The end game

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

The end game

Bericht door Mr.X »

Wat 'the end' is mag iedereen zelf bepalen. Voor sommige is het 'klaar' met hormonen, anderen gaan door tot srs, ffs ed. Laten we maar zeggen dat het einde hier is wanneer iemand geen behoefte meer heeft aan vervolgstappen in het gender traject, en zich of haar zelf 'klaar' (ja, stom woord, ik weet het, maar iedereen begrijpt wat ik bedoel) vindt.

Maar goed, to the point. Op dit forum zitten begrijpelijkerwijs vooral transgenders die aan het begin van het traject staan. De vele vragen en behoefte aan informatie spelen dan immers het meest. Ik merk ook dat naarmate transgenders verder het traject in gaan, sneller verdwijnen op het forum. Ook logisch, want het leven gaat door, en als er geen vragen meer zijn, waarom zou je dan ook blijven hangen? Getuige het feit dat er niet veel ftms en mtfs zijn die srs hebben gehad (I know, ze zijn er wel, maar de proportie is erg laag).

En dat is best jammer. Want is het niet even belangrijk om te weten wat er gebeurd na x aantal jaren 'klaar' te zijn? Wat ervaren we in de eind fase? Hoe voelen we ons, en speelt transgender zijn nog een grote rol? Uiteraard zullen de antwoorden op deze vragen erg verschillen per persoon. Maar alsnog lijkt het me leuk en informatief om wat ervaringen hier te verkrijgen.

Dus, als je al een tijd in het traject zit, en je vind dat je eigenlijk wel in de eindfase zit, schrijf je ervaringen hier. Leef je stealth? Hoe ervaar je je leven? Ben je 'gewoon' one of the guys/girls? Speelt transgender zijn nog een grote rol? Ben je tevreden met je leven? Ook een belangrijke: toen je klaar was, en dus niet meer heel concrete doelen had in het traject (zoals een operatie), viel je toen ook in een gat? Zijn er dingen die je niet had verwacht nu je een aantal jaren leeft als jezelf? Zijn er dingen die je nu toch nog anders zou willen zien/doen?

En voor diegenen die nog niet zover zijn: Wat verwacht jij van je leven als je eenmaal zover bent?

/enlighten
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: The end game

Bericht door Anon20200101 »

Mooie vraagstelling, en het is inderdaad interessant om te zien hoe hierop gereageerd wordt.

Ikzelf ben in een best wel snel tempo door mijn transitie gerold, als ik dit vergelijk met de verhalen van anderen op dit forum.
Korte tijdlijn:
aug 16 zelf-acceptatie
okt 16 start experimenteren met kleden als vrouw
feb 17 start real life experience
feb 17 start therapie
apr 17 start logopedie
oct 17 start gezichtsontharing
oct 17 wijziging naam/geslacht
dec 17 start HRT
dec 18 SRS
mrt 19 FFS 1e fase

Voor wat betreft 'ben ik af?', ik heb nog een 2e fase FFS gepland voor 'hopelijk later dit jaar'.
En wie weet, maar eerst wacht ik rustig af wat HRT me nog te bieden heeft, komt er ooit een borstvergroting.

In ben pas na mijn SRS hier lid geworden. Dit in eclatante tegenstelling tot velen die ik hier tref (de meeste "hallo ik ben xxx" posts lijken te zijn van personen die pas net hun trans-zijn (of sterker nog, hun 'ik denk niet dat ik cis ben" onder ogen hebben durven komen, en nog niet als trans mens de wereld in durven te stappen.
NB: Daarin is geen enkel waarde oordeel; als ik er al iets van vind, dan vind ik het fantastisch DAT dit forum er voor jullie is, EN dat jullie het lef hebben om hiermee zo vroeg mee naar buiten te komen naar wildvreemden (vaak voordat je het aan familie, vrienden, collegae durft te vertellen.

Juist omdat ik al bijna 'af' ben, vind ik het fijn om anderen mede op weg te helpen; ik ben ook bij Transvisie om deze reden Medewerker Individuele Gesprekken geworden, om zo - als ervaringsdeskundige - concrete praktische vragen te helpen beantwoorden; en in de sport die ik beoefen, heb ik me als activiste opgesteld, en heb het bestuur geholpen (nadat ik eerst het verzoek heb ingediend) om hun transgender policy in lijn te brengen met die van het IOC.

In mijn dagelijkse leven speelt mijn trans-zijn nog best een flinke rol; maar ik vind dat wel fijn.
Ik ben trots op het feit dat ik het heb aangedurfd om mezelf te accepteren zoals ik ben, en hoop daarmee anderen (cis en trans) te inspireren ook het meeste en beste van hun leven te maken, en er het beste uit te halen; wat dat dan ook moge zijn.
En vanuit mijn trots, en mijn "pay it forward" kijk op het leven, mag mijn trans zijn een vast onderdeel van mijn leven zijn, en blijven.
Ik hoef niet zo nodig stealth te leven, al kan ik me ook heel goed voorstellen hoe dat voor sommigen juist het doel of het beloofde land is.

Ik ben een stuk meer tevreden, en rustig, dan ik voorheen was. Ik ben blij met mijn zelf-acceptatie, en mijn zelfvertrouwen en zelfrespect; ik had daarvoor een zart gat in mij op de plek waar dat alles moest zijn; ik kon in mijn werk heerlijk prat staan op 'dit is de logica, dit zijn de regels' (is dit misschien waarom veel transmensen zich in de IT - want is puur, is logisch, is rationeel, is emotieloos - thuis voelen?), maar persoonlijk liet ik al het kaas van m'n brood eten, en gaf dan het brood er nog gratis bij ook.

Ik leef niet stealth, maar ik draag ook niet expliciet een transvlag tshirt of zo; ik BEN. En ja, ik ben trans, en dat mag men weten, en dan deel ik graag ervaringen, gedachten, gevoelens, als dat gewenst is. En als niet, dan ben ik gewoon die buurvrouw die gewoon haar ding wil doen.
Leven en laten leven.

Nu ik lekker rustig mijn revalidatie heb kunnen doen (stomtoevallig heeft de weduwe van mijn vader vorig jaar ons wettelijke deel 'bij leven' uitbetaald, in plaats van na haar overlijden. Het was zeker niet veel, en is nu ook bijna op, maar gaf mij de rust om niet te MOETEN werken snel na de SRS.

Ik ben alweer een paar weken druk bezig met zoeken naar werk in mijn branche; live muziek, en ik ben vol vrtrouwen dat het wel goed komt, ik moet alleen geduld hebben. Voorheen was het ook zo, pas als het water me aan de lippen staat, dan komt de hulp (ik kreeg dan altijd - ik kon m'n lo erop gelijk zetten - binnen 24 uur 3 aanvragen voor mijn beschikbaarheid voor tours).

Het zwarte gat wat ontstaat na de transitie merk ik tot op heden niet; ik was, en ben, altijd lekker duk bezig geweest met wek, met sport, met doen waar ik passie voor heb (mijn laatste 'echte' baan had ik in 2002 opgezegd, en ben sinds 2000 ZZP, met afwisselend tussen muziek en sport zo mijn huur betaald).
En nu is daar een derde iets waar ik passioneel over ben, bijgekomen; trans-zijn.

Ik heb in die andere twee gebieden al professionele diensten geleverd; ik zou er niet verbaasd van staan te kijken, als ik binnen "transgender" ook ooit professinele diensten ga leveren.
Anon20190501
Berichten: 2212
Lid geworden op: 10 feb 2016, 22:37
Gender: Trans MtF

Re: The end game

Bericht door Anon20190501 »

Zelf ben ik ook zo'n "typisch geval" dat vrij kort na het begin van haar transitie hier terecht kwam. Al bij al heb ik best wel wat gehad aan het forum, en ik hoop dat ik af en toe zelf ook een kleine bijdrage heb kunnen leveren.

Nu heb ik echter inderdaad al een tijdje het gevoel dat het Endgame nadert. Gedeeltelijk geldt dat voor mijn transitie (juridisch, administratief en sociaal ben ik zowat rond, op een internationaal vaarbewijs en de beslissing "kap ik met mijn ouders of niet" na. Medisch moet ik nog enkele knopen doorhakken, maar niks dat ik als dringend ervaar). Veel meer geldt dat echter voor mijn aanwezigheid op dit forum. Niet omdat ik me niet meer met de "gemeenschap" (alhoewel, da's relatief) van OSM zou willen inlaten, want sinds een tijdje ben ik zelf ook actief als mod en beheerder van een relatief grote TG support community. Maar wel omdat ik dingetjes waar ik me van in den beginne al aan stoorde niet meer wil of kan negeren. Ik erger me er steeds meer aan, merk ik. Een forum is geen democratie, dat weet en respecteer ik. Er wordt gekozen voor een bepaald mod-beleid en daar moet je mee leven wanneer je hier wil vertoeven. Wat dat betreft No hard feelings naar het mod team van T-Nederland. Maar ik overweeg wel sterk om m'n account te laten verwijderen.

Bon, dit lange verhaal alleen maar om aan te geven dat er meer redenen zouden kunnen zijn waarom "gevorderden" hier niet zo talrijk aanwezig zijn.
"Indeed, organizing atheists has been compared to herding cats, because they tend to think independently and will not conform to authority." (Richard Dawkins, The God Delusion)
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: The end game

Bericht door Wolfy_girl »

Voor mij komt het einddoel ook steeds meer in zicht, ookal moet ik er nog wel aardig veel voor doen.

Ik ben vanaf 2016 serieus bezig, en in eind augustus dit jaar ben ik officieel drie jaar aan de hormonen.
Dit is tot zover nog mijn 'te doen' lijstje. Hormonen, laser haarverwijdering, en de orchidectomie heb ik inmiddels al afgestreept.

Sinds 1 maart heb ik nu de orchidectomie achter de rug. Hier heb ik nog steeds wat zwelling van (ja, nog steeds).
Mijn volgende stap is de FFS en ik heb hiervoor al mijn eerste consult gehad met Brigitte Meijer bij het VU. Dit is voor mij een belangrijke stap om van "vrouwengezicht met mannelijke trekken" naar 100% vrouwengezicht te gaan, want zonder blijf je het bij trans vrouwen toch bijna altijd wel zien als je al een mannelijke pubertijd hebt doorstaan.

Verder ben ik aan het rondkijken naar een chirurg (het liefst redelijk in de buurt) die een stembanden operatie uit kan voeren (voice feminization surgery). Het is alleen verdomt moeilijk om informatie hier over te achterhalen omdat de stembanden operatie zo ontzettend gedemonizeerd word in de transgendercommunity.
Ik ben nu al langer dan een jaar bezig met logopedie maar het word gewoon maar niet beter. Zelfs mijn logopedist raad mij aan om op zoek te gaan naar andere mogelijkheden om m'n stem omhoog te krijgen. Logopedie heeft wel wat geholpen, maar mijn stem is op z'n best androgeen, en dat is niet genoeg.

Haar transplantatie ga ik ook nog nodig hebben. Brigitte heeft mij verteld dat zij de haargrens tijdens de FFS met ongeveer 1.5 centimeter kan inkorten, maar dan moet ik op een later tijdstip nog wel een haar transplantatie laten doen voor het optimale resultaat (met name voor de inhammen).

Het laatste op mijn lijstje is dan toch waarschijnlijk de SRS. Sinds ik de orchidectomie heb gedaan begint er nu dan toch een soort van genitale dysforie op te spelen. Ik weet dat dat stom klinkt, omdat het nu dus lijkt alsof ik de orchi voor niks heb gedaan en beter direct voor de SRS had kunnen gaan, maar ik kijk hier toch anders tegen aan. Ik weet sowieso niet precies hoe en wat en daarom probeer ik dit zo lang mogelijk uit te stellen zodat ik eventuele teleurstelling kan voorkomen. De rest van mijn leven dilateren heb ik eigenlijk weinig zin in, en een snoepreisje naar Thailand kan ik uberhaupt niet betalen. Dit moet ik nog even goed aanzien voordat ik hier een conclusie over kan trekken.

Wat betreft het dagelijks leven: stealth zou ik het niet noemen, maar ik kaart het niet aan en ik stel het ook niet op prijs wanneer de mensen die ik ken hier over zouden gaan roddelen. Ik heb overwogen om op zoek te gaan naar een positie binnen zoiets als Transvisie, maar dan ben je wel gelijk 100% zichtbaar; ik weet niet of ik dat er wel voor over heb. Het liefst roep ik al die aandacht (en ongeacht ook negativiteit) niet over mij heen. Het liefst verhuis ik over een paar jaar naar het buitenland, maar voordat we dat doen wil ik eerst mijn dingen in Nederland op orde hebben en het traject zoveel mogelijk hebben afgerond.
Danielle
Berichten: 972
Lid geworden op: 17 apr 2012, 19:53
Gender: Anders
Contacteer:

Re: The end game

Bericht door Danielle »

Mijn SRS is inmiddels 5 jaar geleden. Hoe mijn leven er nu uitziet? Gewoon. Ik heb een baan. Ik heb een appartement. Ik heb een sociaal leven. Ik rommel wat in mijn vrije tijd met dingen.

Is mijn dysforie helemaal weg? Nee. Er zijn nog wel momenten dat ik echt niet blij ben met mijn lichaam en de twijfels of ik toch een borstvergroting moet doen deinen op en neer. Het grootste verschil is dat mijn transitie niet meer de allesbepalende factor in mijn leven is. Maar verder heb ik nog steeds zelfbeeld en eigenwaarde issues, die gaan niet weg van een transitie
Mijn transitieblog: Fading Gender
Eva
Beheerder
Berichten: 6805
Lid geworden op: 25 mar 2012, 11:00
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: The end game

Bericht door Eva »

The End Game – dat begon in 2015

Mijn transitie begon pas een jaar of tien geleden. Niet dat er al eerder geen signalen waren geweest, integendeel. Ze werden alleen zorgvuldig genegeerd. Het eerste signaal was misschien wel dat Liesbeth, mijn eerste vrouw, nooit en te nimmer met een man had willen trouwen. Daarvoor voelde ze zich teveel lesbienne, wist het hele gezin en de halve familie. Hilariteit toen ik in hun leven opdook. Een luchtmachtmilitair met heus baardje. Decennia later voer voor psychologen. Meerdere van hen hebben Liesbeth gevraagd of zij bewust of onbewust misschien toen wel wist dat ze niet met een ‘echte man’ in zee ging. Ze beantwoordde die vraag telkens met een glimlach en een bevestiging.

Goed, die dikke tien jaar geleden viel m’n verdediging in brokken uit elkaar. Het lukte niet meer om als man door het leven te gaan. Liesbeth maakte zich zorgen. Ze was toen al ziek en had mijn hulp nodig. Zou ik het volledige traject gaan volgen, vroeg ze. Stel je voor dat er complicaties zouden optreden. Wie zou er dan voor haar kunnen zorgen?
We hebben toen de afspraak gemaakt dat als, als ik inderdaad het hele traject zou gaan volgen, me zou beperken tot een orchidectomie. Alleen klootjes rooien, zeg maar.

Psychologisch traject met succes afgerond. HRT met enorme vertraging afgerond (een psych zonder geheugen was nogal een probleem), en toen hield het even op. Liesbeth raakte in de loop van 2014 langzaam in een terminale fase en van de weeromstuit ging het met mij ook niet goed. Zo slecht zelfs dan in tegen het einde van het jaar ook in het ziekenhuis belandde. Liesbeth haalde het niet. Ik wel, op een wonderbaarlijke manier.

Begin 2015 was ik als weduwe weer thuis. Al snel kwam me ter ore dat de gemeente Amersfoort op zoek was naar een vervanging voor Liesbeth en mij. Het werd belangrijk gevonden dat de avonden van T-Amersfoort opnieuw zouden worden opgestart. Dat wilde ik me absoluut niet laten afpakken, dus een herstart lag weer bij mij. In m’n eentje leek me geen goed idee, maar inmiddels had ik een goed contact met iemand van het forum. Emma dus. Zij wilde graag meedoen en dat heb ik gretig aangegrepen. Vond ik sowieso niet zo verkeerd want – hoe kort ik ook nog maar weduwe was – ik vond haar, netjes gezegd, geen onaantrekkelijke vrouw.

Emma had, zo vertelde ze, haar operatiedatum al gepland. In Thailand. Er ging een deurtje open in mijn hoofd. Waarom zou ik niet ook de draad weer oppakken? Gewoon mijn transitie afmaken?
In die korte periode had ik nog steeds het idee dat ik het zou houden bij een orchidectomie. Dat bleek heel verrassend geen eenvoudige weg en plotseling begon ik me (eindelijk) af te vragen waarom dan een orchi. Waarom niet gewoon de SRS?
Het heeft me nog wat moeite gekost om dat bijtijds rond te krijgen, want inmiddels begon er een persoonlijke band te groeien tussen Emma en mij. Niet alleen kwam T-Breda tot stand, maar ze bleek ook een uitstekende techmod en voegde zich al snel bij het forumbeheer.
In 2016 zou zij haar SRS ondergaan en we hadden inmiddels al besproken dat ik haar zou begeleiden naar Thailand.
Maar ik wilde mijn SRS afgerond hebben voor die van haar. Vooral ook wilde ik mijn operatie (let op, er volgt een bekendmaking) vóór mijn 70e levensjaar afgerond hebben. Dat is gelukt. Kantjeboord, hahaha

Wat volgde is de meesten wel bekend. Emma en ik verloofden ons, ik trok bij haar in en afgelopen jaar op Coming Out-day, zijn we – min of meer onder de regenboogvlag – in het huwelijk getreden.

Mijn end game startte toen Emma zich bij mij en T-Nederland aansloot.
All great truths begin as blasphemies. (George Bernard Shaw)
Anon20190516
Berichten: 1463
Lid geworden op: 17 nov 2014, 21:33
Gender: Vrouw

Re: The end game

Bericht door Anon20190516 »

@Wolfy_girl
Het dilateren is het eerste jaar idd heftig .. de vumc methode 2x daags een half uur... na dat jaar,1 tot 2 x per week een half uur..(ik heb begrepen de Thaise methode drie maal daags) ik dilateer nu 1 x per week.. als je een partner hebt,waarmee je sex hebt,geldt dat ook als dilateren. 1x per week een half uurtje investeren in dilateren vind ik persoonlijk een kleine moeite..
Groetjes Rikki
Offline
Alice
Berichten: 1426
Lid geworden op: 07 sep 2012, 21:42
Gender: Vrouw
Locatie: omg. Delft

Re: The end game

Bericht door Alice »

In het algemeen kan ik stellen dat ik wel gelukkig ben met mijn leven na mijn transitie. Het probleem mismatch geest-lichaam is verholpen en dat geeft mij rust.

Ik ben nu vrouw onder de vrouwen zij het wel met een verleden die ik niet geheel openbaar maak. Er is trouwens nog nooit door iemand iets in die richting gevraagd.

Transgender is een onuitwisbaar gedeelte van mijn leven en hoewel ik er niet constant meebezig ben blijft het altijd op de achtergrond bij mij.

Ik ben niet in een zwart gat terecht gekomen. Wel heb ik moeite gehad toen ik geheel als vrouw ging leven met dingen doen/laten die voor een geboren vrouw normaal zijn maar die als je als man (uit de mannenwereld) niet opmerkt/weet. Toch een ander leven dan wat ik verwacht had, niet negatief bedoeld.

Als ik terug kijk op mijn transitie zijn wel een paar dingen zijn er dingen die ik anders had moeten doen, ik had meer naar mijzelf moeten luisteren. En eerder in het begin van mijn transitie naar Thailand moeten afreizen zonder enige inmenging van VU's enzo, had mij wat hoofdpijn bespaard.
Alice;
"Computer Says No"
Ik heb een buik, een onderbuik met gevoel en naar die luister ik.
Anon20230219
Berichten: 2557
Lid geworden op: 16 sep 2016, 20:40
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar

Re: The end game

Bericht door Anon20230219 »

Tja ik ben nog lang niet bij het eind station maar kan het soms wel begrijpen dat als je transitie ten einde komt dat het forum steeds minder belangrijk voor je wordt.
En toch vind ik het wel jammer dat zeker in mijn kenniskring qua transvriendinnen er zoveel zijn weggevallen omdat ze verder stonden dan ik in het traject.
Ik kwam toch op een aardig lijstje al met al die niet meer in mijn leven zijn.
Persoonlijk vind ik het jammer dat we weer iemand zien vertrekken ondanks dat ik de redenen goed kan begrijpen.
Kan niet zeggen nu hoe ik er over 2 jaar in staat als ik hopelijk dan richting het einde begint te raken, ik vermoed dat ik wel op het forum zal blijven als wat het alleen al voor de contacten welke je hier hebt ondanks niet op persoonlijk niveau.
Ik blijf dit onderwerp zeker volgen..
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge
Contacteer:

Re: The end game

Bericht door Marica »

Endlijst:
Feb 4 - 2018 coming out dag
Maart 22 - 2019 Op papier officieel vrouw :happy-cheerleaderkid:

Toekomstmuziek:
SRS
Misschien nog gezichtsaanpassingen.
Stemoperatie als ik niet tevreden ben met het logopedieresultaat. (Dat heb ik al achter de rug, maar het blijft lastig omdat ik altijd moet nadenken voordat ik iets zeg. Dat is weinig spontaan vind ik, en daar wringt het enorm bij mij.)

Ik ga zeker voor de SRS, alleen niet in Thailand. Ik krijg mijn vrouw er met geen 10 paarden heen, dus waarschijnlijk in Alkmaar ergens in de komende jaren.
Ik lurk meer dan dat ik tegenwoordig post, maar dat heeft meer te maken met mijn nieuwe baan op de vrachtwagen. Lange dagen enzo.
Ik liep in oktober 2017 al in rokken over straat, dat gaf mij zo'n goed gevoel dat niet meer weg ging, en zo kwam het dat ik 4 februari bij de huisarts zat en het ook mijn vrouw verteld heb. Na een kleine huwelijkscrisis is alles weer OK, en gaan we samen verder tot ik mij helemaal happy met mijn lijf voel. Mijn vrouw is een toppertje :wship:
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)
Plaats reactie