TED TALK: Uiterlijk van vrouwen

[Simão]

Sinds wanneer heb je een bepaald uiterlijk nodig om een sociale groep om je heen te hebben?
Ik ken zwaar verminkte mensen die gewoon hun familie, vrienden en sociale leven buiten de deur hebben...
Je CREEERT je supportgroep. Je moet niet af gaan wachten tot iemand je opneemt want dat gaat niet snel vanzelf. Je moet mensen een kans geven om je te leren kennen...

Het probleem is dat onzekere mensen hun eigen glazen ingooien want ze durven geen contact te maken of als dat er is lijden ze overdreven onder een keer een opmerking die er valt denken bij voorbaat al dat iedereen ze veroordeelt en zetten dan dus liever ook geen stappen "want het wordt toch niks" en zitten gewoon heel snel in een negatieve spiraal waar ze maar slecht uitkomen. Dit is een waarneming, geen veroordeling.
(Ik begrijp dat je het dan helemaal niet meer ziet zitten)

Ik weet ook niet zo snel hoe een onzeker persoon dat kan doorbreken, want het geheim zit in zelfacceptatie en ik weet niet hoe je dat voor elkaar krijgt als je het niet hebt, maar ik denk dat vrienden alleen niet genoeg is om iets in jezelf te veranderen en dat professionele hulp vaak gewenst is.

Ik denk wel dat de maatschappij niet meehelpt in krijgen van een goed zelfbeeld als vrouwen maar openbaar neergehaald worden door machos/geloof/cultuur in de media.
Maar vrouwen doen zelf ook zo hard mee aan oordelen en dat snap ik dan weer niet zo goed.

[Simão]

En misschien helpt het iets als transvrouwen er bij stilstaan dat je door hormonen niet plots een jonge godin wordt, maar uiterlijk gewoon een iets vrouwelijker versie van jezelf. En innerlijk kan de echte jij, die gevangen heeft gezeten, zich eindelijk blootgeven. Vier dát, ongeacht wat je in de spiegel ziet.En wat (je denkt dat) anderen er van vinden.

[Anon20230219]

Tja ik heb ondanks mijn litteken toch ook gewoon vrienden, vervelende vind ik er aan dat ik vaak kinderen onterecht angst in boezem.
En het heeft mij tijd lang tegen gehouden de stappen te zetten welke ik nu zoal langzaam aan het doen...
Wat ik zelf in de tijd van genezing van dat ongeval meemaakte was dat ik omdat ik een PLO sjaal voor mijn wonden droeg vanwege de kou welke vreselijk pijn deed van de manager deze af moest doen omdat men dacht dat ik rottigheid van plan was...nou nee gewoon mijn boodschappen halen en afrekenen.
1000 maal excuus maar je wordt door mensen echt vreselijk minderwaardig aan gekeken van sjeemig zeg..blijf lekker binnen en val ons niet lastig met je ellende..
Die bij mij in de rij stonden moesten toch 10 minuten wachten..
Zo zie je maar weer dat men bepaalde daden aan een uiterlijk koppelt zonder er bij stil te staan dat er soms weleens iets anders aan de hand kan zijn.

[Nate_0]

Ik heb geen sociaal netwerk, Fenke, en daar voel ik mij beter bij dan wél vrienden moeten hebben. Acceptatie en waardeering ontvang ik ook niet. Prima, om eerlijk te zijn, omdat niet geaccepteerd worden door de mensen met wie je omgaat erger is dan gewoon alleen zijn en geen feedback van anderen ontvangen. Lekker rustig. Voel ik me beter bij, ook. Dat heeft niets met mijn uiterlijk of innerlijk te maken, is gewoon mijn eigen keuze.

"Ergens bij horen" is o.a. jezelf in een hokje plaatsen (qua diagnose e.d.). Daar haal ik dat vandaan. Mensen zijn zo gefocust op ergens bij horen (of dat nou een hokje is of een sociaal groepsgebeuren), dat op het moment dat iemand iets anders is, diegene het zwarte schaap wordt.

En Daniéla, ik heb de ervaring in de verkeerde hokjes te worden gestopt, door andere mensen, met alle gevolgen van dien. Daarnaast heb ik een hekel aan de invloed die men op je kan uitoefenen op het moment dat je niet in het hokje sociaal/lief/leuk/stil/onderdanig past.

En Lisa, hoe mensen je aankijken--het is niet altijd zoals jij het interpreteert, hè? Ik loop op krukken en zie er nogal ambigueus uit qua uiterlijk, en dan kijken mensen ook echt wel eens. Dat is in de meeste gevallen niet minderwaardig of neerbuigend bedoeld, en veel vaker vaker pure nieuwschierigheid. Dat jij daar uit concludeert dat mensen wellicht denken dat jij hen lastig valt met jouw uiterlijk... ik denk dat dat wel mee valt.

[Ender]

Als ik even mag inhaken, ik voel mij (altijd al gehad) nooit een deel van een groep... heb veel dingen geprobeerd, op school was het al zo, heb later tijdens mijn studie geen aansluiting gehad, bij verschillende sporten, zelfs bij facebook groepen.. voelde me altijd een buitenbeentje, hoorde er nooit bij.. heb dat zelfs op dit forum gevoeld. MAAR: ik ben dolgelukkig, vooral nu ik weet wat ik eigenlijk ben, en heb maar geaccepteerd dat ik niet in groepen thuishoor, en dat ik weinig/geen vrienden heb.. en dat is ok.

[Simão]

Wat dat betreft, ik wil helemaal geen deel uitmaken van wat dan ook, maar voel me totaal geen buitenbeentje, maar gewoon compleet, en heb het niet nodig. Ik heb wel evengoed gewoon vrienden en heb contact met familie, maar dat komt meer van hun kant dan dat ik dat nou zo opzoek. En dan kan ik nromaal sociaal en gezelig zijn, maar als ik drie weken allen ben vind ik dat ook heerlijk. Ik heb toevallig hier een "buurvrouw" een paar kilometer verderop die ook zo is. Wij begrijpen elkaar volkomen.
Ik heb ooit een schoolvriendin gehad waartegen ik zei dat ik haar niet nodig had. Ze was beledigd, de vriendschap was accuut over, zij vond een voorwaarde van vriendschap dat je elkaar nodig hebt. Ik vind dat vriendschap onvoorwaardelijk moet zijn.
Ze had denk ik verwacht dat ik op hangende pootjes wel terug zou komen, maar dat is nooit gebeurd. Ik had haar écht niet nodig.

Iemand heeft ooit eens uitgelegd, dat je gewoon geen c moet zijn die op zoek is naar de andere helft om een o te worden. Als je een o bent, ben je tevreden met jezelf en kan iedereen daar aan haken, maar als ze loshaken, ben je nog steeds even tevreden (om niet het woord gelukkig te gebruiken). De mensen die een c zijn, voelen zich ongelukkig als de andere helft afhaakt, of nooit komt, omdat ze dan iets missen.
Van die c mensen voelen het veel sterker dat ze "alleen staan" en omdat ze die open kant hebben, zijn ze ook sneller geestelijk verwond...Alles kan ze raken en meestal gaat het om negatieve gedachtes en bevestigingen daarvan.

[Anon20180730]

lol, maar na 3 weken heb ik wel graag weer met iemand effe contact hoor !

[Anon20180501]

Mensen die helemaal geen of weinig behoefte hebben aan sociale contacten en zich daarbij het prettigst voelen staan natuurlijk heel anders in het leven dan het gros van de mensen. Dat is prima, ieder zijn/haar ding natuurlijk, maar zoals Fenke eerder al zei zijn we nu eenmaal groepsdieren die een groep nodig hebben om überhaupt te kunnen existeren. We hebben het hier dus over twee uitersten/tegenpolen, kunnen we elkaar niet beter in ere houden en deze discussie laten voor wat die is, weinig zinvol...

[Anon20180730]

vind dit toch een uitermate zinvolle discussie (en topic)

neem anders wellicht een relaxed momentje voor je?

[Anon20180501]

Zolang we elkaar niet proberen te overtuigen van het eigen gelijk kan het nog leuk worden.