Partner

[Silvia]

volgende stap is aanmelden bij VU Jolanda ?
of had je dat al gedaan . of ga je nog even afwachtte ?

liefs Silvia

[Janna]

Dank je, Laura.

@Silvia: Nee, ik heb me nog niet aangemeld. Mijn vrouw weet het pas sinds kort en ik wil haar de tijd geven om aan het idee te wennen, welke kant het ook uitgaat. Maar ik trek het nu gewoon niet meer, dus moet er nu al iets gebeuren. Misschien bij de VU, maar misschien is het wel een stap te ver voor haar. Ik weet het nog niet. Van het weekend maar eens goed samen praten en dinsdag kijken wat de huisarts zegt. Misschien is het goed om eerst 'reguliere' hulp te zoeken, en pas de overstap te maken als ook mijn vrouw er aan toe is. Als zoiets al kan.

Liefs, Jolanda

[Engel]

Hoi Jolanda,
Succes het weekend en dinsdag. Verder kan ik je niet echt raad geven wat ik zit er nu zelf ook midden in.

[Eva]

@ Jolanda: Ik begrijp wat je zegt met betrekking tot het VU genderteam. Zowel je vrouw als jij gaan dan nogal een deur door.
Je kent ongetwijfeld ook de Psycho Informa Groep (PIG)? Heeft voor- en nadelen. Een voordeel in jullie geval zou kunnen zijn dat je daar niet heen gaat OMDAT je genderdysfoor bent, maar omdat je even in een zwaardere fase van je leven zit die MOGELIJK gerelateerd is aan genderdysforie. Dat klinkt, ook naar je vrouw en je huisarts (en niet te vergeten jijzelf), heel wat minder als een inmiddels vastgestelde keuze.
Ik wens je wijsheid.

[Engel]

Na een heftige start van de eerste drie dagen van de week hadden mijn vrouw en ik vanmiddag een gesprek bij de mijn psychiater. Ik had haar de brieven die wij elkaar geschreven hadden al toegestuurd, ze had alleen de eerste gelezen, die op het forum staat en waarvan veel reacties waren dat ik toch teveel eisen stelden terwijl ik zelf dacht een hele goede brief geschreven te hebben waarin ik veel concessies deed. Ze vond het beter als wij gewoon allebei ons verhaal vertelde. Na een half uur kwam er toch enige rust. Mijn vrouw haar grens is nog geen millimeter opgeschoven en dat gaat ze ook niet doen. Maar men zegt dat ik een keuze heb als ik te horen krijg als ik groen licht krijg. Ja tegen hormonen betekent einde huwelijk tja wat een keuze is dat nu. Halverwege het gesprek kreeg ik het erg moeilijk en zei ik met tranen in de ogen...ik heb soms het gevoel dat ik maar met alles wil stoppen, en dat het van mij niet meer hoeft soms heel erg dichtbij komt..... Ik weet gewoon wat ik wil. De suggesties van forumleden om samen bijv naar transvisie of pig te gaan omarm ik van harte, maar ik mijn eentje praten heeft geen zin en mijn vrouw wil niet. Dus eigenlijk heb ik het gevoel dat ik tijd gekocht heb, maar aan de andere kant weet ik gewoon niet hoe ik over 6 maanden denk. Maar ik blijf maar bang en moet tijdens dat ik dit schrijf vechten tegen de tranen. Weet dat we het allebei niet redden op ons eentje.


Gelukkig heb ik volgende week mijn eerste gesprek in de VUmc en de dinsdag daarop weer bij mijn psychiater.

[LauraB]

Heftig Engel!

Voor jezelf weet je nu, maar zeker over 6 maanden, of je wel die euze hebt. Voor je vrouw is het nu goed om te weten dat er een keuze is. Dat jouw eerste gesprek zeer binnenkort niet het startschot voor absolute einde is.

Ik snap je bekentenis en je tranen tijdens het gesprek. Het is iets heel ergs om te moeten zeggen. Het is iets wat je niet zomaar zegt, daarvoor moet er vanbinnen al heel veel hebben gepasseerd aan gevoelens en gedachten. Als je het uitspreekt, brengt dat heel veel extra emoties met zich mee. Het is een duidelijk signaal van je.

Ik denk wel dat je een stapje te ver gaat, om nu te zeggen dat zowel jij als je vrouw het in je eentje niet zouden redden. Daar hoef je nu nog niet over na te denken. En ik kan je vrijwel verzekeren dat jullie het wel zullen redden.

Sterkte en heel veel liefs Laura

[jacqueline]

Om een goede keuze te amken is het belangrijk om te weten hoe sterk je gevoelens zijn om die vrouw te willen zijn. Als je leven als man draaglijk zou zijn dan zou ik zeker voor je vrouw kiezen. Is de GD echter zo sterk dat het man zijn een ondraaglijk lijden vormt dan heb je geen keus. Dus lijkt het mij het beste om hier de komende periode achter te komen hoe het bij jou zit.

Mijn vrouw wou van begin af aan niet eens weten welke gevoelens er bij mij speelde, dus weet ze niks over hoe wij van binnen verscheurd worden door ons man zijn. Daarom kan ze ook blijven roepen dat we allemaal gek zijn.
Weet jouw vrouw hier wel mer over?

[Engel]

Hoi Jacqueline,
Ga de komende 6 maanden erachter komen hoe sterk mijn gevoelens zijn. Het lastige is dat het lijkt of het steeds sterker wordt. Bijv. die dood enkele keer dat ik in de morgen wakker wordt met een erectie vond ik een paar maanden geleden niet zo erg, nu baal ik er enorm van omdat ik zo geconfronteerd wordt dat ik geen vrouw ben. Dit begrijp mijn vrouw wel zegt ze zelf, maar snijden in een gezond lichaam kan ze met haar verstand niet bij, misschien komt het wel omdat ze aan beide handen de duimen is geopereerd en daar nog steeds pijn van heeft. Mijn vrouw help me wel met kleding en laarsjes uitzoeken maar ik mag niets aan mijn hoofd doen. Als ik groen licht zou krijgen en ik zou aan de hormonen aan dan is het over het uit zoals mijn vrouw zegt. Ze is met een man getrouwd en blijft dat ook. Zelf als het straks kan als de nieuwe transgenderwet er door is, dat het alleen een administratieve handeling wordt dus geen operatie meer nodig, zelfs dan mag het niet. Ik zit elke avond in vrouwenkleren en dat vind ze verschrikkelijk maar heeft daar een beetje vrede mee. Ze heeft zich in nog niets ingelezen, wil ook niet praten en vind mij en anderen gedrochten en ombouwde mafketels. Dus zo lang als dat ik nog geen groen licht heb, besluit ik nog niets. Maar het wordt er niet makkelijker op, alles is in een stroom versnelling gekomen toen 2 weken geleden de VUmc belde voor de eerste diagnostische afspraak.

Overigens heb ik zaterdag een mailtje naar transvisiezorg gestuurd om mij aan te melden. Eerst dacht ik dat het niet nodig was omdat ik toch al wist wat ik wilde, maar nu het dichterbij komt worden de problemen ook groter en weet ik gewoon niet zo goed meer hoe hier in de toekomst, en nu ook al, hoe er mee om te gaan. Ook heb ik mijn dochter gevraagd of ze mee zou willen, want toen ze een keer bij mijn psychiater was, zei ze dat ze wel mee zou willen een keer naar de VUmc. Nu lees ik hier en daar dat de VUmc niet zo goed is in het begeleiden van partners, dus probeer ik het ook op deze manier. Want ik wil gewoon alle hulp en informatie hebben krijgen om straks een zo goed mogelijke beslissing te nemen om een zo goed mogelijk leven te kunnen hebben het liefst ook nog met mijn vrouw en dochter. Heb ook een cc naar mezelf gestuurd, dit omdat dan ook mijn vrouw leest waar ik mee bezig ben. Ik durf het haar niet te vragen omdat ze gisteren ook weer gezegd heeft dat ze niets wil lezen en ook nergens wil gaan praten. Hooguit als, ik het nodig, vind wil ze nog wel een keer mee naar mee psychiater.

[Jannet V]

Eigenlijk was het niet mijn bedoeling om ook maar enige reactie te geven. Vind het veel te lastig omdat het meteen mijn eigen leven van dit moment gaat raken. Ook al ben ik gescheiden, nog steeds word ik bij alles wat ik doe verrot gescholden door mijn ex en laat ze geen mogelijkheid onbenut om me te laten weten dat ik mannelijk reageer. Ook dat ze me blijft zien als een verklede man en dat haar vriend een echte man is. Afgelopen week heb ik haar in een droom vermoord maar ze bleef gewoon doorgaan met leven in die droom. Ik kan even geen raad of tips geven want op dit moment ben ik heftig bevooroordeeld en kan er niet objectief over na denken. Ik probeer van haar los te komen maar het lijkt wel of ze nog steeds denkt dat ze me kan claimen, terwijl ze nu een echte man heeft.

[Engel]

Hoi Janet mag ik je toch danken voor je reactie en ook sterkte voor jouw.