Grenzen
Geplaatst: 06 apr 2012, 12:20
Ook iets wat me wel bezighoudt. Waar liggen je grenzen? Ik bedoel dan grenzen die je hebt als je met andere mensen over je T zijn praat.
Als ik via internet tv prgramma's kijk dan gebeurt het naar mijn smaak nogal veel dat de interviewers over bepaalde grenzen gaan: "Ik zal u voor het gemak nog maar even meneer noemen; dus u heeft nu nog een penis..." In mijn tijd (de tijd van Jerri Springer) waren het vooral lotgenoten die zelf ergens een grens over gingen. Volgens mij gebeurd dat nog steeds. Ik heb een vriendin gehad die tijdens haar real life fase perse nudisten stranden wilde bezoeken. Ze hield erg van de aandacht. Maar ook tegenover kenissen was ze nogal grenzeloos. Het grote nadeel was dat we een gedeelde kenissenkring hadden want ze woonde redelijk in de buurt. Dus die mensen spraken mij aan alsof ik net zo was als zij. Ik vond dat heel vervelend.
Maar aan de andere kant kun je ook wel eens de indruk krijgen dat sommige lotgenoten wel heel erg kunnen miereneuken. "De meeste mensen weten er nu eenmaal niets van dus kan ik een woordje als ombouwen nog wel een keer door de vingers zien," is een veelgehoorde stelling.
Een andere mevrouw die ik kende zei: "Het is zo duidelijk aan me te zien. Als ik ergens op een terrasje zit en ik word erop aangesproken kan ik wel zeggen dat ik ook gewoon rustig op een terrasje wil zitten zonder gezeik, maar als ik dat doe dan staan er zo honderd mensen om me heen." Maar dat zou best kunnen betekenen dat je toch een persoonlijke grens overgaat.
Ik kom het tegen als ik verliefd word. Ik vertel haar hoe de vork in de steel zit. Ze is dan verbaasd en mensen kunnen dan gekke dingen zeggen. De laatste keer zei ze: "Maar ik heb je dingen verteld die ik nooit tegen een man zal vertellen. Van binnen blijf je toch altijd een man." Ik vroeg nog wel hoe ze daar bij kwam. Dat wist ze niet, dat was een aanname of zoiets. Maar in zo'n situatie kan ik het echt niet opbrengen om om de haverklap te zeggen: "Foei." Achteraf zou ik dat eigenlijk wel heel graag willen. Je MOET ook wel begrip hebben voor haar situatie. Maar ik vind het zwaar, vermoeiend.
Soms als ik er over nadenk dan vraag ik me af of ik niet te gevoelig ben, of ik niet als een neuroot voor mijn grenzen wil waken. Ik zou dan graag rotopmerkingen terug willen maken: "mevrouw, u hebt zelf een snor, u bent ook geen echte vrouw; mevrouw u heeft nog maar 1 tiet: wat denkt u wel!" In het echt heb ik dat natuurlijk nog nooit gedaan. Dat zou te erg zijn. Maar het is dan toch ook wel zo dat mensen het andersom te makkelijk doen, je te makkelijk ter discussie stellen. Misschien gaan mensen daarin dus ook wel een persoonlijke grens over. Ik ben in ieder geval een behoorlijk politiek correcte trien, ik kan dat soort gesprekken ja o zo goed, maar als ik dat soort gesprekken voer en ik kom thuis dan ben ik op.
Sommige opmerkingen geven me ook een regelrechte trigger moment. Dat vind ik het allerergste. Dan kan ik inwendig wel huilen, maar je MOET dan sterk zijn.
De vraag is: wanneer geef je aan als je een opmerking niet prettig vind? Hou je rekening met wat je met het aangeven van grenzen wil bereiken?
Als ik via internet tv prgramma's kijk dan gebeurt het naar mijn smaak nogal veel dat de interviewers over bepaalde grenzen gaan: "Ik zal u voor het gemak nog maar even meneer noemen; dus u heeft nu nog een penis..." In mijn tijd (de tijd van Jerri Springer) waren het vooral lotgenoten die zelf ergens een grens over gingen. Volgens mij gebeurd dat nog steeds. Ik heb een vriendin gehad die tijdens haar real life fase perse nudisten stranden wilde bezoeken. Ze hield erg van de aandacht. Maar ook tegenover kenissen was ze nogal grenzeloos. Het grote nadeel was dat we een gedeelde kenissenkring hadden want ze woonde redelijk in de buurt. Dus die mensen spraken mij aan alsof ik net zo was als zij. Ik vond dat heel vervelend.
Maar aan de andere kant kun je ook wel eens de indruk krijgen dat sommige lotgenoten wel heel erg kunnen miereneuken. "De meeste mensen weten er nu eenmaal niets van dus kan ik een woordje als ombouwen nog wel een keer door de vingers zien," is een veelgehoorde stelling.
Een andere mevrouw die ik kende zei: "Het is zo duidelijk aan me te zien. Als ik ergens op een terrasje zit en ik word erop aangesproken kan ik wel zeggen dat ik ook gewoon rustig op een terrasje wil zitten zonder gezeik, maar als ik dat doe dan staan er zo honderd mensen om me heen." Maar dat zou best kunnen betekenen dat je toch een persoonlijke grens overgaat.
Ik kom het tegen als ik verliefd word. Ik vertel haar hoe de vork in de steel zit. Ze is dan verbaasd en mensen kunnen dan gekke dingen zeggen. De laatste keer zei ze: "Maar ik heb je dingen verteld die ik nooit tegen een man zal vertellen. Van binnen blijf je toch altijd een man." Ik vroeg nog wel hoe ze daar bij kwam. Dat wist ze niet, dat was een aanname of zoiets. Maar in zo'n situatie kan ik het echt niet opbrengen om om de haverklap te zeggen: "Foei." Achteraf zou ik dat eigenlijk wel heel graag willen. Je MOET ook wel begrip hebben voor haar situatie. Maar ik vind het zwaar, vermoeiend.
Soms als ik er over nadenk dan vraag ik me af of ik niet te gevoelig ben, of ik niet als een neuroot voor mijn grenzen wil waken. Ik zou dan graag rotopmerkingen terug willen maken: "mevrouw, u hebt zelf een snor, u bent ook geen echte vrouw; mevrouw u heeft nog maar 1 tiet: wat denkt u wel!" In het echt heb ik dat natuurlijk nog nooit gedaan. Dat zou te erg zijn. Maar het is dan toch ook wel zo dat mensen het andersom te makkelijk doen, je te makkelijk ter discussie stellen. Misschien gaan mensen daarin dus ook wel een persoonlijke grens over. Ik ben in ieder geval een behoorlijk politiek correcte trien, ik kan dat soort gesprekken ja o zo goed, maar als ik dat soort gesprekken voer en ik kom thuis dan ben ik op.
Sommige opmerkingen geven me ook een regelrechte trigger moment. Dat vind ik het allerergste. Dan kan ik inwendig wel huilen, maar je MOET dan sterk zijn.
De vraag is: wanneer geef je aan als je een opmerking niet prettig vind? Hou je rekening met wat je met het aangeven van grenzen wil bereiken?