Opweg

[Jannet V]

Ergens ben ik een uitlaatklep nodig om alles wat er gebeurt te kunnen ventileren. Vanaf het moment dat ik besefte dat ik ook eindelijk zou kunnen vliegen, deel ik dat met vrienden en familie. Op Hyves, op Facebook en vooral Facebook is een familie aangelegenheid geworden. Ergens is iedereen op dit forum ook een soort van familie geworden en daarom wil ik al die ervaringen graag met jullie delen.
Ik begin met de laatste omdat daarin bleek hoeveel dit forum voor mij betekent maar zal daarna vanaf de eerste alles toevoegen.

Opweg 11

Voorzichtig ben ik weer begonnen op een forum voor en door transgenders. Ik had er een poosje afscheid van genomen omdat ik vond dat de lontjes van meerdere forumgenoten wel heel erg kort waren. Nu begrijp ik dat mijn incasseringsvermogen ook wel heel erg klein was in die periode. Maar wonderwel is daar weer verandering in gekomen. Net als het lontje wat bij mij ook een poosje heel erg kort geweest is, ik telkens het gevoel had dat ik opgejaagd werd en last had van sterke stemmingswisselingen. Achteraf weet ik wel dat het een reactie is op de hormonen die ik gebruik dus zal het incasseringsvermogen daar ook wel mee te maken hebben. Dat ik nog iets emotioneler ben valt niemand op, dat was ik altijd al. En ook al lijken het negatieve dingen toch ervaar ik alles als heel erg positief. Twee dingen zijn nog net iets positiever. De hormonen zorgen ook dat mijn borsten gaan groeien, niet zoals bij sommige mannen die er een Bourgondische levensstijl op na houden maar als een meisje die de puberteit in gaat. Feitelijk zit ik ook in de puberteit en misschien dat ik daarom af en toe een beetje tegendraads ben. Na een dag of 14 aan de hormonen veranderde er al iets. Nu, na viereneenhalve maand, heb ik een AA cup en voel me alles behalve het meisje van Kinderen voor Kinderen in het Tietenlied. Niet, “Help, help, help, help! Ik krijg tieten!” maar, “Hoi, hoi, hoi, hoi!”
Het is 2013 en ook dit jaar wordt een hele belangrijke. Ik zit in, wat men noemt de “Real-Life Experience”. (RLE) Officieel begon dat op het moment dat ik aan de hormonen ging, in het echte leven zit ik daar al meer dan een jaar in. Eigenlijk is het een test om te kijken of iemand zich staande kan houden in het wensgeslacht. (dat woord heb ik niet bedacht maar komt van het genderteam) Toen ik uit mijn kooi kwam wist ik al dat ik me zeker niet staande zou kunnen blijven houden in mijn lichamelijke geslacht, er is geen onzekerheid meer, ik ben wie ik ben. Het Real-Life gebeuren duurt 18 maanden, tijd genoeg om eventuele bedenkingen, mochten die er zijn, uit te diepen en glad te strijken. Voor mij is er na mijn coming-out geen enkele twijfel meer geweest, in de 50 jaar daarvoor had ik genoeg getwijfeld. Over iets meer dan een jaar, in februari 2014, zijn mijn 18 maanden om en kom ik in aanmerking voor de operatie. Daarna zal ik eindelijk verlost zijn van die zwabberende losbandigheid. (het spijt me als iemand zich aan deze woorden stoort maar zo voelt het voor mij) Ergens zou je een reactie als, “Nog meer dan een jaar!”, verwachten maar ik wil best nog een jaar genieten van mijn puberteit.

[Jannet V]

Opweg 1
Eerlijk gezegd heb ik geen idee of er mensen zijn die zich interesseren voor wat er met iemand gebeurt die hormonen gaat gebruiken om lichaam en geest in balans te krijgen. Diegene die zich hiervoor niet interesseert, kan beter stoppen met lezen want ik ga geen blad voor m’n mond nemen. Het is zoals het is!

Vandaag 10 september 2012, ben ik al drieënhalve week bezig met hormonen. Vandaag vier weken geleden belde prof. Weymar Schultz mij dat alles goed was in het bloedonderzoek en dat ik mocht beginnen. Ik ben bang dat ik een heel raar dansje gemaakt heb op het moment dat ik het hoorde. In een poging om huilen en lachen gepast samen te laten gaan zag ik eruit als een bakvis die haar eerste afspraakje had.
Het eerste pilletje Androcur en de eerste oestrogeenpleister, gaf vooral tussen mijn oren een positieve boost. Ik besefte dat het maanden zou kunnen duren voordat ik er ook maar iets van zou merken. “Veranderingen moet je zien in het licht van seizoenen, niet in dagen of weken!” Iets wat ik in de aanloop heel vaak gelezen had. Geduld en stapje voor stapje, onderweg zijn is eerst genoeg.
Na een week denk ik dat ik een verandering zie in mijn tepels, of zou het toch de nieuwe bril zijn die dat idee veroorzaakt. In de week daarop heb ik mijn eerste opvlieger en merk dat de drempel om te gaan huilen nu bijna helemaal verdwenen is en wederom lach ik met tranen. Heel duidelijk voelbaar begint er iets te groeien op de plaats die normaal afgedekt blijft door een prothese en een bh. Op een andere cruciale plaats schijnt er juist iets te verdwijnen, wat ooit twee hazelnootjes waren, zijn nu enkel nog kersenpitten. Heel langzaam (eigenlijk heel erg snel) ga ik me eindelijk een beetje thuis voelen in m’n lichaam.
Het is eigenlijk heel bitter om tot de ontdekking te komen wat er altijd miste. Maar terug kijken met spijt is geen optie, ik moet vooruit, opweg naar mezelf.

[Jannet V]

Opweg 2
Geestelijk labiel, ik denk altijd al geweest. Dus ik zal mezelf nooit afschilderen als een rots in de branding, terwijl ik dat ooit wel geweest ben. In de loop van de jaren heb ik mensen leren kennen die mega stabiel over komen maar afgeschilderd worden, door mensen die ze beweren te kennen, als totaal instabiel. Mensen die snappen hoe het klokje van het leven tikt, worden verguisd en het liefst als een heks in de middeleeuwen, verbrand op een grote stapel hout in het midden van het dorpsplein.
Vroeger heb ik eens gedroomd dat ik als heks werd verbrand en ook al waren de vlammen heftig heet, toch werd ik heel gelukkig wakker. Soms droom ik nog dat soort dromen, het hoort er bij. Ik denk niet dat de dromen de opvliegers veroorzaken, dat zullen de hormonen doen. En dat wordt versterkt door het gebruik van alcohol. Iedereen die mij kent weet dat ik daar nooit vies van geweest ben maar dan blijkt na een overmoedig gebruik dat ik pas echt in vuur en vlam sta. Vroeger was ik in coma, nu brand ik de hele nacht rusteloos door totdat ik in de ochtend wakker word als een iemand die de marathon drie keer heeft gelopen. Dus blijkt dat ik alcohol moet doceren. Het gaat niet helemaal samen met de Estradiol.
Duidelijk merk ik dat mijn tepels gevoeliger worden, vanochtend onder de douche heb ik zelf een keer au gezegd maar daarna lachte ik meteen. Ik ben niet SM of een variatie daarvan maar sommige pijn is zo heerlijk.

[Jannet V]

Opweg 3
De hormonen doen hun werk, ze bezorgen me opvliegers, hoewel het na het temperen van de wijn consumptie heel erg mee valt. De stabiliteit is een beetje uit mijn leven, het ochtend sigaretje mis ik niet maar ik besef dat het wel een vast puntje in de dag geweest is. Moeilijk? Zeer zeker niet, ik heb meer energie en dat is maar goed ook want door de hormonen en de veranderingen in mijn lichaam ben ik sneller moe, sneller geïrriteerd en veel sneller op het randje van een overspoelende huilbui.
Op de rand van zo’n doorbraak ben ik donderdag over de Grote dijk gereden, sommige muziek uit de cd speler tactvol overslaand om te voorkomen dat de ramen aan de binnenkant zouden beslaan. Pas toen ik in de veilige haven van het eiland stond kwamen de zilte druppels over de waterkering. In de emmer kon geen druppel meer en spontaan is hij terplekke overgestroomd.
Het zijn niet alleen de hormonen die huilbuien als depressies veroorzaken er is ook een diepe innerlijke rust, een opluchting zo groot dat de ontlading alleen met tranen kan, vreugdetranen! Ik hoef me namelijk nooit meer voor te doen als man, … het toneelspel is voorbij! Niet dat ik me bewust geweest ben dat ik toneel gespeeld heb want regelmatig lag de werkelijkheid heel dicht bij mijn gevoelswereld en hoefde ik niets te doen om daar dichterbij te komen. Misschien heeft het gelukkige verleden met de kinderen, de oppas kinderen en de vriendjes van, het ontvluchten uit mijn kooi wel vertraagd. Niemand zal dat ooit weten en het is ook totaal onbelangrijk. Vandaag leef ik in het nu met respect voor het verleden. Vrijdag 5 oktober heb ik weer een afspraak met de man die mij binnen een halve minuut van het roken afhielp. En daarna een eerste afspraak bij de maatschappelijk werkster van het Genderteam. Onderhand heb ik de nodige vragen en ik hoop dat zij ze kan beantwoorden.

[Jannet V]

Opweg 4
Ik merk dat ik de afgelopen tijd een beetje kortaf en snel geïrriteerd ben, alsof het lontje wat korter wordt. Of misschien raakt mijn grenzeloze voorraad geduld wel op, na 57 jaar zou de bodem in zicht kunnen zijn, waarom niet? Ik ben niet geboren met een kort lontje, wel met een ander gebrek. Soms was mijn geduld zo grenzeloos lang dat er mensen waren die zich afvroegen of ik wel doorhad wat er gebeurde. Soms werd het gezien als deugd en andermaal als een tekort aan daadkracht. Slikken tot je stikt, achteraf weet ik hoe het voelt.
In mijn leven heb ik heel veel fouten gemaakt en soms veroorzaakte de één een kettingreactie waardoor de andere mogelijk werd. Maar ik heb het zelf laten gebeuren, niemand anders is verantwoordelijk voor mijn daden en reacties, enkel ik.
Vooral in de nachten komen deze waarheden boven en besef ik heel erg goed dat wie aan het kaatsen is de ballen kan verwachten.
Ik weet het wel, ik zeg soms dingen die maken dat er een reactie komt waar ik niet mee uit de voeten kan. Ik weet ook wel dat het glaasje wijn geen remmende werking heeft en zelf olie op het vuur gooit.
“Fuck you!” zei ik.
“Had dat maar gedaan!” Was de reactie.

[Jannet V]

Opweg 5
En daar was het vervolg, vanochtend eerst naar de endocrinoloog/gynaecoloog…
De deur zwaait open. “Ben je niet weg?” (hallo schijnt een hele poos geleden al te zijn verdronken) “Hoi! Heb je mijn smsje niet gehad dan, die heb ik aan het begin van de middag al verstuurd.” Was het balletje wat ik terug gooide.
“Eeeh, daar heb ik geen tijd voor gehad hoor, veel te druk.” “Jammer!” Hoor ik nog in een flits. Ik weet dat ik altijd welkom ben geweest en ik weet dat ik altijd welkom zal blijven, ik weet alleen niet waarom ik dat weet. “Fuck you!” Wil ik fluisteren maar misschien fluistert ze dan wel, “Had dat maar gedaan!” terug en één keer is genoeg. Waarom weet ik niet maar de rillingen lopen weer over m’n rug.
Dat ik nu even niet welkom ben is duidelijk en “Jammer” sloeg op het feit dat ze het eerder had willen weten want dan kon ze in het huis van Hennie. (af en toe even op je mobiel kijken misschien?)

[Jannet V]

Opweg 6
Internet maakt de wereld zoveel kleiner dat ik me wel eens afvraag hoe ik nu in het leven zou staan als ik 45 jaar geleden de kennis van het internet had kunnen raadplegen. Genderdysforie is er altijd al geweest, homoseksuele gevoelens ook, travestie is iets wat ook in het rijtje hoort. Ergens kloppen de gevoelens niet helemaal met het algemeen geaccepteerde normaal beeld. Voor alle duidelijkheid, deze dingen moet je naast elkaar zien, soms vindt er een kleine vermenging plaats maar nooit kun je alles over één kam scheren.
Nog niet zo lang geleden, een maandje of drie, heb ik me aangemeld bij een Transgenderforum. Internet zoals internet optimaal gebruikt kan worden. Een virtuele praatgroep van gelijkgestemden. Mannen in een vrouwenlichaam en vrouwen in een mannenlichaam. Samen weten we veel meer dan de som van alle leden.
Een heel groot nadeel van een virtuele praatgroep van gelijkgestemden is dat iedereen mag schreeuwen wat hij/zij wil, totdat de moderator (de juf die het kleuterclubje in toom houdt) veel te laat ingrijpt. Mijn hele leven laveer ik al om gezamenlijk door een deur te kunnen maar binnen een groep van gelijkgestemden, mensen die dezelfde emoties en problemen doormaken, wil ik mijn eigen koers kunnen varen. Niet bepaald door het korte lontje of de lange tenen van een forum genoot. En dat gebeurde toch. Zo mooi onderweg maar dan blijkt toch dat ik me geestelijk veilig moet kunnen voelen en blijkt Norg en ook Hippolytushoef veel veiliger te zijn dan een virtuele praatgroep van gelijkgestemden.
Misschien probeer ik het later nog eens maar voor nu is het even over.
Verder gaat het heel erg goed, lichaam en geest lijken steeds meer bij elkaar te passen, zoals iemand die altijd al in het juiste velletje gezeten heeft zich ook voelt. (denk ik) Als alles goed blijft gaan kom ik begin 2014 in aanmerking voor de operatie die lichaam en geest nog beter samen laten gaan. Sommigen zullen het niet begrijpen maar voor mij is het de enige manier om door te kunnen. Want ik ga nooit meer een man spelen!

[Jannet V]

Opweg 7
Het is al weer ruim een week geleden dat ik weer in het UMCG was. (nu al veel langer) Een gesprek met de endocrinoloog/gynaecoloog, deze keer zonder coassistent. “Hoe gaat het, merk je de werking van de hormonen en hoe gaat het met het roken?” En dan hoor ik dat in Amsterdam zelfs een nicotine onderzoek wordt gedaan voor de operatie, als er nicotine sporen worden aangetroffen in het bloed dan gaat de operatie niet door. En Groningen probeert dat protocol heel langzaam ook in te voeren. Maakt mij niet uit, ik rook niet meer, nou heel af en toe een menthol samen met mijn exgenoot. Niet over mijn longen want menthol is veel lekkerder als je niet inhaleert. Zelfs dat keurde hij af en terecht denk ik. Daarna nog een stuk of vijf buisjes bloed doneren aan het bloedonderzoeksteam en vervolgens opweg naar de AH binnen het complex omdat ze van die heerlijke broodjes hebben en als je een beetje creatief bent is elk kopje koffie gratis in het UMCG.
Op het moment dat ik dat bedenk besef ik ook dat er misschien mensen zullen zijn die niet begrijpen waarom er zoveel zorg geld besteedt wordt aan mensen die vanaf hun jeugd het gevoel hebben dat er iets niet klopt. Ik hoop maar dat dit voorbehoud slechts een enkeling betreft. Maar even heel eerlijk, het traject van een transgender is een hele dure aangelegenheid. Net als alle zorg in Nederland. Ik weet zeker dat er mensen zijn die het geheel als onzin bestempelen. Mensen die het niet kunnen of willen begrijpen maar het zeker zouden doen als iemand die het goed uit kan leggen een poosje de tijd heeft.
Na het broodje, de koffie, een telefoontje naar iemand die heel erg belangrijk voor mij is, heb ik een afspraak met de “Gendermoeder”. Misschien vindt ze die benaming wel oneerbiedig maar gevoelsmatig heb ik het idee dat zij de spil van het hele genderteam is, de medisch maatschappelijk werkster, aanspreekpunt voor iedereen. Een keer had ik haar voor de telefoon, één keer zag ik een foto in het dagblad, onbekenden waren we niet meer en dat heb ik me ook geen moment gevoeld. Een complimentje voor mijn kledingkeuze en de manier waarop ik over kwam had, als er al ijs geweest zou zijn, meteen alles laten smelten. Het was een fijn gesprek en er gloorde hoop van mijn kant dat ze ook iets voor Janni zou kunnen betekenen. Eigenlijk was ik er van overtuigd dat deze vrouw heel veel voor Janni zou kunnen betekenen. Misschien wel zo veel dat er een einde zou kunnen komen aan de worsteling van mijn zusje. Want op het moment dat ik mijn kooi verliet werd zij gevangen gezet in haar eigen gevoel en uitgerekend ik ben de enige die haar daarbij niet kan helpen.
Over 14 dagen het vervolg.

Ondertussen is Janni naar een open college over genderdysforie geweest en gelukkig hebben we in drie kwartier even bij kunnen kletsen en heb ik haar eigenlijk heel enthousiast horen vertellen over verschillende transgenders zowel v-m als m-v. En ze gaat een afspraak maken met de “Gendermoeder”.

Vandaag, 19 oktober, had ik een vervolgafspraak bij de medisch maatschappelijk werkster. Om half elf en dat betekende om even over acht vertrekken vanuit Hippolytushoef. (korte vakantie op Wieringen) Een leuk ritje naar Groningen en helemaal omdat ik niet alleen ben.
De gesprekken met de “Gendermoeder” doen me goed, op het juiste moment komt ze met een complimentje over mijn kleding, de manier waarop ik loop en andere kleinigheden die voor mij zo verschrikkelijk belangrijk zijn. Dan praten we nog even over mijn zusje, zus moet ik eigenlijk zeggen want ik heb geen idee wat ze voor de kiezen krijgt maar ze doet het wel! En ik hoop dat Astrid zoveel voor Janni kan betekenen als ik denk dat ze kan.
Na nog een weekje genieten op het Geheime Waddeneiland, ben ik terug in Norg. De post brengt goed bericht, de zorgverzekering vergoedt het permanent ontharen van mijn gezichtsbeharing. (baard en snor) Eigenlijk wil ik wel een gat in de lucht springen en ik geloof dat ik ook een vreugde dansje gedaan heb. Over een half jaar nooit meer scheren, nooit meer rauw, nooit meer wondjes en nooit meer een shawl voor m’n gezicht omdat de stoppels zichtbaar worden.
Maandag, 5 november, heb ik een afspraak met een stem die goed voelde, voor een intake.

[Jannet V]

Opweg 8
“Hallo, Jannet!” De deur zwaait open in een onbekend gebouw op een niet onbekende plaats en een onbekend gezicht groet mij met een niet onbekende stem. Het voordeel van een telefonische afspraak. Een nieuwe ontmoeting met iemand die heel veel voor je gaat betekenen is elke keer weer spannend. Ook al probeer ik het pad er naar toe elke keer zo glad mogelijk te maken, soms zijn er drempeltjes. Elke keer is het belangrijkste wie ik ben, wat ik voel en welke weg ik bewandel om te komen waar ik wil zijn.
Ik zat voor een intakegesprek bij Truus, huidtherapeute en degene die me van mijn ongewenste gezichtsbeharing af zou kunnen helpen, baardgroei en snor.

Misschien is er iemand die een dringende vraag voelt opkomen, een soort niet begrijpen!
“Waarom heb je al die jaren een snor gedragen?”
Het is iets waar ik langer dan een jaar over na heb kunnen denken maar zo lang was ik bij lange na niet nodig om het antwoord te zien. Die snor …, die al vanaf het moment dat mijn puberlichaam de groei van gezichtsbeharing toe liet, mijn bovenlip ‘sierde’, die snor was een onderdeel van een levenslange maskerade. Een toneelspel wat misschien wel het langste op de Nederlandse planken heeft gestaan. Al denk ik niet dat het laatste zo is. Mijn generatie begrijpt het pas laat en sommigen later dan ik, generaties voor mij hebben het misschien nooit naar buiten gebracht of begrepen. En zijn blijven zitten met de vraag of ze krankzinnig waren.

Een vriendelijke vrouw die mij meteen een gerust gevoel bezorgt, begint heel luchtig te vragen over mijn verleden en uit te leggen hoe de ontharing werkt. Ook daar heb ik al het nodige over gelezen maar ik hoor het graag ook een keer. Eigenlijk verwachte ik de eerste keer alleen een intake maar tot mijn vreugde vind de eerste behandeling ook meteen plaats. En na de eerste flitsen weet ik wat me de komende tien keer te wachten staat. Truus vergeleek het gevoel met een elastiekje die tegen je huid geschoten wordt en dat klopt wel ongeveer, het geeft een venijnige steek. Maar het maakt niet uit want me elke ochtend rauw scheren zonder een echt bevredigend resultaat brengt me zeker niet waar ik komen wil. Ik zie, nog heel erg in de verte, de horizon waar ik naartoe wil en laat me door niets en niemand stoppen.
Tien december het vervolg!

[Jannet V]

Opweg 9
Maar ook in afwachting van de volgende behandeling met het elastiekjes schiet apparaat gebeurt er natuurlijk het nodige, de ongerechtigheden op mijn achterhoofd en mijn gezicht, een afspraak bij de KNO arts en een nieuwe pruik.
Dat laatste is iets wat me menig nacht heeft wakker gehouden. Onderhand heb ik alle kwaliteiten wel gepast. Van pruikjes uit de feestwinkel tot de bijna echte. Aan de buitenkant is het verschil niet te zien maar zodra je het haarwerk de hele dag gaat dragen of uitprobeert tijdens een storm op een willekeurige Waddendijk in Noord Holland, kom je tot verrassende ontdekkingen. En ik heb een mooie gekozen.
Afgelopen weken was er zelfs op TV een waar charmeoffensief voor transgenders en transseksuelen. Paul de Leeuw, Debat op 2 en de film over de eerste generatie transseksuelen. Ik heb geen idee wie het allemaal gezien hebben maar de inhoud van de programma’s gaf precies weer waar ik ook ooit mee geworsteld heb. (waar elke transgender mee worstelt) En ik ben zo verschrikkelijk blij dat de transgender kinderen van nu, zich niet meer hoeven te verstoppen. Dat ze de hij of zij kunnen zijn die ze zich voelen. Dat ouders de steun krijgen om achter hun kind te kunnen gaan staan. Dat hun vriendjes en vriendinnetjes er over kunnen praten in de klas en dat het niet afgewezen wordt door een niet begrijpende buurvrouw.