Ik heb sinds mijn mastectomie (borst operatie) het gevoel dat het 'nu echt kan beginnen'. Een soort nieuwe start. De moobs zaten me zo in de weg met alles dat ik me de afgelopen twee jaar heel veel verstopt heb. Ik maakte me bijna constant druk over mijn borst en of er wat te zien was. Vaak stond ik een half uur alles te herschikken om vervolgens te besluiten binnen te blijven, zo diep zat het op sommige dagen.
Qua hormonen en bijbehorende veranderingen voelt het nog alsof ik halverwege ben. Ik heb de hoop dat het verwijderen van borstklierweefsel misschien nog een kickstart geeft wat betreft veranderingen. Mijn baardgroei komt op gang maar een baardje laten staan kan nog niet. Met sporten (krachttraining en fitness) ben ik nog lang niet klaar, dat is een extra onderdeeltje van mijn transitie voor mij. Ik wil graag gespierd worden. Gezond-gespierd welteverstaan, niet drooggetraind bodybuilder-gespierd.
Het enige wat betreft het medische traject wat mij nog te wachten staat is de hysterectomie, alleen ben ik nu wel even klaar met operaties voor de komende maanden. Ik vind het herstel van de mastectomie best heftig, mentaal én lichamelijk. De eerste 2 weken waren het ergst. Dat ik vrijwel niets zelf kon vond ik heel zwaar, en op mijn rug slapen (!) ook. Dus ik heb geen haast, ondanks dat ik wel gewoon graag van mijn baarvader (baarmoeder) af wil. Het is zo'n aanslag op mijn lichaam en dat mag best nog even wachten wat mij betreft. Wellicht van de winter/volgende lente. Voor nu kijk ik ontzettend uit naar het weer kunnen en mogen sporten.
Stealth: ik zou wel willen, soms heb ik de fantasie om te emigreren, waar niemand ergens vanaf weet. Want ik ben zo klaar met "die transgender" zijn, overal waar ik kom.. Nou ja, niet
overal, maar wel in veel onderdelen van mijn leven: vrijwilligerswerk (waar ik onvrijwillig 'out' ben), GGZ (waar mijn problemen vaak afgeketst worden want 'het is niet hun expertise'), bij familie...
Ik wil heel graag rustig mezelf kunnen zijn, zoals wij allemaal hier. Het bevraagd worden, het geroddel, het onbegrip: dat komt me steeds meer de strot uit.
Ik heb vrede met mijzelf nu, maar niet met de buitenwereld.