T-Nederland

Soms merk ik weleens dat ik een gevoel van nervositeit, of misschien zelfs wel een klein beetje angst, weet op te brengen als ik aan de HRT denk. Het is eigenlijk best wel stom, want ik begin inmiddels echt uit te kijken naar de dag dat ik ermee mag beginnen. En volgens mij wordt het zelfs één van de mooiste dagen van mijn leven. Maar soms maak ik me er dus ook wel gewoon ontzettend zorgen over. Niet vanwege complicaties of teleurstellingen, hoor. Nee, ik maak me zorgen over de mogelijke verandering in mijn psyche. Ergens vind ik het gewoon een heel eng idee dat ik bepaalde dingetjes misschien ineens heel erg anders ga zien en voelen. En dat is vast en zeker wel weer een emotionele barrière van mij, want psychisch gezien ben ik in de afgelopen 21 maanden al zo ontzettend vervrouwelijkt. Maar toch...

Daarom vroeg ik me af of één van jullie hier misschien meer over weet. Kan de HRT je psyche bijvoorbeeld echt veranderen? (want misschien zit ik mezelf wel weer een spookbeeld aan te praten )

Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat je fundamenteel iemand anders wordt. Ik werd van E een stukje emotioneler, maar dat vond ik wel prettig.

Ik heb wel eens het idee dat mijn karakter en mijn ziel (hoewel ik niet in het bestaan van de ziel geloof) zelfs veranderen. Iemand met het juiste medische gezag op dat terrein heeft me uitgelegd dat dat niet zo is, maar tijdens de respons lette ik helaas even niet op, omdat ik in gedachten verzonken was. Ik heb het idee dat ik van binnen heel erg aan het veranderen ben, wat met zich meebrengt dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing opnieuw moet gaan schrijven. Ik ben gewend om zo en zo te handelen, maar op sommige vlakken valt dat nu echt heel verkeerd. Mijn interesses veranderen, spanningsboog is verkort, ik ben emotioneler, sneller vermoeid, gevoeliger voor audiovisuele prikkels, lees andere boeken en heb meer behoefte aan menselijke contacten. Vooral het emotionele en gevoelsmatige deel is heel erg veranderd. Wat hier meespeelt is dat ik heel er emotioneel op slot zat, en nog steeds merk ik dat ik afweermechanismen hanteer waar ik haast niet omheen kan. Mijn werkplan is het om mezelf actief te verbeteren, terwijl ik emotioneel gereboot word. Ik hoopte van tevoren meer in contact te komen met mijn gevoelens en emoties, maar had geen flauw benul dat ik die had op veel punten. Dat is nog steeds erg wennen. Maar ik ben er van overtuigd dat het for the better is, het voelt ook goed om dit te ervaren en ik weet zeker dat ik een nieuw evenwicht zal gaan vinden.

Ik ben nog niet bezig met HRT, maar ben er ook wel bang voor. Niet zo zeer voor veranderingen, want ik geloof niet dat het de persoon die ik ben zal veranderen (interesses die wijzigen is iets dat nu ook wel gebeurt).
Maar ik ben bang voor hoe ik het ervaar. Ik ben nu al een emotioneel wrak af en toe, wat ik gedeeltelijk voor de buitenwereld afsluit.

Hoe langer ik nu aan de moontjes zit, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat mijn diepste innerlijke ik niet veranderd is. Ergens ben ik nog steeds gewoon dezelfde persoon die ik altijd was, alleen de verpakking is een beetje veranderd

Arike schreef:Hoe langer ik nu aan de moontjes zit, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat mijn diepste innerlijke ik niet veranderd is. Ergens ben ik nog steeds gewoon dezelfde persoon die ik altijd was, alleen de verpakking is een beetje veranderd

Heb ik ook Arike, maar ik jank wel net iets meer dan vroeger, en nu ook in het bijzijn van anderen en daar heb ik het weer moeilijk mee.
Vooral als het gebeurt bij mijn ouders, die hebben mij voor het laatst zien huilen toen ik 5 jaar oud was of zelfs jonger.
En laatst ook aan de telefoon, heb ik maar opgehangen. Belden ze even later terug of ze naar mij toe moesten komen.

*zucht* Dat is dus een slapeloos nachtje geworden...

Emoties zijn voor mij eigenlijk altijd al super moeilijk geweest. Ik heb jarenlang de ene na de andere emotionele barrière rond mezelf opgebouwd, en op een gegeven moment was er gewoon niets meer te voelen. En - nu ik het me weer herinner - daar ben ik zelfs een keertje wel voor gepest, zelfs door de docent. Ik kroop eigenlijk steeds dieper in mijn schulpje, en emotioneel gezien heb ik mezelf al die tijd dus totaal verwaarloost. Eén van de eerste dingetjes die ik de afgelopen tijd dan ook heb geprobeerd was om meer naar mijn gevoel te gaan luisteren. En dat lukt ook, heel goed zelfs, maar het gaat niet altijd even snel en het blijft dus ook super lastig. Daarbij merk ik trouwens ook wel dat de ontwikkeling van mijn gevoelens één op één op lijkt te gaan met de ontwikkeling van mijn vrouwelijkheid. Daarom maak ik me hier ook steeds zo vaak (ja ) ontzettend druk om. Want ja, soms zijn sommige emoties toch nog echt te moeilijk voor mij, en dan voel ik me altijd meteen weer zo ontzettend onvrouwelijk. Ik wil me gevoelsmatig dus echt in deze richting ontwikkelen, maar ik moet het me ook echt eigen kunnen maken. Misschien is dat ook wel mijn echte angst: dat de HRT gevoelens gaat loslaten die ik nog niet kan plaatsen. Maar hoe maakt de HRT die gevoelens eigenlijk sowieso los? Gebeurd dat dan heel plotseling en duidelijk, of is het iets heel zachts en opbouwend?

Super bedankt trouwens voor al jullie antwoorden. Ik heb echt weer zo'n onzeker momentje, en dit helpt me echt om alles een klein beetje een plekje te geven.

Arike schreef:Hoe langer ik nu aan de moontjes zit, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat mijn diepste innerlijke ik niet veranderd is. Ergens ben ik nog steeds gewoon dezelfde persoon die ik altijd was, alleen de verpakking is een beetje veranderd

Daar zit voor mij de kern eigenlijk al

Mijn persoontje is in de basis dezelfde als altijd geweest en is tegelijk door de jaren heen net als ieder ander persoon door de ervaringen in die jaren veranderd.. (als je begrijpt wat ik bedoel).
En dan vind ik het bijzonder moeilijk om te stellen dat datgene wat wel veranderd is in de laatste jaren (soms een wat andere visie op zaken, soms wat heftiger reageren) nou zoveel met die hormooonhuishouding van doen heeft (vroegah kon ik emotioneel pas echt een stuiterbal zijn), of gewoon met nu goed in je vel zitten en geleerd hebben met bepaalde zaken makkelijker om te gaan

Romy Danielle schreef:

Arike schreef:Hoe langer ik nu aan de moontjes zit, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat mijn diepste innerlijke ik niet veranderd is. Ergens ben ik nog steeds gewoon dezelfde persoon die ik altijd was, alleen de verpakking is een beetje veranderd

Heb ik ook Arike, maar ik jank wel net iets meer dan vroeger, en nu ook in het bijzijn van anderen en daar heb ik het weer moeilijk mee.
Vooral als het gebeurt bij mijn ouders, die hebben mij voor het laatst zien huilen toen ik 5 jaar oud was of zelfs jonger.
En laatst ook aan de telefoon, heb ik maar opgehangen. Belden ze even later terug of ze naar mij toe moesten komen.

Ik ben ook een stuk emotioneler dan vroeger...
Maar komt dat ook niet omdat ik als man, vroeger alles onderdrukte??

Emotioneel zijn en emoties tonen zijn 2 verschillende zaken.
Emotioneel ben ik zelf altijd heel erg geweest. Het ook tonen heb ik altijd onderdrukt in mijn leven. Ik ben een man, ik zal wel sterk zijn! Yeah right...