GabeTheUnknown schreef: ↑02 apr 2023, 14:04
Dit bericht geeft me ook wel enigszins rust, en sowieso alle antwoorden op mijn vraag. Mijn doel was ook sparren eigenlijk hihi. Ik bevind me steeds meer in veilige queer communities waar ik steeds meer kan praten over mijn gevoel als non binair persoon, maar ik heb op dagelijkse basis zo veel te maken met cismensen/binariteit. Wanneer iemand in een queer community me meid noemt dan vind ik dat prima, maar o wee als iemand buiten die community me aanspreekt als vrouw. Dan krijg ik echt een vecht reactie. Daarin valt nog veel te behalen in mijn ontwikkeling/genderontdekking. Het is allemaal nog heel vers in de ontwikkeling en soms heb ik het gevoel dat ik het moet verdedigen. Als ik makeup zou dragen dan zou ik aangesproken worden met vrouw, en op 1 of andere manier ben ik daar nog heel erg allergisch voor.
Van binnen voel ik me gewoon mijzelf, en zoals jij ook zegt, daarin zou ik kunnen denken dat ik in een vrouwenlichaam zit, en ik heb veel vrouwelijke eigenschappen, maar ik kleed me dan ineens als 'man' binair gezien.
Het lijkt allemaal lastiger dan het is natuurlijk. Ik denk in hokjes die het voor anderen makkelijker maken om mij te begrijpen, en vergeet mijzelf hierbij te betrekken. Bizar als je er zo over nadenkt. Maar wel heel reëel als je nagaat hoe weinig er nog maar bekend is/bespreekbaar is op gebied van 'buiten de binariteit omgaan'.
Sparren is ook het beste wat je kunt doen. Als je de ervaringen van anderen hoort, relativeren die je eigen ervaringen weer. Dan besef je dat je niet de enige bent die het zo moeilijk vindt, dat het logisch is dat je er niet uitkomt, dat het hoort bij wie en wat we nu eenmaal zijn. En wat we zijn is nu eenmaal niet makkelijk in deze wereld. Daar kun je je druk over maken, maar in je eentje ga je de wereld niet in één dag veranderen. Tot het zover is, moet je ermee dealen.
Het is voor mij heel herkenbaar nu je zegt dat het voor jou allemaal vers is. Toen maakte ik me ook nog druk over de reacties van anderen die het in mijn ogen 'verkeerd' deden, bijvoorbeeld door 'meneer' tegen me te zeggen. Inmiddels heb ik daar veel meer begrip voor. Hoe moeten zij weten dat er geen meneer tegenover ze staat? En ik weet zelf niet eens hoe het beter kan, ik ga zelf ook voortdurend in de fout met voornaamwoorden en ik hou zelf niet eens van de voornaamwoorden die er nu voor mij zijn. 'Hen' is echt totaal niets voor mij, 'die' kan wellicht nog net maar is ook niet ideaal. Maar wat ik dan wél wil? Geen idee. Ik moet eerst maar eens ontdekken wat ik zelf wil voordat ik anderen iets ga verwijten.
In de tussentijd helpt het me echt door die rigoureuze scheiding te maken tussen sekse en gender.
Mijn sekse is mannelijk, daar kan ik niets aan afdoen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Omdat ik aan mijn lijf geen polonaise meer wil en omdat ik na ruim 50 jaar gehecht ben geraakt aan dit omhulsel. Dat het toevallig mannelijk is, so what? Ik wil ook niet (volledig) vrouwelijk zijn, dus dan kan ik het net zo goed zo laten. Maar dan moet ik er ook mee leven dat mensen me met 'meneer' aanspreken en als man behandelen. Ze zien en horen immers een man (ondanks het lange haar, want dat vinden ze gewoon 'stoer').
Mijn gender(gevoel) is non-binair of een beetje genderfluïde, of hoe je 't ook wilt noemen. Dat zit van binnen en laat ik 'zien' aan de mensen die ik vertrouw en die het snappen. Zij gaan daar vervolgens ook wisselend mee om, 'vergeten' het ook weleens, en ook dat neem ik mensen niet kwalijk. Het is voor mensen die in een binaire wereld zijn opgegroeid en opgevoed gewoon te moeilijk om af te leren, en al helemaal op oudere leeftijd. Ik ben veel vergevensgezinder geworden, zeker tegenover mensen die het niet kwaad bedoelen.
Die allergie waarover je spreekt, is bij mij dus flink afgezwakt. Ik zie het weliswaar ook als mijn recht om goed te worden aangesproken, maar ik ga dat recht niet verongelijkt opeisen. Ik laat mezelf niet door boosheid verteren. Het bredere genderbewustzijn is nog zó vers in de samenleving en roept nog zó veel weerstand op, dat gaat nog tientallen jaren duren voordat het een beetje geaccepteerd is. Kijk hoe lang de homo-emancipatie erover heeft gedaan - en er ook nog niet is. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik het zelf niet meer ga meemaken, maar kan wel stukje bij beetje beginnen bij de mensen die er open voor staan.
Maar intussen maakt dat die gesprekken met 'lotgenoten' wel zo fijn. Als ogenschijnlijk 'normale heteroseksuele man' heb ik me nooit in enige queer-community opgehouden, ik ken er totaal de weg niet. Dus mijn wereld was en is volledig binair. Mijn werkkring (in de technische hoek) is dat zelfs extreem. Het heeft me twee jaar gekost om een paar andere non-binaire mensen op het spoor te komen, maar nu ben ik blij dat ik bij hen af en toe mijn ei kwijt kan.
En als ik het er weer eens moeilijk mee heb, dan denk ik gauw terug aan het hosanna-moment waarop ik uit de kast kwam: dat moment is rechtstreeks gekoppeld aan de trots die ermee gepaard ging. Want ik ben er trots op dat ik me zowel man als vrouw kan voelen! Hoeveel mensen kunnen dat nou zeggen? Wat een rijkdom! Dat anderen daar een keiharde mening over hebben is hun probleem. Ik voel iets bijzonders en dat kan niemand me afnemen. Ja, soms voelt het eenzaam omdat zo weinig andere mensen het hebben of zich er iets bij kunnen voorstellen, maar dan bouw ik het feestje maar met mezelf...