Onrustig gedrag

[R..]

Ik merk sinds 2 oktober dat ik heel onrustig gevoel heb.
Kan slecht in slaap komen, wordt ‘s nachts of ’s ochtends (te vroeg) wakker en kan moeilijk concentreren op het werk of bij de studie.
Ben sinds die tijd ook best wel emotioneel, snel tranen in de ogen en erg gevoelig.

Op 2 oktober ben ik naar de huisarts geweest om mijn verhaal te vertellen over ‘mijn vrouwelijke dingetjes’. Vorige week dinsdag intake bij de psychiater gehad. Op zich een goed gesprek. Daarbij de bovenstaande onrust aangegeven. Aan het eind van het gesprek gaven ze aan dat ik z.s.m. weer een afspraak moest plannen. Die is nu halverwege februari. Als ik thuis ben dan begin ik te twijfelen: wat als het niet doorgaat?!! Wat moet ik dan?!!

Ik heb dit gedrag nooit eerder meegemaakt.
'Mijn vrouwelijke dingetjes' spelen vanaf toen ik vijf jaar was. Ben nu veertig jaar ouder.
Tot 2 oktober heb ik het voor me gehouden.
Is dit normaal? Een soort verwerking van het lichaam?

De opdracht voor het volgende gesprek is:
informatie te zoeken om de huidige situatie aan mijn zoon te gaan vertellen.

[Mareijn]

Hallo R,

Ik ben zelf geen psychiater maar ik kan me goed voorstellen dat als je van je 5e tot nu je vrouwelijke dingetjes verstopt hebt, dit op een gegeven moment niet meer lukt en zich gaat uiten in onrust. Ik heb ongeveer hetzelfde gehad. Ik heb mijn gevoelens lang onderdrukt omdat ik me ervoor schaamde en op het moment dat ik het begon te accepteren kwam de onrust. Het was bij mij denk ik een soort ontlading.

Mijn psych omschreef het wel mooi: ze zei dat je een opblaasbal heel lang onder water kan drukken. Maar als er steeds meer lucht in die bal komt lukt je dat op een gegeven moment niet meer en komt de bal, of je nou wil of niet, boven water.

[R..]

Hoi Mareijn,

Ik schaamde me er ook voor.
Op mijn moeder na (vanaf 13 jaar) wist niemand het in mijn omgeving. Tot afgelopen september. Toen kwam er veel druk op me te staan.

Heb je de onrust lang gehad? En hoe ben je ervan afgekomen?

[narayani]

Ik merk sinds 2 oktober dat ik heel onrustig gevoel heb.
Kan slecht in slaap komen, wordt ‘s nachts of ’s ochtends (te vroeg) wakker en kan moeilijk concentreren op het werk of bij de studie.
Ben sinds die tijd ook best wel emotioneel, snel tranen in de ogen en erg gevoelig.

Op 2 oktober ben ik naar de huisarts geweest om mijn verhaal te vertellen over ‘mijn vrouwelijke dingetjes’. Vorige week dinsdag intake bij de psychiater gehad. Op zich een goed gesprek. Daarbij de bovenstaande onrust aangegeven. Aan het eind van het gesprek gaven ze aan dat ik z.s.m. weer een afspraak moest plannen. Die is nu halverwege februari. Als ik thuis ben dan begin ik te twijfelen: wat als het niet doorgaat?!! Wat moet ik dan?!!

Ik heb dit gedrag nooit eerder meegemaakt.
'Mijn vrouwelijke dingetjes' spelen vanaf toen ik vijf jaar was. Ben nu veertig jaar ouder.
Tot 2 oktober heb ik het voor me gehouden.
Is dit normaal? Een soort verwerking van het lichaam?

De opdracht voor het volgende gesprek is:
informatie te zoeken om de huidige situatie aan mijn zoon te gaan vertellen.

Normaal ja wat is normaal. Dat jij dit ineens ervaart is niet vreemd. Al tientallen jaren is hetwat latent aanwezig en oplaatst barst de bom. Nu heeft het bij jou te maken met zoals je zegt je vrouwelijke dingentjes, maar er zijn ook die het op ander vlak hebben. Vaak zijn het dingen die je verstopt hebt. Hint van me is, maakt het niet groter dan het is en onderzoek..

[Laura2021]

Bij mij waren het ook wat vrouwendingtjes. Ik dacht zo rond mijn 50e, dat is best gek, en besprak het met mijn partner over al die vrouwelijke interesses die ik had, dat is eigenlijk niet normaal. Misschien moet ik eens gaan praten met de huisarts of psycholoog merkte ik op. Is het een midlife crisis? Een paar gesprekken en we kunnen weer door....of toch niet?
Het werd vrij snel duidelijk dat er meer aan de hand was.
Uiteindelijk een levensverhaal geschreven en daardoor kwam veel aan de oppervlakte en bleek dat ik al heel lang en veel dingen had onderdrukt en aan de kant had geschoven (om te overleven). Zelfs tot op de dag van vandaag komen er nieuwe dingen uit mijn kindertijd naar boven. Het is een bewustwoordingsproces.
Het is juist die optelling van al die dingen samen dat ik weet dat ik als vrouw in een mannenlichaam ben geboren en de acceptatie van dat gegeven is nog steeds voor mij een zware pil om te slikken. Genderdysforie is iets van alle dagen, soms meer, soms minder. Helaas is het niet anders en moet je verder. Verder onderdrukken was voor mij ook geen keuze meer. Het was de transitie of anders....

[Mareijn]

Hoi Mareijn,

Ik schaamde me er ook voor.
Op mijn moeder na (vanaf 13 jaar) wist niemand het in mijn omgeving. Tot afgelopen september. Toen kwam er veel druk op me te staan.

Heb je de onrust lang gehad? En hoe ben je ervan afgekomen?

Hoihoi,

Bij mij weet helaas nog niemand van mijn vrouwelijke gevoelens. De onrust was er vooral toen ik net met de therapie begonnen was, op het moment dat ik besefte dat dit gevoel nooit over zou gaan en het echt beter is als ik ervoor uit kom. Alleen zit daar mijn grootste angst, bang voor wat anderen denken en bang voor de reactie van mijn partner. Maar inmiddels is de onrust ook weer weg, waarom weet ik niet precies. Misschien doordat het besef dat ik het moet/wil gaan vertellen ook alweer gewend is, misschien doordat ik inmiddels zelf kan accepteren dat deze gevoelens er zijn. Onrust komt misschien vooral bij onzekerheid, maar alle onzekerheid wordt op een gegevenheid zekerheid.

[R..]

Hoi Laura,

Je verhaal komt aardig overeen met die van mij. Vorige week met een vriend, die therapeut is, over gesproken. Hij weet van mijn gevoelens.
Van kinds af aan liep ik al met deze gevoelens. Als begin tiener ook bij mezelf afgevraagd waarom ik zo graag vrouwenkleding draag en me ook zo voel.
Ik kon het alleen niet plaatsen. Door een samenloop van voortdurende omstandigheden mezelf op de tweede plaatst gezet. M'n gevoelens kwamen wel tussendoor naar boven, alleen deze weggedrukt. De laatste 2 jaar, toen ik wat 'goedkope' vrouwenkleding kocht barste bij mij de gevoelsbom.
Ik wist toen ook wel vrij snel dat wegdrukken ook geen optie meer was. Het werdt toen een kwestie van accepteren en handen en voeten geven.
Eerst nog wanneer ik alleen was, nu begin ik langzamerhand ook gewoon in het bijzijn van mij zoon te kleden en buiten. Nog geen rokken of jurken.

Vorige week vroeg mijn vriend of hij het met zijn vrouw mocht delen, aangezien hij het gevoel ook niet zo goed kan begrijpen. Ik heb gezegd dat het goed was, want dit gevoel hoort bij mij. En verwacht ook niet dat het nog zou veranderen.
Gisteren zei een vrouw dat ze me best vrouwelijk vindt. En als ik een transitie zou aan gaan ze verwacht dat ik er best leuk uit ga zien. Ook vindt ze m'n stem niet te hoog

[Laura2021]

Hoi R,
Goed en dapper van je dat je als vrouw presenteert in het bijzijn van je zoon.
Kleine stapjes is de sleutel, en als dat niet kan, zeeer kleine stapjes. Niet bij daglicht, dan maar in het donker. Wees ook vooral niet te streng voor jezelf, wees lief en heb begrip voor de moeilijke situatie waarin je begeeft.
De meeste mensen krijgen hier nooit mee te maken. Als angst een groot probleem is, dan is het raadzaam om daar eens dieper op in te zoomen en te kijken wanneer de eerste keer is dat je zo'n angst hebt ervaren. Waarschijnlijk zit het in je kindertijd. Waar komt die angst vandaan?
Erg goed van je dat je ook wilt laten delen met anderen, is weer een stapje, en geweldig dat je vriend het eerst vraagt aan jou om te delen, bijzonder.
Ik ben blij voor je dat je stem in ieder geval niet te hoog is. Het is in ieder geval een van mijn grootste dysforische dingen.

[RoosRoos]

Hoi allemaal.
Het is heel herkenbaar, die onrust. Het gevoel dat er iets niet klopte in mijn beleving van de wereld als man heb ik al vanaf mijn 12e ongeveer. Dat gaf in de loop der jaren steeds meer onrust, temeer omdat ik het niet herkende/erkende. Wegdrukken werkt niet maar accepteren is ook niet zo gemakkelijk als ik het hier nu neertik.

"Ze zei dat je een opblaasbal heel lang onder water kan drukken. Maar als er steeds meer lucht in die bal komt lukt je dat op een gegeven moment niet meer en komt de bal, of je nou wil of niet, boven water."

Deze omschrijving van Mareijn klopt helemaal. Bij mij is die bal kortgeleden boven water gekomen. Maar ik ben wel nog steeds bij vlagen onrustig.
Groetjes Roos

[R..]

Het voorbeeld van Mareijn over de opblaas bal is zeker toepasselijk.
Ik hoop dat ze iemand vindt om over haar gevoel te kunnen praten.

De vriend die het weet past zich ook helemaal aan. Op de avond dat ik hem alles zou vertellen, was hij ook begripvol.
Hij liet mij het moment kiezen om te gaan beginnen. Als ik er onderuit wou dan had hij het ook goed gevonden.
Door alles heen merk ik wel dat ik het makkelijker kenbaar maak. En ook slordig wordt met kleding en wat er op mijn computer- of ipadscherm staat. Mijn nieuwe leven zal wel beginnen te landen. Klinkt misschien erg, maar vind het erg prettig zo. Feels like homecoming.

Het onrustige gedrag is nog niet weg. Vanmiddag schoot zonder enige reden de tranen me in de ogen. Dat zal nog wel even zo blijven.
Leuke reacties! Dank jullie wel