Birgit & Marloes hebben een paar vragen

[Eva]

Birgit & Marloes zijn HAVO-4 leerlingen en moeten voor het vak Levensbeschouwing een verslag maken over transgenders. In dat kader hebben zij een aantal vragen geformuleerd en ze willen graag onze antwoorden daarop.

De vragen:
1. Hoe kom je erachter dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?
2. Hoe reageren ouders erop?
3. Hoe reageert de maatschappij in het algemeen?
4. Stimuleren je ouders je gevoelens of niet?
5. Hoe is het voor volwassenen?
6. Is het makkelijk om werk te vinden?
7. Worden er vaak vervelende dingen geroepen?

[Eva]

Mijn antwoorden aan Birgit & Marloes:

1. Hoe kom je erachter dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?

Bij mij was dat een toenemend gevoel van onrust; het gevoel dat er iets in mijn leven fundamenteel verkeerd was. Het werkelijke besef heb ik heel lang weten te onderdrukken.

2. Hoe reageren ouders erop?

Met de ene ouder die toen nog leefde had ik geen contact meer. Haar zuster reageerde echter bijzonder negatief en met haar heb ik geen contact meer.

3. Hoe reageert de maatschappij in het algemeen?

Verreweg de meeste mensen vinden het wel best. Het boeit ze niet. Een enkeling stelt soms vragen.

4. Stimuleren je ouders je gevoelens of niet?

Ik heb geen ouders meer, maar meen dat wanneer een kind tekenen van genderdysforie toont je je kind daarin beslist niet mag stimuleren. Ondersteunen wel, dat is noodzakelijk. Help om informatie te vinden en zoek (samen met het kind) uit waar het terecht kan voor deskundige hulp en advies.

5. Hoe is het voor volwassenen?

Honderd T's, honderd antwoorden. Voor de een is het een enorme bevrijding die door de omgeving wordt geaccepteerd, voor een ander slaat rampspoed van de ene op de andere dag toe. Sommigen verliezen alles. Gezin, werk, huis en haard.
Daartussenin zijn alle mogelijke variaties denkbaar.

6. Is het makkelijk om werk te vinden?

Genderdysforie maakt het over het algemeen niet makkelijker om betaald werk te vinden. Bij het volgen van het traject wordt verwacht dat je volledig in de andere genderrol gaat leven (en dus ook te solliciteren) en dat geeft je zelden een voorsprong op de arbeidsmarkt.

7. Worden er vaak vervelende dingen geroepen?

Dat gebeurt wel degelijk, hoewel de een er meer last van heeft dan de ander. Het hangt ook een beetje af van de omgeving waarin je leeft. Tussen de ene en de andere wijk kan dat zelfs verschil uitmaken. Zelf heb ik het gelukkig nog niet meegemaakt, behalve van die ene tante, maar die neem ik gewoon niet meer serieus.

[Freetouch]

De vragen:
1. Hoe kom je erachter dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?
2. Hoe reageren ouders erop?
3. Hoe reageert de maatschappij in het algemeen?
4. Stimuleren je ouders je gevoelens of niet?
5. Hoe is het voor volwassenen?
6. Is het makkelijk om werk te vinden?
7. Worden er vaak vervelende dingen geroepen?

Ik weet niet hoe de antwoorden bij hen komen, maar hier mijn antwoorden...

1: Ik wist het al van zolang ik me het kan herinneren, maar ik dacht dat ik gek was, en heb heel veel moeite gedaan om me zo jongens als mogelijk te gedragen.. Je leert een gedrag aan, maar je blijft een buitenbeentje. Totdat je iets meemaakt waardoor je psychisch helemaal in de knoop komt met jezelf... pas als je toegeeft dat je vrouw bent, kun je dan weer vrede met jezelf krijgen...

2: Toen ik het vertelde vermoedde ze het eigenlijk al lang, maar toch moesten ze erg slikken nu het echt zo bleek te zijn. Nu ben ik gewoon hun dochter...

3: De meesten zeiden dat ze het al lang wisten en het leven ging gewoon door, echter op mijn werk is het een ander verhaal, de meeste medewerkers vinden het prima, echter de directie en aandeelhouders vinden het slecht voor het image van het bedrijf met allerlei gevolgen...

4: Nee ze stimuleren het niet, maar keuren het ook niet af, het is nu zo alsof ik altijd al hun dochter ben geweest, en er word eigenlijk nooit meer over gepraat, we praten over normale alledaagse dingen...

5: Alsof je eindelijk wakker word uit een coma, je moet eerst klimatiseren in je nieuwe ik, daarna kun je eindelijk jezelf zijn, moet je voorstellen dat je heel je leven al voor jezelf schaamt en je daardoor enorme beperkingen oplegt, dan mag je ineens vrij zijn.. je moet dan erg uitkijken dat je niet in eens doorslaat...

6: Werk heeft te maken met je kwaliteiten en of je binnen het team past... Transgenders passen niet snel in een team zeggen ze... Ikzelf heb werk, dat zal wel zo blijven, echter er word je wel beperkingen opgelegd...
Als transgender maak je kans als ze een diversiteiten programma hebben of enorm goede kwaliteiten hebt... maar over het algemeen hebben de meeste transgenders het zwaar op de arbeidsmarkt.

7: Nee, heb ik nog geen last van gehad (m.u.v. transen die elkaar het licht in de ogen nog niet eens gunnen)... maar het gebeurt bij regelmaat van de klok heb ik begrepen...

[Eva]

Vergeef me als ik niet duidelijk was, maar het is inderdaad de bedoeling hier te reageren zoals TGIM en ik hebben gedaan.

[Holden]

1.Hoe kom je erachter dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?
Ik zelf heb het altijd wel geweten maar bleef het onderdrukken omdat ik het niet snapte en ook niet wist dat er daadwerkelijk iets mee gedaan kon worden. Ik wou altijd al een jongen zijn, en wenste ook dat ik zo was geboren. Pas om m’n 23e accepteerde ik dit en kwam ik er ook achter dat ik er iets aan kon doen. Het was niet 1 specifiek moment waardoor ik het wist, het waren meerdere moment gespreid door m'n leven waardoor ik tot deze conclusie kwam.

2. Hoe reageren ouders erop?
Mijn moeder heeft (had?) er wel wat moeite mee maar was niet verbaasd dat ik me zo voelde. Ze steunt me wel. Met mijn vader heb ik geen contact maar ik had het hem wel verteld, hij steund me ook maar heeft wel gezegd dat hij wil dat ik het niet doe.

3. Hoe reageert de maatschappij in het algemeen?
Op de universiteit heb ik alleen maar positieve of neutrale reacties gehad. Met neutraal bedoel ik dat er niets van gezegd werd toen ik als mezelf ging leven, met gebruik van andere naam. Van vrienden en kennissen heb ik ook alleen maar positieve of neutrale ervaringen. Een van mijn oma's heeft er best wel moeite mee omdat ze het niet snapt maar zegt er verder niets van. Mijn andere oma heeft wat moeite met mijn nieuwe naam maar probeert 'm wel te gebruiken als ze het herinnert.

4. Stimuleren je ouders je gevoelens of niet?
Zoals Eva denk ik ook dat niemand (ouders ook niet) iemand z’n gevoel uberhaubt kan stimuleren, (onder)steunen daarentegen kan wel. Mijn vader heeft er niks mee te maken dus hij stimuleert of ondersteund het dan ook niet. Bij mijn moeder thuis praten we er wel soms over maar meer over wat er gaat gebeuren (met operaties en naamswijziging) ipv hoe mijn gevoelens erover zijn.

5. Hoe is het voor volwassenen?
Ik snap de vraag niet goed. Hoe is het als volwassenen om transgender te zijn of hoe reageren andere volwassenen op mij? Ik ben nu 26 en 7.5 maand aan de hormonen. Voor mij is er zeker een groot verschil tussen nu en voordat ik begon, ik ben een stuk vrolijker en enthousiaster. Ik ben blij dat ik op nog best jonge leeftijd aan de hormonen ben begonnen omdat het dan ook meestal sneller effect heeft. Heel soms word ik nog aangesproken als 'mevrouw' maar dat gebeurt bijna nooit. Ik ben ook blij dat ik ermee begonnen ben tijdens mijn studie, ik denk dat ik het veel lastiger had gevonden als ik dit moest doen terwijl ik een full-time baan had.

6. Is het makkelijk om werk te vinden?
Op dit moment studeer ik nog dus ik heb daar nog geen ervaring mee. Ikzelf denk niet dat het mij zal hinderen omdat ik tegen die tijd al meer dan een jaar aan de hormonen (testosteron) zit en waarschijnlijk 1, of niet 2, operaties achter de rug heb. Ik weet wel dat andere transgenders veel moeite hebben (gehad) om werk te vinden tijdens hun transitie.

7. Worden er vaak vervelende dingen geroepen?
Ik heb daar zelf nooit last van gehad. Het gebeurt weleens (vroeger vaker dan nu) dat mensen even blijven staren, als dat gebeurt dan staar ik (of mijn vriendin) even lang terug totdat ze zich ongemakkelijk voelen en me niet meer aankijken.

[diederique]

De antwoorden:
1. Hoe kom je erachter dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?
Voor mij was er achterkomen geen kwestie van "Big Bang". Ik las in 1968 een artikel in Panorama over een vrouw die geopereerd was in Casablanca. Een geweldige mentale dreun vertelde me dat dat dus kon!!!. Kennelijk beantwoorde het een sluimerend gevoel van herkenning en onvrede dat ik al vanaf mijn vroegste jeugd heb gehad - ik speelde graag meisjes dingen en trok liever op met meisjes, baalde van jongens en hun gedrag. De (tientallen) jaren daarna heb ik het gevoel afwisselend weggedrukt en weg terug laten komen. Eerst gedurende mijn school en studietijd; later na dat ik het verteld had aan mijn (inmiddels meer dan 35 jaar) partner. Steeds opnieuw met de hoop dat het ooit over zou gaan. Inmiddels ben ik er al weer een paar jaar achter dat die hoop zinloos is; ik ben gewoon verkeerd verpakt. Wanneer kwam ik er achter? Ik denk in juli 1968; het drong alleen na al dat wegstoppen en weer terugkomen pas echt heel definitief -niet meer te ontkennen- 40 jaar later tot me door.
2. Hoe reageerden je ouders er op.
Ik heb het nooit aan ze durven vertellen. Pas toen mijn vader in z'n laatste jaren was -mijn moeder was 12 jaar eerder al overleden- ben ik voor hem wat zichtbaarder uit de kast gekomen, ik heb hem echter nooit de werkelijke betekenis van mijn laarsjes, mijn vrouwelijke truien en strakke broeken, mijn "UV" beschermende "BUFF" mutsjes en shawls verteld. Mijn broer en zusters waar ik al jaren nauwelijks contact mee heb reageerden onbeschrijfelijk negatief; een bevuiling van het ouderlijk nest!
3. Hoe reageert de maatschappij in het algemeen?
De dichtbij mij staande samenleving reageert over het algemeen positief, steunend en begripvol. Een enkel contact verwatert wat, kennelijk ligt het thema nog lastig (Hij was vroeger altijd zo..; wat zeg je nu ineens tegen hem..). De verder weggelegen samenleving lijkt het weinig te kunnen schelen. Ik wordt nooit negatief aangesproken of aangekeken; misschien val ik gewoon niet meer afwijkend op. Ik leef/woon/werk ca zes maanden per jaar in het buitenland, de laatste jaren vooral in Islamitische landen. Eigenlijk levert het me daar ook geen problemen, zij het dat de aldaar heersende culturele man/vrouw verschillen, ook mij raken, zeker als buitenlandse "vrouw".
4. Stimuleren je ouders je gevoelens of niet?
Gezien antwoord vraag2. Neen absoluut niet.
5. Hoe is het voor volwassenen?
Ik denk dat het uitkomen (en de gevolgen ervan) voor je kennelijk afwijkende genderindentiteit voor volwassenen in alle leeftijdscategorieën per definitie een ongelofelijk moeilijk en stressvol proces is. tegenover de "bevrijding" staat vaak een ris aan hindernissen die moeten worden genomen; sommigen vallen mee, sommigen leveren veel meer pijn en strijd dan verwacht. Pas als het stof is neergedaald en je echt definitief in je nieuwe rol leeft en weer de relatieve anonimiteit in kunt valt de balans op te maken. Of die altijd positief is, is lang niet zeker.
6. Is het makkelijk om werk te vinden?
Ik denk dat het vinden van werk (los van economische omstandigheden) voor een transgender moeilijk is; naar mate je proces verder is en je meer en meer ook herkend in je nieuwe geslacht nemen die kansen toe. Veel hangt natuurlijk af van de vraag wat voor bagage, studie en ervaring, je mee brengt; van de vraag hoe courant je vak/beroep is. Het mooist is het natuurlijk als je je oude werk kunt houden en je transitie binnen het bedrijf door kunt lopen. Voor mij zelf speelt dit verhaal wat minder. Ik ben gestopt met mijn baan in 2008; ben een nieuw leven begonnen en heb vandaar uit zowel mijn transitie vorm kunnen geven als nieuwe ervaringen opgedaan en ben mijn hart gevolgd als schrijfster/publiciste en spreekster; kinderboeken/verhalen, avontuurlijke reisboeken en artikelen, lezingen.
7. Worden er vaak vervelende dingen geroepen?
Ik heb noch in Nederland, noch in het Buitenland last van vervelende gedragingen op straat.