gedachtes

[frencis]

hoi hoi

ik zit de laatste tijd niet echt goed in mijn vel, waar het aan ligt, weet het niet kan er niet precies
de vinger op leggen, denk dat het een combinatie van dingen is

15 mei ga ik naar het vu zal te horen krijgen dat mijn real life fase is afgelopen, en zodra ik op
gewicht ben geopereerd kan worden, goed nieuws natuurlijk, maar ben denk ik bang om
vastigheid te verliezen iets wat de afgelopen 2 jaar een vast iets is geworden, namelijk de
bezoeken aan het vu, de gespreken, de reis er na toe alles er omheen, tevens loopt mijn logopedie
op zijn eind, het laseren van mijn gezicht, nu hoor ik mensen denken "mens zever niet zo dat is toch fantastisch"
klopt maar toch, je hebt daar toch ook contacten op gedaan, mensen die je bent gaan vertrouwen,
dat ga je verliezen

dan de bericht geving hier op het forum dat de srs niet meer vergoed gaat worden in het buitenland,
dat komt ook hard aan ik was er eigenlijk volkomen uit dat ik naar thailand wil maar dat gaat een
moeilijke zaak worden, wat moet ik nu?
hopen dat het toch gaat, of starten met laseren van schaamstreek, als ik dat doe kan ik niet in thailand
meer terecht om dat bepaalde artsen daar niet willen hebben dat je daar laserd, of wachten en achteraf
gaat thailand niet door en moet je als nog gaan laseren wat je gauw weer een jaar terug gooit

dan het afvallen waar ik al 3 jaar mee bezig bent wat me danig de keel gaat uithangen, maar moet
vol blijven houden want anders wordt er zeker niet geopereerd

en dan het stukje wat ik hier onder plaats ;


eenzaam

eenzaam en ik gaan hand in hand
overal waar ik kom, ben ik een toeschouwer
blijf alleen in een volle zaal, alleen met me zelf, alleen met mijn gedachten
dit is al bijna mijn hele leven zo geweest

eenzaam en solitair

ik verlang naar een partner, een maatje, iemand in mijn leven
iemand die mijn eenzaamheid zal doorbreken
maar moet iemand anders voor me doen of moet ik zelf deze muren doorbreken
zal ik pas iemand vinden als ik zelf deze muren slecht
ik probeer het wel, ga uit en begeef me onder de mensen maar steeds ben ik een toeschouwer

eenzaam en stil

mijn mond houdend, afzijdig, stil, levend maar niet pratend, alleen als er tegen mij gepraat wordt, nooit zelf een gesprek beginnend
waarom heb ik toch zo'n moeite om contact te krijgen
eerst dacht ik het te weten, het het klopt gewoon niet met mij, ik ben niet de persoon die ze zien
dit gevoel klopte en de persoon, de verschijning is veranderd, vrouw in een manne lichaam, nu vrouw in een vrouwe lichaam
het beeld verschuift, klopt beter, voelt beter aan, ben gelukkiger met mezelf, maar toch...

eenzaam

heeft het zijn tijd nodig, zijn de muren zo hoog dat het veel langere tijd nodig heeft om ze te breken
of zit het gewoon niet in me, had dit van jongs af aan meer aandacht nodig
is het nu gewoonte, bescherming, angst?
blijf ik alleen kan ik niet pijn gedaan worden, niet worden genegeerd, niet afgewezen worden
ik weet het niet, dit begint allemaal zo sterk op te komen
ik begin steeds beter in mijn vel te zitten, letterlijk, en het verlangen om mijn leven te delen wordt steeds sterker
waarom wordt je van de ene kant steeds gelukkiger, meer geaccepteerd door jezelf
en van de andere kant steeds ongelukkiger omdat je toch tot het besef komt dat je door je transitie, wat mogelijk heeft gemaakt dat je je gelukkiger voelt, je toch steeds eenzamer wordt

eenzaam en transgender

mijn transitie niet geaccepteerd door mijn vader en beide broers
niet delen in mijn vreugde, in mijn pijn, mijn eenzaamheid vergrotend
gelukkig geaccepteerd door mijn moeder, mijn kracht, de persoon die zorgt dat ik sterk blijf, en waar ik af en toe zwak mag zijn, mijn steun en toe verlaat
een echte moeder, wat haar dochter ook doet

eenzaam en vrienden

vrienden en vriendinnen heb ik gelukkig allemaal behouden
heb er enkele bij gekregen, mede transgenders waar je bepaalde gevoelens mee kunt delen
echte vrienden die het geaccepteerd hebben en mijn steunen, die mijn gesterkt hebben, en zorgen dat ik door ga, niet opgeef
die me bij me kladden pakken en me weer over eind helpen in mindere momenten

eenzaam en veranderingen

ben ik veranderd? ja en nee, ben innerlijk dezelfde, ja voor het grootste gedeelte wel, heb ik andere intereeses gekregen, ja ik ben veel meer geinteresseerd in kleding, schoenen, mijn uiterlijk
andere dingen zijn het zelfde gebleven, lezen, rijden en fotograferen
andere dingen zijn minder geworden, sleutelen aan auto's, klussen en sport
ben ik uiterlijk veranderd? ik hoop het wel, ik besteed er wel meer aandacht aan, en de hormonen helpen ook een handje, en ik verlies steeds meer gewicht

eenzaam en emotie's

ik ben meer socialer geworden, prrat meer, luister veel
ik ben nog emotioneler geworden, dat was al redelijk veel, maar is duidelijk toegenomen
periodes gehad en heb, waar het leek of ik in een emotionele achtbaan zit, hormonen die een nieuwe balans creeerde
huilbuien, blij, bedroeft, opvliegers, nachtzweten, het zat en zit er allemaal bij in begrepen bij het gebruik van hormonen

eenzaam

is het allemaal kommer en kwel, natuurlijk niet, dit zijn over het algemeen moment opnames, dingen die spelen in meer of mindere maten
sommige dingen zijn blijvend, maar dat wist ik voordat ik aan mijn transitie begon, vooral de bekende "vrouwenkwaaltjes"
de meeste dingen zijn gewoon tijdelijk, gewoon dingen waar iedereen mee te maken krijgen, in sterke of minder sterke maten
maar die eenzaamheid is iets waar ik geen rekening mee heb gehouden, vroeger maakte het me niet uit, intereseerde me niet, mijn leven intereseerde me niet, nu wel
maar als vrouw zijnde wil ik iemand om me heen, iemand die me troost, knuffeld, blij voor me is, steunt, lief heeft
iemand waar ik dit ook allemaal aan terug kan geven
iemand die mijn leven compleet maakt
maar is het tijdstip juist, nu ik nog midden in mijn transitie zit of moet ik wachten, tot ik lichamelijk ook volledig vrouw ben
dit zal altijd een moeilijke vraag blijven, je kunt zo iets niet plannen, het overkomt je, en hopelijk op het juiste tijdstip

liefs frencis xxx

p.s.

ga nu niet meteen de alarm bellen rinkelen, dit zijn gedachtes, reele gedachtes, dat wel maar niet dat het me ergens tot aanzet, het houdt me bezig, teveel dat wel,maar over het algemeen gezien
ben ik een stuk gelukkiger dan ik ooit geweest ben, ik moest dit gewoon even kwijt, heeft ook genoeg tranen gekost om dit hier neer te typen, maar misschien helpt het me om

al deze dingen samen zullen er wel voor zorgen dat ik niet zo lekker in mijn vel zit op
het moment, ik probeer het van me af te zetten , maar sommige dingen moeten op korte termijn toch
wel een oplossing hebben zoals het thailand verhaal, ik hoop dat met tijd raad komt

liefs frencis xxx

[Anon20180501]

Alarm!! ..hier word ik nou stil van Frencis.
Aangrijpend en zeer mooi verwoord.

[frencis]

dankje wel daniela

frencis

[Jorine]

Heftige gedachten Frencis. De moed zakt me in de schoenen als ik dat allemaal lees. Vooral die eenzaamheid, vindt ik persoonlijk zo,n naar gevoel. Toch heeft je moed en doorzettingsvermogen je al ver gebracht lees ik. Ik wens je veel sterkte en voorspoed toe!

Groetjes, Jorine

[frencis]

dankje wel jorine

maar houdt in gedachte, dat dit niet continue speelt het komt en gaat,
de ene keer is het sterker de andere keer niet, het is wat ik al eerder
zei, hoogstwaarschijnlijk de combinatie van dingen die op het moment
spelen die het wat heftiger maakt dan normaal

groetjes frencis

[Barbarella]

Hoi Frencis

Eenzaam en weten wie je bent is een prima uitgangspunt om nieuwe mensen in je leven te betrekken lijkt mij.

Veel geluk

Barbarella

[frencis]

hoi hoi

daar heb je gelijk in barbarella maar dan komt het contact maken om de hoek
kijken en laat ik daar nu veel problemen mee hebben

groetjes frencis

[Joëlle]

Hooi hooii,

Heel herkenbaar allemaal. Ik ga ook stoppen met school omdat ik het allemaal niet meer aankan. Maar wat ga ik dan doen? Werken? Ja ik moet wel... geen werk geen geld. En dan maar hopen dat ik snel terrecht kan in Groningen.

Je moet en mag weten dat ik met jou meeleef, trasgender zijn is niet makkelijk.

Groetjes, Joëlle xx

[Veronica]

Hooi hooii,

Heel herkenbaar allemaal. Ik ga ook stoppen met school omdat ik het allemaal niet meer aankan. Maar wat ga ik dan doen? Werken? Ja ik moet wel... geen werk geen geld. En dan maar hopen dat ik snel terrecht kan in Groningen.

Je moet en mag weten dat ik met jou meeleef, trasgender zijn is niet makkelijk.

Groetjes, Joëlle xx

Werken kan zelf moeilijker worden, ik ben juist op school gebleven omdat ik zelf dan het wel makkelijker vind, transitie + school.

Al weet ik dat voor sommigen het andersom geldt.