Ik wil uit de kast bij familie

[Matijs]

Sinds eind augustus ben ik uit de kast bij mijn ouders, broers en zus. Ongeveer een maand geleden ook bij twee goede vriendinnen.

Vooral mijn vader heeft het er moeilijk mee; ik had hem -zoals hij zei- de avond na mijn coming out de ellendigste dag van zijn leven bezorgd. Hij wil het pas accepteren als door een expert wordt vastgesteld dat ik genderdysforie heb. Prima. De diagnotische fase wil ikzelf ook niet overslaan.

De maanden erna heb ik steeds kleine stappen genomen, waar ik geen spijt van heb, ik ben immers nu meer de persoon die ik jarenlang moest verbergen. Ik wil zeker niet terug. Het voelt ook goed dat mensen met wie ik veel optrek dat weten, daardoor voel ik me meer op mijn gemak en voorkom ik bepaalde invullingen. Ik hoef geen andere redenen te bedenken waarom mijn haren een stuk korter zijn en waarom ik mannenkleding en binders draag.
Dat gevoel wil ik voortaan ook bij de rest van mijn familie. Ik ben er klaar voor om hen te vertellen wat er speelt. Wat me tegenhoudt, zijn mijn ouders (vooral mijn vader), die dus eerst willen dat ik in gesprek ga met experts hierover. Ik weet niet hoe lang ik nog op die gesprekken moet wachten. Ik wil vooruit. Mijn echte ik wil eruit.

Wat vinden jullie?

[Anon20200101]

Ergens, hoe hard het ook klinkt, moet je tot op zekere hoogte voor jezelf kiezen.
Ja, je hebt je vader de ellendigste dag van z'n leven bezorgd, en doet dit mogelijk bij andere familieleden ook. Maar om wiens leven gaat het hier? Het jouwe.
Ja, je wil liever die ander geen pijn bezorgen, maar trek dit even door in het absurde.. Ga jij jezelf in de kast houden om hen geen pijn te bezorgen? Nee toch? Mij lijkt het uiteindelijk duidelijk dat je niet anders 'kan' dan hen dit vertellen, in welke vorm dan ook, en hoe het hen mogelijk ook kan kwetsen.
Maar je mag hopen dat je familie het beste met je voor heeft, en je graag gelukkig ziet; en dan dus hun ongemak moeten wegslikken, omdat ze zien dat jij nu wel/eindelijk gelukkig bent.

En, je mag hopen dat je van je directe familie, broer, zus, moeder, en hopelijk ook je vader, toch wel steun mag verwachten als je dit aan de rest van de familie vertelt.
zou je dit op een gezamelijke bijeenkomst willen doen (iemands verjaardag, een jaarlijks uitje, ofzo), of per kernfamilie (eerst je oom en zijn directe familie, dan je oma en opa van oeder kant, enz.)?

[Jer158]

Ik hoef geen andere redenen te bedenken waarom mijn haren een stuk korter zijn en waarom ik mannenkleding en binders draag.

Dit wil ik er wel even uitpikken. Waarom moet je een reden hebben (anders dan: ik vind het leuk)? Valt het uberhaupt iemand op (behalve het haar)?

Dat gevoel wil ik voortaan ook bij de rest van mijn familie. Ik ben er klaar voor om hen te vertellen wat er speelt. Wat me tegenhoudt, zijn mijn ouders (vooral mijn vader), die dus eerst willen dat ik in gesprek ga met experts hierover. Ik weet niet hoe lang ik nog op die gesprekken moet wachten. Ik wil vooruit. Mijn echte ik wil eruit.

Dit is wel een reden. Heb je aan je ouders uitgelegd waarom je verder wil met je coming out?

[Matijs]

Ergens, hoe hard het ook klinkt, moet je tot op zekere hoogte voor jezelf kiezen.
Ja, je hebt je vader de ellendigste dag van z'n leven bezorgd, en doet dit mogelijk bij andere familieleden ook. Maar om wiens leven gaat het hier? Het jouwe.
Ja, je wil liever die ander geen pijn bezorgen, maar trek dit even door in het absurde.. Ga jij jezelf in de kast houden om hen geen pijn te bezorgen? Nee toch? Mij lijkt het uiteindelijk duidelijk dat je niet anders 'kan' dan hen dit vertellen, in welke vorm dan ook, en hoe het hen mogelijk ook kan kwetsen.
Maar je mag hopen dat je familie het beste met je voor heeft, en je graag gelukkig ziet; en dan dus hun ongemak moeten wegslikken, omdat ze zien dat jij nu wel/eindelijk gelukkig bent.

En, je mag hopen dat je van je directe familie, broer, zus, moeder, en hopelijk ook je vader, toch wel steun mag verwachten als je dit aan de rest van de familie vertelt.
zou je dit op een gezamelijke bijeenkomst willen doen (iemands verjaardag, een jaarlijks uitje, ofzo), of per kernfamilie (eerst je oom en zijn directe familie, dan je oma en opa van oeder kant, enz.)?

Ze hebben het beste met me voor, ze willen ook zeker dat ik gelukkig ben. Zo heeft mijn moeder jaren door dat ik dat niet ben. Maar ze willen me ook beschermen, ze denken dat de maatschappij nog te hard is voor transgenders. Mijn vader heeft mij een pijnlijke brief geschreven waarin hij redenen geeft om niet in transitie te gaan.. die brief heb ik verscheurd. Het kwam erop neer dat hij denkt dat het een keuze is. Mijn moeder denkt dat het een fase is. Was dat maar zo.

Ze willen me steunen, ze zijn zelfs bereid om naar informatiebijeenkomsten te gaan. Al willen ze niet dat het bekend wordt bij anderen.

Ik weet nog niet hoe ik dat aan de familie ga vertellen. Ik heb een grote familie, de meesten zie ik maar heel weinig. Aan mijn peettante wil ik het face to face vertellen. Misschien dat ik de rest een mail stuur.

[Matijs]

Ik hoef geen andere redenen te bedenken waarom mijn haren een stuk korter zijn en waarom ik mannenkleding en binders draag.

Dit wil ik er wel even uitpikken. Waarom moet je een reden hebben (anders dan: ik vind het leuk)? Valt het uberhaupt iemand op (behalve het haar)?

Dat gevoel wil ik voortaan ook bij de rest van mijn familie. Ik ben er klaar voor om hen te vertellen wat er speelt. Wat me tegenhoudt, zijn mijn ouders (vooral mijn vader), die dus eerst willen dat ik in gesprek ga met experts hierover. Ik weet niet hoe lang ik nog op die gesprekken moet wachten. Ik wil vooruit. Mijn echte ik wil eruit.

Dit is wel een reden. Heb je aan je ouders uitgelegd waarom je verder wil met je coming out?

Ik hoef niet per se een reden hebben, maar het voelt voor mij wel beter als ik kan uitleggen waarom dit kapsel veel meer bij mij past. Over dat stukje zwijg ik, zodat ik niet de waarom-vraag krijg.

Ik heb het nog niet aan mijn ouders uitgelegd, al ga ik dat wel doen voordat ik de coming out bij mijn familie ga doen.

[AJpoekie]

Sinds eind augustus ben ik uit de kast bij mijn ouders, broers en zus. Ongeveer een maand geleden ook bij twee goede vriendinnen.

Vooral mijn vader heeft het er moeilijk mee; ik had hem -zoals hij zei- de avond na mijn coming out de ellendigste dag van zijn leven bezorgd. Hij wil het pas accepteren als door een expert wordt vastgesteld dat ik genderdysforie heb. Prima. De diagnotische fase wil ikzelf ook niet overslaan.

De maanden erna heb ik steeds kleine stappen genomen, waar ik geen spijt van heb, ik ben immers nu meer de persoon die ik jarenlang moest verbergen. Ik wil zeker niet terug. Het voelt ook goed dat mensen met wie ik veel optrek dat weten, daardoor voel ik me meer op mijn gemak en voorkom ik bepaalde invullingen. Ik hoef geen andere redenen te bedenken waarom mijn haren een stuk korter zijn en waarom ik mannenkleding en binders draag.
Dat gevoel wil ik voortaan ook bij de rest van mijn familie. Ik ben er klaar voor om hen te vertellen wat er speelt. Wat me tegenhoudt, zijn mijn ouders (vooral mijn vader), die dus eerst willen dat ik in gesprek ga met experts hierover. Ik weet niet hoe lang ik nog op die gesprekken moet wachten. Ik wil vooruit. Mijn echte ik wil eruit.

Wat vinden jullie?

Yo Ciem!

Ik denk dat je laatste zin zeer krachtig is "mijn echt ik wil eruit".
Hoe duidelijk wil je het hebben?

Dat je vader het pas wil accepteren als het door een expert is vastgesteld, vind ik vrij heftig. Daarmee zegt hij eigenlijk dat hij jou tot die tijd niet accepteer zoals je bent. Moet je dan nu al die tijd weer terug de kast in? ..
Zoals ik het lees weet je het best goed, je wil dat helemaal niet. Je voelt je nu gelukkiger en prettiger in contact met anderen schrijf je.

De acceptatie van je vader is iets waar hij mee moet zien te dealen.
Niet jij. Je kan hem hooguit helpen door info te geven of wat dan ook en hem betrokken te houden bij het proces.

Mijn ouders vinden het ook moeilijk.
Maar zoals mijn psycholoog ook een keer zei "je moet door met je eigen proces".
Ik kan moeilijk mijn leven en mijn eigen welzijn "on hold" zetten, omdat anderen nou eenmaal nog niet zo ver zijn in het proces van acceptatie.
Jouw vader klinkt heel stellig, knap dat je inziet dat hij het beste met je voor heeft.

Maar volgens mij weet je heel goed wat je wil en waar het schuurt.
Kies voor jezelf man, mijn steun heb je.
Weet je, het zal even moeilijk worden.
Maar uiteindelijk is het een storm waar je ouders wel doorheen gaan.

Mijn tweelingbroer wilde het per se niet dat ik het mijn teamgenoten zou vertellen, want dan wisten zijn teamgenoten het ook (zelfde voetbalclub).
De gemoederen liepen toen ook nogal. IK KON NIET LANGER MEZELF NIET ZIJN. Dat heb ik hem huilend duidelijk gemaakt. Hele familie in shock, omdat ik me klaarblijkelijk zó ongelukkig voelde tussen mijn teamgenoten en dat begrepen ze eindelijk. Toen was het van: nog 2 weken en die datum ga ik het vertellen, hier valt niet meer over te onderhandelen.

Je vraagt "wat vinden jullie?"
Maar volgens mij heb je ons advies niet nodig.
Ga doen waar jij gelukkig van word, neem de macht over je eigen leven en knip die laatste draadjes door.
Niet qua contact, maar wel qua hoe je nog in de greep van je ouders wordt gehouden.

(Oh, ik ben de laatste persoon die zo'n opmerking mag maken, want ik struggle daar al jaren mee, maar ik maak wel stappen in onafhankelijk worden en mijn eigen keuzes kunnen maken. Bijv. zij-pad: ik ga dinsdag eindelijk mijn haar laten knippen zoals ik het écht wil en ik schijt nu al in mijn broek om dan woensdag mijn ouders onder ogen te komen. De weg naar onafhankelijkheid, naar mijn eigen vrijheid, gaat bij mij al jaren met mini stappen).

Je hebt ook al bedacht hoe je het wil doen, nu nog uitvoeren dat plan
Desnoods schrijf je nog in die mail dat als ze er nog vragen of opmerkingen over hebben, graag jou persoonlijk benadering en niet je familie (ouders, broers, zus) mee lastigvallen.
En tegen je ouders maar gewoon zeggen als een mededeling "ik ga het de familie vertellen".
En dan moeten zij maar een manier vinden om ermee te dealen.

Dat klinkt hard, dat zei LauraHelene ook al, maar kies voor jezelf.

Wat weerhoudt je om dit plan uit te voeren?
Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Hoe groot is de kans dat dat (het ergste) daadwerkelijk gaat gebeuren?

Bro hug
Weet zeker dat je er uitkomt!

[Jer158]

Ik hoef niet per se een reden hebben, maar het voelt voor mij wel beter als ik kan uitleggen waarom dit kapsel veel meer bij mij past. Over dat stukje zwijg ik, zodat ik niet de waarom-vraag krijg.

Ik heb het nog niet aan mijn ouders uitgelegd, al ga ik dat wel doen voordat ik de coming out bij mijn familie ga doen.

In gesprek gaan en blijven is ZO belangrijk. Jij bent hier al zo lang mee bezig, en in je hoofd heb je het al helemaal uitgevogeld. Je ouders staan aan de zijlijn hiervan. Zij zien alleen het eindresultaat en kunnen moeilijk (onmogelijk haast) begrijpen hoe je daar (bij die conclusie) gekomen bent. Neem ze mee op je reis.

Zijn ze daarna nog steeds afwijzend, is het vroeg genoeg om ze voor een voldrongen feit te stellen, maar het liefst wil je neem ik aan de relaties zoals die zijn in stand houden (of verbeteren, want ook niet ondenkbaar is als je dichter tot jezelf komt).

Dus, als je wil dat je ouders "on the same page" komen, leg uit waarom het belangrijk voor je is om verder te gaan met je coming out. (En neem samen tijd om het te bespreken.)

[Jer158]

Overigens heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten. Mijn ouders vonden het vanzelfsprekend dat ik zou wachten tot diagnose en behandeling met een verdere coming out, idd uit angst. Hier ben ik niet direct tegenin gegaan (waarom zou ik), maar net als jij kwam er een moment dat ik verder wilde. Dit heb ik besproken met mijn ouders, en ik heb ze de tijd gegeven om daaraan te wennen. Ik heb hun bedenkingen aangehoord en weerlegd (zonder hun gevoel te bagatelliseren). En ik ben idd niet veel later met hun zegen uit de kast gekomen naar de rest van de familie.

Ik ben vrij close met mijn ouders, dus het was belangrijk voor mij dat dat zo zou blijven. Dat is gelukt, maar ik ben veel momenten tegengekomen die voor een heel andere uitkomst hadden kunnen zorgen als ik daar anders mee was omgegaan. Mijn ouders zouden niet goed gereageerd hebben op een "voldrongen feit dat als een baksteen uit de lucht komt vallen" (en vele ouders met hen), waarmee ik niet wil zeggen dat jij dat doet (ik ken jouw leven niet) maar ik zie een boel trans mensen dat wel doen en dan verbaasd zijn dat er niet goed op gereageerd wordt.

[AJpoekie]

Mee eens!
Vooral dit is echt zo:
Jij bent hier al zo lang mee bezig, en in je hoofd heb je het al helemaal uitgevogeld. Je ouders staan aan de zijlijn hiervan. Zij zien alleen het eindresultaat en kunnen moeilijk (onmogelijk haast) begrijpen hoe je daar (bij die conclusie) gekomen bent

Ik heb een vrije heftige periode mee gehad in de relatie met mijn ouders op de middelbare school en bij mijn coming out hadden we veel emotie en het was niet makkelijk voor ze. Maar we hadden meteen gezegd van dat we de relatie zou wilden proberen te houden zoals het was. Daar willen we voor werken.

Dus ja het is het belangrijk om je ouders betrokken te houden bij het proces. (Maar je kiest zelf wat je deelt, wanneer en met wie).
Maar het gaat er ook om dat je aan jezelf denkt en jouw proces niet vertraagd voor hun (het gaat om jouw welzijn en zij willen ook dat je gelukkig bent. Bij mij was dat iets wat bij mijn ma heel hard binnenkwam "dus je bent al die tijd ongelukkig geweest". "Nee mam, maar als ik in transitie ga, word ik wel meer wie ik ben en ga ik me alleen maar beter voelen". )

Eigenlijk denk ik wel dat de transitie voor veel ouders al een soort voldongen feit is, omdat het nou eenmaal iets is wat je zelf kiest en daar hebben zij geen controle over. In contact blijven is altijd goed, maar je hoeft jezelf niet te verdedigen/te verantwoorden. Er is een soort balans tussen denk ik.
(Bedoel je bent volwassen en op een gegeven moment is het normaal dat je niet meer alles deelt met je ouders).
Je kan wel uitleggen dat het belangrijk om uit de kast te komen bij je familie, omdat je jezelf wil kunnen zijn en je dan prettiger voelt in het contact met hen (als ze je op de juiste manier aanspreken).

Voldongen feiten hoeven niet per se voor een slechtere relatie te zorgen (het ligt er een beetje aan hoe je het brengt).
Het kan er ook juist voor zorgen dat ze begrijpen dat het écht gaat gebeuren en dan moeten ze het wel accepteren.
Bij mij bijv. dat ik mijn Facebook heb aangepast en daardoor hebben mijn ouders het zelf tegen andere familie gezegd (die ik zelf nauwelijks zie).
En ik heb ook gewoon mijn geboorteakte gewijzigd en dat pas achteraf verteld. Afspraak met de endo ook pas achteraf verteld.
Uiteindelijk zijn al die stappen voldongen feiten geweest, maar ik heb er daarna wel goed over geprobeerd te praten met wat er was gebeurd en wat er nu ging gebeuren. Ligt dus beetje aan je eigen stijl van hoe je het aanpakt en de band met je ouders enzo.

[Anon20230219]

Ze hebben het beste met me voor, ze willen ook zeker dat ik gelukkig ben. Zo heeft mijn moeder jaren door dat ik dat niet ben. Maar ze willen me ook beschermen, ze denken dat de maatschappij nog te hard is voor transgenders. Mijn vader heeft mij een pijnlijke brief geschreven waarin hij redenen geeft om niet in transitie te gaan.. die brief heb ik verscheurd. Het kwam erop neer dat hij denkt dat het een keuze is. Mijn moeder denkt dat het een fase is. Was dat maar zo.

Ze willen me steunen, ze zijn zelfs bereid om naar informatiebijeenkomsten te gaan. Al willen ze niet dat het bekend wordt bij anderen.

Tja dit stukje bleef mij maar achtervolgen op het PC scherm en wil er toch mijn bijdrage aan geven...ook al was het in mijn geval alleen de coming out naar mijn moeder wat voor mij stond als mijn enigste familie..

Je familie doet op zijn manier zeker haar best om jou te laten schijnen in je geluk en toch maken ze kleine fouten waardoor ze jou weer terug duwen in je proces.
Zoals je vader beschreef dat de maatschappij te hard is voor transgenders was ook zeker een angst van mijn moeder...ze zag mij al elke week weer helemaal in elkaar getimmerd de deur binnen wandelen.
Mijn moeder wist dan wel dat het geen bewuste keuze was van mij om in transitie te gaan maar ze vond wel dat ik er toen al te oud voor was..(30.)
Tja toen ik besloot nadat mijn moeder een 3e tia had gekregen mijn transitie af te blazen was het na een paar maanden daarna en moeders was weer goed op de been dat ze ook tegen mij zei...nou die gekkigheid van man naar vrouw heb je gelukkig op tijd afgeblazen...het had toch niks met jou geworden.
Terwijl ze dat tegen mij zei keek ik in mijn T shirt en zag ik 2 kapot geslagen theezakjes tegen mijn borstkas leunende wat ooit mooie kleine borsten waren.(Ik kon niet meer illegaal aan vrouwelijke hormoon komen voor meer dan 7 weken en lichamelijk en geestelijk stortte ik compleet in.)

Waar ik trots op was en nog nooit zo gelukkig heb gevoeld in mijn leven.
Nog voor ik kon nadenken trok ik mijn t shirt aan gort..pakte mijn moeder bij het boord van haar blouse, hield haar tegen die zielige zakjes vlees en zei tegen haar: Het belangrijkste is dat jij weer op de pootjes bent toch?
Smeet haar met een rotvaart terug de bank in en heb een maand niet met haar gepraat.
Heb haar dat nooit kunnen vergeven dat ze eerst helemaal meegaande was en toen het eenmaal veranderde dat ze het toen ineens maar gelukkig vond dat het niet zo was.
Het heeft de rest van onze relatie altijd in de weg gestaan ondanks dat ik veel van haar hield en met liefde voor haar heb gezorgd.

Je familie lijkt je te willen steunen en toch blijven ze niet volledig achter je staan publiekelijk.
Ik heb dat nu met vrienden welke mij tegenwoordig alleen maar overdag willen zien en niet meer in de avond...acceptatie zeggen ze dan...laten we het maar op tolereren houden...
Mag van ze ademen in hun buurt maar de echte vriendschap is al tijdje geleden overleden..
Het zal nog heel lang duren dat transgenders weer geaccepteerd worden zoals in de oude tijden.
Wil bijvoorbaat mijn excuus aanbieden dat ik zo'n enorm verhaal in je topic heb geplaatst...hoop dat je er iets aan hebt.
Het aangehaalde stukje tekst door mijzelf van een posting van jou bracht zoveel oud zeer naar boven dat het resulteerde in mijn bovenstaande relaas.