Twijfel over de volgende stap

[Anon20180501]

Hai Sabrina,

ik heb dan wel niet van mijn huisarts hormonen gekregen maar hij stond er wel op dat hij mij medische en psychisch zou begeleiden bij de hormonenkuur die ik zelf was opgestart door de aankoop ervan via internet. 'Stiekem' maar gelukkig hebben mijn huisarts en Transvisie Tilburg mij geadviseerd wélke hormonen ik moest hebben en welke dosis ik voor beide soorten moest aanhouden. Ik zat toen nog op geen enkel T-forum om dat zelf uit te kunnen vissen.

Ik hoop dat jouw kennissen ook begeleid worden want het is niet geheel risicoloos.

Liefs Daniéla

[Sabrina40]

Hallo Daniéla,

Mijn kennissen hebben zeker ook medische begeleiding bij hun hormoon gebruik. Ik ben blij, dat jouw huisarts ook bereid is om jou te helpen en ik hoop, dat veel meer huisartsen en locale Transvisie afdelingen bereid zijn om dat "Stiekem" te doen. Maar ik blijf het belachelijk vinden, dat dit "stiekem" moet gebeuren en dat het VUmc zich niet sturend opstelt inzake een regionale hulpverlening betreffende genderdysforie. Bill Gates zal ook de eerste prototypen van zijn eerste DOS besturingssysteem mogelijk nog zelf hebben geprogrammeerd, maar is vervolgens overgestapt naar het leiding geven aan een steeds groter wordend team van mensen, die conform zijn benadering nieuwe dingen realiseren.

Groetjes, Sabrina

[Anon20180501]

Hai Sabrina,

Inmiddels krijg ik al bijna 1 jaar mijn hormonen op recept van een Endo die tegen mijn zin contact onderhoudt met een nauw bij het VUmc betrokken (geweest zijnde?) endo en mijn huisarts heeft vanaf 2002 tot mijn huidige psychologe mij in behandeling nam nauw in contact gestaan met het VUmc.

Je weet dat voor mij niet de wachtlijst een probleem was en ook niet dat er getwijfeld werd aan mijn transseksualiteit maar de toen geldende strenge richtlijnen vormden het probleem. Ik weet wel zeker dat ik niet de eerste en 1 van de laatste was die hierin verstrikt is geraakt en dan word je ook de 'illegaliteit' in gepusht.
Het VUmc heeft al vaker verklaard dat ze weten dat TG's vanwege te lange wachtlijsten zelf aan hrt beginnen. Mooi dat ze dus iets aan de wachtlijsten willen gaan doen maar inderdaad minder fraai is dat ze alles naar zichzelf (en het UMCG) toe willen blijven trekken terwijl ze zich voordoen als kenniscentrum maar hun kennis, als ware het een octrooi, niet willen delen met anderen. (we lijken inderdaad wel een maakbaar product ipv zorgbehoevende/vragende)
Ik vraag me wel af, ik hoop eigenlijk, dat ze dus ook hun richtlijnen hebben aangepast anders blijf je het probleem houden dat mensen zelf aan de hrt beginnen. Ik hoor gelukkig af en toe hoopgevende berichten maar ik weet niet hoe selectief ze te werk gaan met de richtlijnen.

Nog een probleem is dat niet iedereen het aandurft een alternatieve route te nemen, daar komt namelijk veel eigen initiatief bij kijken. Wat het VUmc dus doet is mensen die het niet aandurven en/of minder draagkrachtig zijn (het alternatief kan veel geld kosten) er toe dwingen het traject via hen te laten lopen.

Liefs Daniéla

[velouria]

...alsof je je identiteit kan onderdrukken.

Ik denk dat je je identiteit wel kunt onderdrukken... en het is ook niet gezegd dat zij haar identiteit onderdrukt omdat ze weer als man leeft.
Als je onopvallend als man kunt leven is dat soms te verkiezen boven een transitie. Je binnenwereld hou je dan prive.
Als transgender manifester je wat aan de binnenkant zit op de buitenkant. Dus sprake van privacy vwb je transgender-zijn heb je dan
vaak niet meer. Niet iedereen kan daar goed mee leven.

[Fay]

Je indentiteit is niet te ondedrukken zonder doodongelukkig te worden , en toch is dat wat velen jaren lang doen voordat de aap uit de mouw komt, ik ook gedaan

Ik vind iedereen die zhaar mate van Gd in twijfel durft te trekken iig dapper, lijkt me realistisch, soms noodzaak, ook al is het vermoeiend

Vicky

[Sabrina40]

Je indentiteit is niet te ondedrukken zonder doodongelukkig te worden , en toch is dat wat velen jaren lang doen voordat de aap uit de mouw komt, ik ook gedaan

Ik vind iedereen die zhaar mate van Gd in twijfel durft te trekken iig dapper, lijkt me realistisch, soms noodzaak, ook al is het vermoeiend

Vicky

Beste Vicky,

Ik ben het niet met je eens en ik spreek uit ervaring. In 1951 speelde ik op elfjarige leeftijd drie dagen de rol van prinses in een toneelstuk ter gelegenheid van een jubileum van mijn jongensschool. Dat waren de drie mooiste dagen van mijn jeugd en tevens de bevestiging van mijn gevoel, dat ik eigenlijk veel liever in een meisjeslichaam geboren had willen worden. Dat gevoel heb ik reeds toen, zonder enige psychische problematiek voor mijzelf volledig kunnen aanvaarden. Maar in die tijd werden volwassenen, die zich in de kleding van de andere “kunne” op straat durfden te begeven, nog door de politie opgepakt en in een drenkelingenpak in de cel gesmeten. Ik heb toen dus ook moeten en zelfs kunnen accepteren, dat ik helaas die verschrikkelijke lichamelijke veranderingen in mijn pubertijd maar over mij heen moest laten komen en daarna noodgedwongen gewoon een leven als man zou moeten gaan leiden.

Dat heb ik dus ook “gewoon” gedaan en daarbij heb ik er niet de kantjes afgelopen. Want voor mijn intensieve werk voor de Nederlandse Overheid kreeg ik van onze Koningin zelfs nog een ridderorde opgespeld. Maar de voorspelling van mijn toenmalige echtgenote, dat mijn vrouwelijke gevoelens in een huwelijk met haar best wel zouden overgaan, kwam helaas echt niet uit. Toen zij een LAT vriendje erbij nam, ben ik in 1982 gaan onderzoeken, wat die sterk onderdrukte vrouwelijke gevoelens nu precies inhielden, wat ik daarmee aan kon en nog veel belangrijker mee aan wilde.

Het heeft daarna acht jaar geduurd voordat ik mijzelf het “Groene Licht” gaf om met een vrouw, die ik gedurende mijn 2e puberteit als vrouw in het Amsterdamse nachtleven was tegengekomen, te gaan samenwonen en mij door haar als haar nieuwe partner aan haar grote sociale omgeving te laten voorstellen. Daarna heeft het helaas niet de voorgespiegelde 5, maar nog 8 jaar geduurd, waarin ik met twee pitstops per werkdag mijn sterk internationaal georiënteerde baan met heel veel dienstreizen middels een gunstige afvloei regeling als man heb kunnen afronden.

Pas daarna kon ik ook mijn voornaam en pasfoto volledig officieel wijzigen en mij haast overal gewoon als “mevrouw” laten registreren. Ik ben daarna een geweldig fijn leven gaan leiden, waarin ik helemaal mijzelf kan zijn en door mijn hele sociale kring en werk omgeving (nu concertopnamen t.b.v. radio uitzendingen) volledig als vrouw wordt geaccepteerd. De kroon op mijn activiteiten wordt de volledig officiële maatschappelijk acceptatie in die letter “V” op mijn paspoort, na het van kracht worden van de gewijzigde wet BW 1:28 over de geslachtsverandering op 1 januari 2014. Voor mij is die maatschappelijke erkenning van mijn vrouw zijn absoluut primair en onder de douche doe ik gewoon mijn ogen maar even dicht. En gelukkig kan ik ook zonder hormonen voldoende passabel de straat op. Mij krijg je nu met geen tien bulldozers nog in mannelijke hoedanigheid de straat op, maar in mijn begintijd heb ik dus moeten en blijkbaar ook kunnen accepteren, dat dit toen echt onmogelijk anders kon.

[KarenTS]

you go girl!

[Engel]

Het is heel begrijpelijk dat je graag steun en bevestiging wilt zoeken bij het VUMC vwb het vinden van je genderidentiteit.
Maar uiteindelijk is dat niet de manier. Een transitie is een heel ingrijpende beslissing en de mening van een psycholoog is wat dat betreft
echt helemaal niets waard. Je zult jezelf moeten overtuigen. Als je vertrouwt op het genderteam kun je nog wel eens heel bedrogen uitkomen. Linksom of rechtsom.

Hoi Velouria,
Sorry voor mijn late reactie. Mezelf overtuigen dat heb ik al gedaan, alleen hulp daarbij wil ik wel graag hebben. Elke 2 weken kom ik bij mijn psychiater en ik praat elke keer met haar o.a over mijn GD. Zij heeft aangegeven dat ze er niet zoveel van weet en aangeraden om hier ook met het VUmc of met een gender psycholoog er over te praten. Ik heb gekozen voor de VUmc, als het screeningsgesprek negatief geweest was, had ik vervolgens naar een gender-psycholoog gegaan. Ben van mening dat de psychologe van het VUmc samen met het verslag van mijn psychiater toen een redelijk goed beeld van mij heeft en mij zeker niets aanpraat, maar zoals je zegt heb ik misschien wel geluk met haar want zij is niet ouderwets, bekrompen.