Dora schreef:
Vergis je niet hoor, aan hetero/(stiekeme) bi mannen worden torenhoge verwachtingen van hun vrouwen/vriendinnen EN hun omgeving gekoppeld hoor.
Ja dat heb ik natuurlijk ook wel gemerkt. Maar ik wil wel een heteroman zijn die van nature aan een deel van die verwachting doet
En verder gewoon een met sterk psychopathische trekken. Dikke baan, verschillende vriendinnen, haha.
Ah welnee... ik wil ook geen heteroman zijn nu maar wel alsnog een man zijn. Het is een vreemd soort man... dat wel
En qua uiterlijk anders dan de meeste mannen (gelukkig).
Dora schreef:Ik zou wél een leuke, open, creatieve homoman willen zijn die tevreden is met zijn gender, maar dan wel woonachtig in NL graag!
Zou je dat verkiezen boven trans-zijn?
Dora schreef:Misschien zit ik wel dicht tegen een hele vrouwelijke (dus niet verwijfde) homoman aan.
In bepaalde buien vind ik dat ook wel eens een goede omschrijving voor mijzelf. Mijn gevoelsleven fluctueert echt.
Ik ben nooit echt constant. Ik heb de ruimte gemaakt binnenin mijn transitie die me toestaat van vrouwelijke homo naar
vrouw te gaan en omgekeerd en zelfs naar man als het mij zo uitkomt.
Identiteit is een moeilijke en ingewikkelde kwestie omdat je het volgens mij nooit los kunt zien van je interactie met je
omgeving. Van binnen ben ik ervan overtuigd dat ik
een vrouw ben "innerlijke identiteit"... maar aangezien je daarnaast als trans moet leven, in plaats van vrouw, is het handig om zoveel
mogelijk geestelijke speling te bewaren binnen je "sociale identiteit" om eventuele klappen op te kunnen vangen. Ongeveer
hetzelfde als toen ik een klein jongetje was en mezelf beschermde door te proberen mijzelf aan te passen.
Zo moet je jezelf ook als trans aanpassen aan je omgeving. Het werkt namelijk ook twee kanten op.
Als je volledig in je vrouw-zijn gaat staan blijf je geconfronteerd worden met het pijnlijke TS-zijn...maar aan de andere
kant... wanneer de sociale druk van het keurslijf "vrouw" weer te beklemmend voor je is...kun je in positieve zin
terugvallen op TS-zijn. Het is een complex samenspel van innerlijk en uiterlijk. Ik vind het belangrijk daarin flexibel
te kunnen zijn omdat het mij helpt. Uiteindelijk wil je leven en overleven zoals ik het altijd al gedaan heb.
Vroeger was ik te kwetsbaar om voor mezelf op te kunnen komen, voor het "meisje-zijn". En nu ik volwassen ben, ben
ik gek genoeg nog steeds te kwetsbaar om de vrouw te zijn die ik ben. Ik heb het nodig mijzelf af te kunnen schermen.
En daar heb ik een flexibele identiteit bij nodig. Misschien als ik bejaard ben, als ik dat word, ben ik sterk genoeg
mezelf eindelijk helemaal als vrouw te accepteren. Maar vooralsnog is het niet praktisch en spelen met vuur ook.
De druk om als vrouw te voldoen voelt na een leven als meisje gemist te hebben evengroot als de druk van het jongen-zijn toen.
Het is veiliger om dan maar ergens in het midden te gaan zitten. Ik ga het namelijk niet winnen van de vrouwen.
De meeste vrouwen zullen altijd comfortabeler en sterker in hun vrouw-zijn staan dan ik.
Dora schreef:Misschien geldt dat ook wel voor MTF, proberen je jongensachtige (dus niet mannelijke, dat is te grof) kanten te verenigen met je vrouwelijke kanten.
Een soort evenwicht vinden zeg maar, vanuit een soort 'verinnerlijking' en zelfacceptatie.
Zelfacceptatie. Verinnerlijking. Klinkt erg nobel allemaal. Maar ik vraag me soms wel eens af hoeveel biomensen daar eigenlijk toe in staat zijn.
De ene keer ben je meer in het reine met jezelf dan de andere keer. Soms kun je innerlijk en uiterlijk verenigen... soms niet.
Ik probeer liever dat te accepteren... want ik denk dat die verinnerlijking/complete zelfacceptatie te hoog gegrepen is.
Accepteren dat je het soms wel en dan weer niet accepteren kunt is al moeilijk genoeg