Twijfel over pronouns

[Je55e]

Ben benieuwd hoe jullie ervaringen zijn.

Ik voel me zeker over mijn nieuwe naam, maar niet over de aanspreekvorm - behalve dan dat 'zij' niet klopt. Nu ik steeds meer mensen inlicht, heb ik het gevoel dat ik daar duidelijkheid over moet hebben, ook omdat ik graag wil dat mensen me anders gaan aanspreken. Bij mensen die dichter bij me staan kan ik het beter uitleggen dat ik zelf nog aan het zoeken ben, maar met mensen 'verder weg' wil ik dat niet allemaal delen, en wil ik het inhoudelijk beperken tot een soort mededeling. Mijn eigen gevoel en idee erbij fluctueert van een neutrale tot mannelijke aanspreekvorm. Hoe doen jullie dat?

[Laura2021]

Hoi Je55e, ik denk dat zolang je zelf nog heel erg zoekende bent naar je eigen identiteit en de aanspreekvorm die daarbij hoort, dan zou ik het voorlopig gewoon bij je nieuwe naam houden als aanspreekvorm voor anderen. Daar voel je je tenslotte wel zeker over.
Mensen willen vooral duidelijkheid. De meesten vinden het zelf erg vervelend voor jou om je te kwetsen met verkeerde voornaamwoorden of naam is mijn ervaring.

[Je55e]

Dank je wel voor je reactie, daar heb ik wat aan

[Maartje-nb]

Hi!
Herkenbaar. Zoekende naar je identiteit doe je je hele leven. Je kunt namelijk niet zeggen: nu ben ik dit. En klaar. Hoe je nu bent en over 5 jaar is voor iedereen weer geheel anders. Voor mij persoonlijk luister ik naar alles. Hij/hem/haar/die/hen. Mij maakt t niet uit. Ik hoef en wil ook niet te kiezen. Ik voel me alles in 1 , zeg maar. Naar buiten toe is dat soms wat lastig, omdat 99% van de wereld binair denkt en soms bijna een pronoun van je “eist”. Kies dan wat voor nu bij je het meest ok voelt. Je kunt ook wisselen van persoon tot persoon. Er mee experimenteren. Zo laat ik mij vb bij de kapper aanspreken met hen/hun en door een goede vriendin van mij met haar en door anderen weer met hem. Zo kun je voelen wat ok voelt voor jou. Bij mij kwam ik er toen achter dat het me dus geen bal uitmaakt hahaha.
Als je je niet binair voelt is kiezen vaak nou juist het issue. Voor mij is het “laten” voor wat het NU is een hele fijne optie. Op die manier ben ik niet meer zo in gevecht met het “moeten”, maar met het mogen. Wat MAG ik van mezelf? Hoe kan ik blij/trots zijn met/op wat er al is?

[Je55e]

Hi,

Dank je wel voor je reactie. Dat is ook interessant, om het zo te doen. Ik vind je uitgangspunt om te experimenteren en te 'mogen' fijn - en misschien wel zo eerlijk naar mezelf, om het inderdaad te laten bij het hier en nu, in plaats van weer proberen krampachtig iemand te zijn die ik niet ben, en mezelf op te sluiten in regeltjes.

Thanks