Nieuwe chat! Zie dit topic.

Coming-out

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
Jas
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 jul 2018, 23:48
Gender: Non-binair

Coming-out

Bericht door Jas »

De coming-out... Hoe hebben jullie dat aangepakt? Nog tips voor mij?
JesseJessie
Berichten: 210
Lid geworden op: 23 nov 2018, 16:07
Gender: Genderfluid

Re: Coming-out

Bericht door JesseJessie »

Vrienden heb ik het 1 op 1 verteld. Kort van tevoren gezegd dat we even moesten praten. Niet al een week van tevoren, dan hebben ze teveel tijd om suggesties te maken. Zelf vond ik het prettig om het er maar gewoon uit te gooien, hoe langer ik wachtte hoe lastiger het werd. Het werd elke keer makkelijker om er voor uit te komen.

Bij mijn ouders heb ik het iets anders gedaan. Ik heb een brief geschreven en deze op tafel gelegd. Toen ben ik met de honden gaan lopen, zodat hun de tijd hadden om deze te lezen. Op die manier konden ze van de ergste schrik bekomen, zonder rekening met mij te moeten houden. Toen mijn vader met tranen op zijn wangen buiten stond te roken op het moment dat ik terug kwam, hebben we een paar biertjes gedronken en er over gepraat.

Dit was best snel na mijn eigen acceptatie, ik merkte dat het voor mij heel verlichtend werkte om er voor uit te komen. De coming out is een van de beste dingen die ik ooit voor mezelf heb gedaan. Heel veel succes!
Irisaperture
Berichten: 120
Lid geworden op: 17 okt 2018, 19:22
Gender: Trans MtF

Re: Coming-out

Bericht door Irisaperture »

Mijn moeder is zo'n moeder die alles aanvoelt, dus toen ik voor een tweede keer binnen korte tijd doodziek was (precies dezelfde symptomen ook) kwam ze een keer binnen en ging op de rand van mijn bed zitten met de vraag "Is er soms iets dat je me moet vertellen?"

Het werkte heel fijn om het te laten weten, al duurde het nog wel even voor ik het mijn (identieke) tweelingbroer vertelde, want ik vond het lastiger om het hem te vertellen.
Voor mij viel een last van mijn schouders, maar ondanks dat wachtte ik nadat ik lid werd van mijn vrijwilligerswerk in november 2009 (mijn moeder wist het toen al een jaar) daar nog bijna anderhalf jaar met uitleggen hoe het zat.
Dat werd uiteindelijk steeds lastiger als het bijvoorbeeld ging om ontwijkende antwoorden verzinnen.

Het hangt er helemaal vanaf hoe goed de band met je ouders is, hoe je hun inschat qua houding richting een onderwerp als dit.
Ondanks dat mijn ouders heel progressief waren in de opvoeding van mij en mijn tweelingbroer (we hadden Barbies en een Barbiehuis en nog veel meer speelgoed dat veel mensen toch sneller met meisjes associëren dan met jongens) was ik als de dood dat ze slecht zouden reageren.
Een van de flauwste grappen die er mogelijk is in omroepland: "Iris...MINDER IRIS!!"
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Coming-out

Bericht door Anon20200101 »

Eigenlijk alle collega's van werk, en m'n werk-opdrachtgevers, zijn niet in Nederland, dus was oor mij de coming out vooral een "stuur een email met daarin m'n verhaal en een gezonde dosis humor", en liet ze zo weten, voordat we elkaar professioneel zouden treffen, dat ik me anders presenteer.
Met vrienden deed ik het of in persoon, of online (ook qua vrienden is het grotere deel niet in NL).

M'n zusje was uiteindelijk het eerste familielid die ik het vertelde (en de 3e in totaal, na m'n vriendin en een goede vriendin uit Honarije), en een week daarna m'n moeder.
Omdat ik jarenlang een wat ongemakkelijke band had met m'n moder, heb ik het haar via een email meegedeeld. Ben ik niet trots op, maar kon het toen niet anders.
Anon20190508
Berichten: 1249
Lid geworden op: 15 jul 2018, 20:35
Gender: Trans FtM

Re: Coming-out

Bericht door Anon20190508 »

Ik had per deze 1 januari mijn verzekering omgezet van naturapolis naar restitutie, terwijl er geen medische kosten in het verschiet lagen (voor zover mijn ouders wisten). Toen bed ik op 31 december beginnen met 'jullie weten dat ik mijn verzekering heb veranderd, maar ik zal jullie nu vertellen waarom...' en toen kwam het hele verhaal. Gejankt als een malle. :lol:
Online had ik een enorme post geschreven met uitleg, maar uiteindelijk gegaan voor een simpele 'ik zou het fijn vinden als jullie me vanaf nu Eros zouden noemen en hij/hem pronouns zouden gebruiken. Vragen mogen gesteld worden in prive bericht ✌️' en dat was het.
Op werk ben ik nog niet uit de kast, en daar wil ik mee wachten tot ik aan de testosteron zit.
I want to skip stones on your skin, boy
And drown me in your water

🏳️‍🌈 #femaletotwink 🏳️‍🌈
Irisaperture
Berichten: 120
Lid geworden op: 17 okt 2018, 19:22
Gender: Trans MtF

Re: Coming-out

Bericht door Irisaperture »

Overigens, toen ik erachter kwam, zat ik nog op school, waar ik het niet echt heel groots heb verteld, vooral omdat ik op dat moment geen flauw idee had wat het precies voor mij betekende, ondanks dat ik al wel mijn haar had laten groeien.
Het meisje (een goede vriendin, en een vroegere stagegenote), dat het was opgevallen dat ik wel heel erg lang haar begon te krijgen (terwijl ik het normaliter altijd met de tondeuse tot zeer kort liet bijwerken) en vroeg of ik geen zin had om naar te kapper te gaan of dat het een andere reden had, legde ik het als enige uit
Ze stond de volgende ochtend met een tasje met make-up en haarspulletjes die ze zelf niet meer gebruikte op de gang en SMS'te dat ze me iets wilde geven, dus dat was wel een hele fijne reactie.

Het grappige was wel dat de rest van mijn klas daardoor automatisch dacht dat zij mijn vriendin was, want een paar hadden het gezien en blijkbaar zag het er allemaal heel hecht uit.

Een goede vriend die ik over heb gehouden aan de middelbare school stuurde ik de documentaire waardoor ik erachter kwam, want die was het bij een bezoek hier thuis opgevallen dat ik wel erg lang haar had (en ook hij kende me eigenlijk niet anders dan "Oh, het is 4 centimeter lang, tondeuse er doorheen").
Toen hij daar een vraag over stelde heb ik hem de link van de documentaire gestuurd.
"Ok, goed om te weten, hou ik er voortaan rekening mee, geen probleem", en heeft daarna nog een aantal vragen gesteld over het onderwerp, hij heeft er geen problemen mee.
Een van de flauwste grappen die er mogelijk is in omroepland: "Iris...MINDER IRIS!!"
Matijs
Berichten: 842
Lid geworden op: 05 aug 2018, 17:16
Gender: Trans FtM
Locatie: België (Limburg)

Re: Coming-out

Bericht door Matijs »

Ik heb het allereerst aan wat mensen verteld die ik via een MMORPG-spel online heb leren kennen en met wie ik al jaren bevriend ben, via Whatsapp. Ik wilde het eerst niet vertellen, maar een meisje voelde dat er iets was. Toen ik merkte dat ze het eigenlijk wel oké vond en er zelfs interesse in had, heb ik dat ook aan een paar andere vrienden verteld.

Het duurde nog zeker anderhalf jaar voordat ik dat ook aan mijn ouders, broers en zus vertelde. Ik had van tevoren een brief geschreven met daarin mijn gevoelens voor het geval ik dicht zou klappen (emotie neemt bij mij vaak de overhand). Ik wilde ze tegelijk spreken en besloot dat na een etentje te doen. Ik hoopte dat iedereen na het etentje mee naar het ouderlijk huis ging, maar helaas moest ik tijdens het etentje al vertellen dat ik iets wilde vertellen, omdat mijn zus erna meteen afgezet wilde worden. Na het eten, thuis, heb ik mijn gevoelens opgebiecht. Ik heb tranen laten vallen.

Andere mensen in mijn directe omgeving moet ik het nog vertellen. Ik wil beginnen bij twee goede vriendinnen. Het liefst wil ik dat via Whatsapp doen (ja sorry).. ik ben gewoon niet goed in het mondeling onder woorden vertellen wat ik voel.. Maar dat stel ik tot nu toe uit..

Hoe ik het bij familieleden ga aanpakken, weet ik nog niet. Daarvoor zoek ik ook nog tips. Ik heb een grote familie. En mijn collega's + studenten aan wie ik lesgeef, tja, laat ik eerst maar in gesprek gaan met Stepwork.
###
Jas
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 jul 2018, 23:48
Gender: Non-binair

Re: Coming-out

Bericht door Jas »

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Zo te lezen pakt ieder het weer anders aan.
Zelf heb ik al aan aantal mensen verteld dat ik me geen vrouw voel, waarschijnlijk non-binair ben en graag bij mijn nieuwe naam genoemd wil worden.
Ik ervaar steeds meer genderdysforie (ik wist niet dat dat kon) en zou nu graag willen dat iedereen in mijn omgeving ervan weet, zodat ze me op de goede manier zien en aanspreken. Anderzijds twijfel ik of ik hier niet te vroeg mee ben. Of ik niet beter kan wachten tot ik in behandeling ben bij Stepwork en duidelijker heb voor mezelf wat er precies aan de hand is (dat was mijn oorspronkelijke plan). Want het lijkt me heel vervelend als ik me toch ineens wel vrouw zou voelen en dan weer tegen iedereen moet vertellen dat ik het mis had en of ze me gewoon weer Jasmijn willen noemen. Ik verwacht niet dat dat zal gebeuren, maar het voelt wel veiliger om even te wachten. En anderzijds heb ik geen geduld meer en wil ik gewoon dat iedereen mij ziet en noemt zoals ik mij voel, dat zal misschien ook erg opluchten. Ik twijfel dus nogal wat ik moet doen.

Mijn vriend, directe familie, een paar goede vrienden en een enkele kennis weten het al. Het spannendste vind ik om het op mijn dansgroep te vertellen en op mijn vrijwilligerswerk. Wat raden jullie aan? Wachten of vertellen?
Anon20190501
Berichten: 2212
Lid geworden op: 10 feb 2016, 22:37
Gender: Trans MtF

Re: Coming-out

Bericht door Anon20190501 »

"Indeed, organizing atheists has been compared to herding cats, because they tend to think independently and will not conform to authority." (Richard Dawkins, The God Delusion)
Gebruikersavatar
KeepzD
Berichten: 1304
Lid geworden op: 05 mei 2015, 21:45
Gender: Trans FtM
Voornaamwoorden: Hij/hem
Locatie: Ede, GLD

Re: Coming-out

Bericht door KeepzD »

Jas schreef: 03 apr 2019, 09:04 Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Zo te lezen pakt ieder het weer anders aan.
Zelf heb ik al aan aantal mensen verteld dat ik me geen vrouw voel, waarschijnlijk non-binair ben en graag bij mijn nieuwe naam genoemd wil worden.
Ik ervaar steeds meer genderdysforie (ik wist niet dat dat kon) en zou nu graag willen dat iedereen in mijn omgeving ervan weet, zodat ze me op de goede manier zien en aanspreken. Anderzijds twijfel ik of ik hier niet te vroeg mee ben. Of ik niet beter kan wachten tot ik in behandeling ben bij Stepwork en duidelijker heb voor mezelf wat er precies aan de hand is (dat was mijn oorspronkelijke plan). Want het lijkt me heel vervelend als ik me toch ineens wel vrouw zou voelen en dan weer tegen iedereen moet vertellen dat ik het mis had en of ze me gewoon weer Jasmijn willen noemen. Ik verwacht niet dat dat zal gebeuren, maar het voelt wel veiliger om even te wachten. En anderzijds heb ik geen geduld meer en wil ik gewoon dat iedereen mij ziet en noemt zoals ik mij voel, dat zal misschien ook erg opluchten. Ik twijfel dus nogal wat ik moet doen.

Mijn vriend, directe familie, een paar goede vrienden en een enkele kennis weten het al. Het spannendste vind ik om het op mijn dansgroep te vertellen en op mijn vrijwilligerswerk. Wat raden jullie aan? Wachten of vertellen?
Ha Jas, ik herken heel erg veel in je verhaal zoals je dat hierboven schetst.
Ik dacht vanaf het moment van aanmelden bij het VU ook nog wel te kunnen wachten met vertellen "want dan is de weg terug nog open, voor het geval dat". Echter mijn gevoel gaf steeds sterker aan dat wachten geen optie was, mijn echte ik wilde uit zijn kooi, en dat heb ik laten gebeuren. Sta nu bijna 10 maanden op de wachtlijst, en heb de beste 10 maanden van m'n leven achter de rug. Eindelijk gezien worden als de jongen die ik ben!
Volg vooral je gevoel, en als je ooit terug wil ben JIJ degene die dat bepaalt. Anderen hebben dan maar te slikken dat jij dat graag wil, dan heb je het in ieder geval geprobeerd, toch? :D
Forever myself