Irene_de_Vreede schreef: ↑24 jun 2019, 20:46
De wachttijden zijn behoorlijk lang, dus is het misschien slim toch alvast te laten verwijzen, mocht je er tegen die tijd nog niet aan toe zijn kun je dat altijd aangeven. Jij bepaalt dat.
Ik ben het hier helemaal mee eens! Ik ben zelf eerst op advies van mijn psychiater bij een seksuologe langs geweest. Dat kostte uiteindelijke zo'n maand tot anderhalve maand wat als niet bijzonder lang klinkt, en op dat moment dacht ik ook dat het niet zoveel zou uitmaken, maar naderhand (tijdens het wachten) kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Ik ben immers gewoon verder gegaan met mezelf ontdekken, om het maar even zo te zeggen, en toen kwam er toch een moment dat het een kwestie van "liever eerder dan later" werd. Zeker omdat een aanmelding bij een genderteam ook niet meteen een start met medicatie betekent--daar gaan ook weer tig maanden overheen (soms is er een wachttijd na de intake, vervolgens de diagnostiek, er kan een wachttijd voor de second opinion zijn en je kunt meestal ook niet meteen bij een endocrinoloog terecht). En wat Irene zegt is ook absoluut waar: als jij er nog niet klaar voor bent hoef je niet te beginnen. Het is erger wél te willen starten en dat nog niet kunnen/mogen omdat je diagnostiek oid nog niet rond is.
Qua wat ik eng vond, dat was deels een stukje sociaal contact (dus mijn coming out, de reacties daarop, en hoe mensen daar verder mee om zouden gaan) en deels de vraag of ik hier wel goed aan deed. Dat laatste hing ook direct samen met mijn coming out: een op een tegen professionals (mijn psychiater destijds, bijvoorbeeld) kon ik er wel redelijk over praten, maar in groepen was het al een stuk lastiger. Mijn familie durfde ik niet over na te denken omdat ik zo angstig was over het delen van wat ik mijn leven lang als mijn "grootste geheim" heb beschouwd, en waarvan ik lang heb gedacht dat ik het nooit met iemand zou delen. Voor mij voelde het als me enorm kwetsbaar opstellen. En ik wil niet zeggen dat ik me er voor schaamde, maar het gevoel kwam daar soms wel een beetje bij in de buurt.
Daarnaast waren er drempels die ik over moest, iedere keer weer. Bijvoorbeeld bij het veranderen van mijn kleding, of mijn benen niet meer scheren (ik ben FtM): altijd de vraag (angst? hoop?) of het andere mensen zou opvallen, en hoe die er op zouden reageren. Alles was nieuw, bijna een soort puberale ontdekkingstocht, en hoewel het heel fijn was in de zin dat ik merkte dat ik meer comfortabel werd met mezelf en met het idee, was het ook vaak genoeg zenuwslopend.
Dit was dus vooral het eerste jaar het geval. Ik heb meerdere avonden op bed liggen huilen en voor mezelf besloten dat ik mijn aanmelding bij het genderteam zou afzeggen, puur en alleen omdat ik niet wist hoe ik het aan de buitenwereld moest zeggen. Om de een of andere manier vond ik het bij mijn ouders aangeven dat ik een mastectomie wilde nog moeilijker dan zeggen dat ik transgender was (en uiteindelijk heb ik dit allemaal in één brief gezet omdat ik het mijn strot niet uit kreeg). Dat eerste jaar was psychisch ook het zwaarst, ik ben het eerste half jaar nadat ik er voor mezelf uit was flink depressief geweest (en daar hielp de lange wachttijd bij het genderteam ook niet in mee). Vanaf het moment dat ik bij meer mensen uit de kast kwam en sociaal verder ging als man begon dat een stuk beter te worden.
Daar wil ik ook nog even bij zeggen dat er voor mij in eerste instantie een extreme focus op mijn transitie kwam te liggen, wat ook niet hielp bij het beter voelen. Ik zat op dat moment thuis, wat betekende dat ik er constant mee bezig kon zijn (en dus ook was). Tegelijkertijd denk ik dat het voor veel (binaire transgender) mensen geldt dat het wachten en de diagnostiek een zwaar proces is, omdat je met vanalles wordt/kunt worden geconfronteerd en op een gegeven moment ben je klaar met dat deel van het proces en wil je verder.
Sinds ik aan de hormonen ben is die stress een stuk minder, en sinds ik mijn mastectomie heb gehad is het transgender zijn helemaal een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ik ben er een jaar heel intensief mee bezig geweest en de 1,5 jaar daarna (naamsverandering, begin hormonen, operatie, etc.) heeft het nog een behoorlijk centrale rol in mijn leven gespeeld, maar ik merk dat dat nu wat meer naar de achtergrond begint te verdwijnen. Mijn lichaam past meer bij me, de hormonen blijven langzaam hun werk doen, en het is niet meer iets waar ik over na hóef te denken. Dan helpt het natuurlijk dat ik vanuit de maatschappij ook constant bevestigd word in mijn identiteit: misgenderd worden is niet meer aan de orde van de dag (en ik ben me er van bewust dat dat anders kan zijn voor MtF) en ik begin steeds meer van mezelf te zien in de spiegel.
Oh, en wat betreft het veranderen in gedrag? Ik werd een puberaal rotjoch dat alleen seksgrappen maakte de eerste paar maanden aan de testosteron, maar verder hoor ik van iedereen dat ik nu een stuk kalmer en blijer over kom, en veel meer zelfvertrouwen uitstraal. Daar is ook een directe samenhang met het niet meer depressief zijn, natuurlijk, en ik weet ook niet in hoeverre therapie hier aan heeft bijgedragen. Het is een combinatie van factoren in ieder geval, en iets wat voor iedereen anders zal zijn. Qua persoonlijkheid of interesses heb ik verder niet echt het idee dat ik veranderd ben, of in ieder geval geen dingen te wijten aan mijn transitie.
Ik hoop dat dat helpt