leven in de 'tussenfase'

[HoodbirdRobin]

Ik ben nu een jaar op weg in het transitie proces. Wat ik merk is dat ik steeds meer hobbels tegen kom. Zeer binnenkort mag ik middels de Deskundigenverklaring mijn voornaam en geslacht (v>>>m) laten veranderen. Dat is heel mooi en fijn en tegelijk zorgt het innerlijk (emotioneel) voor allerlei gevechten. Uiterlijk nog steeds een vrouw zijn (en op die manier ook met mevrouw worden aangesproken) en mij innerlijk een man voelen. En het liefst ook op die manier worden aangesproken.
Praktisch dagelijks (met name op mijn werk) is er veel verwarring. In mij en bij klanten waar ik mee om moet gaan. De één spreekt mij aan met mevrouw, een ander doet dat met meneer, weer een ander zegt meneer om zich een moment later te corrigeren naar mevrouw. Ik begrijp de mensen wel, de verwarring die mijn persoon met zich meebrengt. Toch, het is iedere keer weer incasseren. En ik ben op het punt gekomen dat ik mezelf afvraag hoeveel ik nog kan incasseren. Want ik ga me eigenlijk steeds slechter voelen. Het is allemaal heel ongemakkelijk. Bij momenten wil ik het allerliefst verdwijnen. En dat is niet goed. Rinkelende alarmbel!!
Geduld. Geduld. Geduld. Ja, ik weet het. De borstverwijderende operatie kan mogelijk nog dit kalenderjaar plaatsvinden. De onzekerheid wanneer vind ik slopend. Het hormoontraject laat nog langer op zich wachten, puur omdat ik eerst nog bezig ga met traumaverwerking en dat alleen al voor disbalans kan zorgen.
Mijn vraag aan jullie: wie herkent zich in mijn verhaal betreffende omgaan met de huidige 'tussenfase' en wil zijn/haar ervaringen hier delen? En heeft iemand nog tips bruikbaar advies? Dank je wel alvast!

[DelicateFlower]

Ik weet natuurlijk niet hoe je leven eruitziet, maar als ik je verhaal zo lees lijkt het me duidelijk dat je worstelt en veel stress (en verdriet) hebt. Ik sta nog aan het begin van het traject, dus ik kan je geen tips geven over hoe te overleven tijdens het algehele proces. Wel viel één specifieke zin me op (waardoor ik toch wilde reageren): “omdat ik eerst nog bezig ga met traumaverwerking”. Ik zal pas in 2021 een intake hebben en daar ben ik aan de ene kant ‘blij’ mee. Ik moet namelijk ook aan traumaverwerking doen. Morgen heb ik alweer het derde gesprek voordat de EMDR-behandeling van start kan gaan; we gaan een tijdlijn tekenen waarin de heftigste gebeurtenissen worden uitgelicht. Het feit dat ik door mijn zogenoemde ‘feminiene gedrag’ (zo heeft de huisarts het 20 jaar geleden genoteerd) een moeilijke jeugd heb gehad, moet ik eerst van mezelf verwerken voordat ik met het grote plan aan de slag ga. Mijn tip zou dus zijn: maak eerst ruimte voor traumaverwerking, hoe moeilijk het ook kan zijn. Ga het niet uit de weg, want anders blijft het je achtervolgen. Hormonen en operaties lossen dat namelijk niet op, vermoed ik. First things first. Heel veel sterkte!

[HoodbirdRobin]

Dankjewel DelicateFlower voor je reactie.
Ik beaam het dat het van essentieel belang is dat traumaverwerking een belangrijke plaats inneemt. Ik ben er het afgelopen jaar zelf dan ook van overtuigd geraakt dat dit 'gedaan moet worden'. Je kunt 'alles' gaan aanpakken in het (transitie) proces, tegelijk of stap voor stap. Bij mij past tegelijk dan ook niet. Dat zou een te hoge vloedgolf geven aan prikkels, gevoelens en emoties. Onmogelijk om dat allemaal te verwerken.
Voor nu staat de traumaverwerking dan ook op de eerste plaats. Hoewel ik daar al een tijdje mee bezig ben. Dat krijgt een vervolg. En hoeveel tijd daarvoor nodig is, is iets wat totaal onduidelijk is. Zoiets valt niet te plannen.
Mocht het dan ook zo zijn dat bijvoorbeeld een datum voor de borst verwijderende operatie zeg maar niet past in het proces, dan zal dat ook uitgesteld moeten worden. Dat is iets wat ik dan moet accepteren. Het maakt het alleen dan in mijn hoofd (en gevoelswereld) niet gemakkelijk.
Maar wat is dan wel gemakkelijk in dit proces? Niets ben ik achter gekomen.
Het is vooral ook een kwestie van teren op de wel fijne dingen die op het pad komen... Gelukkig zijn die er. Dat scheelt zeker iets!

[Vethrvolnir]

persoonlijk denk ik dat je in geval van ftm beter eerst met hormonen kan beginnen en pas dan aan evt psychologische behandelingen kan beginnen mbt angst en dergelijke omdat
a. testo er voor zorgt dat er veel minder angst en gepieker is uberhaupt want dat gepieker en die grote mate van angst is gewoon inherent aan een mens met een laag testo nivo
b. er mogelijk veel stress is wegens nog niet aan de testo zijn en
c. er mogelijk stress is wegens nog niet passeren en die kan het best maar zsm worden getackled door het nemen van testo

just sayin

[DelicateFlower]

Dankjewel DelicateFlower voor je reactie.
Ik beaam het dat het van essentieel belang is dat traumaverwerking een belangrijke plaats inneemt. Ik ben er het afgelopen jaar zelf dan ook van overtuigd geraakt dat dit 'gedaan moet worden'. Je kunt 'alles' gaan aanpakken in het (transitie) proces, tegelijk of stap voor stap. Bij mij past tegelijk dan ook niet. Dat zou een te hoge vloedgolf geven aan prikkels, gevoelens en emoties. Onmogelijk om dat allemaal te verwerken.
Voor nu staat de traumaverwerking dan ook op de eerste plaats. Hoewel ik daar al een tijdje mee bezig ben. Dat krijgt een vervolg. En hoeveel tijd daarvoor nodig is, is iets wat totaal onduidelijk is. Zoiets valt niet te plannen.
Mocht het dan ook zo zijn dat bijvoorbeeld een datum voor de borst verwijderende operatie zeg maar niet past in het proces, dan zal dat ook uitgesteld moeten worden. Dat is iets wat ik dan moet accepteren. Het maakt het alleen dan in mijn hoofd (en gevoelswereld) niet gemakkelijk.
Maar wat is dan wel gemakkelijk in dit proces? Niets ben ik achter gekomen.
Het is vooral ook een kwestie van teren op de wel fijne dingen die op het pad komen... Gelukkig zijn die er. Dat scheelt zeker iets!

Door het plotselinge overlijden van mijn vader (een half jaar geleden) kreeg ik een posttraumatische stressstoornis met een zogeheten 'uitgestelde expressie'. Hierdoor besefte ook ik dat dit 'gedaan moet worden'. Heftig misschien, maar zo 'fijn' om in staat te zijn om te kunnen accepteren dat je van jezelf een proces moet aangaan en dat deze keer ook 'gewoon' doet. Zo ervaar ik het tenminste.

Precies, onmogelijk om het allemaal tegelijk te verwerken. Goed dat je je dat realiseert.

En nee, er is waarschijnlijk niets gemakkelijk TIJDENS het proces, maar hopelijk wel NA het proces. Ik zie het zo (voor mezelf): ik ben klaar met die zwaarmoedigheid en het ongelukkig zijn met hoe ik eruitzie (namelijk als man). Aangezien ik nu ongeveer op de helft van mijn leven zit (waarschijnlijk), moet ik nu 'even' een traject van een paar jaar aangaan om er hopelijk voor de volgende 30 jaar gelukkiger uit te komen.

Ik hoop dat je jezelf op een mooiere manier mag terugvinden. Heel veel succes. We kunnen het.