Twijfel over de volgende stap

[La-Clau]

Ik kan me niet erg bij Laura aansluiten. Het feit dat iemand opgewonden zou raken van het dragen van kleding van het "andere" geslacht is inderdaad iets anders dan transseksualiteit of transgenderisme, zelfs iets anders als travestie, maar dat je er psychische hulp voor nodig zou hebben wil ik bestrijden.
Naar mijn idee is het niets anders dan een fetish, zoals een ander zich in lak en leer hult, weer een ander gek is van extreem hoge hakken, of wat dan ook.
Zolang dat geen negatieve invloed heeft in het normale leven, het dus binnenskamers, en vaak in spelvorm, blijft heb je daar helemaal geen therapie voor nodig.
In dat geval is het voor de tijd die je daarvoor hebt ingeruimd: Lekker je ding doen. En pas naar een therapeut stappen als het je leven ook buiten die tijden gaat beheersen, en je het jezelf en/of anderen daarmee lastig maakt.
(Even een zijsprongetje want het heeft in het geheel weinig met tg/ts/tv te maken)

Claudia

[Lotte]

Naar mijn idee kan fetishistisch travestitisme in sommige gevallen een voor-fase van transgenderisme zijn. Men is in dat geval nog niet aan transitie toe.
In zulke gevallen is naar mijn idee men nog niet geheel bewust van zijn/haar 'onderbewuste' wensen en zijn identificatie.
Het 'onderbewuste' probeert hierdoor heen te breken en gebruikt daarbij zijn/haar krachtigste wapen en dat is door de seksuele intentie te richten op kleding van het andere geslacht.
Waardoor het bewuste verstand tijdelijk overruled kan worden. Bij het steeds regelmatiger dragen van de vrouwelijke kleding zal in dit geval het fetishisme en dus de sexuele drang verdwijnen of op de achtergrond raken.
In andere gevallen blijft het bij fetishistisch travestitisme, dit is dan blijkbaar voldoende voor de persoon in kwestie. Of mensen daarvoor psychotherapie nodig hebben is afhankelijk van of mensen er zelf mee om kunnen gaan en dus hoe ze in het leven staan.

Groetjes Lotte

[Dora]

@Lisa:

wat zou de volgende stap eigenlijk zijn dan?

Hormoongebruik? Is geen sinecure maar wel binnen ongeveer een jaar 'reversibel'...

[Sabrina40]

Zie ook de interessante brochure : http://www.vreerwerk.org/transgender-wa ... -ziek-aan/" target="_blank

[Sabrina40]

Onder Algemeen , Formaliteiten, Geslachtsaanpassing GBA , heb ik het navolgende bericht geplaatst :

Wanneer houdt dat slaafse kruipen voor zo’n VUmc nu eindelijk eens op ? Waar staat nou als wet van Meden en Perzen beschreven, dat alleen iemand van het VUmc jou het “Groene Licht” kan geven om te gaan leven conform jouw bloedeigen genderidentiteit ?

Medio vorige eeuw kon je nog door de politie worden opgepakt en in de cel worden gesmeten, als je je als volwassene in de kleding van de andere kunne op straat begaf. Inderdaad heeft het VUmc er toen toe bijgedragen, dat je vanaf rond 1980 na zware medische ingrepen de rest van jouw leven ook officieel in je eigen genderidentiteit kon gaan doorbrengen. Daarvoor lof aan o.a. dat VUmc.

Maar in 1990 heb ik helemaal doodgewoon mijzelf het “Groene Licht” gegeven om, na 8 jaar voorbereiding, met mijn huidige vriendin samen te gaan wonen en, in haar grote sociale omgeving, waar zij mij als haar nieuwe vriendin heeft voorgesteld, in de door mij gewenste genderidentiteit mijn leven te vervolgen. Het staat iedereen in Nederland volledig vrij, om zonder enige toestemming van een VUmc conform zijn of haar bloedeigen genderidentiteit te gaan leven. Hoogstwaarschijnlijk kan dit ook per 1-1-2014 wettelijk worden vastgelegd.

Natuurlijk hebben velen van ons naast epilatie of borst onderdrukking een sterke behoefte aan hormoon behandelingen. Die zijn via het Internet verkrijgbaar, maar dat brengt wel grote risico’s met zich mee. Maar ik ken nu ook mensen, die dat soort hormoonbehandelingen buiten het VUmc om van hun huisarts of een bereidwillige endocrinoloog ontvangen en daar is het VUmc dus niet meer de alleenzaligmakende optie.

Velen van ons voelen ook een sterke behoefte om hun lichaam operatief aan te passen aan hun wensgeslacht. Daarvoor zijn medische centra zoals het VUmc natuurlijk noodzakelijk. Alvorens tot dat soort zware medische ingrepen over te gaan vind ik het heel begrijpelijk, dat zulke instellingen zich duidelijker willen overtuigen, of de patiënt daar nu echt helemaal klaar voor is. Deze ingrepen zijn natuurlijk immens veel rigoureuzer dan het na 1-1-2014 veranderen van dat lettertje “M” of “V” in de GBA en op het paspoort door een ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Maar daarbij zou een VUmc zich toch moeten opstellen als dienstverlener en niet als monopolist.

Rond 1980 moest nog iedereen, die voelde dat er iets met zijn of haar genderidentiteit niet helemaal in orde was, gelijk de grote stap naar zo’n VUmc maken, waarna al snel een soort “alles of niets” procedure volgde. Naar mijn mening zou een VUmc zijn “autoriteit” nu juist moeten gebruiken, om op locaal niveau expertise te brengen, waardoor mensen met problemen rond hun genderidentiteit laagdrempelig en dicht bij huis terecht kunnen. En pas nadat iemand locaal, bij voorkeur via een langdurige RLE met de mogelijkheid voor hormoon gebruik, heeft vastgesteld toch echt in het andere geslacht het leven te willen vervolgen én de indringende wens bestaat om ook de geslachtskenmerken van het lichaam daarop aan te passen, zou pas dan die grote stap naar het VUmc voor het eerst noodzakelijk moeten zijn.

Voor de zorgverzekering zou in ieder geval een HRT en SRS op dezelfde voet moeten worden behandeld als het verwijderen van een hazenlip of bochel. Een FFS ligt mogelijk helaas al te veel op het cosmetische terrein.

Er zijn gelukkig al veel mensen, die gewoon zichzelf het “Groene Licht” geven om een RLE te starten. Maar zolang wij zo’n VUmc op een voetstuk blijven plaatsen, vallen zij daar echt niet vanaf en worden zij niet de pure dienstverlenende instantie die m.i. gewenst is.

[Anon20180501]

Sabrina schreef;

Maar ik ken nu ook mensen, die dat soort hormoonbehandelingen buiten het VUmc om van hun huisarts of een bereidwillige endocrinoloog ontvangen en daar is het VUmc dus niet meer de alleenzaligmakende optie.

Uhm... ik neem aan dan in je eigen kennissenkring want ik ken geen een TG die op ons forum actief is die hormonen zonder toestemming van een genderpsycholoog van een huisarts of endocrinoloog krijgt. Of ben je dat alleen in deze post vergeten erbij te zeggen, dat het altijd met de toestemming van een G-psych wordt verstrekt.

Overigens ook een riskante uitspraak, als het VUmc het op haar heupen krijgt blokkeert ze direct ook de legale alternatieve wegen via welke je aan de hormonen kan komen.

Liefs Daniéla

[Sabrina40]

Hallo Daniéla,

Ik ken inderdaad puur persoonlijk één iemand, die hormonen via haar huisarts en één persoon, die ik zelfs maandelijks ontmoet, die een HRT via een endocrinoloog ontvangt. In beide gevallen is daar absoluut geen G-psych aan te pas gekomen en terecht. In dit land is het toch sinds Yogyakarta Principle 3 uit 2006 een officieel mensenrecht, dat iedereen volledig onafhankelijk zelf mag uitmaken hoe hij of zij zich voelt.

Natuurlijk wil ik hen op geen enkele manier in problemen brengen, door hier meer over die situaties naar voren te gaan brengen. Maar het is toch pure waanzin, dat een VUmc iets wat goed loopt zou kunnen gaan blokkeren, omdat zij daar geen vinger in de pap hebben !!!

Ik heb er alle respect voor, dat het VUmc zich opwerpt als een vooraanstaand kenniscentrum op het gebied van genderdysforie. Die positie hebben zij echt wel verdiend. Maar bij mij slaan alle stoppen door op het moment, dat zij die positie gaan vertalen in een monopolie positie met wachtlijsten, die alle pannen gigantisch uitreizen. En zeker ook niet te vergeten hoe irritant zij in jouw leven hebben ingegrepen.

En ik wordt helemaal furieus als ik berichten op “formaliteiten / Geslachtswisseling GBA” lees van mensen die er helemaal van uit gaan, dat alleen het VUmc vanzelfsprekend de enige deskundige is die kan uitmaken hoe de persoon in kwestie zich voelt en als enige een “Groen Licht” zou mogen afgeven om een RLE aan te vangen. Dat doe je toch alleen zelf !

Ik zit dus in die uiterst comfortabele positie, dat zowel mijn lichaam als de zelfacceptatie in mijn psyche mij toelieten, dat ik dat VUmc met een gigantische boog de laan uit heb kunnen schoppen en toch een heel gelukkig leven als een door mijn volledige sociale omgeving geaccepteerde vrouw (met een foutje) ben kunnen gaan leven. Maar ik leef zeker mee met anderen, die deze luxe helaas niet hebben.

Hartelijke groetjes, Sabrina

[Engel]

Er zijn gelukkig al veel mensen, die gewoon zichzelf het “Groene Licht” geven om een RLE te starten. Maar zolang wij zo’n VUmc op een voetstuk blijven plaatsen, vallen zij daar echt niet vanaf en worden zij niet de pure dienstverlenende instantie die m.i. gewenst is.

Natuurlijk zijn er mensen die zichzelf groen licht geven en dat is hartstikke mooi, goed en fijn maar er zijn ook mensen die daar hulp bij nodig hebben zoals mijzelf bijvoorbeeld.
Engel

[velouria]

Natuurlijk zijn er mensen die zichzelf groen licht geven en dat is hartstikke mooi, goed en fijn maar er zijn ook mensen die daar hulp bij nodig hebben zoals mijzelf bijvoorbeeld.
Engel

Het is heel begrijpelijk dat je graag steun en bevestiging wilt zoeken bij het VUMC vwb het vinden van je genderidentiteit.
Maar uiteindelijk is dat niet de manier. Een transitie is een heel ingrijpende beslissing en de mening van een psycholoog is wat dat betreft
echt helemaal niets waard. Je zult jezelf moeten overtuigen.
Als je vertrouwt op het genderteam kun je nog wel eens heel bedrogen uitkomen. Linksom of rechtsom.

Zo heb ik een psycholoog gehad die mij een SRS probeerde aan te praten toen ik daar nog helemaal niet aan toe was (nog geen 3 jaar geleden), en ben ik ook spijtoptanten in de wachtkamer
van het VUMC tegengekomen (die duidelijk ook op een verkeerde manier door de psycholoog waren beïnvloed).

Alleen jij bepaalt of er iemand in je lichaam snijdt. Die beslissing mag je niet aan een ander overlaten. En al zeker niet om vrouw te worden, wat een ander ook zegt.
Vrouw ben je al. (als je je zo identificeert).

--

Ik denk dat het sterk afhangt welke psycholoog je te spreken krijgt bij de VU. De een heeft heel ouderwetse en bekrompen opvattingen terwijl de ander veel modernen en ruimdenkender is.
Hetzelfde geldt voor de endocrinologen en chirurgen. Ze leven allemaal ander werk af.

En onderlinge communicatie lijkt soms minimaal vreemd genoeg.

[Sabrina40]

Natuurlijk zijn er mensen die zichzelf groen licht geven en dat is hartstikke mooi, goed en fijn maar er zijn ook mensen die daar hulp bij nodig hebben zoals mijzelf bijvoorbeeld.
Engel

Ik ben het met Engel eens, dat veel mensen hulp nodig hebben om zo’n uiterst ingrijpende beslissing te nemen, om verder door het leven te gaan in het geslacht dat bij jou past. Ook al doe je geen SRS, dan nog zet je je leven volledig op zijn kop en dat moet je natuurlijk wel aankunnen. Zelf heb ik er acht jaar over gedaan om die tot mijn 42e sterk onderdrukte gevoelens boven water te halen, te ervaren hoe fijn die aanvoelen, te ervaren dat die steeds fijner gingen aanvoelen, om tenslotte vol overtuiging het roer definitief om te gooien. Ik ben het ook met Velouria eens, dat hulp daarbij zeker nuttig kan zijn, maar iemand alleen puur zelf kan ervaren wat voor hem of haar de juiste weg is.

Helaas bied het VUmc deze belangrijke ondersteuning bij het bewustwordingsproces van de eigen genderidentiteit over heel Nederland exclusief de Noordelijke provincies m.i. aan als een druppel op een gloeiende plaat. Voor de lange wachtlijsten hoor ik ondermeer als reden, dat het VUmc moeite heeft om voldoende psychologen en psychiaters aan te trekken, die bereid zijn zich volledig in deze genderdysforie te specialiseren. Ik heb al meerdere keren opgemerkt dat het volgens mij ook niet optimaal is dat zo’n VUmc zich opstelt als monopolist, die alle patiënten naar zich toe haalt en niet als kenniscentrum, dat sturing geeft aan genderdysforie ondersteuning op regionaal niveau.

Ik zit tegenwoordig in de werkgroep voorlichting van de Transgender vereniging Nederland (ex LKG T&T) . Daar zie ik, dat er een duidelijke belangstelling is vanuit de hoek van de psychologie opleidingen naar dit thema genderdysforie. Volgens het VUmc is de belangstelling, om zich primair in de genderdysforie te specialiseren niet groot, maar het lijkt er op dat er wel degelijk belangstelling bestaat om genderdysforie als deelspecialisatie in de portefeuille mee te nemen. En daarmee lijkt de weg naar een laagdrempelige regionale ondersteuning toch open te liggen.