@Lisa: ik kan me wel voorstellen dat je twijfelt met wat je verteld. In dit geval zijn er zoveel keuzes waar je voor staat, dat het je waarschijnlijk duizelt.
Je kunt dit eventueel ook bij het Vu bespreken als je eenmaal aan de beurt bent. Misschien kom je met gesprekken erover veel verder en worden de dingen duidelijker en zekerder. Ik snap ook dat je je kind geen pijn wilt doen (al denk ik dat je kind veel meer heeft aan een gelukkige 'moeder' dan een ongelukkige vader) en dat je je vrienden niet kwijt wilt.
Als je zegt dat je als 'man' niet ongelukkig was, dan is het zeker belangrijk dat je voor jezelf uit zoekt wat je precies voelt en of je er iets mee kunt. Misschien voel je je beter als travestiet, in plaats van 'echt vrouw' worden door middel van hormonen. Dat kun je de komende tijd nog proberen uit te zoeken.
(p.s. - ik hoop dat je nog wle bij de laatste meeting van transvisie bent )
Ik ken jou niet, maar op je avatar ziet jij er in ieder geval heel overtuigend vrouwelijk uit en ik hoop dat je daar in ruime mate gebruik van kunt en wilt maken. Mijn primaire punt is, dat tussen de 7 miljard mensen op deze Aardbol gigantisch grote verschillen bestaan over wat voor hun gevoel en hun levenswijze wel en niet belangrijk is. De een leeft mogelijk volledig gelukkig midden in de natuur in een hutje op de hei met alleen wat schapen om zich heen, terwijl mensen als Bill Gates en Steve Jobs niet tot rust kunnen komen alvorens zij vanuit de garage achter hun huis een gigantisch wereldimperium hebben opgebouwd. En dat is maar één voorbeeld.
Máár als het om mensen met transseksuele gevoelens gaat, dan is er vanaf 1975 bij het VUmc maar uitsluitend één eenheidsworst mogelijk : diagnose, RLE met hormonen en tenslotte een zogeheten “geslachtsveranderende operatie”. In de begintijd van professor Gooren en Anton Verschoor was dat nog wel enigszins begrijpelijk in een tijd waarin mensen, die zich op straat in de kleding van de andere sekse durfden te vertonen, door de politie werden opgepakt en in drenkelingenpak in de cel werden gesmeten. Toen moest er nog een gigantische mentaliteitsbarrière worden doorbroken. Maar nu kun je zeer binnenkort je geslachtsvermelding en je voornaam gewoon administratief op het gemeentehuis, hoogstens met een “duurzaamheidverklaring van een deskundige”, zelf regelen. Maar helaas blijkt uit de ervaring van Lisa, dat vanaf het eerste gesprek in de diagnosefase van het VUmc je nog steeds het voornemen naar voren moet brengen, dat je uiteindelijk in hun concept tot en met die “geslachtsveranderende” operatie(s) wilt gaan.
Het “mensenrecht”, verwoord in het Yogyakarta Principle 3 van 2006 geeft duidelijk aan, dat een individu man of vrouw is op basis van wat dat individu tussen de oren voelt en niet op basis van enige lichamelijke configuratie. Voor mijn puberteit (1952) wist ik al dat ik liever als meisje geboren had willen worden, maar waren er helaas nog geen puberteit vertragende medicijnen en stond het woord transseksueel nog niet eens in de Dikke Van Dale. En als die er toen al geweest zouden zijn, dan zal ik nu nooit meer kunnen achterhalen hoe mijn leven dan gelopen zou zijn.
Nu heb ik in 1982 de draad weer opgepakt en ben helemaal zelf gaan onderzoeken wat ik voel en op welke manier ik het beste verder met mijn leven kon gaan. Ik kan toch het beste uitsluitend helemaal zelf het dichtste komen bij mijn eigen gevoelens, mits ik mij natuurlijk wel eerst begeef in situaties, die ik wil onderzoeken. En dus ben ik in 1982 begonnen met een bijbaantje, waardoor ik 10 uur per week als vrouw tussen de mensen kon gaan werken. Ik ga niet naar een makelaar om te vragen welk soort huis het beste bij mij past en al helemaal pertinent niet, als dat een makelaar is, die alleen maar “eenheidsworst” verkoopt ! En dat opdoen van eigen ervaring heb ik heel voorzichtig verder uitgebouwd, tot ik in 1990 met mijn huidige partner “in het diepe” sprong, door met haar samen te gaan wonen. Daardoor kreeg ik in één enorme klap een volledig nieuw privé leven met alleen maar mensen die mij uitsluitend als vrouw hebben leren kennen. Mijn enige zus en mijn ex zijn de enige uitzonderingen. Maar je kunt natuurlijk niet op je 50e als een vrouw zonder verleden zo maar uit de lucht komen vallen. Ik lieg daar dan niet over, maar in het dagelijkse sociale verkeer raakt dat gegeven toch weer op de achtergrond. En zo kan ik, als ik bijv. opmerk dat ik RK ben opgevoed, zo maar de spontane vraag krijgen, wat toen mijn ervaringen bij die nonnen waren, terwijl die persoon eerder toch echt wel over mijn achtergrond heeft vernomen.
Ik blijf twee dingen heel vreemd vinden. Hier in Nederland is geen echte eerste opvang aanwezig voor mensen, die voelen dat het bij hen op gender gebied niet helemaal of helemaal niet standaard zit. Natuurlijk is het prachtig, dat mensen voor hen broodnodige hormonen, SRS en FFS terecht kunnen, maar helaas uitsluitend als deel van een “eenheidsworst”, terwijl gevoelens ook op dit punt zeer wezenlijk kunnen verschillen. Verder zie ik geen onderzoeken, naar wat er verder gebeurt met die 33% van de mensen, die zich aanmelden bij een gendercentrum van bijv. het VUmc, maar daar de eindstreep niet halen. Wat gebeurt er eigenlijk vervolgens met die afhakers ? En waarom zie je op een website als deze eigenlijk zo weinig informatie van en over mensen die willen of zijn afgeweken van die VUmc “eenheidsworst” ? Dat zou toch veel meer suggesties en ideeën kunnen oproepen. Maar natuurlijk met alle respect voor die mensen die wél sterk verlangen naar de behandelingen in die “eenheidsworst”, want die zijn er zeker ook. Maar dit soort uiterst persoonlijke gevoelens zouden toch als “maatwerk” en niet als “confectie” behandeld moeten worden !
Beste Lisa, ik heb het sinds 1982 op eigen kracht helemaal kunnen redden en heb een werkelijk fantastisch tweede leven gekregen. Ik voel mij tussen mijn oren volledig vrouw en wordt, op een enkele uitzondering na, door mijn hele sociale omgeving ook als zodanig geaccepteerd. Ik kan heel gelukkig ook zonder hormonen voldoende passabel de straat op en voor mijn zelfacceptatie blijkt het niet noodzakelijk om een SRS te ondergaan. Hormonen kunnen ook nare bijwerkingen hebben en bij operaties kunnen ook duidelijke complicaties optreden. Als het voor je eigen psyche niet nodig is om zware medische behandelingen op een mogelijk zeer gezond lichaam los te laten, dan moet je dat volgens mij ook zeker niet doen. Ik hoop, dat jij ook je koers voldoende in eigen hand zult kunnen nemen om voor de rest van jouw leven voor jou de beste kant op te gaan.
Hartelijke groeten, veel sterkte en geduld en hopelijk nog een heel gelukkig leven, Sabrina
Sabrina40 schreef:
Máár als het om mensen met transseksuele gevoelens gaat, dan is er vanaf 1975 bij het VUmc maar uitsluitend één eenheidsworst mogelijk : diagnose, RLE met hormonen en tenslotte een zogeheten “geslachtsveranderende operatie”. .....................
Sabrina
Hoi Sabrina,
in het intervieuw met Jos Megens van 2011 ergens hier op het forum te vinden staat o.a.
"Een aantal man-vrouw transseksuelen willen wel de hormonen, maar geen operaties. Dus dat doen we nu ook."
Denk je niet dat er tegenwoordig iets is verandert? Maar over die 33% afhakers zou ik ook wel meer over willen lezen.
Ik heb zowel op de transgender info dagen in Eindhoven en in Rotterdam Jos ook al horen vertellen, dat het VUmc een ruimdenkendere houding zou hebben tegenover die "eenheidsworst" benadering van einde vorige eeuw. Maar de verhalen van La-Clau in dit draadje en mondelinge informatie, van mensen die hier daadwerkelijk persoonlijk mee te maken hebben, schetsen toch een beeld dat wat je naar buiten toe vertelt niet altijd helemaal op interne realiteit hoeft te berusten. Mij lijkt dat dit forum bij uitstek geschikt is om anderen, die zelf recente persoonlijke ervaringen bij het VUmc of het UMGC hebben opgedaan, hier wat nadere feitelijke informatie te laten spuien.
In mijn situatie heeft het VUmc me juist helemaal vrij gelaten in het besluiten of ik nu wel of geen SRS wil. Als tussenoplossing hebben ze mij ook een orchidectomy aangeboden. Dat is een stuk gezonder dan een leven lang androcur slikken.
Ok, komtie dan: mij is ook de vraag gestelt hoe ver ik wil gaan , srs all the way etc
Te kennen gegeven dat ik die optie graag even openhoud , daar nu geen belissing over wil kan en hoeft te nemen,omdat ik oa niet weet hoe ik me de komende jaren ga voelen als gevolg van oa hrt,en niet uitsluit dat overtuigingen van nu in toekomst kunnen veranderen
Daar werd begripvol op gereageerd en dat was het
Vergeleken met pakkumbeet 5 jaar geleden is de houding van het vu behoorlijk veranderd, opener
Ik heb zowel op de transgender info dagen in Eindhoven en in Rotterdam Jos ook al horen vertellen, dat het VUmc een ruimdenkendere houding zou hebben tegenover die "eenheidsworst" benadering van einde vorige eeuw. Maar de verhalen van La-Clau in dit draadje en mondelinge informatie, van mensen die hier daadwerkelijk persoonlijk mee te maken hebben, schetsen toch een beeld dat wat je naar buiten toe vertelt niet altijd helemaal op interne realiteit hoeft te berusten. Mij lijkt dat dit forum bij uitstek geschikt is om anderen, die zelf recente persoonlijke ervaringen bij het VUmc of het UMGC hebben opgedaan, hier wat nadere feitelijke informatie te laten spuien.
Hoi Sabrina,
Dank je voor je antwoord, begrijp me niet verkeerd ik vind het juist ook goed om kritische vragen te stellen. Ik ben heel blij dat dit forum er is want voor iemand zoals ik die eigenlijk net is begonnen dan ik geen informatie teveel krijgen. Als ik n.l. op de site van de VUmc kijk zie ik in de verwijzing in de pdf bij punt 4(http://www.vumc.nl/afdelingen/patienten ... sforie.pdf" target="_blank) nog steeds: u komt niet of wel in aanmerking.... en niet een stukje tekst zoals dat in het interview staat of zoals jij zei wat er gezegd wordt op de infodagen.
Engel
Laatst gewijzigd door Engel op 15 mar 2013, 08:40, 1 keer totaal gewijzigd.
Raisa schreef:In mijn situatie heeft het VUmc me juist helemaal vrij gelaten in het besluiten of ik nu wel of geen SRS wil. Als tussenoplossing hebben ze mij ook een orchidectomy aangeboden. Dat is een stuk gezonder dan een leven lang androcur slikken.
Hoi Raisa,
Is inderdaad de moeite waard om over na te denken tzt, want het zal best wel gezonder zijn dan altijd androcur te slikken.
Engel
Engel schreef:Als ik n.l. op de site van de VUmc kijk zie ik in de verwijzing in de pdf bij punt 4(http://www.vumc.nl/afdelingen/patienten ... sforie.pdf" target="_blank) nog steeds: u komt niet of wel in aanmerking.... en niet een stukje tekst zoals dat in het interview staat of zoals jij zei wat er gezegd wordt op de infodagen.
Engel
Op pagina 7 staat echter:
Sommige mensen voelen zich geen man én geen vrouw en kiezen voor
een andere behandeling dan de klassieke geslachtsaanpassing
(hormonen én operaties). Ook deze (groeiende) groep van personen
met genderdysforie heten wij welkom.
)
