verhaal

[Sem96]

Hallo allemaal!

Al jaren struin ik het internet af naar verhalen van trans personen, omdat ik denk dat ik een transman ben. Maar er zijn zo weinig verhaal waarin ik me echt herken. Daarom dacht ik: ik draai het om. Ik vraag of mensen zich herkennen in mijn verhaal. Daarom hier een poging tot mijn verhaal.

De eerste zin komt volgens mij redelijk overeen met veel andere trans verhalen: ik heb mij altijd anders dan anderen gevoeld. Toch had ik altijd veel aansluiting en ik heb altijd veel vrienden gehad. Als kind was ik wie ik was en niemand had daar problemen mee. Ik speelde met poppen, knuffels, auto's, maar zat vooral heel veel in mijn eigen wereld. In verhalen en films identificeerde ik me met vrouwelijke en mannelijke karakters. Ik was wel altijd heel gefascineerd door andere levens, ik wilde graag iemand anders zijn.

Toen kwam de pubertijd en dat was een behoorlijk drama. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Die obsessie met eten gaf me controle en afleiding van mijn somberheid. Hier ontstond een zeer ongezonde relatie met mijn lijf. Mijn dagboek staat vol met: 'ik haat dit lijf. Ik kan niet leven met dit lichaam'. Ik heb eindeloos huilend voor de spiegel gestaan en gestompt op mijn heupen, omdat ik die zo buitenproportioneel groot vond. Echter, ik heb dit nooit gelinkt aan gender. Ik was daar helemaal niet mee bezig. Ik was een ontzettend meisjes-meisje, of in ieder geval: zo probeerde ik te zijn. Ik was doodongelukkig.

Vanaf mijn zestiende ontdekte ik dat ik ook anders kon zijn. Ik ging experimenteren met kleding, werd 'alternatiever' en vond meer mensen met dezelfde interesses: theater, lezen, schrijven. Ik werd ook gelukkiger. Toch zijn periodes van depressie, angsten en eetproblemen gebleven.

Zo lang ik mij kan herinneren heb ik een behoorlijke obsessie met identiteit en de vraag: wie ben ik? Ik heb heel veel 'fases' gehad: extreem vrouwelijk, hippie, alternatief. Ik kon ook heel geobsedeerd raken met iemand anders en dan die persoon helemaal willen zijn. Dat waren toch wel meestal vrouwen, maar welk vaak androgyne vrouwen. Op de universiteit leerde ik een groep gender non-conforme schrijvers kennen en dat vond ik geweldig. Ik leerde over gender als sociaal construct en dat strookte met mijn gevoel dat mijn vrouw-zijn een construct is, maar niet iets wat ik ben.

Ik heb niet het gevoel dat ik ooit dingen van mijzelf enorm verborgen heb voor de buitenwereld. Ik was niet bezig met gender, ik wist er niks over. Ik was bezig met andere dingen: eetstoornis, seksueel misbruik, de pubertijd doorkomen.

Vijf jaar geleden zag ik een documentaire over genderqueer mensen en wist: 'dit gaat over mij'. Ik ben dat toen uit gaan zoeken en noemde mijzelf vanaf toen non-binair. Ik ging me mannelijker kleden en hoewel ik me bij die kleding heel fijn voelde, klopte het spiegelbeeld absoluut niet. In de spiegel zag ik een mannelijke vrouw en dat ben ik écht niet. Ik ben vrouwelijk en ik vind dat fijn en mooi, maar ik geloof dat ik me ergens diep van binnen, meer een vrouwelijke man voel.

Toch geloof ik nog steeds niet dat ik trans ben. Want: waarom heb ik vroeger nooit gezegd dat ik een man wilde zijn? Waarom kwam de genderdysforie pas toen ik me als non-binair ging identificeren? Waarom ervaar ik geen expliciete dysforie over mijn geslachtskenmerken? Ik heb zoveel identiteitsfases gehad, hoe weet ik nou of dit niet ook een 'fase' is? Heb ik het mijzelf wijsgemaakt? Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe erger het wordt. Natuurlijk lees ik hierboven heel veel signalen die ik wel kan linken aan trans-zijn, maar voor alle heb ik ook een tegenargument.

Ik houd het hier even bij, want het is al een enorm verhaal. Ik ben benieuwd of mensen zich erin herkennen en hoe jullie omgaan met twijfels.
Liefs,
Sem

[Josh]

Op het trans zijn kan alleen jij eigenlijk antwoord geven. Ik kan je alleen zeggen dat de vragen die je jezelf hierover stelt en de twijfels die je erbij hebt veel voorkomend zijn. Het wordt soms ook aangeduid als 'impostor syndrome'. Kort komt het erop neer dat media e.d. de (vaak onbewuste) verkeerde boodschap overbrengen dat je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen om 'trans genoeg' te zijn voordat je jezelf trans mag noemen. Dit is natuurlijk niet waar en er bestaat geen meetmethode waaraan je kan meten of je trans genoeg bent om jezelf trans te mogen noemen.

Ik wilde alleen even kort vragen: heb je inmiddels professionele hulp gekregen voor je eetstoornis, angsten en depressie?
Het lijkt mij namelijk belangrijk dat je dit wel goed in jezelf oplost in het algemeen maar ook dat het je kan helpen om de mentale ruis op te klaren zodat je misschien beter kunt nadenken over je genderidentiteit.

[Maartje-nb]

Ik herken het een en ander in je verhaal.
En dat is het zoeken. Zoeken naar de juiste term. Naar de juiste naam. Je lijkt het dan even gevonden te hebben, maar daarna lijkt het toch niet te kloppen.
Als je niet uitkijkt kun je jezelf daar enorm in verliezen.
Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken, dus dan doe ik dat dan maar en wellicht heb je er wat aan.
Wat ik herken in je verhaal en wellicht speelt dit bij jou ook en dat gaat over zelfacceptatie. Als je die weg eenmaal op bent gegaan dan worden de dingen in het leven een stuk lichter en behapbaarder.
Ik heb dit zelf gedaan door dit in hele kleine stappen dit steeds meer toe te voegen in mijn leven. Vb met kleding.
Vroeger zei ik dan tegen mezelf: dit mag ik niet dragen, want dan ben ik te vrouwelijk. En het andere moment zei ik dan: dit mag ik niet dragen want dan ben ik te mannelijk. Het was nooit goed genoeg.
Ik kwam er achter dat dit allemaal te maken heeft met de oordelen die ik had over mezelf. En daarbij probeerde ik mij enorm te confirmeren aan mijn omgeving.
Als ik maar de bevestiging kreeg van anderen dat ik ok was, dan kon ik pas bepaalde keuzes maken.
Terwijl, jij leeft jouw leven en jij bepaalt wie je wilt zijn, hoe je wilt leven en welke keuzes je maakt. Natuurlijk sta je altijd in verbinding met anderen en heb je daarin te kijken hoe je die verbinding wilt aangaan.
Maar dat neemt niet weg dat het altijd start met: wat wil jij? Waar sta jij voor? Wat vind jij belangrijk in het leven?
Zeker als je gewend bent om je aan te passen, kan dit best wennen zijn bij het begin. Dit kun je oefenen door steeds kleine stappen te maken zoals: wat ik vandaag voor mezelf ga doen is…en dat dan te gaan doen en jezelf hierna een compliment voor te geven.
Ik werk als therapeut en als ik goed lees hoor ik inderdaad zoals josh hierboven ook terecht zegt, een aantal dingen in waarvan ik denk dat het goed is om het met een professional over te hebben.
Genderzoekend zijn, gender dysforie kan namelijk ook nauw verbonden zijn met trauma. Bij een eetstoornis bijvoorbeeld gaat het niet om het wel of niet eten, maar om de betekenis die je eten geeft. En vaak heeft dat met een vorm van controle te maken. En op een nog diepere laag heeft dat altijd met een verlies te maken. Middels het onder controle krijgen van je eten, is dit eigenlijk een overlevingsstrategie om om te gaan met een verlies dat daaraan ten grondslag ligt. Vaak was dit verlies zo groot, of ondragelijk, of had je niet de taal of tools of de juiste liefdevolle ondersteuning om de pijnlijke emoties die met dat verlies gepaard gingen te kunnen uiten, waardoor het z’n eigen weg is gaan leiden.
Het zelfde is bij misbruik. Dit kan ook leiden tot een overmatige vorm van controle. Het “ik” wordt dan eigenlijk gesplitst in een gezond deel, in een pijnlijk deel en een overlevings deel die met die pijn probeert om te gaan. Genderdysforie KAN (maar hoeft zeker niet) dus ook in bepaalde gevallen een overlevingsstrategie zijn om met dat afgesplitste pijnlijke deel om te gaan.
Key van het verhaal is dus om (vaak in goede therapie) om te leren gaan met al de delen in jou : het gezonde, pijnlijke en overlevingsdeel, en leren daar woorden aan te geven en ze weer stap voor stap te integreren.. Dat begint bij leren te houden van elk deel in jou, door bijvoorbeeld te zeggen: ok, blijkbaar voel ik me soms man, en blijkbaar voel ik me soms meer vrouw. Dat is blijkbaar zo. Zie het als iets dat gewoon in jou ontstaat. Zonder oordeel. Door van al jouw gedragingen, voorkeuren, delen etc… te leren houden, kun je daarna de regie pakken en kijken naar: hoe wil ik mijn leven leiden? En wat dient mij daarin nog wel en wat dient mij daarin niet meer. Dus wat heb ik dan nu te doen. Waar mag ik dus afscheid van nemen en wat mag je omarmen om het leven te leiden wat jij graag wilt? En weet: zet 10 bloemen op een rij. Ze zijn allemaal een bloem. Maar toch is de een een hyacint, de ander een roos en weer een ander een tulp. Allebei even bloem, maar toch ook allemaal anders. De een heeft wellicht wat meer of minder water nodig. De ander is meer een binnenplant of een buitenplant. En zo ja het net met mensen. Gedurende je leven mag je steeds meer je persoonlijke gebruiksaanwijzing leren ontdekken en zien wie je bent en graag wilt zijn en daar steeds meer naar handelen. En kijk eens hoe ver je al gekomen bent! Wat voor een reis je al gemaakt hebt en hoeveel je van jezelf houdt, anders zou je je nooit zo druk maken om wie of wat je precies bent namelijk. Hoop dat dit je verder helpt. Liefs, Maartje

[Jose]

Wat een heftig verhaal en een tweetal steekhoudende reacties. Weinig aan toe te voegen. Dus waarom schrijf ik dat toch deze reactie? Omdat het verhaal me aangrijpt en dit wil laten weten op deze manier. Hopelijk kan je een weg vinden en weet wel, jouw weg is uniek en mag er zijn. Liefs José