Waar ligt de grens?

Pas ik nou in een hokje of niet?
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Waar ligt de grens?

Bericht door Mr.X »

Ik denk wel eens over dingen na, en vraag me dingen af. Dit is weer eens zo'n moment waarin ik me afvraag hoe andere mensen het zien.

Wij zijn als transgenders voor de buitenwereld, voor jan-gemiddeld if you will, al best raar. De buitenwereld ziet transgender zijn toch vaak als een mentale aandoening, ziek zijn, of als mensen die 'graag het tegenovergestelde geslacht dan het geboren geslacht -willen- zijn' in plaats van dat het toch echt geen keuze is. Als transgenders weten wij natuurlijk dat het geen keuze is. Voor ons is dat helder.

Maar hoe zit het dan met andere soorten van trans zijn? Steeds vaker ziet men berichten over mensen die zich een andere soort voelen, of die voelen dat ze een bepaald ledemaat toch echt niet nodig hebben (transabled), of die zich veel jonger voelen dan hun chronologische leeftijd.

Dit soort gevoelens gaat soms ook over in het aanpassen van het lichaam. Zo laten transabled mensen soms ledematen weghalen.

Mijn eerste reactie was dat die mensen gek waren. Dat zoiets toch echt niet normaal was, en niet zou moeten kunnen. Wie laat nu een gezonde limb weghalen?....Maar toen bedacht ik mij dat jan-en-alleman zo ook kijkt naar transgenders. 'Wie laat nu z'n geslachtdelen opereren?! Die mensen moeten wel gek zijn!'. En dus drong het tot mij door dat ik wat dat betreft niks beter ben dan de knee jerk reaction van jan-en-alleman.

Dus...wat vinden we hiervan? Zijn de gevoelens van dysphorie naar een lichaamsdeel, een leeftijd, of zelfs soort minderwaardig aan dysphorie van geslacht? Zo ja, waarom? En zo nee...waarom? Ik ben zeer benieuwd naar wat mensen hiervan vinden!
Citizen Erased
Berichten: 405
Lid geworden op: 07 mar 2016, 14:19
Gender: Man

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Citizen Erased »

You hit the jackpot: er ís helemaal geen grens wanneer een zelfverklaard gevoel afdoende is voor medisch ingrijpen. Daarom is onderzoek naar en medicalisering van transgenders ook zo belangrijk.
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Mr.X »

You hit the jackpot: er ís helemaal geen grens wanneer een zelfverklaard gevoel afdoende is voor medisch ingrijpen. Daarom is onderzoek naar en medicalisering van transgenders ook zo belangrijk.
Is er werkelijk geen grens?
Want als iemand zegt: Ik heb me altijd al een kat gevoeld, dus medisch gezien wil ik een kat worden, moet dat dan mogelijk zijn?
En als het antwoord dan ja is, moeten wij als maatschappij voor die operaties betalen, of is het een geval van 'je moet doen waar je gelukkig bij wordt, zolang je het maar zelf betaald en niemand er mee lastig valt'?

Zodra het medisch mogelijk wordt om voor operaties te betalen die een ' zelfverklaard gevoel beamen', dan gaat daar ook groot gebruik van gemaakt worden. 'Ik voel dat ik mijn ogen niet bij mij passen, dus moeten deze aangepast worden.' als voorbeeld.

Mijn vraag is wederom, waar ligt de grens? Moeten wij elk gevoel beamen en medisch verantwoordelijk maken, of zit er toch meer achter?
Citizen Erased
Berichten: 405
Lid geworden op: 07 mar 2016, 14:19
Gender: Man

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Citizen Erased »

Ha! Jij bent in zekere zin op zoek naar een justificatie voor het feit dat wij, dwz transgenders, een uitzonderingspositie claimen (en hebben verworven) als het gaat om vergoedingen vanuit ons zorgstelsel, afgedwongen maatschappelijke acceptatie etc. en probeert dat te rijmen met ons automatische onbegrip voor lieden die als helikopter verder willen.
Ik zeg je: wanneer je overtuigd bent van de juistheid van het eerste, kun je onmogelijk grenzen trekken bij het laatste. Probleem? Oui.
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Mr.X »

Ik zeg je: wanneer je overtuigd bent van de juistheid van het eerste, kun je onmogelijk grenzen trekken bij het laatste. Probleem? Oui.
Exactly my dilemma. En ik ben dus benieuwd wat anderen hiervan vinden.
Tijgertje
Berichten: 399
Lid geworden op: 29 okt 2018, 18:57
Gender: Anders

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Tijgertje »

Geen grens, naar een hoge drempel lijkt me.
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Wolfy_girl »

"Een leeftijd" zeg je? Is dit een verwijzing naar die verschrikkelijke video over die oude man die zegt dat ie zich een klein meisje voelt en hier naar leeft? Die video die tot op de dag van vandaag nog steeds wordt gebruikt door conservatievelingen om transgenders buiten spel te zetten? Bah.

Het verschil voor mij is dat er op het gebied van zowel geslacht en gender inmiddels veel onderzoek is / wordt verricht. We weten al wat meer over het transgender brein en dat het niet zomaar een keuze is van een man om ineens in jurken te gaan lopen (of de FtM variatie hierop). Ook als je naar biologie kijkt in de natuur zijn er voorbeelden te vinden die aantonen dat transgender zijn een genetische aard heeft: https://blog.nationalgeographic.org/201 ... explained/

Zodra er zoiets voorbij komt als "transleeftijd", is het eerste wat ik mij afvraag: is hier een goeie wetenschappelijke reden voor? In het geval van die oude man leeft hij naar de leeftijd van een 8-jarig meisje (dacht ik). Nu weet ik dankzij mijn ervaringen in de zorg dat er inderdaad mensen zijn die *mentaal* de leeftijd van een kind hebben, maar er is verder totaal geen besef van leeftijdscatagorie. Ik heb iemand gekend met de mentale capaciteit van een 12 jarige jongen (hij was eigenlijk 50), maar hij speelde niet met dingen, en los van een wat kinderachtige houding deed hij niks wat echt 100% bij die mentale leeftijd aansloot. Zijn zelfperceptie was in die zin nog gewoon intact. Dit is de reden waarom ik "transleeftijd" onzin vind. Het feit dat ik qua onderzoek online niet veel verder kom dan een aantal click-bait artikels helpt hier ook niet bij. Is "age-play" een ding? Absoluut. Het is een kink (fetish) waar mensen aan doen. In Japan schijnt er zelfs een hele industrie te zijn voor volwassen mannen die opgewonden raken van vrouwen die hen op moederlijke wijze als klein kind behandelen. Als "levensstijl" moet ik dit echter afdoen als een slechte grap, gefabriceerd door mensen met een politieke agenda om transmensen een hak te zetten. Wellicht dat we over een aantal jaar dit fenomeen kunnen stoelen op wetenschappelijke theorien (wie weet?), maar ik blijf erbij dat dit vandaag de dag niks meer is dan "outrage-bait".

"Een ander soort" Tsja, het enige dat ik ken dat hier bij in de buurt komt is het "otherkin" fenomeen, en dit is voornamelijk een spirituele beweging. Ik heb zelf mensen gekent die zich identificeerden als otherkin, en dit kwam eigenlijk nooit fysiek tot uiting (tenzij iemand eens voor de grap zegt "ik heb honger als een wolf, net mijn 'spirit-animal'!" of iets dergelijks). Het hele otherkin ding is niet eens iets nieuws; het is Indiaanse spiritualiteit verpakt in een modern jasje. De Indianen geloofden namelijk ook in "spirit-animals" (dierenzielen), en het in verband kunnen staan met die zielen. Als je ooit bloot bent gesteld met het otherkin fenomeen, en je kwam net als 90% van het internet tot de conclusie dat dit afschuwelijk en belachelijk is: vraag je eens af wat voor religieuze teksten wij verder zoal aanvoeren als mensen. Otherkin is best raar, natuurlijk, maar vertel mij liever over hoe raar het is *nadat* je de Bijbel hebt gelezen, of de Koran, of Dianetics (Scientology). Die kunnen er namelijk ook best wat van qua rariteiten, en ik heb die oude vrienden van mij altijd geaccepteert omdat het goede mensen zijn, en wat ze daarnaast geloven op spiritueel vlak zal mij een worst zijn.

Verder heb je natuurlijk die populaire documontaires van die man die op een kat wilde lijken, en dat van die transvrouw die er uit wilde zien als een hagedis. Maar dit zijn allemaal uiterlijke dingetjes, en daar blijft het ook bij. Tijdens het kijken van die docu's gedraagden beide mensen zich gewoon als mensen. De kat-man miauwde niet constant, was zichzelf niet constant aan het likken, en probeerde ook niet van veel te hogen dingen te springen. Voor de hagedisvrouw geld precies hetzelfde. Het is een uiterlijke aanpassing die ze hebben gemaakt, met het volledig bewustzijn als mens. Heb ik daar iets op tegen? Absoluut niet, maar ook dit heeft met transgender niks te doen (behalve dan dat de transvrouw trans is, maar dat staat er los van).
Citizen Erased
Berichten: 405
Lid geworden op: 07 mar 2016, 14:19
Gender: Man

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Citizen Erased »

Mr.X schreef: 15 nov 2018, 23:57
Ik zeg je: wanneer je overtuigd bent van de juistheid van het eerste, kun je onmogelijk grenzen trekken bij het laatste. Probleem? Oui.
Exactly my dilemma. En ik ben dus benieuwd wat anderen hiervan vinden.
'K heb er nog eens over nagedacht. Ik denk dat er een hele duidelijke grens is, maar daar heb je wel een bepaalde holistische kijk bij nodig.

Zoals ik het bezie wordt een ieder met een bepaalde eigenheid geboren. Duizenden puzzelstukjes van waaruit een bepaalde potentie gaat.
Een wetenschappelijke verklaring voor 'het individu' an sich ontbreekt: men kijkt graag naar biologische, sociale en culturele factoren maar kan niet anders dan concluderen dat de uitkomsten van mensen die een hoop van deze markers delen (dwz broers/zussen) evenzeer spectaculair verschillend kunnen zijn. Bon, dat betekent dat we de kleurplaat zelf mogen inkleuren.

Ik geloof dat het leven (ja, we vliegen 'm zwaar aan op vrijdag) primair bedoeld is om deze eigenheid, al die puzzelstukjes, te integreren met het geheel, 'de rest'. Dit kun je in het bestaan zelf observeren; een deel van jou kan enkel verder leven door met een ander in zee te gaan (reproductie). We hebben bewondering voor hen die hun puzzel hebben weten te leggen en diegenen die een veel moeilijkere puzzel hadden worden 'larger than life'
(Hawkings, Mandela etc)

Leidende vraag bij dit soort problemen zou dus niet moeten zijn of het 'goed' is of het juiste om te doen voor het individu, maar of er ook iets goeds uit kan rollen voor het geheel, de maatschappij zo je wilt. Ben je bezig met het authenticeren van de realiteit (je eigen puzzel leggen om zo goed en zo kwaad als het kan aan te kunnen leggen bij anderen) of ben je 'm aan het corrupteren?
Het geheel, de maatschappij, wordt op geen enkele wijze wijzer van iemand die bv z'n leeftijd op basis van een subjectief gevoel veranderd. En dus krijgt het individu de deksel op z'n neus; niet zozeer omdat wij diegene z'n gekte niet gunnen, maar omdat hij niet bijdraagt aan het geheel, z'n eigen puzzelstukjes de facto dus niet aansluiten bij de ander en daarmee actief bezig is met het ondermijnen van de gedeelde realiteit die ons bestaan voortstuwt.
Anon20190712
Berichten: 959
Lid geworden op: 19 dec 2012, 19:56
Gender: Man

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door Anon20190712 »

Mr.X schreef: 15 nov 2018, 23:07
You hit the jackpot: er ís helemaal geen grens wanneer een zelfverklaard gevoel afdoende is voor medisch ingrijpen. Daarom is onderzoek naar en medicalisering van transgenders ook zo belangrijk.
Is er werkelijk geen grens?
Want als iemand zegt: Ik heb me altijd al een kat gevoeld, dus medisch gezien wil ik een kat worden, moet dat dan mogelijk zijn?
En als het antwoord dan ja is, moeten wij als maatschappij voor die operaties betalen, of is het een geval van 'je moet doen waar je gelukkig bij wordt, zolang je het maar zelf betaald en niemand er mee lastig valt'?

Zodra het medisch mogelijk wordt om voor operaties te betalen die een ' zelfverklaard gevoel beamen', dan gaat daar ook groot gebruik van gemaakt worden. 'Ik voel dat ik mijn ogen niet bij mij passen, dus moeten deze aangepast worden.' als voorbeeld.

Mijn vraag is wederom, waar ligt de grens? Moeten wij elk gevoel beamen en medisch verantwoordelijk maken, of zit er toch meer achter?
Ik denk ook dat medicalisering hard nodig is, daar kan je de grens dan trekken. Trans is een parapluterm geworden en een enorm rekbaar begrip. Ik denk dat het daar mis gaat, alles komt op 1 hoop terwijl er heel andere redenen voor die gevoelens zijn. Van aandoeningen tot wensen en stoornissen. Allemaal door het hippe beeld van gender als een sociale constructie en keuze.

Mensen die met gender-expressie dubben vinden dat ze gender-dysforie hebben, mensen die het leuk vinden met gender-expressie te spelen hebben allerlei termen voor de manier van uiten en voelen bedacht en vinden zich daardoor ook trans. Als dan een platte borstkas beter past bij hun beeld van zichzelf kunnen ze dat ineens verantwoorden voor de verzekeraar. Maar in feite spelen cisgenders met een wens voor plastische chirugie ook met gender-expressie en daar dokken wij ook niet voor.

Juist om het medisch ingrijpen bij een zelfverklaard gevoel tegen te gaan is (was) die uitgebreide diagnostiek. Die staat nu ook onder druk, het VUMC werkt te gehaast, aldus mijn psych, door maatschappelijke druk, en andere zorgaanbieders gaan best ver mee in het 'eigen keuze' verhaal.

Door medicalisering kun je een grens trekken. Kort door de bocht: Deze groep mensen hebben een aandoening waar nu nog geen andere oplossing voor is dan een transitie, deze groep mensen hebben een stoornis die gebaat is bij psychiatrische hulp en deze groep vindt z'n weg wel door gesprekken met een psycholoog over hun zelfbeeld en rol in de maatschappij. Zoiets.
janine2363
Berichten: 1034
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Waar ligt de grens?

Bericht door janine2363 »

Mr.X schreef: 15 nov 2018, 21:04 Mijn eerste reactie was dat die mensen gek waren. Dat zoiets toch echt niet normaal was,...

Ik ben zeer benieuwd naar wat mensen hiervan vinden!
Ik bentrans-vrouw en moet toegeven dat ik als eerste instintieve reactie net zo tegen "anders" aankijk als willekeurig wie. En dat terwijl ik op het zelfde moment gevoelsmatig ook niet begrijp wat mensen "anders" aan mij vinden. Waar is de logica hier ???

Nog geen jaar voor het begin van het proces waar ik mijzelf heb leren kennen hoorde ik voor het eerst van transgenders in de media Bradly/Chelsea Manning en die Amerikaanse Atleet/Atlete. Mijn reactie staat mij nog helder voor de geest. Een WAT !!!!??? van totale verbazing, maar geen oordeel, maar dat is toevallig omdat ik zo ben.

Al verder in mijn transitie had ik echt moeite om kunnen begrijpen dat een transman net zo gewoon is als een transvrouw. Ook geen logica hier en heb er nog steeds moeite mee. Behalve dan weer de transmannen die ik als vriend heb, dat zijn mensen waar het goed mee klikt en ik zie ze gewoon als "henzelf" maar dan eigenlijk zonder een duidelijk beeld van "man/vrouw". Maar dit is ook naar mij toe, goede vrienden en vriendinnen zien mij als "mij" en dat is het begin en einde van het verhaal. Mijn beste vriendin ziet (correct denk ik) mannelijke en vrouwelijk aspecten in mij, maar omdat ze mij altijd als "mij" gezien heeft (het is een zeer lief mens) is die eerlijkheid juist geruststellend.

Als mijn eigen hoofd zo werkt, tsja, wat kan ik nog zeggen over anderen. Het voordeel is dat ik er dan totaal geen moeite mee heb hoe mensen met mijn "anders zijn" omgaan. Er zijn zoveel vormen van anders en zolang een verbazing binnen de perken van beleefd blijft vind ik het allang best.
Plaats reactie