Eerste keer vrouwelijk op het werk

[Marije]

Gefeliciteerd. Ik heb na mijn transitie veel werkgerelateerde zaken omgegooid waardoor de meeste mensen waarmee ik werk mijn deadname niet eens kennen.

[Alex(a)]

Ik geef jullie gelijk. Gewoon doen en kleine stapjes. Geheel mee eens.
Binnen mijn gezin is het gelukt om enige "tolerantie" te krijgen. Beperkte transformatie in de avond lukt dan. Het kostte erg veel tijd en veel gesprekken. Ik probeer er nu aan te werken om enige ruimte te krijgen om ook de emotionele ervaringen en gevoelens bespreekbaar te maken met enige interactie. Anders blijft het zo'n een-richtings-verkeer en dat maakt mij eenzaam.
Familie.....kansloos traditioneel. Man praat met man, werk, materialisme, politiek en klagen. Vrouw met vrouw etc. Stoort me niet echt. Ik zie dit meer als hun beperking dan de mijne en we zien elkaar niet veel.
Mn schoonfamilie is Russisch. Ik vertelde ze dat Nederlanders wat emotioneler zijn en wat meer lachen. Ze zagen een lacherige Rutte op hun journaal, en daarna was alles normaal.
Qua werk, zware industrie.....soms leuke en fijne gesprekken met "lhbti-lotgenoten". We steunen elkaar, maar helaas veel camouflage-gedrag.
Wel een paar keer de stoute enkellaarsjes aangetrokken en als Alexa een wandelingetje gemaakt. Gewoon in een rustig gebied. En dan zijn vakanties idd handig en voelen veiliger.
Voelde erg fijn, beetje onwennig/vreemd, maar eigenlijk nooit een vervelende situatie meegemaakt. Het is meer dat ik een behoefte proef om het vrouw-deel van mij te delen. Ik ben toch een beetje jaloers op je hunkemöller-gesprekken, Willemijn.

[Willemijn]

Je kan vreselijk eenzaam zijn in een druk gezin. Niets vond ik moeilijker dan het gesprek aangaan met vrouw en kinderen. Nog steeds.

[Alex(a)]

Ik ken het gevoel, met lood in de schoenen, maar de steen op je hart is meestal zwaarder.
Soms begin ik met een vraag of haak ik ergens op in. Of algemeen beginnen en later persoonlijk maken. Vele mogelijkheden. En soms ook wat direkter. Meestal luchtig of met wat humor.
Tsja, en Sheherazade maakte haar verhalen ook nooit helemaal af. Genoeg om over na te laten denken en de rest komt de volgende keer. Geeft jezelf ook even tijd om te denken en te laten bezinken,..........en alvast een opening voor de volgende keer. Misschien begint de ander dan wel.

[AmberFl]

We zijn nu drie maand verder en het leven als vrouw is nog een beetje duaal. In mijn priveleven leef ik 100% vrouwelijk, en ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld. Mijn moeder, broers en zussen accepteren het volledig. Mn moeder lag in het ziekenhuis toen ik het haar vertelde (ze ligt het grootste deel van het jaar al in het ziekenhuis, dus het is niet zo raar als dat het in eerste instantie klinkt ). Zonder iets te zeggen drukte ze op de bel, en toen de verpleegkundige kwam zei ze "Ik wil dat je mijn eerste contactpersoon veranderd van mn zoon naar mn dochter, haar naam is Amber." Dit was z'n mooie reactie. Uiteraard heeft ze wel haar momenten dat ze terug valt in het gebruik van mn oude naam, maar daar heb ik geen probleem mee. Ik verbeter haar en dan gebruikt ze verder weer mn juiste naam. Ze heeft al 25 jaar geheugenproblemen, plus heel veel aan haar hoofd met haar gezondheidsproblemen. Maar haar eerste reactie toonde mij gewoon dat ze het volkomen accepteert en haar vergissingen ook echt vergissingen zijn en geen moedwil.

Mijn jongere zusje haar reactie was zo lief. Nu nog steeds. Wanneer ik haar bel pakt ze op met "Haaai zus." En de trots in haar stem is gewoon hartverwarmend. En juist zij was (wat betreft mn broers en zussen) degene van wie ik had verwacht dat ze het totaal niet zou begrijpen. Maar ze pakt het gewoon super goed op. M is in veel opzichten mentaal nog op het niveau van iemand van 10/11, ook al is haar echte leeftijd 32. Dus ik krijg veel vragen die van iemand anders van haar leeftijd absoluut niet gepast zijn, maar ik vind het gewoon zo fijn dat ze haar best doet om het te begrijpen op haar manier. Ze haar al 15 jaar geen contact meer met onze oudere zus, en M heeft het hebben van een grote zus duidelijk gemist. En die rol vervul ik nu in haar leven.

Mijn oudere zus en een van mn oudere broers hadden ook de reactie van "okee, we hebben een broer minder maar een zus meer." Mijn oudste broer, waar ikzelf minimaal contact mee heb, als in een telefoontje op onze verjaardagen of als hij ergens hulp bij nodig heeft) heb ik het nog niet verteld. Maar dat interesseert mij ook niet zo, eerlijk gezegd. Voor mij is hij niet zo zeer mn broer maar die vage bekende die je twee keer jaar spreekt omdat die op facebook zag dat je jarig bent.

Het is niet allemaal vlekkeloos gegaan. Mijn vader had exact de reactie die ik van hem had verwacht. Z'n vrouw (mn stiefmoeder) zou een paar week nadat ik hem het vertelde jarig zijn. Zijn eerste reactie was "ik zal met de familie bespreken of ze het vervelend vinden dat jij komt." Toen ik zei dat het mij geen reet kan schelen of zij mij accepteren (mijn relatie met mn ooms en tantes is op verjaardagen vragen we "Hoi, hoe gaat het? goed. Ja, met mij ook. Fijn." Dat is het complete gesprek wat ik met hen heb. Al sinds ik 14 ben. Ik wordt over 12 dagen 35, dus ben het gewend en mis het totaal niet. Toen vroeg m'n vader "Anders kom je die dag 'normaal' in plaats van 'anders'." M'n reactie dat ik "niet van plan was in m'n blote kont te komen" kon hij niet zo op prijs stellen. "Je weet wat ik bedoel.... In normale kleding." Ik wist natuurlijk exact wat hij bedoelde. Zijn reden om te willen dat ik mannelijk gekleed zou komen? "Wij hebben heel goed contact met de buren en ik wil niet dat jij er voor zorgt dat dit veranderd." Met andere woorden, je relatie met de buren is belangrijker dan je relatie met je dochter. Nou, ik heb er toen voor gekozen om dan maar helemaal niet te komen. Sinds dien heb ik hem niet meer gesproken.

Al om al, een heel fijne maar turbulente tijd. Ik loop nu op het werk alleen wel tegen een dingetje aan. Ik ben op een paar dagen na 35 jaar. Met andere woorden, mijn stem gaat nooit echt goed vrouwelijk worden. Met logopedie kan ik misschien wel iets vrouwelijker gaan klinken, maar echt vrouwelijk gaat het nooit worden. En dat accepteer ik. Maar omdat ik de meeste van onze klanten al jaren ken, de meeste mij aan m'n stem al herkennen, is de stap om aan de telefoon mijn nieuwe naar te gaan gebruiken best wel heel groot. Om meerdere redenen (en ik vermoed dat ik eigenlijk niet eens hoef uit te leggen welke redenen dat zijn, maar dat doe ik lekker toch ) :

1. Mijn nieuwe naam gebruiken betekend dat ik van onze klanten vragen ga krijgen waarvan ik vind dat ik hen geen uitleg verschuldigd ben
2. Mijn stem is voor hun zo herkenbaar dat een aantal van hen zal denken dat ik een grapje maak
3. Ik spreek wekelijks ongeveer 120/140 klanten, telefonisch. Dat wordt een gebed zonder einde.

Mijn vraag nu is, hoe gaan jullie hiermee om op het werk / zouden jullie hiermee om gaan? M'n baas snapt mijn punten en laat de beslissing in wat ik ga doen helemaal bij mij. Hij vindt zich ook niet de juiste persoon om mij hierover te adviseren omdat hij totaal niet weet hoe het voelt. Wel denkt hij dat de klanten het zullen accepteren wanneer ze weten dat het geen "grapje" is. ( Onze kalnten kennen geen schaamte naar ons toe. Meermaals per week worden we gebeld omdat een klant een filmpje wil kijken wat niet lukt, wij verbinding maken met hun computer om te helpen en het blijkt dat het een filmpje op p*rnhub of iets dergelijks is.)

[Irene_de_Vreede]

Ik heb mijn belangrijkste klanten per e-mail ingelicht en kort daarna is er via HR een brede mailing uitgegaan. Alleen maar positieve reacties gehad.

[Dawn]

Hoi Amber wat een mooie reacties heb je in het algemeen gekregen! En ook mijn gedachte was een mailing vanuit je werkgever ter ondersteuning van deze stap!

[Marije]

Ik zou toch proberen die logopedie naar de next level te doen. Ik had een erg mannelijke stem met veel vibratie en de logopedie was heel zwaar, uren en uren geoefend maar aan de telefoon wordt ik echt niet misgenderd, maar ik spreek ook geen 100+ klanten per week. Aan de telefoon doe ik altijd iets extra mijn best om opgewekt te klinken en spreek heel duidelijk "Met Marije" uit zodat mensen mijn stem goed horen.

Wat ik wil zeggen... het kan wel, en op internet zijn wel meer voorbeelden van prachtige stemmen te vinden van dames die 't gelukt is.

Een van de mooiste dingen die gebeurde was dat ik door een oude relatie gebeld werd en dat hij naar mijn broer of mijn man vroeg.

[AmberFl]

Ik weet niet in hoeverre een mailing een goed idee is binnen het bedrijf waar ik werk. We hebben 5.000 klanten, waarvan ik maar te maken heb met een zeer klein percentage. Ik ben verantwoordelijk voor klant retentie, klacht afhandeling en betaalachterstanden (en de bijbehorende betaal regelingen). Niet het type contacten waar je een mailing als deze heen stuurt. Een dag in de week zit ik op de ICT afdeling waar ik klanten help met hun computer problemen (en waar ik dus regelmatig contact heb met een klein aantal klanten die mijn stem direct herkennen, omdat elke dag 10 keer bellen met computer vragen).

Wij hebben overigens geen HR (er zijn maar 9 werknemers plus de eigenaar). Dus met HR hierover spreken is niet mogelijk.

[Dawn]

Is een selectie van de klanten die je stem herkennen dan een optie? En met de andere dan direct Amber, immers met zoveel klanten die minder vaak bellen is dat misschien een handige combi.