Twijfels maken me gek!

Gevoelens die je met de wereld deelt
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: Twijfels maken me gek!

Bericht door Wolfy_girl »

Heel herkenbaar, die angsten hoor. Met name hoe je schreef dat je bang bent voor afkeuring van de psycholoog... Dat was voor mij ook een lange tijd de reden geweest om het niet te doen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik op mezelf ging wonen en informatie over het in transitie gaan op ging zoeken op internet. Toen kwam ik uit op de VUMC website, en de lange lijst van procedures en dergelijke deden me echt schrikken. In mijn hoofd was een transgender iemand die al heel erg in het gewenste geslacht leeft en zich hier ook naar gedraagt (een bekend stereotype, denk ik), en daar pastte ik dus niet bij. Ik heb het daarom afgeschoven, omdat ik dacht dat ik nooit door de diagnose zou komen, want ik dacht dat ik niet "transgender genoeg" was.

Iets minder dan tien jaar later heb ik me toch aangemeld bij het VUMC, omdat het me toch allemaal teveel werd. Uiteraard heb ik ook spijt dat ik niet meteen die eerste keer heb doorgepakt nadat ik de website van (onder andere) het VU had doorgelezen, of in elk geval dat ik er niet eerder over gepraat heb met iemand. Toch weet ik dat het nooit te laat is om te beginnen, en de transitie is altijd de moeite waard, maakt niet uit wanneer je er aan begint. Sommige mensen zeggen wel eens dat een transitie (MtF in het bijzonder) niet de moeite waard is na je vijftigste of iets dergelijks, maar ik vind dat onzin... Het alternatief is dat je dan (naar schatting) zo'n dertig jaar diep ongelukkig bent. Die dertig jaar zijn ineens verschrikkelijk lang als je diep ongelukkig bent met jezelf.

Anyway. Ik weet niet goed hoe ik je kan geruststellen, maar als er iets is dat je uit mijn tekst kan opmaken dan is het dat ik er goed doorgekomen ben. Ik ben inmiddels meer dan een jaar aan hormonen, en het jaar daarvoor was ik aan de real-life fase begonnen. Hopelijk toont het aan dat het nooit te laat is om er even voor jezelf te zijn. Over andere organisaties kan ik niks zeggen, maar de psychologen en artsen die ik heb gesproken bij het VUMC zijn stuk voor stuk heel aardig en begripvol geweest. Het intake gesprek was ook erg fijn, omdat de arts je goed uitluistert en je gevoelens niet in twijfel trekt. Ze zijn er voor jou.

Veel sterkte.
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge
Contacteer:

Re: Twijfels maken me gek!

Bericht door Marica »

es2308 schreef: 19 sep 2018, 17:52 Hoi allemaal,

Ik zal het proberen kort te houden...

Ik ben enorm aan het twijfelen over een transitie, niet zozeer of ik transgender ben want dat is voor mij heel duidelijk. Ik werk over de hele wereld, 4 maanden werk en dan 2 á 3 maanden thuis. Op het werk ben ik zo druk dat ik weinig tijd heb om na te denken over mijn leven en de toekomst. Werkweken van minimaal 70 en maximaal 98 uur. Buiten het werk om is er een soort van verplichte sociale tijd die je met elkaar doorbrengt. Aangezien het een mannenwereld is voel ik me daar niet erg gemakkelijk bij. Hoe ik in die wereld terecht ben gekomen is een heel ander verhaal, kortgezegd ontkennning van transgender zijn en je mannelijkheid laten zien is wat daar o.a. toe geleid heeft.

Ondanks ontkenning en overcompensatie neemt het niet weg dat ik bijna dagelijks denk hoe het was geweest als ik als meisje was geboren. Ik heb de laatste weken wel geleerd om te luisteren naar jezelf in plaats van jezelf bezig houden met onzinnige dingen om het te proberen te vergeten/verdrukken . Inmiddels mijn ouders en een aantal directe familieleden verteld over mijn gevoelens (wat fijn om eindelijk niet eens alles voor jezelf te houden), en daarmee ook geaccepteerd dat ik transgender ben.

Maar nu even naar het onderwerp, twijfel. Ik ben 26 jaar en heb het dus al zo lang volgehouden als jongen. Heel erg moeilijk was het meestal niet, ongemakkelijk vaak wel. De toekomst als jongen verder gaan kan, maar of ik dan spijt zou hebben dat ik niet in transitie ben gegaan zal ik zeker hebben. Ik heb nu al spijt dat ik niet eerder heb toegegeven aan mijn gevoelens en actie ondernomen heb. Redenen van twijfel zijn o.a. dat ik bang ben niet een rustig leven zonder angst en afkeur te kunnen leiden. Dat ik niet passabel zal zijn en daardoor altijd en overal wordt aangekeken (en veroordeeld). Ik ben niet bang deze baan te verliezen maar wel werk in het algemeen. Kortgezegd wordt mijn leven geleid door mijn eigen angst, angst voor het onbekende.

Dan is het ook nog zo dat ik erg het idee heb je niet voor jezelf mag kiezen om in transitie te gaan, maar dat door psychologen wordt gedaan. Sommige transgenders zeggen een enorme afkeur van het eigen lichaam te hebben. Een enorme afkeur van mijn lichaam heb ik niet, maar alles wat er mannelijk aan (geworden) is daar ben ik niet erg blij mee. Of ik gelukkiger wordt van een transitie kan ik niet zeggen, dat kun je immers pas achteraf. Dat ik ongelukkiger wordt door zo door te gaan is mij wel zeker. Ik moet wel zeggen dat het leven niet ondraaglijk is, wel heel vervelend en beperkt. En dan komt daar weer die angst om de hoek kijken, wat als ik niet trans genoeg ben om in transitie te kunnen. Wat als psychologen een transitie afraden?

Los van het feit dat ik twijfel en angst heb ben ik heel onzeker over mezelf. Ik overcompenseer mijzelf als jongen om toch het idee ergens bij te kunnen horen, diep in mijn hart wil ik dat helemaal niet. Ik wordt heel onzeker bij de gedachte dat ik als vrouw verkleed over straat ga (RLE), want op dit moment voelt dat eerder zo dan als mezelf over straat gaan. Thuis heb ik daar gelukkig geen problemen mee.

Ik ben op dit moment in een positie dat ik niet goed weet hoe ik verder moet. Hebben jullie hier ervaring mee en hoe gingen jullie daar mee om? Wat was de doorslag dat jullie dachten dat een transitie het juiste was om te doen? Heeft een transitie je leven gelukkiger gemaakt en zo ja/nee, waarom?
Ik begrijp je helemaal want ook ik werkte altijd in echte mannenberoepen waar ik prima mijn rol kon spelen. Maar toch kwam het hoge woord er uit. En nu is er geen weg terug meer. Zelfs mijn vrouw ziet dat ik gelukkiger ben nu ik mijzelf kan zijn. Op 12 oktober zit ik ook bij Stepwork en ga het traject in, maar ik weet al zeker dat ik mijn transitie 100% zal doorlopen, want ik leef als vrouw, en dat moet van mij dan ook compleet fysiek en psychisch zijn.

Succes meid.
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)
Matijs
Berichten: 842
Lid geworden op: 05 aug 2018, 17:16
Gender: Trans FtM
Locatie: België (Limburg)

Re: Twijfels maken me gek!

Bericht door Matijs »

es2308 schreef: 19 sep 2018, 17:52 Maar nu even naar het onderwerp, twijfel. Ik ben 26 jaar en heb het dus al zo lang volgehouden als jongen. Heel erg moeilijk was het meestal niet, ongemakkelijk vaak wel. De toekomst als jongen verder gaan kan, maar of ik dan spijt zou hebben dat ik niet in transitie ben gegaan zal ik zeker hebben. Ik heb nu al spijt dat ik niet eerder heb toegegeven aan mijn gevoelens en actie ondernomen heb. Redenen van twijfel zijn o.a. dat ik bang ben niet een rustig leven zonder angst en afkeur te kunnen leiden. Dat ik niet passabel zal zijn en daardoor altijd en overal wordt aangekeken (en veroordeeld). Ik ben niet bang deze baan te verliezen maar wel werk in het algemeen. Kortgezegd wordt mijn leven geleid door mijn eigen angst, angst voor het onbekende.
Herkenbare angst.. Ik ben 27 jaar en weet sinds mijn elfde dat ik me geen meisje voel. Ik heb dit gevoel heel lang verborgen gehouden, ook uit angst voor de reacties van de buitenwereld (Zal ik verstoten worden? Zal ik geaccepteerd worden?). Nog steeds heb ik die angst. Ik vraag me vaak af of ik wel door moet zetten, waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Voor elke nieuwe stap is (veel) lef nodig. De toekomst is nog zo onzeker; zal ik straks gelukkiger zijn dan nu?
En dan kijk ik naar hoe het voor mij was in de afgelopen jaren. Ik heb geen ongelukkig leven geleid (andere factoren hielden me staande), maar ik heb wel 16 jaar met mezelf geworsteld. Ik leefde niet echt. Ik creëerde een droomwereld waarin ik mezelf was. De toekomst was voor mij een zwart gat. Ik ben zelfs depressief geweest en dacht dat ik beter af was als ik dood was. Sinds ik mijn gevoel aan een aantal mensen bekend heb gemaakt en ik me steeds meer kleed zoals ik dat wil, leef ik meer.
es2308 schreef: 19 sep 2018, 17:52 Dan is het ook nog zo dat ik erg het idee heb je niet voor jezelf mag kiezen om in transitie te gaan, maar dat door psychologen wordt gedaan. Sommige transgenders zeggen een enorme afkeur van het eigen lichaam te hebben. Een enorme afkeur van mijn lichaam heb ik niet, maar alles wat er mannelijk aan (geworden) is daar ben ik niet erg blij mee. Of ik gelukkiger wordt van een transitie kan ik niet zeggen, dat kun je immers pas achteraf. Dat ik ongelukkiger wordt door zo door te gaan is mij wel zeker. Ik moet wel zeggen dat het leven niet ondraaglijk is, wel heel vervelend en beperkt. En dan komt daar weer die angst om de hoek kijken, wat als ik niet trans genoeg ben om in transitie te kunnen. Wat als psychologen een transitie afraden?
Een enorme afkeur van mijn lichaam heb ik ook niet. Sommigen hebben bijvoorbeeld behoefte aan een packer en/of een geslachtsoperatie. Zover ben ik nog niet. Momenteel heb ik alleen last van de vrouwelijke vormen en borsten.. En zoals iemand al (ongeveer) zei: je bepaalt zelf hoe ver je in transitie gaat. Het zou kunnen dat je over een paar jaren wel kiest voor bepaalde operaties/medische ingrepen.
es2308 schreef: 19 sep 2018, 17:52 Los van het feit dat ik twijfel en angst heb ben ik heel onzeker over mezelf. Ik overcompenseer mijzelf als jongen om toch het idee ergens bij te kunnen horen, diep in mijn hart wil ik dat helemaal niet. Ik wordt heel onzeker bij de gedachte dat ik als vrouw verkleed over straat ga (RLE), want op dit moment voelt dat eerder zo dan als mezelf over straat gaan. Thuis heb ik daar gelukkig geen problemen mee.
Als ik met iets nieuws naar buiten ga, voel ik me ook onzeker/onwennig. Ik moet wel toegeven dat het makkelijker wordt als ik iets vaker gedragen heb. Ik denk dus dat het een kwestie is van tijd. Ik raad ook aan om het in kleine stapjes te doen. Dus bijvoorbeeld eerst met alleen damesschoenen een kwartiertje naar buiten.
###
Ronja
Berichten: 129
Lid geworden op: 22 jan 2018, 22:07
Gender: Non-binair
Voornaamwoorden: hen
Locatie: Nederland
Contacteer:

Re: Twijfels maken me gek!

Bericht door Ronja »

Ik herken mezelf in jou hoor. Echte twijfels, zal ik verder gaan ja of nee? Hoe voel ik me dan? En wat wil ik precies? Idd, denk dat genderteam je kan helpen, ik krijg binnenkort de oproep dat ik voor de eerste keer naar stepwork kan. Spannend hihi.
Esther91
Berichten: 328
Lid geworden op: 16 sep 2018, 01:56
Gender: Vrouw
Locatie: Nederland

Re: Twijfels maken me gek!

Bericht door Esther91 »

Girlyboy schreef: 03 okt 2018, 09:37 Ik herken mezelf in jou hoor. Echte twijfels, zal ik verder gaan ja of nee? Hoe voel ik me dan? En wat wil ik precies? Idd, denk dat genderteam je kan helpen, ik krijg binnenkort de oproep dat ik voor de eerste keer naar stepwork kan. Spannend hihi.
Oh spannend. Succes alvast!
:text-thankyouyellow:
Plaats reactie