weer tegen iedereen moet vertellen dat ik het mis had en of ze me gewoon weer Jasmijn willen noemen. Ik verwacht niet dat dat zal gebeuren, maar het voelt wel veiliger om even te wachten. En anderzijds heb ik geen geduld meer en wil ik gewoon dat iedereen mij ziet en noemt zoals ik mij voel, dat zal misschien ook erg opluchten. Ik twijfel dus nogal wat ik moet doen.

Mijn vriend, directe familie, een paar goede vrienden en een enkele kennis weten het al. Het spannendste vind ik om het op mijn dansgroep te vertellen en op mijn vrijwilligerswerk. Wat raden jullie aan? Wachten of vertellen?
Ha Jas, ik herken heel erg veel in je verhaal zoals je dat hierboven schetst.
Ik dacht vanaf het moment van aanmelden bij het VU ook nog wel te kunnen wachten met vertellen "want dan is de weg terug nog open, voor het geval dat". Echter mijn gevoel gaf steeds sterker aan dat wachten geen optie was, mijn echte ik wilde uit zijn kooi, en dat heb ik laten gebeuren. Sta nu bijna 10 maanden op de wachtlijst, en heb de beste 10 maanden van m'n leven achter de rug. Eindelijk gezien worden als de jongen die ik ben!
Volg vooral je gevoel, en als je ooit terug wil ben JIJ degene die dat bepaalt. Anderen hebben dan maar te slikken dat jij dat graag wil, dan heb je het in ieder geval geprobeerd, toch? :D
Ha Dennis, mooi hoe je dit beschrijft en supergoed dat het hebt verteld! En wat fijn dat je nu eindelijk gezien wordt als jongen.
Mag ik vragen: hoe heb je het verteld? Mondeling of schriftelijk? En aan iedereen tegelijk, of in etappes?
Ik ben begonnen met mijn moeder/zussen. Mijn coming out naar mijn moeder was totaal niet gepland. We hadden het over een sleutel van haar huis (een paar maanden na de scheiding van mijn ouders), vervolgens over intimiteit, seksualiteit en toen schoot het er bij mij uit. Mijn moeder haar 1e reactie was gelijk geweldig.. "Als je mijn dochter niet meer bent heb ik toch gewoon een zoon!". Vanuit daar genoeg moed om mijn zussen in te lichten, die het ook allebei accepteerden (ene iets sneller dan de ander). Mijn vader vond ik moeilijk, ik vind zijn mening heel erg belangrijk. Toch reageerde hij ook gelijk geweldig. Gelijk daarna de stap naar de huisarts gemaakt en op de wachtlijst gekomen.
De rest van mijn coming out vond ik lastiger, want waar begin je. Uiteindelijk op mijn werk gestart met eerst mijn teamleider, toen mijn directe collega's 1 voor 1 en daarna een mail naar de teams die dichtbij genoeg werken om mij dagelijks te zien. De rest van het nieuws verspreidde zich toen vrij snel door het gebouw, en op een enkeling na geen slechte reacties.
Daarna m'n voetbalteam, gelijk iedereen in 1x na de 1e training. Dit vond ik heel erg lastig, heb ook behoorlijk emotioneel zitten vertellen toen maar was zo blij toen het eruit was. Ook daar goede acceptatie (al merk ik daar dat ze, omdat je "one of the girls" bent geweest, heel veel moeite hebben met hij/hem). 14 oktober, precies 4 maanden na m'n inschrijving op de wachtlijst kwam de een na laatste stap, een nieuwe facebook account. Ook dit ging soepel. En de allerlaatste stap waren de bewoners op mijn werk (ik werk in een verpleeghuis met mensen die lichamelijk veel mankeren, maar in het hoofd nog goed zijn). Dit vond ik heeeeel spannend, want ouderen met christelijke achtergrond, maar ook daar vanwege mijn openheid een geweldige vloedgolf aan reacties gehad.
Tegenwoordig is het daardoor op de meeste plekken al heel soepel/normaal dat ik gewoon Dennis en hij/hem ben. Het wachten op hulp gaat gewoon door (10 maanden onderweg, dus nog zo'n 15 maanden te gaan volgens de huidige wachttijden bij het VU).
Forever myself
Damian Brink
Berichten: 67
Lid geworden op: 16 mei 2019, 21:13
Gender: Trans FtM

Re: Coming-out

Bericht door Damian Brink »

Ik heb een briefje aan mijn moeder geschreven. Omdat ik het makkelijker vind om te schrijven als om te praten. Het luchttr erg op.
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge
Contacteer:

Re: Coming-out

Bericht door Marica »

Aan mijn huisarts het eerst. Aan mijn vrouw direct erna. Een paar dagen later mijn ouders opgebeld en langsgegaan en het gewoon verteld.
Groot was de schrik niet echt want volgens hun was ik altijd al 'anders ' in hun ogen. Als jochie van 8 durfde ik niet om een rokje/jurkje te vragen als mijn moeder weer eens een broek naaide omdat we die versleten waar ze bijstond.
Mijn moeder zei dat ik dat gerust had kunnen vragen. Makkelijk gezegd met de kennis van nu.

Mijn vrouw steunt mij nog voor de volle 100%


Aan mijn vrienden heb ik het telefonisch verteld. Echt veel begrip en steun vanuit die hoek. Nog steeds want ze accepteren het allemaal dat ik nu op papier vrouw ben en blijf.
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)
Vethrvolnir
Berichten: 2347
Lid geworden op: 27 mei 2019, 20:07
Gender: Trans FtM
Voornaamwoorden: hij/hem

Re: Coming-out

Bericht door Vethrvolnir »

Mijn favoriete manier om mensen te informeren is via Whatsapp. De mogelijke reacties .... zie ik erg tegenop. Ik wil graag de boodschap overbrengen zonder te hoeven dealen met mensen hun eerste rauwe emoties. Ik wil ze ook niet dwingen meteen live te reageren. Misschien zijn ze totaal van slag. ik ga er van uit dat anderen ook even moeten bij komen.
Dus ouders en broer via whatsapp. En partner ook grotendeels via Whatsapp. Partner zie ik ook dagelijks thuis dus dat was half half. De keren dat ik het gewoon gezegd heb waren awkward. Ik denk dat ik het niet meer face to face ga zeggen als het even kan. Face to face is vaak weird. Vind ik.

Er is vast veel onuitgesproken. Maar misschien hoeft het ook helemaal niet te worden uitgesproken, direct, of ueberhaupt.

Het is ook weird als een cis man ineens iedereen gaat vertellen dat hij een man is.... dus tja... raar gesprek.

Mijn naam veranderen vind ik wel een gevoelig punt. Mijn ouders hebben me die naam gegeven. Dus die naam veranderen voelt misschien als een afwijzing voor hen. ...
En samen een naam kiezen zou mooi zijn maar misschien ook te dicht bij en te echt voor hen.
:shock:
Tijgertje
Berichten: 399
Lid geworden op: 29 okt 2018, 18:57
Gender: Anders

Re: Coming-out

Bericht door Tijgertje »

Onlangs heb ik een sollicitatie geschreven en daarin heb ik het zo verwoord.

Door mijn geaardheid als transgender, heb ik een sterke verbondenheid met de LHBT community en probeer in combinatie met fotografie, een bijdrage te leveren aan de maatschappelijke-, en zelfacceptatie van de transpersonen.

Middels het geven van een creatieve draai aan mijn foto’s, portretteer ik transvrouwen en -mannen op dusdanige wijze dat zij zichzelf niet alleen graag terugzien, maar hier tevens de buitenwereld mee tegemoet kunnen treden. Spreken in beelden is niet alleen krachtig en veelzeggend, het verlicht ook de druk die transpersonen voelen om hun gevoelens onder woorden te kunnen brengen.

In het dagelijks leven presenteer ik mijzelf nadrukkelijk als lid van t-community en heb hierdoor aan de lijve het effect in de omgangsvormen ondervonden, waar transpersonen vanuit hun persoonlijke expressie mee te maken kunnen krijgen. Een openheid die niet alleen mijn positie als fotograaf versterkt, maar tevens vertrouwenwekkend werkt naar mijn omgeving en modellen.

Bij Transgenders Hoorn heb ik onlangs een fotoshoot georganiseerd, waarvan je een aantal foto's op dit forum en mijn website (in wording) kunt terugvinden. Ik dring niemand iets op en presenteer mij ook "gewoon" als transpersoon en niet als fotograaf, maar bovengenoemde tekst kan je misschien helpen om een weg te vinden in de wijze waarop jij je eigen comming-out vorm wilt geven.

Groetjes,
Anne
Jas
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 jul 2018, 23:48
Gender: Non-binair

Re: Coming-out

Bericht door Jas »

Ik vind het mooi om te lezen hoe mensen dit aanpakken. Echt van persoon tot persoon en per situatie weer verschillend!
Ikzelf heb inmiddels aan de meeste mensen in mijn omgeving verteld dat ik non-binair ben. Het veranderen van mijn roepnaam was in veel gevallen een goede aanleiding om erover te vertellen.
Nu mijn beide oma's en de mensen van mijn dansgroep nog... Dat vind ik de lastigsten!
Plaats reactie