direct 24/7 of geleidelijk

[Nadine84]

ben het wel eens om het geleidelijk te doen allemaal , ben ik ook sinds de coming out mee bezig , alles rustig aan , goed voor mezelf maar ook voor de omgeving , wat voor shock en grappenmakerij zou het zijn als ik op het werk ineens als vrouw aan kom lopen ? hoe graag ik dit ook zou willen doen , toch liever rustig aan. beste voor iedereen

[Jessy]

Sommige stappen zullen altijd geleidelijk gaan... maar ik zou verkiezen om in één klap om te gaan. Als man uit het leven stappen, en als vrouw eraan beginnen.
Transitie is nou eenmaal voor veel mensen al een moeilijk te begrijpen onderwerp, en een hele fase half man half vrouw rondlopen zou ik me helemaal niet comfortabel bij voelen. Plus mensen die mij niet kennen zullen helemaal niet weten wat ze voor zich hebben.

[J1nny]

Ik zeg altijd, je gaat naar bed, en de andere ochtend wordt je wakker in het lichaam van je partner.
En dan moet je de rest van je leven die rol spelen, want je oude rol wordt niet geaccepteerd natuurlijk in dat lichaam.
Komt mi het dichtst in de buurt qua uitleg.

[J1nny]

Sommige stappen zullen altijd geleidelijk gaan... maar ik zou verkiezen om in één klap om te gaan. Als man uit het leven stappen, en als vrouw eraan beginnen.
Transitie is nou eenmaal voor veel mensen al een moeilijk te begrijpen onderwerp, en een hele fase half man half vrouw rondlopen zou ik me helemaal niet comfortabel bij voelen. Plus mensen die mij niet kennen zullen helemaal niet weten wat ze voor zich hebben.

Ik kan mij voorstellen dat je gedeeltes nog half half zou willen doen.
Maar in een klap werkte bij mij het best.

[Jessy]

"willen" niet hoor. Maar sommige dingen kosten nou eenmaal tijd. De hormonenbehandeling, laserbehandeling, de mensen om je heen die eraan moeten wennen...
Maar liever 1 harde klap (mensen die heftig schrikken en misschien weglopen) dan een lange lijdensweg (mensen die het langzaam gaan beseffen, spanningen die oplopen, enz).

[J1nny]

Eensch

[Fay]

Ieder eigen weg he, kleine stapjes mijn voorkeur,mede veroorzaakt door omstandigheden, geld

Maar het is vooral een geestelijk en gevoelsmatig proces, hoe presenteer je je naar buiten, hoe voel je je daarbij, hoe ga je om met reacties, positief en negatief, etcetc

2de maar, er zit in die zin druk achter dat ik het mandeel amper nog vol kan houden, het vreet, ik wil mezelf zijn,en zodanig gezien worden, hunkering, verlangen,niet te onderschatten

Joyy

[Irene_de_Vreede]

Voor mij werkt de weg van de geleidelijkheid altijd het beste, niet alleen in de transitie

[Anon20180501]

Slightly off topic, dacht ik vandaag een aantal keren aan, met welk voorbeeld kan ik uitleggen hoe het is om genderdysfoor te zijn, zodat men het begrijpt,want men begrijpt het niet,snapt nie hoe het voelt om zo te zijn, en ik heb een terugkerend gevoel van, kon ik dat maar wel duidelijk maken,ik voel me niet altijd gehoord en begrepen

Joyy

(die een beetje pissed off dag heeft en dan zitten dit soort zaken sneller dwars)

Hoi joyy,

Niet omdat ik me door anderen onbegrepen voelde maar omdat ik gefrustreerd raakte van mezelf dat ik het niet goed kon uitleggen heb ik in het begin lange tijd gezocht naar een metafoor om voor anderen eenvoudig inzichtelijk te maken wat ik voelde en waarom ik de stap gemaakt had. Die metafoor heb ik nooit gevonden omdat ik nooit iets vergelijkbaars had meegemaakt. Het is verdomd moeilijk in het hoofd van een ander te kruipen en dezelde gevoelens te ervaren als die die je dan zou aantreffen bij anderen als je de aanleiding daarvoor nooit zelf hebt meegemaakt. Dat is niet hetzelfde als het hebben van een gebrek aan empathisch vermogen want dat houdt in dat je kan meeleven met anderen zonder dat je perse hetzelfde meegemaakt hoeft te hebben. Om je te kunnen inleven in de gevoelens van een ander moet je wel iets gelijks(w)aardigs ervaren hebben, een metaforische deja vu.

Maar goed, ik had het dus opgegeven... tot ik vanmorgen het verhaal tegenkwam van dat 15-jarige meisje dat zelfmoord heeft gepleegd omdat ze onophoudelijk gepest werd. Ondanks dat ik zelf nooit gepest ben voelde ik plaatsvervangend aan wat dat meisje doorgemaakt moet hebben tot het moment dat ze voor de trein sprong, namelijk dezelfde verscheurende emoties als zij gehad moet hebben en waarmee ze een oneerlijk gevecht is aangaan want machteloos het kwaad te stoppen.
Stel je vraagt anderen wat ze zouden doen als ze in deze situatie terecht zouden komen. Wanneer er gezegd wordt door iemand dat dat meisje gewoon terug had moeten vechten hoef je mijns inziens niet de moeite te nemen om die uit te leggen wat je voelt als transgender want die mist iets wat gelukkig heel veel mensen wel hebben, namelijk zich wel kunnen inleven in het leed wat pesten veroorzaakt en hoe machteloos je vaak bent om hier een einde aan te maken.
Dat pestgedrag is wat dysforie bij ons doet, onophoudelijk ons het leven zuur maken tot wanhoops toe, alleen te bestrijden door de oorzaak te ontvluchten en een nieuw leven op te bouwen. Een metafoor? Ik zie wel gelijkenissen maar of die sterk genoeg zijn om anderen te kunnen doen inzien wat wij moeten doormaken daar ben ik niet helemaal zeker van...

Dit is geen pamflet om pestgedrag als een normaal verschijnsel te beschouwen, goed te keuren en het zijn gang te laten gaan omdat er toch niets tegen te doen zou zijn, want dat kan wel degelijk, maar dat is een ander onderwerp waar ik hier nu niet verder op in wil gaan....

Liefs Daniela