Partner

[Silvia]

ja herkenbaar , was wel een opluchting toen ik het aan iemand vertelde , en dat ze me begreep .
en me in me waarde laat .

liefs Silvia

[Janna]

Ik mag op zeven februari 2014 naar de P.I.G voor het eerste gesprek! Dat wilde ik even kwijt. Het is bij Alwin Man. Dat is zeker geen onbekende hier, heb ik al gezien. Ik ben zo blij!

Nu maar hopen dat de vergoedingen goed geregeld kunnen worden, anders ben ik weer terug bij af.

Groetjes, Jolanda

[Venka]

Ik ben vorig jaar december bij pig begonnen -ook bij Alwin - maar tot nu heb ik nooit iets van een rekening gezien.

[Anna01]

Fijn dat dat geregeld is. Geeft dat wat rust nu? Heb je iets om naar uit te kijken

[Janna]

Het geeft enorm veel rust. Verrassend veel. De wachttijd lijkt wel lang, maar het is te overzien. Inderdaad iets om naar uit te kijken. Vandaag voor het eerst zonder buikpijn naar het werk, en ik heb daar zelfs wat nuttigs gedaan!

Mijn vrouw vindt me erg voortvarend maar verder vindt ze het wel best. De wachttijd is eigenlijk wel fijn voor haar, om eraan te wennen. Het maakt het wel echt allemaal.

[diederique]

Jolanda,
Even rust, even eea wat van je af kunnen zetten. Je afspraak is nog ver weg. Probeer vooral met elkaar in gesprek te blijven, schuif niet te veel door naar "tzt".
Kleine stukjes, geven en nemen, zo help je elkaar om bij de les te blijven en toch het proces niet te laten overheersen. Wennen aan iets engs gaat niet zo maar vanzelf, daar moet je elkaar wel bij blijven helpen.
Succes komende weken.

[Janna]

Tijd voor een update:
Ik heb ondertussen mijn eerste gesprek bij Alwin van de PIG gehad. Daar moest thuis natuurlijk over worden gepraat. Net als over het levensverhaal wat ik moest gaan schrijven. Mijn vrouw weet het ondertussen zo'n drie maanden, maar veel gepraat hebben we niet. Het was nog te vers of er waren andere zaken belangrijker. Maar nu kan dat niet meer. Nu is het opeens echt. Nu rijst de vraag wat ik eigenlijk wil, en natuurlijk ook wat zij wil. Dat hakte er wel even in bij ons allebei. Ondanks dat het gesprek goed is gegaan en nog redelijk oppervlakkig is gebleven had het een grote impact op me. Ook het schrijven van mijn levensverhaal - op zich saai en niet bijzonder - bracht veel herinneringen boven. Mooie en minder mooie. Het hiled me heel erg bezig. En het hield mijn vrouw natuurlijk ook heel erg bezig. Erover praten blijft moeilijk, maar erover mailen met elkaar gaat gelukkig wel. Dan kunnen we beide rustig nadenken over onze antwoorden.

Gisteren gaf ze aan dat ze het niet meer trok, en heeft ze voor zichzelf ook hulp gezocht. Dat vond ik een goede stap, zeker omdat ze het zelf ook meteen aanpakte. De hulpverlener die ze sprak vond de situatie (naast mijn 'situatie' loopt ons huwelijk al jaren niet lekker) zo schrijnend dat ze meteen op de spoedlijst is gezet, en tot die tijd elke week sowieso een gesprek heeft met een hulpverlener. Daarnaast is ons geadviseerd om relatietherapie te gaan volgen, omdat we het anders zeker niet gaan redden. Dat wordt dus praten de komende tijd. Gelukkig is de wil er wel om het goed op te lossen. Dat is al heel wat waard!

Of dat gaat lukken is een tweede. Voor mijn gevoel is mijn coming-out zo'n beetje de doodsklap geweest voor onze relatie. Het accentueert en vergroot alles wat er al mis was, alleen is er nu geen ontkomen meer aan. Eigenlijk geeft het me wel weer nieuwe energie. Ik weet dat niet alles kan lukken, maar voor mezelf wil ik pas aan falen denken als ik er alles aan gedaan heb om het te laten werken. Dat gaan we nu - eindelijk - doen. Dan is het ook goed, wat de uitkomst ook is. Ik merk dat ik de laatste tijd toch aan het veranderen ben. Meer mijn plek inneem, meer mezelf laat gelden. Of beter, mezelf minder laten overlopen. Dat is al winst, maar ook erg wennen.

Morgen gesprek nummer twee met Alwin. Ik kijk er al naar uit. Misschien vraag ik direct om HRT, dan weet ik zeker dat we de relatietherapie niet eens meer hoeven te doen.

Jolanda

[Lise]

Hoi Jolanda, op zo'n forum reageer je toch altijd het snelst op verhalen die raakvlakken hebben met waar je zelf mee bezig bent, en dat is bij mij zeker zo met jouw verhaal. Het hele relatie-dingetje is gewoon ontzettend lastig. Als je weinig praat gaat alles relationeel lekker soepel op korte termijn maar hou je alles binnen; als je te veel praat leg je elke keer de nadruk op iets waar je partner het heel erg moeilijk mee heeft en voel je de relatie afsterven.
Wat goed dat jullie in relatietherapie gaan.. succes met je gesprek morgen

[Anon20180501]

Hai Jolanda

Ik vind het mooi om te lezen hoe jullie twee het onvermijdelijke bespreekbaar willen proberen te houden.
De coming-out is natuurlijk de bekende druppel geweest maar de oorzaak dat het huwelijk al een beetje
stroef liep ligt zoals je zegt natuurlijk in het verleden waarin jullie toekomst reeds vastgelegd werd.
Jammer maar begrijpelijk dat jullie wegen daardoor misschien zullen scheiden maar zoals jullie er mee
omgaan lijkt jullie een vechtscheiding bespaard te blijven mocht die er uiteindelijk toch van komen.
Ik hoop tenminste dat jullie in gesprek blijven en het respect voor elkaar en elkaars beslissing blijven behouden.

Veel succes, wijsheid en geluk...

x'jes en liefs
Daniéla

[Engel]

Hoi Jolanda
Goed van jullie om samen in therapie te gaan. En zoals je al zei je moet gewoon voor jezelf het ideeje hebben dat je er alles aan gedaan heb en de hoop niet op blijven geven. Het is soms moeilijk vorig jaar in november toen ik thuis kwam van een gesprek bij de VUmc en er een zak met vrouwenkleren buiten lag en ik er niet meer in mocht dacht ik echt dat de relatie na 35 jaar zo goed als over was . Maar gelukkig is het daarna steeds gegaan omdat dingen eindelijk echt benoemd werden. Het blijft lastig. Teveel praten erover is niet goed maar te weinig ook niet. Het blijft een midden weg. Sterkte