avatars

[Eveliene]

Ik heb er geen zin in om mezelf te verbergen. Sinds ik in dit dorp woon ben ik eindelijk 24/7 vrouw en niemand kent mij hier in mijn oude gedaante en wat de mensen uit mijn verleden er van denken zal me ook worst wezen. Nou heb ik natuurlijk makkelijk praten omdat ik alles al kwijt ben wat ik had en zal het ook niet iedereen aanraden om zichzelf teveel bloot te geven. Mensen met kinderen bijvoorbeeld moeten nou eenmaal voorzichtiger zijn willen ze hun kids een onbekommerde jeugd geven.

[Emma]

Mensen met kinderen bijvoorbeeld moeten nou eenmaal voorzichtiger zijn willen ze hun kids een onbekommerde jeugd geven.

Ook dan is duidelijkheid geboden denk ik. Kinderen met ouders die steeds met zichzelf of elkaar overhoop liggen worden daar over het algemeen ook niet gelukkiger van. Alle respect als het je lukt hoor, echt. Maar ik kon het niet meer en mijn kinderen, daar ben ik van overtuigd, zijn nu beter af dan voordien.

[LauraB]

Doet me aan een ander land denken. Waar LGBTI mensen hun oriëntatie/identiteit min on meer verplicht zijn verborgen te houden als ze kinderen hebben.

Juist openheid en er niet moeilijk over doen, mist de omstandigheden er naar zijn, geeft een stabielere omgeving en meer acceptatie.

[Veronica]

Klopt Laura, maar sommige mensen die lijken het gewoon niet te accepteren, ik denk juist dat deze groep transen het moeilijkst heeft, ze kunnen hun gevoelens vaak niet uiten en als ze het uiteindelijk doen zijn ze jaren verder en hebben al vaak een familie opgebouwd, vaak alleen om te voldoen aan wat anderen vinden ten kostte van hunzelf.

Dan moet ik zeggen, voordat ik ermee naar buiten kwam dacht ik dat ik er alleen voor sta, dat ik niet begrepen word door mijn omgeving, maar ik zat fout want mijn omgeving accepteert het, sterker nog iedereen die ik persoonlijk ken accepteert het dus ik mag van enorm veel geluk spreken.

Maar er zijn ook mensen die tegenovergestelde hebben, ze denken dat hun omgeving het gewoon accepteert maar ontdekken dat dat niet het geval is, en dat maakt het moeilijker voor anderen omdat die dan hetzelfde angst om afgewezen te worden, zullen hebben.

[LauraB]

Klopt Veronica. Ik heb het zelfde, dat is er zelf niet meer omheen kon, dacht ik dat ik alles en iedereen zou verliezen die ik nog om me heen had. Het tegenovergestelde is waar. Zelfs mijn moeder die nog steeds niet gelooft dat GD bestaat steunt me van tijd tot tijd.

Ik denk ook dat, vaak, een boel, niet alles, van jezelf afhangt. Hoe je er mee omgaat, wat je uitdraagt en hoe ver je bent. Bij het laatste zie ik het transitie proces geheel los van enig traject bij een behandelaar.