Acceptatie omgeving, een verhaal, perspectief

[Grandpa_Celery]

Hallo iedereen

Mijn vriendin heeft mij een paar maanden geleden verteld dat zij transgender is. Wij hebben in het verleden al vaker onder genderdysforie gepraat dus het was voor mij alles behalve nieuws.

Hoewel wij nog aan het begin van deze ontdekkingsreis zijn en veel hoogte en dieptepunten verwachten mee te maken is de stemming algemeen positief en hoopvol.

Totdat we aankomen bij de mensen om ons heen, ze is los van een handjevol vrienden nog niet open naar de wereld.

Haar ouders gaan er geweldig mee om, haar moeder is ook hetzelfde gesprek nog overgestapt naar vrouwelijke voornaamwoorden en door haar moeder dochter genoemd worden zonder twijfel en vol liefde was heel bijzonder om mee te mogen maken.

Mijn moeder haar vriend was voor ongerelateerde redenen op visite en tijdens een verder normaal gesprek kwam ineens ter sprake hoe een transgender vrouw Miss Nederland had gewonnen en dit niet normaal was. Hoe de verdere discussie die daarop volgde is te lang om nu te vertellen maar uiteindelijk is hij vertrokken met de afspraak onderzoek te doen, te leren en open te staan voor een waarheid anders dan de zijne. Contact met hem zal pas gebeuren als mijn vriendin daar klaar voor is of überhaupt behoefte aan heeft

Hoewel hij beloofde niets aan mijn moeder door te vertellen, en ik dat niet per se niet geloof, zijn hun toch ook een stel en weet ik dat dit soort dingen toch wel de onderwerpen zijn die je met een partner zou bespreken.

Ik had al een vermoeden dat mijn moeder zijn mening zou delen en nog geen 3 of 4 Facebook posts op haar pagina was het raak.

Mijn moeder weet nog van niks, maar ik worstel enorm met het idee een gesprek met haar aan te moeten gaan. Ik verwacht uit ervaring dat simpelweg mijn weerwoord niet voldoende zal zijn om haar van mening te doen veranderen. (Covid is al een onderwerp waardoor we erg uit elkaar gegroeid zijn)

De gedachten en emoties die op komen als ik daarover nadenk gaan veel verder dan alleen mijn moeder, maar iedereen die mogelijk in de toekomst negatief kan reageren.

Het is raar, mijn wereld en toekomst met mijn vriendin hebben nooit zekerder gevoeld, tegelijkertijd voelt het alsof alles nu anders is, wij waren voorheen (15+ jaar) bekend als homostel en dat werd eindelijk een beetje geaccepteerd door iedereen om ons heen, die veilige wereld, waarin we het oneens konden zijn over heel veel, maar de basis veiligheid waarin ik en mijn vriendin open, oprecht en eerlijk onszelf konden zijn, die, die is nu niet meer.

Ik heb niet echt een vraag, vooral heel erg de behoefte dit ergens kwijt te kunnen, bespreek dit ook wel met mijn vriendin maar wil haar al helemaal niet lastig vallen met hypothetische situaties die door mijn hoofd spoken.

[Sophie123]

In mijn ervaring zijn er gelukkig ook veel mensen die het moment dat ze iemand persoonlijk kennen die uitkomt als trans persoon hun beeld veranderd. Dan is het namelijk niet meer allemaal zo ver weg en het is een stuk moeilijker om zo'n sterke mening ertegen te hebben als het gaat om een persoon. Helaas zijn er natuurlijk ook mensen waarbij dit nog steeds niet helpt.

Neem vooral de tijd en laat je vriendin het vertellen wanneer ze er klaar voor is. Heel veel succes in ieder geval!

[Ronja]

mijn ervaring kan ik met je delen, en ookal is het anders voor iedereen, kort maar krachtig gezegd: "je maakt je er zelf drukker om dan de rest van de wereld".
Ik ben mtf, heb het eerst aan mijn vrouw verteld, daarna aan mijn directe familie ( voor zover ik die nog heb) en mijn vrienden.
Reacties waren positief, terwijl ik echt bang was voor negatieve reacties , vooral van mijn schoonboer.
Dankzij die rotte reacties op artikelen bij de mainstream media, heb ik het onlangs ook maar gewoon open en bloot op facebook geknald hoe ik er over denk, en meteen mijn coming out gedaan. resultaat was (het is maar hoe je het bekijkt) erg "teleurstellend" kan ik je zeggen, ik had zowieso meer, maar dan zeker ook wel meer NEGATIEVE reacties verwacht. kortom, veel positiever kon het niet. mijn raad die ik iedereen kan geven, kijk naar jezelf, ben gelukkig met jezelf en je naasten, en de rest die niet tegen je "reis naar jezelf" kan, kijkt maar de andere kant op.

[Willemijn]

KAN IK ONDERSCHRIJVEN RONJA.
bIJ MIJ GING HET NET ZO
Het lijden dat men vreest is erger dan de praktijk. Toen ik het aandurfde heb het ook luidkeels bekend gemaakt. Grote ooievaar met tekst: hoera het is een meisje. Vrijwel enkel postivieve reacties en de rest ken de pot op.