wat een weekend!
Geplaatst: 01 mar 2020, 20:46
wat een weekend zeg....
bizar dat het past
vrijdag met @marielle op stap geweest als mezelf, eindelijk, zo GAAF!
ik was zo BLIJ! het voelde zo goed, zo fijn om eindelijk echt mezelf te kunnen zijn.
gewinkeld en een hapje gegeten op Hoog Catherijne, niet 1x misgendered en daarna door naar T-Amersfoort.
het was een heerlijke avond en na afloop hebben we thuis samen nog een wijntje gedronken
zaterdag had ik een activiteit voor mijn "oude" ik... maar ook dat hoort er nu nog bij, wat ik niet verwacht had is dat ik die dag de baas van mijn bazen in mijn vrijwilligers functie tegen zou komen. Maar goed die liep er dus ook de hele dag rond, toen heb ik maar gewoon de stoute schoenen aangetrokken en ben direct met hem het gesprek aangegaan. Toen ik het gesprek starte was dat in een openbare ruimte en gaf ik aan dat het ging over mijn gezondheid, mijn 24x7 beschikbaarheid en op termijn ook effect zou hebben op het team. We zijn toen direct naar een aparte ruimte gegaan en ik heb toen in volledig vertrouwen verteld dat ik transgender ben en in transitie ben samen met mijn gezin. Nadat ik mijn verhaal had verteld kreeg ik een hele respectvolle en mooie reactie, alle steun op voorhand excuses voor fouten die hij wellicht ging maken omdat hij er weinig van wist met het verzoek om hem er dan op te wijzen, direct een plan gemaakt om het aan de 3 mensen (1 laag) tussen hem en mij in te gaan vertellen en dat we daarover contact zouden houden. uiteindelijk ook een foto laten zien waarop ik een WOW kreeg en ik zou je niet hebben herkend, wat ben je een mooie vrouw en als ik dit nu zie dat snap ik wat je zegt, dit plaatje klopt helemaal. - dat was dus supergaaf maar wel doodeng.
na het gesprek was er lunch, een collega en goede vriendin die ook dienst had wist het en zag dat er wat was dus die vroeg het...toen ik vertelde wat ik gedaan had vond ze me stoer...de rest van de dienst rustig afgemaakt en toen naar huis om me klaar te gaan maken om samen met @marielle naar "Hello Dolly" te gaan.
Ik hoopte dat ik als mezelf, als Anne mee zou kunnen maar dat was te moeilijk voor Marielle. Ik voelde wat dit met mij deed maar wilde haar grens niet overgaan en heb er voor gekozen om het niet te vertellen.
ik loop naar boven en neem 2 valeriaan tabletjes in, neem mezelf voor dat ik er een leuke avond van ga maken en we samen gaan genieten. tijdens het eten thuis ziet Marielle dat het niet zo lekker gaat, ik probeer het weg te wuiven, de tranen weg te slikken - het lukt maar ze ziet het wel - ik stel voor om het er niet over te hebben en er een leuke avond van te maken.
Terwijl we naar Rotterdam rijden voel ik mezelf intens verdrietig en letterlijk ziek worden (zo misselijk) maar ik wil het niet! ik vertel het niet tegen Marielle, we gaan een leuke avond hebben dat was het doel!
In het Luxor word ik zieker en zieker, ik voel mijn lichaam verkrampen, de spanning in mijn nek en schouders is gekmakend en na de pauze kan ik met moeite tot 2x toe de cola binnenhouden.
Tijdens de donkere voorstelling voel ik af en toe een traan over mijn wangen lopen als er word gezongen over gelukkig zijn, ik realiseer me dat ik meer kijk naar de jurken en droom over het dansen dan naar het stuk op zich...
eindelijk is het afgelopen, tijd om naar huis te gaan, tijd om te gaan slapen
Zondagochtend worden we wakker van mijn pager, een reanimatie een paar huizenblokken verderop. Snel kleed ik me aan en ga ik op weg maar gelukkig is de eerste politie eenheid al ter plaatse en heeft die al wat burger ondersteuning en hoor ik de collega's van de rav en de brw al dichtbij. Na heel even kort pols hoogte te nemen ga ik terug naar huis, vandaag ben ik even niet nodig hier.
aan het begin van de middag thuis aan de slag met make-up, gewoon even oefenen zelf voor de spiegel, met alleen Marielle in de buurt die tips en advies geeft. Gaat prima... en dan ontstaat er ineens een situatie waardoor mogelijk de pager zo afgaat...snel de make-up er weer af want voor dat je het weet is er werk aan de winkel... gelukkig viel het mee en kon ik thuis blijven.
en toen kwamen vanmiddag mijn ouders nog even op bezoek (mijn vader zit in de rolstoel en is zwaar dementerend).
eerst even zitten kletsen met mijn moeder ons kind. dat was op zich al een heel fijn gesprek waarin te merken was ons kind beter in zijn vel zat maar er ook meer acceptatie aan het komen was. Hij wilde ook echt weten hoe het vrijdag en zaterdag geweest was en hoe ik dat ervaren had.
Terwijl ik dat zat te vertellen merkte ik dat mijn vader verdrietig leek te worden.
Vaak is er moeilijk om echt contact met hem te maken met zijn alzheimer maar vanmiddag lukte dat wonderbaarlijk goed. Toen ik aan hem vroeg of hij snapte wat er met mij aan de hand was en dat ik me eigenlijke een vrouw voelde gaf hij zo duidelijk antwoord. Ik ben even naar zijn rolstoel toegelopen, heb hem eerst huilend een knuffel gegeven en daarna op een knie bij hem gaan zitten met zijn hand vast.
Hij keek me aan met een warme liefdevolle troostende blik, een blik die zei dat het oke is, dat ik me niet te veel zorgen moet maken, dat hij van me houd. Marielle is er even bij gekomen want om echt contact te maken moet je dichtbij zijn, we hebben verteld dat we het samen doen en dat het goed is. Toen keek hij tussen ons door naar onze zoon... en hebben we benoemd dat we ook met hem rekening houden. tis heel bizar maar wel superfijn.
toen ze net weg waren kreeg ik een appje dat er morgen om 19:30 hoofden overleg is op de kazerne. Als ik wilde was/ben ik welkom om aan te sluiten en samen met hem hun in te lichten. Dan voel je je dus wel gehoord en veilig! Hoewel het superspannend is heb ik wel besloten om te gaan. Ik hoef niet alleen want de grote baas is er ook en de drie mensen die de laag tussen hem en mij in vormen komt ook wel goed maar dan is die reuze stap wel gezet....echt wel gaaf maar ook eng!
nou dat was dus best een intensief weekend
bizar dat het past
vrijdag met @marielle op stap geweest als mezelf, eindelijk, zo GAAF!
ik was zo BLIJ! het voelde zo goed, zo fijn om eindelijk echt mezelf te kunnen zijn.
gewinkeld en een hapje gegeten op Hoog Catherijne, niet 1x misgendered en daarna door naar T-Amersfoort.
het was een heerlijke avond en na afloop hebben we thuis samen nog een wijntje gedronken
zaterdag had ik een activiteit voor mijn "oude" ik... maar ook dat hoort er nu nog bij, wat ik niet verwacht had is dat ik die dag de baas van mijn bazen in mijn vrijwilligers functie tegen zou komen. Maar goed die liep er dus ook de hele dag rond, toen heb ik maar gewoon de stoute schoenen aangetrokken en ben direct met hem het gesprek aangegaan. Toen ik het gesprek starte was dat in een openbare ruimte en gaf ik aan dat het ging over mijn gezondheid, mijn 24x7 beschikbaarheid en op termijn ook effect zou hebben op het team. We zijn toen direct naar een aparte ruimte gegaan en ik heb toen in volledig vertrouwen verteld dat ik transgender ben en in transitie ben samen met mijn gezin. Nadat ik mijn verhaal had verteld kreeg ik een hele respectvolle en mooie reactie, alle steun op voorhand excuses voor fouten die hij wellicht ging maken omdat hij er weinig van wist met het verzoek om hem er dan op te wijzen, direct een plan gemaakt om het aan de 3 mensen (1 laag) tussen hem en mij in te gaan vertellen en dat we daarover contact zouden houden. uiteindelijk ook een foto laten zien waarop ik een WOW kreeg en ik zou je niet hebben herkend, wat ben je een mooie vrouw en als ik dit nu zie dat snap ik wat je zegt, dit plaatje klopt helemaal. - dat was dus supergaaf maar wel doodeng.
na het gesprek was er lunch, een collega en goede vriendin die ook dienst had wist het en zag dat er wat was dus die vroeg het...toen ik vertelde wat ik gedaan had vond ze me stoer...de rest van de dienst rustig afgemaakt en toen naar huis om me klaar te gaan maken om samen met @marielle naar "Hello Dolly" te gaan.
Ik hoopte dat ik als mezelf, als Anne mee zou kunnen maar dat was te moeilijk voor Marielle. Ik voelde wat dit met mij deed maar wilde haar grens niet overgaan en heb er voor gekozen om het niet te vertellen.
ik loop naar boven en neem 2 valeriaan tabletjes in, neem mezelf voor dat ik er een leuke avond van ga maken en we samen gaan genieten. tijdens het eten thuis ziet Marielle dat het niet zo lekker gaat, ik probeer het weg te wuiven, de tranen weg te slikken - het lukt maar ze ziet het wel - ik stel voor om het er niet over te hebben en er een leuke avond van te maken.
Terwijl we naar Rotterdam rijden voel ik mezelf intens verdrietig en letterlijk ziek worden (zo misselijk) maar ik wil het niet! ik vertel het niet tegen Marielle, we gaan een leuke avond hebben dat was het doel!
In het Luxor word ik zieker en zieker, ik voel mijn lichaam verkrampen, de spanning in mijn nek en schouders is gekmakend en na de pauze kan ik met moeite tot 2x toe de cola binnenhouden.
Tijdens de donkere voorstelling voel ik af en toe een traan over mijn wangen lopen als er word gezongen over gelukkig zijn, ik realiseer me dat ik meer kijk naar de jurken en droom over het dansen dan naar het stuk op zich...
eindelijk is het afgelopen, tijd om naar huis te gaan, tijd om te gaan slapen
Zondagochtend worden we wakker van mijn pager, een reanimatie een paar huizenblokken verderop. Snel kleed ik me aan en ga ik op weg maar gelukkig is de eerste politie eenheid al ter plaatse en heeft die al wat burger ondersteuning en hoor ik de collega's van de rav en de brw al dichtbij. Na heel even kort pols hoogte te nemen ga ik terug naar huis, vandaag ben ik even niet nodig hier.
aan het begin van de middag thuis aan de slag met make-up, gewoon even oefenen zelf voor de spiegel, met alleen Marielle in de buurt die tips en advies geeft. Gaat prima... en dan ontstaat er ineens een situatie waardoor mogelijk de pager zo afgaat...snel de make-up er weer af want voor dat je het weet is er werk aan de winkel... gelukkig viel het mee en kon ik thuis blijven.
en toen kwamen vanmiddag mijn ouders nog even op bezoek (mijn vader zit in de rolstoel en is zwaar dementerend).
eerst even zitten kletsen met mijn moeder ons kind. dat was op zich al een heel fijn gesprek waarin te merken was ons kind beter in zijn vel zat maar er ook meer acceptatie aan het komen was. Hij wilde ook echt weten hoe het vrijdag en zaterdag geweest was en hoe ik dat ervaren had.
Terwijl ik dat zat te vertellen merkte ik dat mijn vader verdrietig leek te worden.
Vaak is er moeilijk om echt contact met hem te maken met zijn alzheimer maar vanmiddag lukte dat wonderbaarlijk goed. Toen ik aan hem vroeg of hij snapte wat er met mij aan de hand was en dat ik me eigenlijke een vrouw voelde gaf hij zo duidelijk antwoord. Ik ben even naar zijn rolstoel toegelopen, heb hem eerst huilend een knuffel gegeven en daarna op een knie bij hem gaan zitten met zijn hand vast.
Hij keek me aan met een warme liefdevolle troostende blik, een blik die zei dat het oke is, dat ik me niet te veel zorgen moet maken, dat hij van me houd. Marielle is er even bij gekomen want om echt contact te maken moet je dichtbij zijn, we hebben verteld dat we het samen doen en dat het goed is. Toen keek hij tussen ons door naar onze zoon... en hebben we benoemd dat we ook met hem rekening houden. tis heel bizar maar wel superfijn.
toen ze net weg waren kreeg ik een appje dat er morgen om 19:30 hoofden overleg is op de kazerne. Als ik wilde was/ben ik welkom om aan te sluiten en samen met hem hun in te lichten. Dan voel je je dus wel gehoord en veilig! Hoewel het superspannend is heb ik wel besloten om te gaan. Ik hoef niet alleen want de grote baas is er ook en de drie mensen die de laag tussen hem en mij in vormen komt ook wel goed maar dan is die reuze stap wel gezet....echt wel gaaf maar ook eng!
nou dat was dus best een intensief weekend