Mijn situatie

[Argus]

Hallo mensen.
Ik Weet niet of dit de juiste plek is om dit te vertellen. Maar er komen harde onderwerpen in voor. Zoals: Trauma, Misbruik, Zelfmoord. Dus trigger warning! Als de lezer dit niet fijn vind te lezen Raad ik aan niet verder te lezen. Ook weet ik niet of dit de juiste plek is. En of ik dit kan vertellen hier. Maar goed. Zo niet. Hoop ik dat een moderator me kan helpen. Door het te verplaatsen of mij duidelijk te maken dat dit niet de plek ervoor is. Hier mijn verhaal.

Mijn achtergrond
Eerst een achtergrond. Ik ben geboren op 18-10-1995. Ik heb een Poolse moeder die erg katholiek is. En had een Nederlandse vader die ook katholiek was. Verder heb ik een tweelingbroer en oudere zus.
Mijn vader overleed op 9 september 2001. Ik was toen 6 jaar oud. Hij had een hartaanval en viel van de trap af. Toen hij een telefoon gesprek aan het voeren was. De (vaste) telefoon stond boven aan de trap. Ik was met mijn speelgoed in de overloop aan het spelen. En ik zag het gebeuren. Tenminste de afloop. Die herinnering heb ik nog steeds. Een jaar later kreeg ik de diagnose van ADHD/ADD. Omdat ik mij niet kon concentreren op school. dus ik moest naar speciaal onderwijs.

Het Verleden
Daar maakte ik vrienden. En dingen leken goed te gaan. Mijn familie had niet veel. Dus we konden niet op vakantie gaan. Maar er waren sociale programma's in die tijd. Waar kinderen met een beperking of tenminste die in die categorie vielen op vakantie konden. Eén organisatie die dat organiseerden was pretmet kampen. Zo heetten ze. Met hen ging ik in de zomer van 2005 naar een logeerboerderij in de buurt van assen. Daar ging een vriend van school ook mee.

Het was 2 weken lang. En... ik weet niet zo goed hoe ik dit moet beschrijven. Hier begint het moeilijke deel van het schrijven. Ik dacht dat anoniem op het internet makkelijker zou zijn.

Er waren vooral vrouwelijke begeleiders. We gingen naar die bioscoop, Evenementen enz. Standaard dingen als je met vakantie bent. We kregen elke avond film en Limonade. Op een paar van die avonden gebeurde het. Dit zijn hele scherpe en duidelijke herinneringen voor mij. Lang heb ik mijzelf ervan proberen te overtuigen dat dit niet echt was. Dromen waren. Maar als je 9 jaar bent heb je zulke dromen niet. Ook waren er dingen die het ook bevestigde. Als het een droom was. Zou ik het vergeten. En als 9 jarige droom je niet over zulke dingen. Gezien je er nooit in aanraking mee gekomen bent. Maar dus verder met mijn verhaal

Er waren kelders in die logeerboerderij. Er waren trappen die naar beneden gingen(Aan de zijkanten van het gebouw). En daar waren een aantal kamers. Met houten schuifdeuren.

Wij waren nadrukkelijk verboden naar beneden te gaan in de kelders. Onze normale slaapkamers waren boven of op de begane grond. Er waren een 10 tal kinderen op die vakantie. veel jongens. We vielen vaak in slaap bij de film in de avond. Als 9 jarige is dat niet zo vreemd. Maar op 2 avonden was ik in een soort halve slaap. Mijn lichaam sliep of ik kon me niet bewegen. Mijn hooft was nog wakker. Voelde me wel moe. Maar kreeg wel veel mee.

De eerste avond. ik verloor het bewustzijn af en toe. Maar op eens Lag ik op mijn buik op een bed die niet van mij was. Tenminste niet een bed waar ik de afgelopen dagen in geslapen had. Ik lag te staren naar een witte kast(kleding kast?). Ik was bang. Erg bang. Ik dacht dat dit een droom (nachtmerrie) was. En dat dat de reden was dat ik niet kon bewegen. Maar het voelde echt. Mijn hart klopte hard. Ik was erg bang. Er was iemand achter mij. en ik kreeg een stekende pijn in mijn rug. Het leek eeuwen te duren. Uiteindelijk viel ik in slaap en werd wakker in mijn eigen bed. Maar waar je meestal dromen vergeet. Bleef deze mij bij. Paar dagen later gebeurde dit weer. Deze keer iets anders ik kon mijn ogen bijna niet open houden. Maar ik staarde naar een onbekend plafon. Maar deze keer lag ik op mijn rug met mijn benen uit elkaar. Toen kwam zelfde pijn. Ik was bang. Later werd ik wakker in mijn eigen bed. Diep in de nacht. Ik kon niet slapen. Dus vertelde deze 'dromen' aan de begeleiding. Die wuifde het weg en leken zelfs boos te worden.

Velen van de kinderen daar waren bedplassers of poepten in bed. Ik was zindelijk. Maar dit gebeurde mij dus ook. Ik schaamde me diep Dit was stress werd mij verteld. Omdat ik van huis was. Hebben veel kinderen hier last van zeiden ze. Ik geloofde hen. Grote mensen liegen denk je. Ik was bang dat ze het mijn ouders zouden vertellen en dat die boos zouden worden. Dus ik heb dat hen niet verteld

Jarenlang heb ik mijzelf ervan te proberen te overtuigen dat het maar dromen waren. En niet echt was. Ik was 9 ik begreep het ook niet. Jaren later. Bleven die dromen mij bij. Ik was bang. En had ook dit verhaal opgeschreven in een schriftje na mijn vakantie. Want ik was bang en verward. En mij was altijd geleerd als je iets niet meer weet. Dat je het op een rijtje moet zetten. Ik vertelde niemand dit. Want ik was bang. Ik voelde me schuldig alsof ik iets fout had gedaan.

Ik heb mijn best gedaan dit te vergeten. Maar het lukte niet. Een hele lange tijd kon ik het negeren. Tot ik veel ouder was. En begreep uiteindelijk wat het was. Zelfs dan probeerde ik mijzelf te overtuigen dat het niet echt was. Maar de logica klopte niet. Hoe kan ik als 9 jaar hierover dromen als ik pas net echt weet wat het was? Uit schaamte en schuldgevoel vertelde ik ook toen het niemand. Tot een paar jaar geleden bij de GGZ

School
Hierna. Ging het leven verder. Ik vertrouwde mensen minder. Sociaal ging ik anders met mensen om. Want er was een soort onderliggend. Wantrouwen. Ik kon slecht vrienden maken. Dit heb ik nu nog steeds. Jaren lang heb ik alleen maar vooruit gerend zonder achterom te kijken. Door en door. Doen wat mensen van je verwachten. .Maar 6 Jaar geleden. Toen ik een paar mentale klappen moest verwerken(afwijzing van iemand die ik leuk vond, Dood van een familie lid). Kwam alles hard terug. Ik kon het niet meer aan.

Schoolwerk ging achteruit. Ik was toen met een MBO 4 opleiding bezig. het 4e jaar ik was net met mijn stage klaar. En dat was het laatste leerjaar en het examenjaar. Omdat het slecht met mij ging. Adviseerde mijn mentor en Deelschoolleider. Dat ik een tussenjaar kan nemen. Omdat andere leerlingen die ik ken. Dat ook hadden gedaan. En ik ook besefte dat het niet goed met mij ging. Besloot ik dit advies aan te nemen. Ik moest een document ondertekenen. Die 10 pagina's lang was. Ik zag dat het om een uitschrijvings-document ging. Dus ik vroeg of dit klopt. Ja zeiden ze. Je moet je uitschrijven om een tussenjaar te nemen. Maar geen zorgen. Na een jaar kan je gewoon terug komen en verdergaan waar je gebleven was. Een jaar lang werkte ik aan mijzelf met therapie bij de GGZ en andere hulp. Na een jaar wilde ik terug naar school. ik probeerde te bellen en afspraken maken. Over hoe terug te gaan. Welke klas ect. Waar en wanneer. Maar ik werd 2 maanden lang genegeerd. Totdat ik fysiek naar school ging en bij de balie te vragen. Ik legde bij de balie mijn situatie uit over dat ik een tussenjaar genomen heb. En dat ik de deelschool leider en mijn mentor niet goed kan bereiken. En of ik ze misschien via daar een bericht kon doen. Een afspraak kon maken. Of nu zou kunnen spreken. Als dat mogelijk is

Na een tijdje, 20 minuten ongeveer. Kwam de beveiliging van de school. En vroeg mij te vertrekken. Wat volgde was een raar gesprek Ik vroeg waarom? En die meneer vroeg. Heb je een afspraak?. Nou nee technisch gezien niet. Meneer: Nou dan moet je vertrekken. Dus ik ging. Een paar dagen na deze vreemde interactie. Belde een vrouw mij op. Van de administratie. Die nodigde me uit voor een gesprek. Ik kende haar helemaal niet. Maar goed. We hadden dat gesprek. En zij vertelde me. Dat ik uitgeschreven was en dus niet terug kon naar mijn oude klas. Ik vertelde dat ik een tussenjaar genomen heb op advies van mijn mentor en deelschoolleider. Zij: Ja maar je bent uitgeschreven. Ik: Ja dat moest toch? Dat vertelde me ze? Zij: Hoe je het ook went of keert. Je moet of je opleiding weer vanaf het eerste jaar opnieuw doen. Of je kan een andere opleiding kiezen. WAT?!? ik was erg boos. Probeerde nog een keer uit te leggen wat met mij afgesproken was. En zij vroeg. Heb je dit op papier? Nee had ik niet. Ik vertrouwde mijn mentor die me in het verleden met school vaker geholpen had. En waar ik een goede band mee had. En de deelschoolleider. Die ook altijd vriendelijk was. Dit was mijn fout. Ik vertrouwde ze. Dat had ik niet moeten doen. Ik was vergeten dat mensen altijd hun eigen agenda hadden.

Ze vertelde me verder ook dat het Crebo-nummer van de opleiding(soort opleidings-code). Niet meer geldig was. En dat vorig jaar het laatste jaar was. Dit betekend dat al mijn werk, Stage en standaard vakken examens. Niet meer geldig waren. Omdat ze gebonden waren aan dat nummer.

Juridische stappen waren niet mogelijk. Ten eerste ze hadden een uitschrijf-formulier door mij ondertekend. Alle afspraken met mij waren mondeling. (Ook wat via mail. Maar schoolmail waar ik geen toegang meer tot had). Het was mijn woord tegen het woord van de school. Ten tweede het was een grote school en grote organisatie met veel geld. Ik had niks. Ik had studiefinanciering. Daar kan je geen advocaat voor betalen.

Wat er ook nog bij kwam kijken. Omdat ik dacht een tussenjaar te nemen. bleef ik studiefinanciering hebben over dat jaar. Ik dacht dat dit zo was. natuurlijk. En normaal zou dat ook zo zijn. Maar dat is alleen zo als je echt een tussenjaar nam. Dit bleek niet het geval dus ik moest alle studiefinanciering voor dat hele jaar terugbetalen. Met aanvullende beurs. Daarbij had ik ook een studieschuld. Die alleen kwijtgescholden zou worden als ik mijn opleiding zou afronden(Was een oud systeem). Gezien dat niet gebeurde. Zat ik ook nog vast aan die schuld. Totaal ongeveer 48000 euro schuld waarvan 13.000 dat ik gelijk terug moest betalen. Daar heb ik uiteindelijk een regeling voor getroffen. Ik moest ook bijlenen want ik woonde uit huis en mijn traditionele familie wou dat de kinderen met 18 het huis uit waren.

Heden
Maar ik ben kapot. Dit was de zoveelste mentale klap. En mijn fragiele mentale staat wat ik net bij elkaar had geraapt spatte weer uiteen. Ik ging mijzelf isoleren. Ik begon emotie te eten. Ik at erg veel. Alles wat ik lekker vond. Sporten en bewegen hield ik mee op. Ik zat thuis. Contacten verwaterde. Begon me zelf af te leiden met wat me maar kon interesseren. Dit betekende veel achter de computer zitten. Op een gegeven moment begon me hardop te vragen waar het misgegaan is. 2005 daar is het misgegaan. Mijn mentale staat ging alle kanten op in afgelopen jaren. En ik kon het niet meer aan. Ik huilde veel in mijn eentje. Nu 6 jaar later. Is dit nog steeds zo. Ik heb over de jaren geprobeerd dingen weer op te pakken. Maar het lukt gewoon niet.

Ik heb mijn zelfbeeld nooit ontwikkeld. Wie ik ben of wie ik wil zijn. Ik vluchtte altijd weg. Want ik was bang. Ook nu vlucht ik. Ik heb, zoals ik dat noem een afleidings-verslaving ontwikkeld. Ik leid mijzelf af met films, Games, Youtube videos, Bijna alles is op de computer. Ik vluchte.

Maar ik kreeg advies van de psygiater. Die dit hele verhaal ook weet. Hij zij: Probeer erachter te komen wat je leuk vind. Waar je je goed bij voelt.

Wie ik wil zijn. Ik kwam erachter dat ik liever een vrouw/meisje zou willen zijn. Ik kwam erachter dat ik mannen en vrouwen leuk vond. Ik begon te denken hoe mijn perfecte zelf eruit zou kunnen zien. Ik ben te gevoelig als man. Daar kwam ik achter. Ik kreeg altijd te horen dat mannen sterk moeten zijn. Maar ik wil niet sterk zijn. Ik wil omhelst worden. Ik wil dat iemand mij verteld dat het wel goed komt. Iets wat nooit bij mij is gebeurd. En denk ik ook niet zal gebeuren. Gezien wie ik echt ben. Ik ben nu 27 jaar. 200 kilo. en een Man. Niemand heeft medelijden of compassie voor iemand zoals dat. Mensen kijken je vies aan als je dik bent. Hebben opmerkingen als ze denken dat je ze niet kunt horen. Dat valt mij heel erg op. Want ik ben in een paar jaar heel dik geworden. Toen ik nog naar school ging was ik 85 kilo 1.95 M. Mensen gedragen zich anders tegen je als je niet dik bent. En mensen gedragen zich zeker anders tegen vrouwen. De verschillen van hoe mensen tegen je doen. Is als dag en nacht. En dit viel mij erg op. Uiteindelijk is dit uitgegroeid naar een verlangen om vrouw te zijn. Of vrouwelijk.

Ik besef mij heel goed dat mijn trauma hier een aandeel in zou kunnen hebben. Sinds mijn 12e heb ik mijn haar uit laten groeien zelfs. Gewoon omdat ik mij daarmee comfortabeler voelde. Was toen nog niet bewust bezig met mijzelf.

Maar ik kom uit een religieus gezin. En elke keer als ik mij probeerde open te stellen. Kreeg ik te horen dat ik mij als man moest gedragen. Sterker moest zijn. Ook bij de GGZ heeft 1 psycholoog mij dit ooit verteld. De oude psychiater die mij hielp en adviseerde was weg. En de nieuwe luistert niet echt. Ik doe mijn verhaal. En dat is het.
Ik loop nu jaren bij de GGZ. En ik heb ze ook gevraagd hoe ik verder moet als ik vrouw wil zijn? Gaven ze geen antwoord op. En probeerde me zelfs er van te overtuigen. Dat dit niet zo was. Een fase is. Omdat ik een trauma heb. Dat ik niet weet wat ik moet doen. En probeer strohalmen te pakken. Om mijn leven te verantwoorden. Dit is aan mij verteld. Misschien is dit ook zo. Geen idee. Dit gaat nu jaren zo. En bij de GGZ hebben ze draaideur psychologen. Ik heb 12 gehad in 5 jaar tijd. Dat helpt ook niet.

Wat nu?
Ik ben nu aan het einde van mijn latijn. Als ik een vrouw zie. Voel ik mij jaloers. Ik weet dat dat fout is. Maar elke keer als dit gebeurd voel ik me somber. Ik voel me ook verdrietig. Ik leef in een omgeving. Waar trans zijn. Of willen zijn. Niet geaccepteerd word. Zeker niet voor een dikke vent van 200 kilo. Ik ben bezig met afvallen natuurlijk. Daar focus ik op het moment mijn meeste energie op. Ben ook 20 kilo afgevallen. Maar het is niet genoeg. Ik ben 27 jaar. Bijna 30. Ik heb het gevoel geen tijd meer te hebben. Ik wil niet ouder worden.

Een paar jaar geleden. Vertelde ik mijn moeder eindelijk over wat er gebeurd is op die logeerboerderij in 2005. Ze zij niks. Ze nikte alleen. Daarna zij ze lange tijd niks tegen mij. Ze begon te drinken. En kon mij niet meer in de ogen kijken. Nu heeft mijn moeder sinds dien een drank probleem ontwikkeld. En leid ze aan korte termijn geheugen verlies. Hoewel de rest van de familie niet weet wat ik mijn moeder verteld heb. Weet ik dat dit mijn schuld is. Ik had het nooit aan mijn moeder moeten vertellen. Ik had niet moeten proberen mijn problemen op iemand anders te gooien. Ik had gehoopt op steun van haar. Maar dat kon ze mij niet geven. In plaats daarvan heb ik haar alleen maar problemen bezorgt.

Ik heb nu veel last van zelfmoord gedachten. Steeds meer dan voorheen. Ik heb zelfs nu al een concreet plan in mijn hooft hoe ik dit kan doen. Want elke dag leef ik met ontzettend veel mentale pijn. Wat vaak ook fysiek aanvoelt(pijn in de borst) Ik voel mij erg verdrietig. Over mijn verleden, heden en mijn perspectief voor de toekomst. Ik kan het gewoon niet meer aan. Ik weet niet wat ik moet doen. GGZ kan me niet helpen. Dat heb ik geprobeerd.

Als laatste kwam ik op het idee idee om lotgenoten te vinden. Misschien dat ik daar mee praten. Daar een band mee op bouwen. Of advies van te vragen. Maar hoe vind je die? Bestaan die wel? Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb het gewoon gegoogeld. Maar dit is een transgender forum. Ik weet niet of mijn situatie er ook bij past. Zo niet. Misschien weet iemand waar wel? Heel erg bedankt dat je zover gelezen hebt. Dit is mijn verhaal.



Ik ben nu radeloos. Ik denk elke dag aan zelfmoord. En kan geen redenen vinden om het niet te doen. Ik ben moe. Moe van alles. Ik voel haat jegens de maatschappij. Voel mij verraden. Alleen en eenzaam.

. Zijn er plekken, instanties, of mensen die me kunnen helpen?
. Heb ik nog andere mogenlijkheden om mijn leven op de rit te krijgen.

Op het moment is de eerste stap afvallen. Daar werk ik nu hard aan. Maar ik blijf het gevoel krijgen dat het niet genoeg is.

[Irene_de_Vreede]

Het is absoluut de juiste plek. Er komt snel een helpende hand. Houd vol!

[Eva]

Je hebt een PB, @Argus

[Laura2021]

Beste Argus, ik vind je verhaal heftig om te lezen en voel met je mee maar houdt hoop en vertrouwen, er komt hulp!

[Argus]

Heel erg bedankt voor mensen hun medeleven. Ik weet dat het meeste in mijn topic niet over trans dingen gaat. Maar dit is mijn achtergrond. Waar ik heel erg tegen aan loop. Ik denk gelukkiger te worden als ik vrouw zou zijn. Maar hoe? Als 27 jarige Man met overgewicht is dit erg lastig. Het is ook erg lastig hulp te vinden. Je word niet echt serieus genomen. tenminste ik heb bij mijn huisarts en psygiater gevraagt. En die trokken in twijfel of ik dit wel echt wil. Om mijn psygologische verleden. Deels snap ik dat. Deels.... weet ik niet wat ik moet doen.

Mischien weten mensen plekken? of procedures om. Hoe gaat zoiets eigenlijk in zijn werk? Zijn er plekken waar ik advies kan vragen?

[Laura2021]

Als je voor je gevoel niet serieus genomen wordt of in twijfel getrokken wordt, dan is dit geen goede hulpverlener!
Kies dan een andere huisarts die wel bereid is de stappen te nemen om je verder te helpen. Dat geldt ook zo voor de psychiater en andere hulpverleners. Accepteer het niet en ga door naar de volgende totdat je wel gehoord wordt en serieus genomen wordt. De ene hulpverlener is de andere niet en er zijn genoeg mensen die wel bereid zijn om je te helpen, geloof me.
Schrijf je tevens in bij een genderkliniek zodat je op de wachtlijst komt (ook al zou je er nooit gebruik van maken) en zorg voor een korte termijn oplossing, een psycholoog waar je serieus genomen wordt maar hou er rekening mee dat die ook wachtlijsten hebben, hetzij korter, meestal een paar maanden.

[Frederieke]

Als je voor je gevoel niet serieus genomen wordt of in twijfel getrokken wordt, dan is dit geen goede hulpverlener!
(...)

Niet zo gauw conclusies trekken! Ik heb ook wel eens een conflict gehad met mijn huisarts, althans, ik had het gevoel onjuist behandeld te zijn. Iedereen heeft recht op een tweede kans en ook hulpverleners. Wat ik gedaan heb is de praktijk bellen, vertellen wat me dwars zat, en dat ik graag de huisarts daarover wilde spreken. Dat was echt een fijn gesprek waar we beide kanten hebben besproken. En zoals zo vaak, we hadden elkaar verkeerd begrepen. Kan toch? Alles uitgepraat en ik kan nu voor alles bij haar terecht.

[Jose]

Heel intens vind ik het levensloop verhaal van Argus. Zoveel aanknopingspunten die het begrijpelijk maken wat er is gebeurd en wat de impact hiervan is. Waanzinnig heftig. Knap ook om dit verhaal op te schrijven. Verder denk ik dat je niet aan jezelf moet twijfelen. Wat jouw is overkomen is onwijs heftig en logisch werkt dit nu nog steeds na. Het bepaald je leven en je veerkracht. Wat me ook heel erg aantrok was het stuk over je moeder. Zij moet er voor jouw zijn en niet jouw probleem haar probleem maken. Dit vergroot jouw schuldgevoel en eenzaamheid. Advies heb ik niet. wel medeleven en wat er al gezegd is, praat en zoek de juiste GGZ medewerker. Gezien de heftigheid van alles, een psychiater, want deze mag ook pillen voorschrijven. Zoek iemand die naast je wil staan, een schouder geeft en een plek om even tot rust te komen.

[Marica]

@Argus Om even met de deur in huis te vallen, Ik was ook dik, 125kg en Man. Nu heb ik wel een gelukkige jeugd gehad, ondanks dat sluimerende gevoel van een verkeerd lijf te hebben vanaf mijn 8e levensjaar. Met het ouder worden kwamen die donkere gedachten die over de dood gingen, maar die ik altijd te boven kwam, door wel te willen leven, maar niet als man, maar als vrouw. Maar ik wist toendertijd niet waar ik naartoe moest. Geen internet, dus geen informatie die je vandaag de dag kunt vinden.

Is het toeval om op je 27e gedachten te hebben die over zelfdoding gaan? Als je de club van 27 kent, dan zou je denken van wel. Maar is dat wel zo?
Ook ik zat toen met mijn handen in het haar, ik verzorgde mij slecht, maakte mijn flat niet schoon, en was alleen maar aan het werk. 12 uur op, 12 uur af, werkend op een shovel in het westelijk havengebied van Amsterdam.

Ik heb dit verhaal al verteld aan @Eva Dat voelde goed, het voelde als een bevrijding, dat ik begrepen werd, en dat het niet gek is, maar een roep om hulp.

Ik heb alleen die hulp nooit gehad, ik heb geluk gehad dat mijn poging mislukte, maar hoe dan? Dat vraag ik mij nog steeds af, maar dat ik dit hier schrijf zegt genoeg. (Mijn poging is bekend bij Eva)

Beste Argus, ik hou van je omdat je het aandurft ons te vertellen wat er met jou gebeurt is. Blijf vragen om hulp, uiteindelijk zal er iemand zijn die je wel aanhoort, en actie onderneemt.

Ik hoop je nog vaak te zien op deze site.
Liefs, Marica

[narayani]

Wat me opvalt in je verhaal beste Argus is je analytische vermogen om precies de pijnpunt boven te halen waar het om gaat. Dit is een gave en ook het licht aan de horizon. Jij bent slim, je legt verbanden van oorzaak en gevolg en ja je bent kritisch naar jezelf. Wat een kracht!