Nieuwe chat! Zie dit topic.

Transitie heeft een vreemd omgekeerd effect

Pas ik nou in een hokje of niet?
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: Transitie heeft een vreemd omgekeerd effect

Bericht door Anon20180501 »

Hai velouria,
Wanneer je je vrouwelijke identiteit onderdrukt betekent dat niet automatisch dat je dan een geslaagde jongen of man kan worden...
Klopt, vele zijn daar niet helemaal in geslaagd. Daarom zei ik ook dat je niet uniek was/bent.
Het leven als transvrouw is ook heel anders dan leven als "afwijking" omdat sociale interactie wel degelijk verandert als vrouw.
Ja maar ook weer niet, bij sociale interactie komt interesse voor anderen en/of een gedeelde passie kijken maar speelt vooral het empathische vermogen een grote rol, je bent wel, moeilijk of helemaal niet in staat contacten te leggen en je gevoelens en emoties te uiten.
Af- en aanleren had ik niet voor niets tussen haakjes gezet omdat je karakter, persoonlijkheid, gevoelens en emoties niet kan af- of aanleren (dat bén je) maar het er mee omgaan is iets wat je opnieuw je eigen moet maken als deze heel diep waren weggestopt.

Ik kon als 'man' maar moeilijk contacten leggen, vooral als het om de liefde (geen seks) ging want iets in me blokkeerde dit, maar sinds ik als vrouw leef gaat dit me allemaal veel makkelijker af en bent ik zelfs al 3 keer verliefd geworden. Dat heeft te maken met oa mijn zware depressie toen maar ook met de voor mij zeer vreemde aard van mijn voorkomen als man waar toch een heel vrouwelijke dame in schuilging. Hoewel bij mij de overgang van man naar vrouw vrij soepel verliep, vooral het motorische gedeelte en wat stem betreft, duurde het toch enige tijd en aanpassingsvermogen om mijn innerlijke vrouwelijke kwaliteiten ten volle te laten floreren.

Liefs Daniéla
Gebruikersavatar
TanteJuut
Berichten: 206
Lid geworden op: 13 jan 2013, 11:01
Gender: Trans MtF

Re: Transitie heeft een vreemd omgekeerd effect

Bericht door TanteJuut »

Ik herken dit omkeereffect ook wel bij mezelf. Maar ik denk dat het bij mij komt doordat ik na mijn transitie bevrijd ben geraakt van een hoop stress. Ik werd aan de ene kant rustiger en aan de andere kant veel assertiever. Nu is het de vraag welke persoonskenmerken je het label mannelijk/vrouwelijk geeft. Ik vind mezelf nu prima als pittige dame (soort tomboy). Ik heb mij eigen stijl gevonden en geniet ook van mijn zogenaamde mannelijke kanten. Voel weinig verwarring meer en accepteer mezelf met al mijn fratsen. Wil niet zeggen dat er nog wel wat te zeiken valt qua uiterlijk en innerlijk. Maar over de gehele linie zeer tevreden met mijn mannelijke en vrouwelijke kanten (wel met vrouwelijke verpakking a.u.b.) Ik ben niet de supervrouw geworden die ik hoopte maar ik doe het ervoor.
`wees gewoon jezelf, maar in jouw geval dringend een ander`
Dora
Berichten: 113
Lid geworden op: 08 jan 2013, 13:56
Gender: Transgender

Re: Transitie heeft een vreemd omgekeerd effect

Bericht door Dora »

velouria schreef: . Ik wil laten zien dat ik WEL
een man kan zijn! Ik wil kunnen wat een man ook kan! Ik wil daarin niet doorschieten maar ik wil niet meer met dat
gevoel van falen rondlopen.
(Guess what? 'Man enough to be a woman', klinkt dat bekend? ;-) )

Hmjah.....hmmmmmmmm......wat had je willen kunnen als hetero, bi of homoman?


Vergis je niet hoor, aan hetero/(stiekeme) bi mannen worden torenhoge verwachtingen van hun vrouwen/vriendinnen EN hun omgeving gekoppeld hoor.

Ik zou géén (echte) heteroman willen zijn, hoe moeilijk en zwaar moet het zijn om aan al die verwachtingen te voldoen? Ambitieus, competatief etc MOETEN zijn? Er ALTIJD moeten zijn voor je vrouw en kinderen? Zonder iets terug te (KUNNEN) vragen?
(Echte) heteromannen wordt geloof ik niet eens toegestaan om hun gevoelens en gedachten openlijk te tonen, want dat brengt de heteroboel in de heterowereld uit balans.
Zoiets is alleen heterovrouwen toegestaan (ook omdat dat van ze verwacht wordt)

Ik zou géén stiekeme bi man willen zijn die zich dmv een nietsvermoedende vrouwelijke partner koste wat kost uit sociale angst en schaamte voor 'hetero' uitgeeft.
Hoe beklemmend zo niet eenzaam moet dat zijn? Je wilt toch gekend zijn door degenen die je het meest na staan?

Ik zou wél een leuke, open, creatieve homoman willen zijn die tevreden is met zijn gender, maar dan wel woonachtig in NL graag!
TanteJuut schreef: Ik ben niet de supervrouw geworden die ik hoopte maar ik doe het ervoor.
Grappig....ik heb nooit een 'supervrouw' willen worden maar streefde een combi van elegantie, vrouwelijkheid en een vleugje jongensachtigheid na.
Let wel: jongensachtig, niet mannelijk.

Misschien zit ik wel dicht tegen een hele vrouwelijke (dus niet verwijfde) homoman aan.

Ik heb bv Audrey Hepburn altijd fascinerend mooi gevonden, vrouwelijk, elegant en iets jongensachtigs over zich en....ze had als zo goed als geen borsten.
Zij was iemand die zich nul, nul aantrok van de toen (en nu) heersende grote borsten Hollywood norm en juist dat maakte haar zo uniek en relaxed.

Misschien geldt dat ook wel voor MTF, proberen je jongensachtige (dus niet mannelijke, dat is te grof) kanten te verenigen met je vrouwelijke kanten.
Een soort evenwicht vinden zeg maar, vanuit een soort 'verinnerlijking' en zelfacceptatie.

Voor zover je uiterlijk en motoriek én je hopelijk alreeds vrouwelijke persoonlijkheid dat toestaan dan.

Want anders krijgt een transitie namelijk een omgekeerd effect; bv gekunsteld beppen over bv 'de buurvrouw met wie je belangrijke vrouwenzaken bespreekt' oid....dat is zo onecht....daar prikt iedereen zo doorheen omdat een dergelijke T een vrouw speelt en niet is.
velouria
Berichten: 153
Lid geworden op: 19 mar 2013, 13:57
Gender: Trans MtF

Re: Transitie heeft een vreemd omgekeerd effect

Bericht door velouria »

Dora schreef:
Vergis je niet hoor, aan hetero/(stiekeme) bi mannen worden torenhoge verwachtingen van hun vrouwen/vriendinnen EN hun omgeving gekoppeld hoor.
Ja dat heb ik natuurlijk ook wel gemerkt. Maar ik wil wel een heteroman zijn die van nature aan een deel van die verwachting doet :) En verder gewoon een met sterk psychopathische trekken. Dikke baan, verschillende vriendinnen, haha.

Ah welnee... ik wil ook geen heteroman zijn nu maar wel alsnog een man zijn. Het is een vreemd soort man... dat wel ;) En qua uiterlijk anders dan de meeste mannen (gelukkig).

Dora schreef:Ik zou wél een leuke, open, creatieve homoman willen zijn die tevreden is met zijn gender, maar dan wel woonachtig in NL graag!
Zou je dat verkiezen boven trans-zijn?

Dora schreef:Misschien zit ik wel dicht tegen een hele vrouwelijke (dus niet verwijfde) homoman aan.
In bepaalde buien vind ik dat ook wel eens een goede omschrijving voor mijzelf. Mijn gevoelsleven fluctueert echt.
Ik ben nooit echt constant. Ik heb de ruimte gemaakt binnenin mijn transitie die me toestaat van vrouwelijke homo naar
vrouw te gaan en omgekeerd en zelfs naar man als het mij zo uitkomt.

Identiteit is een moeilijke en ingewikkelde kwestie omdat je het volgens mij nooit los kunt zien van je interactie met je
omgeving. Van binnen ben ik ervan overtuigd dat ik
een vrouw ben "innerlijke identiteit"... maar aangezien je daarnaast als trans moet leven, in plaats van vrouw, is het handig om zoveel
mogelijk geestelijke speling te bewaren binnen je "sociale identiteit" om eventuele klappen op te kunnen vangen. Ongeveer
hetzelfde als toen ik een klein jongetje was en mezelf beschermde door te proberen mijzelf aan te passen.

Zo moet je jezelf ook als trans aanpassen aan je omgeving. Het werkt namelijk ook twee kanten op.
Als je volledig in je vrouw-zijn gaat staan blijf je geconfronteerd worden met het pijnlijke TS-zijn...maar aan de andere
kant... wanneer de sociale druk van het keurslijf "vrouw" weer te beklemmend voor je is...kun je in positieve zin
terugvallen op TS-zijn. Het is een complex samenspel van innerlijk en uiterlijk. Ik vind het belangrijk daarin flexibel
te kunnen zijn omdat het mij helpt. Uiteindelijk wil je leven en overleven zoals ik het altijd al gedaan heb.

Vroeger was ik te kwetsbaar om voor mezelf op te kunnen komen, voor het "meisje-zijn". En nu ik volwassen ben, ben
ik gek genoeg nog steeds te kwetsbaar om de vrouw te zijn die ik ben. Ik heb het nodig mijzelf af te kunnen schermen.
En daar heb ik een flexibele identiteit bij nodig. Misschien als ik bejaard ben, als ik dat word, ben ik sterk genoeg
mezelf eindelijk helemaal als vrouw te accepteren. Maar vooralsnog is het niet praktisch en spelen met vuur ook.
De druk om als vrouw te voldoen voelt na een leven als meisje gemist te hebben evengroot als de druk van het jongen-zijn toen.
Het is veiliger om dan maar ergens in het midden te gaan zitten. Ik ga het namelijk niet winnen van de vrouwen.
De meeste vrouwen zullen altijd comfortabeler en sterker in hun vrouw-zijn staan dan ik.
Dora schreef:Misschien geldt dat ook wel voor MTF, proberen je jongensachtige (dus niet mannelijke, dat is te grof) kanten te verenigen met je vrouwelijke kanten.
Een soort evenwicht vinden zeg maar, vanuit een soort 'verinnerlijking' en zelfacceptatie.
Zelfacceptatie. Verinnerlijking. Klinkt erg nobel allemaal. Maar ik vraag me soms wel eens af hoeveel biomensen daar eigenlijk toe in staat zijn.
De ene keer ben je meer in het reine met jezelf dan de andere keer. Soms kun je innerlijk en uiterlijk verenigen... soms niet.
Ik probeer liever dat te accepteren... want ik denk dat die verinnerlijking/complete zelfacceptatie te hoog gegrepen is.

Accepteren dat je het soms wel en dan weer niet accepteren kunt is al moeilijk genoeg :D
"Alles went, behalve wonen in het lichaam van een vent"