Verbroken contact ouders: coming out?

[Je55e]

Hi.
Ik heb geen contact met mijn ouders. Voel me echter moreel verplicht/voel het als verantwoordelijkheid ze wel iets te laten weten omdat ik toch hun kind ben, vooral wanneer ik straks overal mijn nieuwe naam gebruik. Tegelijkertijd voorlopig geen behoefte en ruimte om de deur op een kier zetten voor contact.

Herkent iemand dit? Hoe ben je er mee omgegaan?

[Ronja]

Als jij daar de behoefte aan hebt, moet je dat zeker doen. Contact of niet, het is jouw leven jouw keus toch?

Verstuurd vanaf mijn SM-A346B met Tapatalk

[Marije]

Heb je een broer/zus/oom/tante waarmee je wel praat? Misschien kan die het doorgeven.

Mijn broer die houd mijn moeder en zus af en toe van dingen op de hoogte...

[Dawn]

Ik heb ooit wat verdere familie ( waren altijd losse familiebanden) en kennissen een kaartje gestuurd waarbij mijn oude naam vervaagde en de nieuwe zichtbaar werd.

[Maartje-nb]

Ik snap je reactie. Als je een goede relatie wilt hebben met elkaar is er altijd een commitment van 2 kanten voor nodig. Ik ken de geschiedenis van jullie contact natuurlijk niet. Maar het delen van je gender, seksuele voorkeur etc… is van jou. Jij bepaalt zelf aan wie je het vertelt en zo ja? Welke informatie. Ik heb ook familie, die wat op afstand staat. Gender is een onderwerp dat ik helemaal niet bespreek, net als de traditionele “gevoelige” onderwerpen, zoals politiek, Corona, veganistisch eten etc… I pick my batles. ALs je het wilt vertellen, kan het je helpen om vooraf te bepalen wat de reden hiervan is. Dat je “hun kind bent” is nooit een reden. Een kind , ongeacht de leeftijd ervan, is de ouder namelijk nooit iets verplicht. Anders zou er sprake zijn van voorwaardelijke liefde of van een soort “zegeltjes systeem”.-> als jij iets doet, dan moet daar iets tegenover staan. Zo werkt liefde niet. Dat kun je echt ervaren als een grote geruststelling. Zeker als je wat please gedrag neigingen vertoont of de ander het graag naar de zin wilt maken (ken je niet, dus weet niet of dat bij jou zo is natuurlijk) , dan denkt men vaak dat je eerst iets moet doen, een prestatie moet leveren, om de liefde te verdienen. Dus lang verhaal kort: ga terug naar wat JIJ belangrijk vindt in het contact. En als dat een nee is. Dan zegt dat helemaal niets over “jouw kind zijn”. Dat blijf je namelijk, al ben je 100, altijd van je ouders, of je nu wel of geen contact hebt. Succes!

[Esther91]

Als je geen contact wilt maar wel wilt dat ze van je situatie en nieuwe naam afweten, dat doet je geboorte gemeente al voor je. Zodra er gegevens in het brp wijzigingen, krijgt iedereen waarbij je ooit in het paspoort hebt gestaan automatisch ook een melding daarvan. Voor de meeste mensen die geen contact meer met hun ouders hebben is dat niet zo prettig, maar wellicht in jouw situatie juist wel

[Yvonne]

Hi.
Ik heb geen contact met mijn ouders. Voel me echter moreel verplicht/voel het als verantwoordelijkheid ze wel iets te laten weten omdat ik toch hun kind ben, vooral wanneer ik straks overal mijn nieuwe naam gebruik. Tegelijkertijd voorlopig geen behoefte en ruimte om de deur op een kier zetten voor contact.

Herkent iemand dit? Hoe ben je er mee omgegaan?

Jij hebt de verantwoordelijkheid voor je eigen levensgeluk èn het recht om dat zelf vorm te geven.
Idem voor je ouders.

[Mevr B]

Daar ik al een jaar of 20 plus geen contact had met mijn moeder op moment coming out heb ik dat zo gelaten.
Pas -na- de operaties en dergelijk (toen ik dus volledig 'klaar' was) ben ik eens naar haar toe gegaan.
Dat resulteerde in een vaag verhaal en daarna is het contact weer verbroken tot op heden.

[Je55e]

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen, perspectieven en tips. Dat vind ik fijn en behulpzaam, en zou ik iedereen die het herkent graag een steunende relatie gunnen.

Dank

[Mevr B]

Ik heb mijn lief (inmiddels 30 jaar plus) een tweede relatie daarnaast (4 jaar en postoptrans) en mijn jongens.
Met mij komt het wel goed...
Dank