metaforisch verhaal...

[RoosRoos]

Een metaforisch (zeg je dat zo?) verhaal wat ik ooit schreef...over het eindelijk vinden en erkennen van de vrouw in mij.

Het was een koude winderige dag; zo'n dag waarop de wind steeds uit een andere hoek leek te komen, plagerig, en soms onverwacht hard.
Af en toe kwam er regen mee zodat hij nooit echt ontspannen kon lopen en dat was toch al moeilijk door de ongelijke grond, en de her en der staande graspollen.
Het was eenzaam daar, op die ruige heide, maar hij had even geen behoefte aan gezelschap. Hij had genoeg aan zichzelf nu.
Zijn lange jas flapperde om zijn enkels terwijl de wind plagerig probeerde om hem van zijn lijf te blazen. Gelukkig had hij hem in de rug.
Hij voelde af en toe hoe fijne druppeltjes regen onder zijn hoed zijn nek natmaakten en langs de kraag achter zijn jas liepen.
Het kon hem niet schelen. Zijn hoofd, zijn gedachten waren heel ergens anders vandaag. Hij had een doel en dat wilde hij eindelijk bereiken voor de nieuwe nacht kwam.
Hij nam flinke passen want hij was al laat, had eerst een trein gemist en was daarna ook nog verdwaald.
Gelukkig had iemand die bekend was in deze omgeving hem weer op het goede spoor gezet en nu liep hij stevig door om nog op tijd te komen, struikelend en soppend over de natte heidegrond.
Hij had al zoveel tijd verspild, bijna te lang geaarzeld, terwijl hij toch zo naar haar verlangde.
Hij liep alsmaar door, tot onverwacht het door de ramen van haar huisje schijnende lamplicht, als een baken van nieuwe hoop en verwachting zichtbaar werd.
De deur ging open, en hij zag haar silhouet tegen het achter haar schijnende licht.
Haar handen hielden een omslagdoek vast die ze om haar schouders had geslagen. Haar donkere haren waren wat losgeraakt en de lokken waaiden om haar hoofd.
Hij riep...ze keek op, streek een lok haar weg voor haar ogen.
Ja, ze had hem ook gezien en strekte haar armen naar hem uit. De omslagdoek gleed van haar schouders. Eindelijk, daar ben je dan, riep ze en ze rende op hem af, lachend en huilend tegelijk...

[Mareijn]

Wauw wat een mooi verhaal Prachtig

[narayani]

Roos, mooi verhaal waar menig hier denk ik zich in herkent. In de tijd van mijn worsteling om te erkennen hoe ik inelkaar steek zag ik soort visioenen van wie ik in wezen ben. Een klein meisje zag ik: hunkerend naar erkenning en liefde... Van die dromen in de nacht maar ook zomaar overdag...
Nu heb ik dit niet meer, na mijn transformatie zijn wij samengesmolten.

[RoosRoos]

Hallo .
Het verhaal geeft mijn uitstelgedrag weer, maar ook mijn bijna wanhopige zoektocht naar iets wat ik al die jaren diep weggestopt had. Nu ik terugkijk op mijn leven tot dusver ben ik altijd zowel man als vrouw geweest. Door opvoeding en omgevingsdruk heb ik het diep weggestopt. Maar allerlei gebeurtenissen van vroeger komen nu weer boven, en ik begrijp ze nu veel beter. Een man met androgyne kleding aan die ik zag lopen in de stad en waar ik meteen jaloers op was, of een jurk die ik stiekem bewonderde van moeder of tante( in de seventies ) en die ik dan ook aan wilde, en dat dan meteen weer verdrong. Een jongeman die samen met mij in militaire dienst zat en die verliefd op me was en ik vond dat stiekem geweldig. Dat soort dingen kan ik nu plaatsen. Ook dat ik graag de Margriet en Libelle las en de kleding van tantes veel mooier en interessanter vond dan die mannenpakken. Zo langzamerhand weet ik dat ik non-binair ben of hoe je het ook maar noemen wilt. En dat ik van mensen hou en kan houden, en dus eigenlijk helemaal niet denk in mannen en/of vrouwen. Mijn vrouw is best wel mannelijk eigenlijk, voor zover je dat zo kan beoordelen. Smalle heupen, lang van gestalte en ze had kleine borsten. Het was liefde op het eerste gezicht ( en nog) Ze kleed zich vaak sportief vrouwelijk met af en toe een rok of jurk. Toch is ze ook op en top vrouw in haar gedrag. Misschien, ergens diep van binnen is ze ook niet helemaal zeker van haar gender. Maar die zoektocht van mij, en vooral de ontdekkingen die ik daarbij doe, maken dit soort dingen steeds meer duidelijk. En, ik durf het nu aan mezelf toe te geven. Ik accepteer dat ik zo ben en dat is het belangrijkste. Ik ben non-binair.
Groetjes Roos.