Geen licht aan de horizon

[selena]

Hallo allemaal,

Zit zelf zo te puzzelen over of het allemaal voor mij nog wel waard is. Vanaf mijn 14e had ik bij het genderteam aangeklopt. Na een lang traject, is het gelukt om hormonen te krijgen en operaties te ondergaan. De meeste zijn lang geleden al geweest, maar een gezichtsoperatie staat nog in de planning voor ooit. Goedkeuring van de zorgverzekeraar is er, na een hoop gedoe (ze misgenderde me vrolijk in hun email nog en was lang gedoe). Nu is het wachten totdat het genderteam een datum heeft. Ik wordt nog altijd met enige regelmaat gemisgendert, wat mij verdriet doet en mijn plezier in het dagelijkse leven doet afnemen. Bovendien ben ik ruim een jaar geleden verhuisd. Ik had last van buurtpesterijen en de politie kon niks doen, want hun ervaring was dat da alleen maar de situatie erger maakt helaas.

Nu heb ik een nieuwe woning voor mezelf met een nieuwe woonplek. Omdat ik ook een beperking heb krijg ik woonbegeleiding aan huis en heb ook een psycholoog. Dat is wel fijn, zeker met alle wachtlijsten. Hoewel de meeste hulpverleners wel zeggen dat ze transgenders accepteren en geen problemen mee hebben, is het toch vaak wel een dingetje. Opmerkingen van ze krijgen dat ze genderneutrale maatregelen overdreven vinden, of voorlees uurtjes door een queer. Moet eerlijk bekennen dat ik over die dingen weinig weet, maar ik vind het vervelend dat telkens er hulpverleners zijn die dat er wel altijd weer bij benoemen. Laat staan dat ze echt begrijpen wat ik doormaak in het dagelijkse leven. Erg kwalijk neem ik ze het ook niet, want het heeft mij ook veel moeite gekost om mezelf te aanvaarden. Verder zijn ze veelal wel heel aardig en helpen ze ook met regelen van medicatie voor bijvoorbeeld mijn stemming.

Ik heb wel gekeken of er ook meer wmo zorg is die goed thuis zijn met transgenders, liefst in combinatie met andere deskundigheid. Maar da is knap lastig, ik heb niks gevonden helaas. Verder zit ook wel eens te denken of het misschien fijn zou zijn voor me, als er een woongemeenschap is voor transgenders ofzo. Mss helpt dat wel. Hoe dan ook, ook dat is er volgensmij niet en daarbij komt natuurlijk ook een hoop kijken.

Ik heb gelukkig o.a. een goede band met mijn moeder, die de laatste tien jaar ook gegroeid is. Momenteel zal ik om deze mensen al niet uit het leven willen stappen. Mochten ze er niet meer zijn, dan denk ik wel een andere beslissing te nemen.

Ik ben heel benieuwd of jullie dingen hebben waar jullie nog hoop uit halen? Of misschien iets om het leven wat draaglijker te maken, als het te veel wordt?

Bedankt in elk geval voor het lezen.

Groetjes, Selena

[Eva]

Je hebt een PB, @selena

[Laura2021]

Heftig Selena, ik ken je persoonlijke situatie en je beperking natuurlijk niet behalve het gene wat je hier schrijft, maar wat voor sommige mensen juist werkt is anderen hulp te bieden met eenvoudige dingen, je betekent dan iets voor mensen, dat geeft weer energie. Dat kan al heel eenvoudig zijn door ouderen te bezoeken of gewoon een praatje maken, misschien zelfs telefonisch. Of koffie schenken bij een buurthuis.
En heel iets anders misschien een creatieve vereniging zoals kunst of muziek maken. Het zijn maar wat ideen.

[Alexandra11]

Ik zou FFS alleen doen als je stabiel bent, want het is een heftige operatie. Ik heb het zelf in 2017 ondergaan en duurde toch wel twee jaar voordat het allemaal in orde was, en daarna heb ik een psychose gekregen. Ik heb zelfs na FFS nog steeds mensen die me af en toe pesten, omdat ze het weten. Dus het is geen oplossing voor alles. Maar afgezien van dat, ben ik er toch wel blij mee.

Mocht je vragen hebben over FFS, dan kun je me altijd vragen.