T-Nederland

Ik vroeg me af of anderen hier ook last heeft van angsten/angststoornissen. Zelf heb ik laast van angststoornis wat mij ook erg beinvoeld in sociale deel van leven. Wou gewoon weten hoe anderen er mee om gaan? Ik gebruikt veel internet en online plekken om vaak eerste stappen te zetten en nieuwe dingen te durven. Ik zou graag meer mensen willen ontmoeten en misschien naar ontmoetingen gaan maar weet dat het me erg angstig maakt en ik ga ook slecht om met drukte.

Misschien dat anderen advies hebben of willen delen hoe jullie er mee omgaan.

Ik heb nooit een diagnose voor een angststoornis gehad. Maar angst ken ik maar al te goed, het grootste deel van mijn leven was ik bang voor alles wat nieuw is en voor alles waar contact met andere mensen bij kwam kijken.

Dat is grotendeels verdwenen na mij sociale transisitie. Ik vermoed dat dit komt omdat ik daardoor wel naar buiten moest treden en het uiteindelijk allemaal niet zo eng bleek als ik altijd dacht.

Maar hoe het precies zit snap ik eigenlijk ook niet

Misschien kan je eens gaan kijken bij de support groep van Transvisie als eerste stap? Je wordt daar goed opgevangen door de begeleiders als nieuweling.

Ik wist niet eens dat ik een angststoornis had, vanwege erg goed functionerende copingmechanismes (die me dan wel weer heel erg in de weg hebben gezeten) totdat ik bij mijn psycholoog kwam. Ik kan er inmiddels wel redelijk goed mee omgaan, maar helemaal weg is het niet.

ha
ik had redelijk last van angst. onvoldoende voor het label maar voldoende om me het label wel te geven zodat de psycholoog vergoeding kreeg voor de mindfulness en ACT therapie.
sinds start van hormonen geen last meer van angst

Ik heb nooit een officiële diagnose "angststoornis" gehad, maar omdat ik behandeld werd op een plek voor complexe problematiek heb ik wel behandeling gehad voor angsten. Die waren op een gegeven moment zo erg dat ik de deur niet meer uit kwam. Die therapie (met o.a. modules in dramatherapie en CBT), en weer dingen gaan doen die ik was gestopt met doen, hoe eng dat ook was, hebben geholpen. Ik moest als het ware weer leren dat er niets zou gebeuren op het moment dat ik dingen deed waarvan mijn lichaam in de paniek schoot; toen ik daar eenmaal doorheen was, werd het ook steeds makkelijker om grotere situaties aan te pakken.

Daarnaast ben ik toen antidepressiva gaan slikken (wederom: niet voor de angsten specifiek), en heeft iemand een keer tegen me gezegd dat ik me wel druk over vanalles kan gaan zitten maken maar dat maakt toch geen reet uit. Dingen gaan zoals ze gaan, of ik daarbij half in paniek raak of niet. In combinatie met CBT heeft vooral dat heel erg geholpen met rustiger blijven onder de zorgen die ik had. Samen met ademhalingsoefeningen op het moment dat de paniek alsnog insloeg, ben ik zo van die shit af gekomen.

Voor mij is het overigens zo dat ik hier al jaren vanaf was op het moment dat ik in transitie ging. Dat dat dus voor extra angsten kan zorgen snap ik hartstikke goed omdat het proces an sich ook superspannend kan zijn, maar daar kan ik geen gericht advies bij geven.

Ik heb complexe ptss, en dat is geloof ik ook een dochteronderneming van de angststoornissen. Hoe ik ermee omga? Niet. Het beperkt me enorm in mijn doen en laten en daardoor staat mijn denken over nonbinair zijn al tijden stil.

Ik ben in 2015 gediagnostiseerd met bpd en nog wat kenmerken van andere persoonlijkheidsstoornissen ivm jeugdtrauma’s. Hormonen versterken mijn klachten dus ik slik al een flinke tijd SSRI’s bij. Dit werkt supergoed voor mij(wel tijdje geduurd voordat ik het juiste middel vond). Ik heb HEEL VEEL therapie gevolgd, maar dat deed helaas niks aan mijn gevoelens zelf(gaf wel meer inzicht). Misschien kun je therapie proberen als het je echt belemmerd en daarna medicijnen als dat niet werkt? Het ligt maar net aan of jij ermee kan leven of niet. Groetjes.