Eerste stap

[Demitri]

Na een aantal jaar dagelijks met gedachten of wensen in mijn hoofd te hebben gezeten, betreffende mijn lichaam, heb ik nu toch de stap gezet. Maandag ga ik langs de dokter en hoop daarbij op een verwijzing zodat ik op de wachtlijst kom.

Mijn gevoelens daarover zijn zeer tweestrijdig. Het ene moment ben ik vol enthousiasme, het andere moment twijfel ik enorm en ben ik vooral bang voor het onbekende en mogelijk negatieve reacties van dierbaren. Gelukkig steunt mijn partner mij in elk opzicht.

Zo veel twijfels over of ik mij niet aanstel. Ik ben toch gelukkig? Een lieve vrouw, kat, mooi huisje, goeie connecties op werk en met familie. Wil ik dat riskeren? denk ik dan met paniek. Het is toch goed zo?

Maar elke dag die dromen over meer beharing, een lage stem, een baardje, op en top man zodat mijn spiegelbeeld bij mijn innerlijk past. Ik ga al zo 'mannelijk'door het leven dat men mij perongeluk al vaak aanspreekt met man.
Ik wil die man zijn die naast mijn vrouw loopt.
Wil ik dat echt? Constant dat denken.

Was het maar zo makkelijk als morgen wakker worden als man, en dat het voor iedereen de normaalste zaak van de wereld zou zijn.
Ik heb nog tijd genoeg om na te denken. Maar oef. Pittig.

[Irene_de_Vreede]

Twijfel is gezond en heel normaal. Op een gegeven moment gaat die twijfel wel weg, wat je ook beslist.