'aha-erlebnis'

[Sem96]

Hoi!

Ik heb een vraag en iets wat ik wil delen met jullie.

Ik lees in veel trans verhalen dat mensen zich ‘man/vrouw/non-binair/genderfluïde voelen’, zij ‘weten’ dat. Maar hoe voelt dit ‘weten’? Ik lees vaak een soort ‘aha-erlebnis’, een moment waarop alles op z'n plek viel: toen wist ik dat ik trans was. Ik heb dat nooit ervaren. Een jaar of vier geleden zag ik een documentaire over genderqueer personen en toen dacht ik: dit gaat over mij. Ik ben toen gaan zoeken naar mijn eigen genderidentiteit, maar in plaats van dat dat antwoorden heeft gegeven, heeft het juist alleen maar meer vragen opgeroepen (wat niet erg is). Het is niet zo dat alles op z'n plek viel toen mensen me bij mijn zelfgekozen naam gingen noemen (ik vond dat in het begin juist heel ongemakkelijk, omdat ik ook hun ongemak ervaarde) of voor het eerst een binder droeg.

Ik vraag me af of er mensen zijn die zich hierin herkennen. Is die 'aha-erlebnis' uitgebleven of op een later moment alsnog gekomen?

Liefs!

[Bardem]

Ik lees met je mee, want ik voel net hetzelfde!

[Laura2021]

Beste Sem96,

Voor mij zelf was het schrijven van het levensverhaal erg belangrijk. De optelling van alle dingetjes samen, zowel uit mijn vroege jeugd en in mijn latere leven gaf me duidelijkheid dat ik trans was. Maar dat was pas eigenlijk het begin. Realiseren, dat je jezelf weg hebt gecijferd om je voortbestaan in een sociale groep veilig te stellen en die het niet toeliet voor je gevoelens uit te komen.
Al vroeg in het leven werd ik een kameleon.
Voor mij geldt, dat je op het juiste pad bent als je de gender-euforie voelt, het een zijn met jezelf, en dat voel je in de kern van jezelf, dan pas besef je wie je echt bent, die momenten zijn dat, momenten, al worden ze in de loop der tijd meer.
Twijfels blijven bestaan omdat je vanuit de maatschappij en je directe sociale kring signalen blijft krijgen dat wat je doet niet juist is maar langzaam en zeker door de tijd heen worden de twijfels minder, wordt je weerbaarder en verzamel je mensen om je heen die beter bij je passen en je laten zijn wie je echt bent.
Ik wens je veel succes in de zoektocht naar jezelf. Wie ben jij nou eigenlijk echt?

[Sophie123]

Ik heb dat zelf ook niet gehad. Ik was al zeker 16 jaar iedere dag aan het wensen om een vrouw te zijn/wakker te worden als een vrouw alleen heb het door de omgeving waarin ik opgroeide nooit van mezelf geaccepteerd en die gedachten altijd in een "schaamhoekje" in mijn hoofd weggedrukt. Jaren lang steeds meer trans mensen zien heeft een langzame schuiving in mijn hoofd gemaakt richting dat het niks is om me voor te schamen. Uiteindelijk was er nog steeds heel veel alcohol en een geweldige vriendin nodig om het voor het eerst hardop toe te geven en is het vanaf dat moment in een stroomversnelling gegaan met zelfacceptatie, coming out en transitie.

Uiteindelijk is er niet één manier om trans te zijn en is voor jou je eigen ervaring het belangrijkst.

[Marije]

Voor mij was het een moment van enorme jaloezie dat mijn neefje mijn nichtje werd en ik op dat moment niet meer wilde dat ik dat dan niet mocht.

Daarna toch de twijfels en onzekerheid... uitproberen... euforie... en vanuit daar verder...

[Saskia-Vince]

Ik ben amab, maar nooit echt duidelijk geweest dat ik man nog vrouw ben.
Altijd meer een tussen persoon geweest eerst haar tot schouders en meestal uniseks kleding vandaar uit haren langer groeien , vaker vrouwelijker kleding aan, make up gebruiken, om dat ik mij daar bij toch confortabeler voel, maar interesses is puur mannelijk, wielrennen, ( model) treinen, luchtvaart, ham radio, techniek, daar uit opmakend ben ik er achter gekomen dat ik non-binair ben.

[DominiqueB]

Beste Sem96,

Voor mij zelf was het schrijven van het levensverhaal erg belangrijk. De optelling van alle dingetjes samen, zowel uit mijn vroege jeugd en in mijn latere leven gaf me duidelijkheid dat ik trans was. Maar dat was pas eigenlijk het begin. Realiseren, dat je jezelf weg hebt gecijferd om je voortbestaan in een sociale groep veilig te stellen en die het niet toeliet voor je gevoelens uit te komen.
Al vroeg in het leven werd ik een kameleon.
Voor mij geldt, dat je op het juiste pad bent als je de gender-euforie voelt, het een zijn met jezelf, en dat voel je in de kern van jezelf, dan pas besef je wie je echt bent, die momenten zijn dat, momenten, al worden ze in de loop der tijd meer.
Twijfels blijven bestaan omdat je vanuit de maatschappij en je directe sociale kring signalen blijft krijgen dat wat je doet niet juist is maar langzaam en zeker door de tijd heen worden de twijfels minder, wordt je weerbaarder en verzamel je mensen om je heen die beter bij je passen en je laten zijn wie je echt bent.
Ik wens je veel succes in de zoektocht naar jezelf. Wie ben jij nou eigenlijk echt?

Lijk ook erg op mijn verhaal, ik heb het ook lang weg gestopt uit veiligheid en omdat ik door gebrek aan kennis in die tijd niet wist waarom ik anders was.
Nu terug kijkend is juist heel veel wel te verklaren en ben ik sinds dat ik het vrij heb gelaten er juist heel veel op vooruit gegaan. en heb ik spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, maar dat is gebeurt en niet meer te veranderen.

[Jeste]

Voor mij zelf was het schrijven van het levensverhaal erg belangrijk

Dat had mij ook goed geholpen om het wat duidelijker te krijgen. Op die manier kwam er een beetje overzicht in de verwarring.
Het ging dan ook geleidelijk dat ik erachter kwam dat ik een gendercreatief persoon ben. Het begon met ontevredenheid over het dragen van jongenskleding. In sommige situaties ging ik mij gendercreatief uiten, maar ik dacht dat het daar wel bij kon blijven. Als een spelletje dat ik in het geniep aan het spelen was. Daarbuiten probeerde ik een, zoals dat dan genoemd wordt, normaal leven te leiden. Langzamerhand bleek dat niet vol te houden te zijn en werd het nodig om structurele stappen te zetten. Maar het ging allemaal met kleine stapjes.

[Maartje-nb]

Wat interessant om van iedereen diens verhaal te lezen. Bijzonder dat iedereen eigenlijk weer een andere achtergrond heeft hè? En dat we toch allemaal in zekere zin iets delen.
Voor mij geldt dat ik vanaf jongs af aan al voelde dat ik anders was. Toen ik 4 was wilde ik al graag de oorbellen van de juf, bij gym toen ik een jaar of 5 was of zo snapte ik niet waarom ik niet zo’n mooi gym pakje zoals de meisjes aan mocht? Op de middelbare school altijd meiden om mij heen. Nog steeds, voel me nog steeds comfortabeler bij mensen die een vrouwelijke energie om zich heen hebben. Maar voor wie ik was was vroeger geen naam voor. Ja, je kende alleen maar homo’s of homofielen zoals die vroeger in mijn dorp werden genoemd. Maar ik val niet op mannen, ik val op vrouwen.
Tot dat ik de documentaire zag met Valentijn de high. Die kwam echt als een moker slag bij me binnen, ik wist t meteen: dit ben ik. Toen heel lang weggestopt, want “zo raar mag ik niet zijn”, dacht ik toen. (Ook door opvoeding) en toen langzaam jaar na jaar “mezelf uitgepakt, ontdekt en omarmd.” Dat waren geen gemakkelijke jaren, maar blijkbaar had ik de tijd nodig om mezelf te accepteren.

[Sem96]

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Ik vind de tip om een levensverhaal op te schrijven heel bruikbaar, dat ga ik zeker doen. De term 'gendercreatief' vind ik echt prachtig! Nogmaals bedankt allemaal!